Hoofdstuk 6
Sofia's POV
Ik zat achterin de klas Engels, gedachteloos met mijn pen tikkend op het bureau.
De stem van meneer Thompson dreunde door over Shakespeare, maar mijn gedachten waren ergens anders. Vanavond zou mijn eerste trainingsavond bij Intensity zijn, en ik kon de nerveuze opwinding die door me heen ging niet onderdrukken – dankbaar dat ik eindelijk een baan had gevonden.
Hoe zou het zijn? Zou Tito geduldig met me zijn of een nachtmerrie als baas? Ik had nog nooit in een bar gewerkt, laat staan in een met de reputatie die Intensity leek te hebben. Hij had zelfs iets gezegd over werken boven in de VIP-lounge, wat dat ook mocht betekenen...
Verloren in mijn gedachten, merkte ik nauwelijks het gezoem van geklets van de andere studenten om me heen. Het klaslokaal, met zijn vervaagde posters en rijen houten bureaus, leek ver weg.
Ik was zo verdiept in het voorstellen hoe de bar eruit zou zien als het druk was, dat ik bijna het verfrommelde papiertje miste dat in een snelle beweging op mijn bureau landde.
Geschrokken keek ik om me heen en zag Vincent grijnzend naar me kijken vanuit de andere kant van de kamer. Hij gebaarde dat ik het briefje moest openen, zijn ogen twinkelend van ondeugd terwijl ik mijn mond opende en sloot, bang voor wat erop stond.
Mijn hart zonk. Het laatste wat ik wilde was meer aandacht, vooral van Vincent, die er al van leek te genieten om me het middelpunt van ongewenste grappen te maken.
Ik hoopte dat hij het aan iemand anders had willen geven, maar aan zijn opgetogen uitdrukking te zien had ik het mis...
Met nerveuze vingers vouwde ik het papier open, me bewust van de nieuwsgierige blikken van de andere meisjes in de klas, van wie sommigen er niet zo blij uitzagen met de interactie.
Mijn wangen gloeiden van schaamte terwijl ik het verfrommelde vel gladstreek. Binnenin vond ik een snelle stripachtige tekening die Vincent had gemaakt. Het eerste paneel toonde een meisje, duidelijk bedoeld als ik, die een lunchblad naar twee jongens droeg.
Het tweede paneel liet een van de jongens zien met een tekstballon die "Meh" zei terwijl het personage met een afkeurende blik naar de lunch keek - blijkbaar weer Vincent vertegenwoordigend.
Het laatste paneel toonde het meisje dat over een voet struikelde en plat op haar gezicht viel, een komische gil uit haar open mond, een herhaling van de manier waarop zijn vriend me gisteren had laten struikelen tijdens de lunch.
Mijn gezicht werd nog roder toen ik besefte dat de tekening een wrede parodie was op mijn ontmoeting tijdens de lunch gisteren. Beschaamd en gekwetst verfrommelde ik snel het papier weer en boog mijn hoofd, hopend mijn blozende wangen te verbergen voor de vele blikken die ik kreeg.
Dat was echter genoeg voor Vincent, want ik keek even naar hem en zag zijn zelfvoldane arrogante blik op zijn gezicht als een uitslag.
Waarom ik?
De kamer leek op me af te komen, en ik hoorde een paar onderdrukte giechels van dichtbij - duidelijk een kijkje nemend op het papier terwijl ik het inspecteerde.
Vincent grinnikte zachtjes, duidelijk tevreden met zichzelf, terwijl ik op de klok aan de muur keek en bad dat de tijd sneller zou gaan.
Ik klemde mijn tanden op elkaar, vastbesloten hem niet te laten zien hoeveel zijn spot me had geraakt. Ik haalde diep adem en probeerde me te concentreren op meneer Thompson's les, maar de woorden leken weer samen te vloeien - voelend hoe Vincents onwankelbare blik op me neerdaalde.
Het enige waar ik aan kon denken was het briefje en hoe dwaas ik er voor iedereen uit moet hebben gezien terwijl ik stuntelde om het te openen. Hij had er duidelijk veel tijd in gestoken en wat nog erger was, was dat hij eigenlijk behoorlijk goed leek te kunnen tekenen...
Net toen ik verder in mijn stoel wilde zakken, leunde Daryl, een jongen die ik alleen kende dankzij de presentielijst aan het begin van de les, naar me toe en fluisterde: "Negeer hem maar, hij doet gewoon vervelend om een reactie uit te lokken. Jij bent zijn nieuwe speeltje, zo te zien." Hij legde het uit, en leek opvallend op zijn gemak om over Vincent te praten, wat ik vreemd vond.
Waarom was hij niet zo schuchter als de andere jongens in de klas?
"Ik wou dat ik dat niet was... maar bedankt," antwoordde ik zachtjes, terwijl ik mezelf toestond te smelten in Daryl's vriendelijke hemelsblauwe ogen toen hij me een luie glimlach schonk.
Zijn haar was blond en rommelig, maar de stijl paste goed bij hem. Hij was nog een andere jongen op deze school met een atletisch postuur en een flinke lengte. Misschien was dat de reden waarom hij niet zo bang was? Ik denk dat hij Vincent wel aankon in een gevecht als hij echt zijn best deed, alleen al door zijn grootte.
"Maak je geen zorgen, hij houdt ervan om met meisjes te spelen... op een fucked up manier betekent het eigenlijk dat hij gefascineerd door je is!" Daryl lachte luid om zijn eigen opmerking, wat hem een strenge 'sssst' van de leraar opleverde, waardoor hij met zijn ogen rolde.
Hij leek nergens door van zijn stuk te brengen...
"Je lijkt hem goed te kennen?" testte ik, terwijl ik voelde hoe Vincent's hete blik af en toe op ons beiden viel, wat me deed wiebelen en verschuiven in mijn stoel.
"Ja, je zou kunnen zeggen dat ik hem goed ken, ik woon namelijk bij hem, schatje!" Daryl brak plotseling het nieuws, terwijl mijn mond bijna de vloer raakte.
"Wat?!" Ik hapte naar adem, ongelovig dat Daryl onder hetzelfde dak woonde als de jongen die mijn tijd hier op school tot een levende hel leek te maken.
Daryl leunde nonchalant achterover in zijn stoel met een zwakke knik en een schouderophalen, ogenschijnlijk onverschillig over het feit terwijl ik herhaaldelijk met mijn ogen knipperde om de informatie te verwerken.
Waren ze vrienden? Misschien neven? Het sloeg nergens op... Daryl leek tenminste enigszins fatsoenlijk vergeleken met zijn gemene huisgenoot aan de andere kant van de kamer.
Terwijl de les doorging, dwong ik mezelf om me te concentreren op de les, wetende dat piekeren over Vincent's streken en zijn relatie met Daryl de zaken alleen maar erger zou maken.
Ik kon niet wachten tot de dag voorbij was zodat ik me kon concentreren op mijn nieuwe baan, want dat was het enige dat nu echt belangrijk voor me was. Ondanks mijn zenuwen, was de gedachte om mijn eigen geld te verdienen en wat onafhankelijkheid te krijgen opwindend.
Misschien kon ik zelfs uit mijn vreselijke appartement komen!
De bel ging eindelijk, wat het einde van de les betekende terwijl ik snel mijn spullen bij elkaar raapte, verlangend om het klaslokaal te ontvluchten.
Ik haastte me uit mijn stoel, terwijl ik probeerde verdere interacties met Vincent te vermijden, maar toen ik naar de deur liep, hoorde ik zijn spottende stem van achteren roepen.
"Hé, Sofia!" Vincent's toon droop van sarcasme terwijl ik met tegenzin over mijn schouder terugkeek.
"Je brengt me vandaag toch wel iets beters voor de lunch dan gisteren," spotte hij, een grijns spelend op zijn lippen. "We willen toch geen 'meh' prestatie nog een keer, of wel?" Hij besloot, wat hem wat snedige giechels opleverde van twee nabij zwevende meisjes.
Het gelach van zijn entourage weerklonk om me heen, waardoor mijn wangen rood werden van een mix van schaamte en woede. Ik balde mijn vuisten, terwijl ik probeerde mijn kalmte te bewaren, wetende dat het geen zin had tegen iemand zoals hij...
"Kom op Vin, wat voor kick krijg je hier nou van? Het arme ding trilt als een rietje telkens als je met haar praat!" Ik draaide me om Daryl's verveelde toon te horen, terwijl Vincent spottend lachte en hem wegwuifde.
"Rot op en ga je gevoel voor humor zoeken! Bovendien, ze vindt het leuk!" Vincent grijnsde kwaadaardig, zijn perfecte glimlach flitsend terwijl ik zuchtte bij zijn opmerking.
Ik vond het absoluut niet leuk... maar wat kon ik anders doen? Dit was Vincent's school... en ik was slechts een buitenstaander.