Hoofdstuk 1
Sofia's POV
"Uw sleutels, juffrouw, de huur is over een maand verschuldigd - en vergeet niet contant te betalen!" De norse conciërge gooit de metalen sleutels achteloos naar me toe terwijl ik stuntelig probeer ze te vangen, en slik om mijn droge keel te bevochtigen.
"Dank u..." weet ik uit te brengen, met een nauwelijks hoorbare stem, maar hij knikt desondanks alsof hij me gehoord heeft voordat hij zijn vertrek maakt.
Hij was een gedrongen man, die blijkbaar niet veel gaf om zijn uiterlijk, maar wie was ik om iemand te beoordelen in deze staat?
Ik had het voor elkaar gekregen om dit kleine appartement te huren voor slechts €350 per maand, en hoewel dat voor de gemiddelde persoon niet veel lijkt, was het echt veel voor iemand die nieuw in de stad was zonder baan...
Om nog maar te zwijgen over mijn nieuwe school die het grootste deel van mijn tijd doordeweeks in beslag zou nemen. Ik zou ongetwijfeld een avondbaantje nodig hebben, iets handigs om wat geld te verdienen - en snel ook.
Ik zucht, hoor de voordeur kraken voordat hij eindelijk dichtvalt, waardoor ik een moment heb om het appartement goed te bekijken.
Er stond niets in, geen meubels, en de plek zag eruit alsof er in de loop der jaren meer dan duizend illegale feestjes waren gehouden.
Ik was ook al op mijn hoede voor mijn buren die ik tegenkwam toen ik hier naar binnen ging. Twee mannen die voor het gebouw stonden en iets leken te roken dat duidelijk geen gewone nicotine of tabak was.
Ik gluurde door de gebroken jaloezieën en zag een van hen licht wankelen in zijn roes, voordat hij zichzelf herpakte en nog een trekje nam - dit keer van een kleine pijp die ik kon zien...
Helaas leek het erop dat een van de mannen de bovenste verdieping bewoonde en de andere de onderste, waardoor ik als een wrede grap tussen hen in zat in ons blok van drie.
Ik had echter geen keuze, dit was de goedkoopste plek die ik kon vinden en ik had dit leven voor mezelf gekozen... dit was mijn last om te dragen en ik moest er nu het beste van maken omdat ik wist dat ik nooit meer terug naar huis zou gaan.
Ik loop naar de kleine keuken, vind niets in de kastjes behalve wat soepblikken en ga snel terug naar mijn tassen die in het midden van de vloer stonden.
Ik rits de tas open die mijn laatste beetje geld bevatte om te zien hoe erg ik het tot nu toe verprutst had...
Ik had het meeste van wat ik had meegenomen al gebruikt, en dit was mijn laatste kans om ergens te settelen zonder dat ze me weer zouden vinden... dus dit móet slagen!
Ik haal mijn kleine roze portemonnee met rits tevoorschijn, open hem en laat wat briefjes en munten zien terwijl ik op de harde houten vloer neerplof en de inhoud eruit kieper.
Ik neem even de tijd om het geld te tellen en bijt op mijn lip in afwachting van hoe slecht mijn situatie deze keer werkelijk was... vijftig... zeventig... negentig...
Ik wijs naar elke munt om het bij mijn totaal op te tellen, laat mijn schouders een beetje zakken en adem uit.
€137...
Niet genoeg voor de huur van volgende maand, maar het is iets om me door te laten gaan totdat ik een baan vind, toch?
Ik kijk op de klok en zie dat het drie uur in de middag is. Ik stop al mijn geld weer terug in de portemonnee en doe hem weer in mijn tas.
Ik denk dat het tijd is om mijn nieuwe stad te verkennen - Durango, Colorado.
Ik ging steeds verder naar het westen, maar dat vond ik niet erg.
Tot nu toe had ik me beperkt tot het hoppen van stad naar stad, ik had al in twee steden gewoond voordat ik hier kwam. Maar ze wisten me altijd te vinden, alsof ik een wild dier was, en deze keer wist ik dat ik een andere tactiek moest proberen.
Een kleinere stad zou moeilijker te vinden zijn en hopelijk zouden ze deze plek overslaan, aannemend dat ik naar Vegas of ergens anders extravagant zou zijn gegaan.
Ik moet zeggen, in de steden kreeg ik meer voor mijn geld met betere huisvestingsopties, maar ik kon niet klagen - tenminste ik heb een dak boven mijn hoofd en een deur die op slot kan.
Met die gedachte slinger ik mijn rugzak over mijn schouder en ga weer naar buiten - ik neem de sleutels en sluit de deur achter me op slot.
Ik haast me snel de trap af, naar buiten in de felle zon, en breng mijn twee buren die me nieuwsgierig met enge grijnzen aankijken tot zwijgen.
Gelukkig zeggen ze niets als ik tussen hen door loop, maar na een paar stappen grinniken ze en mompelen ze tegen elkaar - hun woorden onverstaanbaar en ik wist niet zeker of ik wilde weten wat ze zeiden.
Ik volg een bord richting het stadscentrum en leer snel dat mijn straat vol leek te zijn met verslaafden en dronken mensen terwijl ik voorbij liep, maar ik vond het niet erg - zolang ze vreedzaam waren en mij met rust lieten...
De stad zelf was prachtig, heel anders dan het stadsleven, en ik kreeg het gevoel dat dit ongetwijfeld een plek was waar iedereen elkaar kende.
Ik was verbaasd om te ontdekken dat een paar straten verder van mijn eigen appartement, de straten waren omzoomd met belachelijk grote extravagante huizen en luxe auto's, wat de rijkdom benadrukte die ook in deze kleine plaats aanwezig was.
Ik versnelde mijn pas, enigszins beschaamd om langs de bewoners te lopen die op hun veranda's zaten om van de zon te genieten - met mijn rommelige, ongewassen haar en mijn algehele onverzorgde uiterlijk.
Ik zou wat benodigdheden moeten halen om mee te douchen, anders zou ik op mijn eerste schooldag kritiek krijgen, iets wat ik absoluut niet wilde of nodig had bovenop alles wat er al speelde. Bovendien zou niemand me aannemen als ik er zo uitzag!
Uiteindelijk bereikte ik het centrum van de stad, langs een aantal boetiekrestaurants en koffiezaken, voordat ik een goedkope winkel vond waar ik snel en beschaamd naar binnen glipte.
De vrouw achter de kassa leek verrast toen ik binnenkwam, maar dwong zichzelf snel tot een glimlach die ik ongemakkelijk beantwoordde terwijl ik haastig naar de gangpaden liep.
Zie ik er echt zo slecht uit nu? Ik had mezelf nooit zo verwaarloosd... maar dit was niets anders dan het resultaat van acht dagen onafgebroken reizen om hier te komen...
Besluitend om mijn trots opzij te zetten, gaf ik mezelf toestemming om uit te geven wat nodig was om me volledig op te frissen voor mijn eerste schooldag morgen.
Met een blik op de haar- en lichaamsproducten, dankbaar dat ze vrij goedkoop waren, pakte ik een klein mandje en begon shampoo, conditioner, douchegel, een spons, tandpasta, een tandenborstel, deodorant en een scheermesje toe te voegen.
De totale kosten in mijn hoofd berekenend, was ik opgelucht dat ik slechts zeven euro had uitgegeven - terugkerend naar de kassa met mijn producten.
Ze keek enigszins schuldig terwijl ze elk item scande, en wierp een blik op wat ik kwam halen.
"Uh, luister schat... het is van het huis... maak je geen zorgen over betalen vandaag, we vallen allemaal wel eens in een diep dal, maar je zult jezelf weer oprapen... ik dek je kosten." De woorden van de vrouw verrasten me, mijn mond viel open en mijn ogen werden groot.
"N-Nee, ik kan betalen!" drong ik aan, snel mijn portemonnee tevoorschijn halend in verlegenheid terwijl ze haar hoofd schudde en me wegwuifde.
"Gebruik je geld voor iets anders, er is een leuke kringloopwinkel aan de overkant, misschien kun je daar eens kijken? Ik regel dit wel." drong ze aan, terwijl ze mijn producten inpakte. Ik slikte en knikte langzaam.
Dit was gênant, maar ik kon niet anders dan dankbaar zijn.
"Dank je wel... ik ben uh, nieuw hier... ik heb gewoon wat tijd nodig om mijn draai te vinden." knikte ik snel, beseffend dat ze waarschijnlijk dacht dat ik een of andere verslaafde was die er zo uitzag.
"Ik begrijp het, fijne dag nog, schat..." Ze glimlachte en negeerde mijn gebrabbel, terwijl ze me de tas overhandigde met een zachte glimlach. Ik bedankte haar nogmaals en haastte me de winkel uit.
Jeez...
Ik haal langzaam adem, voordat ik de kringloopwinkel aan de overkant van de weg zie waar de dame over had gesproken.
Misschien kan ik daar naar binnen gaan en het geld gebruiken dat ik anders aan een outfit voor de eerste schooldag zou hebben uitgegeven?
Ik zucht, terwijl ik merk dat een paar meisjes van mijn leeftijd me vanaf de straat in verwarring aankijken. Snel steek ik de weg over, haast me naar de winkel om weg te komen van hun oordelende blikken en snel naar binnen te gaan.
De winkel was enorm, georganiseerd op kleur en maat, en ik loop als eerste naar de roze kleding om te snuffelen. Ik hield van kleding, en toen ik voor het eerst van huis wegging, had ik het meeste van wat ik had meegenomen. Maar elke keer dat ze me vonden, moest ik zo snel mogelijk vluchten, wat betekende dat er helaas spullen achterbleven onderweg.
Ik denk dat ik nog drie outfits en wat ondergoed over heb, die ik in de gootsteen kan wassen als ik weer thuis ben om ze een beetje op te frissen.
Ik haal een roze crop top met knoopjes aan de bovenkant tevoorschijn, en aangezien het shirtje maar twee euro kostte, besluit ik het te nemen.
Ik vind ook een babyblauw T-shirt, simpel met alleen een wit hartje aan de linkerkant. Vanwege een klein vlekje op de mouw kostte het maar een euro, dus dat besluit ik ook te nemen.
Het was een vreemd gevoel om weer kleding te kopen, iets wat ik vroeger zo leuk vond, maar ik genoot er hier toch van. Net als bij elke andere winkel waren sommige prijzen echt goed en andere prijzen leken belachelijk, vooral voor tweedehands kleding.
Ik loop naar de jeans, doorzoek de rekken naar mijn maat en vind een mooi zwart paar voor slechts vijf euro in een 'Mom style' pasvorm.
Oké, ik kan niets anders meer uitgeven, dit was een traktatie... besluit ik, terwijl ik naar de kassa loop en het bedrag af tel dat ik nodig heb.
De jongeman kijkt me aan, maar kiest ervoor om stil te blijven aangezien hij waarschijnlijk elke dag mensen zoals ik hier ziet, voordat ik hem in totaal acht euro overhandig, waarvoor hij me bedankt en de spullen voor me inpakt.
Bij het verlaten van de winkel stop ik in het kleine excursiewinkeltje ernaast, waar ik de verschillende activiteiten en uitstapjes zie die je in of vlakbij de stad kunt boeken voordat mijn ogen vallen op een klein foldertje met een plattegrond van de stad op de achterkant.
Perfect! Dat zou me helpen om mijn weg hier beter te vinden!
Ik stop de folder in mijn tas en sjok terug naar mijn nieuwe lege appartement om me zo goed mogelijk op te frissen voor mijn grote dag morgen...
Maar ik kon tot nu toe bevestigen dat deze plek niet zo slecht was...