Hoofdstuk 9 Voor haar opkomen
"Ik zweer het, ik heb het niet gedaan!" Isabella stond op het punt in tranen uit te barsten.
"Als dat waar is, laat ons je dan doorzoeken!" zei Laura, terwijl ze naar voren stapte.
"Wacht even!" Een strenge stem sneed door de spanning heen.
Jack Brown, de assistent van de CEO, kwam aangesneld, zijn gezicht donker van woede.
"Laura, Vanessa, wat is hier in hemelsnaam aan de hand?" eiste Jack.
"Meneer Brown, we hebben een dief te pakken!" zei Laura zelfverzekerd.
"Een dief?" Jack fronste. "Wie beschuldig je?"
"Haar!" Laura wees naar Isabella. "Ze kwam uit het kantoor van meneer Landon en gedroeg zich verdacht. Ze moet iets gestolen hebben!"
"Dat heb ik niet." Isabella's stem klonk verstikt door tranen.
"Meneer Brown, u moet ons steunen!" voegde Vanessa eraan toe, olie op het vuur gooiend.
"Isabella, heb je iets gestolen?" vroeg Jack serieus.
"Nee." Isabella schudde haar hoofd, tranen stroomden over haar gezicht.
"Waarom huil je dan als je onschuldig bent?" sneerde Laura. "Voel je je schuldig, hè?"
"Ik..." Isabella wist niet wat ze moest zeggen.
Ze was slechts een stagiaire, machteloos tegen Laura en Vanessa.
"Meneer Brown, ik denk dat we de politie moeten bellen." stelde Vanessa voor.
"Nee!" Isabella raakte in paniek. "Ik heb echt niets gestolen!"
"Inderdaad, bel de politie!" zei Laura triomfantelijk.
"Genoeg!" schreeuwde Jack. "Iedereen, stil!"
Hij keek naar Isabella, zijn toon werd iets zachter. "Isabella, ik weet dat je niets zou stelen. Maar je kwam wel uit het kantoor van meneer Landon, dus je moet jezelf verklaren."
Isabella wist niet hoe ze het moest uitleggen.
Ze kon toch moeilijk zeggen dat ze een sjaal terugbracht en toen werd geroepen om koffie te maken, waarbij ze per ongeluk haar hand verbrandde, of wel?
Wie zou dat geloven?
"Meneer Brown, ik denk dat ze het niet kan uitleggen!" zei Laura triomfantelijk. "Ik denk dat we haar gewoon moeten ontslaan!"
"Ja, ontsla haar!" stemde Vanessa in.
"Ontsla mij?" Isabella's ogen werden groot van ongeloof.
Ze had zo hard gewerkt, hopend om een vaste werknemer te worden.
Als ze ontslagen werd, zouden al haar inspanningen voor niets zijn!
"Meneer Brown, alstublieft, ontsla me niet." smeekte Isabella.
"Isabella, het is niet dat ik je niet wil helpen, maar..." Jack keek bezorgd.
"Wie heeft er iets gezegd over haar ontslaan?" Een koude stem onderbrak.
Iedereen draaide zich om en zag Sebastian in de deuropening staan, zijn gezicht donker en intimiderend.
"Meneer Landon!" Iedereen hapte naar adem.
"Meneer Landon, wat brengt u hier?" Jack ging snel naar hem toe om hem te begroeten.
Sebastian negeerde Jack en liep recht naar Isabella.
"Ben je oké?" vroeg hij, zijn ogen vol bezorgdheid.
"Het gaat wel." knikte Isabella, maar de tranen bleven over haar gezicht stromen.
"Dat is goed." Sebastian's stem was zacht en vriendelijk.
Hij draaide zich om naar Laura en Vanessa, zijn blik werd ijzig. "Wat zeiden jullie net?"
"We..." Laura en Vanessa waren te bang om te spreken.
"Spreek op!" eiste Sebastian.
"Meneer Landon, we verdachten Isabella gewoon van diefstal." stamelde Laura.
"Verdachten?" sneerde Sebastian. "Wat geeft jullie het recht om haar te verdenken?"
Laura en Vanessa waren sprakeloos.
"Jack." Sebastian keek naar Jack.
"Ja!" Jack reageerde snel.
"Vanaf vandaag is Isabella een vaste werknemer van het bedrijf." Sebastian's stem was vastberaden en onbetwistbaar.
"Wat?" Iedereen was verbaasd.
"Meneer Landon, dat is tegen de regels!" zei Jack, duidelijk in de war. "Stagiairs moeten een beoordeling halen om vaste medewerkers te worden."
"Regels?" Sebastian snoof. "Ik maak de regels."
Hij keek naar Isabella, zijn toon verzachtte weer. "Vanaf nu kun je altijd naar mijn kantoor komen."
Isabella was verbijsterd.
Ze had nooit verwacht dat Sebastian de bedrijfsregels voor haar zou breken.
Laura en Vanessa waren woedend, hun gezichten donker van boosheid.
Ze hadden zoveel plannen gesmeed, alleen om met dit resultaat te eindigen.
Isabella zat aan haar bureau, Sebastian's woorden galmden in haar hoofd.
Elke woord raakte een snaar in haar hart.
Ze had nooit gedacht dat de koude en afstandelijke Sebastian voor haar, een gewone stagiaire, zou opkomen.
Er begon iets in haar hart te groeien, een mix van zoetheid, warmte en een beetje verwarring.
Huilen onderbrak Isabella's gedachten.
Ze keek op en zag Laura snikkend aan haar bureau zitten, tranen stroomden over haar gezicht.
Collega's fluisterden om hen heen, hun stemmen laag maar duidelijk.
"Waarom heeft Isabella zoveel geluk om een vaste medewerker te worden?"
"Meneer Landon is zo partijdig!"
"Wie weet, misschien heeft ze verleidelijke trucjes gebruikt?"
"Stop met praten, ze kan je horen."
Deze woorden voelden als kleine beestjes, die in Isabella's oren kropen en pijnlijk beten.
Wat had ze verkeerd gedaan om zulke roddels te verdienen?
Isabella beet op haar lip, dwong haar tranen terug. Ze moest sterk zijn en deze geruchten haar niet laten verslaan.
"Isabella, meneer Landon wil je op zijn kantoor zien."
Jack's stem brak plotseling de stilte in het kantoor.
Iedereen keek naar Isabella, hun gezichten met verschillende uitdrukkingen.
"Ik?" Isabella wees naar zichzelf, verward.
"Ja, jij," zei Jack, zijn gezicht emotieloos. "Meneer Landon wil dat je nu gaat."
"Oh, oké." Isabella stond op, stelde haar kraag recht en haastte zich naar Sebastian's kantoor.
Binnen stond Sebastian bij het raam van vloer tot plafond, zijn houding recht.
Toen hij de deur hoorde opengaan, draaide hij zich om, zijn blik viel op Isabella.
"Meneer Landon, u wilde me spreken?" vroeg Isabella zacht.
"Ja." Sebastian liep naar zijn bureau en haalde een document tevoorschijn. "Er is vanmiddag een zakelijke bijeenkomst. Jij gaat met me mee."
"Wat?" Isabella was verbijsterd. "Ik weet niets van zakelijke bijeenkomsten. Ik zal alles alleen maar verpesten."
"Wie zei dat je het zou verpesten?" Sebastian trok een wenkbrauw op. "Je gaat leren. Als vaste medewerker moet je snel vertrouwd raken met de zaken."
"Maar..." Isabella probeerde tegen te spreken.
"Geen maar." Sebastian's toon was vastberaden. "Dat is een bevel."
"Oké," zei Isabella met tegenzin.
Ze begreep dat ze geen keuze had.
"We vertrekken over tien minuten," zei Sebastian, en ging weer verder met zijn documenten.
Isabella verliet stilletjes het kantoor.
Tien minuten later zat Isabella in Sebastian's auto.
De auto was stil, bijna beklemmend stil.
Isabella wierp een voorzichtige blik op Sebastian. Hij had zijn ogen gesloten, leek te rusten.
Ze durfde geen geluid te maken, haar hart bonkte.
Hoe zou een zakelijke bijeenkomst zijn?
Als nieuweling, als ze het zou verpesten, zou ze Sebastian toch voor schut zetten?