Hoofdstuk 8 Zijn vergoeding
Toen haar shirt werd verwijderd, vielen Sebastians ogen op Isabella's vlekkeloze rug.
Hij was teleurgesteld en draaide zijn hoofd weg. Hij verontschuldigde zich met een zware stem: "Het spijt me."
Isabella trok het laken over zichzelf heen. Er was vernedering in haar ogen. "Heb ik mezelf nu bewezen, meneer Landon?"
Sebastian opende zijn mond, maar hij voelde dat alles wat hij nu zou zeggen zinloos zou zijn.
Toen hij vertrok, wierp hij een blik op de tweede verdieping. Er brandde nog steeds een zwak licht achter het raam. Hij dacht aan Isabella's delicate verschijning en vroeg zich af of ze op dat moment haar gezicht bedekte en huilde.
Sebastian pakte de telefoon en belde Jack. "Bereid een cadeau voor me voor, iets voor een meisje, en zorg dat het verfijnd is."
Zodra Sebastian vertrokken was, sloot Isabella de deur op slot en nam haar schone pyjama mee naar de badkamer.
Ze trok haar bovenkleding uit. Hoewel de littekens op haar borst enigszins vervaagd waren, waren ze nog steeds goed zichtbaar. Er waren niet veel littekens op haar rug, en die waren snel hersteld nadat ze wat zalf had aangebracht, dus Sebastian zou ze net niet opgemerkt hebben.
Toch was Isabella nog steeds doodsbang. Ze wist niet wat de gevolgen zouden zijn als Sebastian hierachter zou komen. Ze wist alleen dat de Landon Groep relaties tussen collega's streng verbood.
Ze had hard gevochten om deze baan te krijgen, en ze kon het nu niet zomaar verliezen. Dus moest ze dit geheim houden en absoluut voorkomen dat Sebastian erachter kwam!
Na snel een douche te hebben genomen, kroop ze in bed en viel in slaap.
Vroeg de volgende ochtend kocht Isabella twee ontbijtjes, eentje voor zichzelf en eentje voor Zoe. Terwijl ze het infuus ophing en deed alsof ze met haar telefoon speelde, ging de deur van de ziekenhuiskamer plotseling open. Denkend dat het Sebastian was, hield ze haar hoofd naar beneden.
"Oma," klonk een bekende stem naast haar.
Isabella schrok en keek op, en inderdaad, het was Matthew.
Blijkbaar zich bewust van haar blik, draaide Matthew zijn hoofd om naar haar te kijken. Isabella had geen tijd om haar blik af te wenden. Hun ogen ontmoetten elkaar.
Zoe stelde hen met een glimlach voor. "Dit is Isabella. Bella, dit is mijn andere kleinzoon, Matthew."
Zoe was altijd beknopt bij het voorstellen van mensen. Isabella haalde stiekem opgelucht adem. Ze had zich zorgen gemaakt dat Zoe zou vermelden dat ze voor de Landon Groep werkte, aangezien ze Sebastian alles had verteld.
"Hallo, Isabella," keek Matthew haar warm aan.
Isabella knikte gewoon beleefd en boog haar hoofd weer om naar haar telefoon te kijken.
Matthews blik werd eigenaardig, maar hij zei niets.
Even later kwamen de medische stafleden om Zoe voor een onderzoek mee te nemen. Matthew bleef achter, zittend in een hoek van de ziekenhuiskamer en berichten versturend.
Isabella werd moe van het spelen met haar telefoon en zette het scherm uit, van plan om even te rusten. Maar toen ze opkeek, ontmoette ze Matthews blik. Op dat moment had Isabella het gevoel dat hij al een hele tijd naar haar keek.
Toen Isabella haar blik wilde afwenden, sprak Matthew: "Je zou toch op zakenreis zijn? Waarom ben je hier in het ziekenhuis?"
Isabella persde haar lippen op elkaar en pakte haar telefoon weer op. Maar deze keer keek ze er niet lang naar voordat die uit haar handen werd gegrist. Isabella keek op naar Matthew die naast haar bed stond en vroeg: "Heb je iets te zeggen?"
Matthew keek naar haar en zei: "Waarom beantwoord je mijn vraag niet?"
Isabella beet op haar lip en antwoordde: "Waarom zou ik jouw vraag beantwoorden? En mag ik vragen wie je nu voor mij bent?"
Matthew bleef een paar seconden stil en vroeg toen: "Geef je mij de schuld?"
"Je denkt te veel. We zijn al uit elkaar," zei Isabella zachtjes.
"We zijn uit elkaar, maar heb ik niet het recht om mezelf uit te leggen?" zei Matthew.
Isabella bleef stil.
Matthew vervolgde: "Wat er tussen Samantha en mij gebeurde, was een ongeluk."
Isabella zei nog steeds niets.
Matthew keek naar de bovenkant van haar hoofd en zei: "Ik weet dat je denkt dat ik de schuld afschuif. Maar of je het nu gelooft of niet, Isabella, het is maar één keer gebeurd. Ik heb Samantha daarna niet meer aangeraakt.
"Ik heb spijt van wat er die nacht is gebeurd, maar het is al gebeurd. Het enige wat ik kon doen was het uitmaken met jou en mijn verantwoordelijkheid nemen voor Samantha. Ik probeerde ook verantwoordelijk te zijn voor jou. Begrijp je dat?"
Isabella voelde haar hart breken terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Ze had gezegd dat het haar niet meer uitmaakte, dat het verleden was, maar diep vanbinnen deed het dat nog steeds.
Ze had tenslotte echt van Matthew gehouden. Ze hadden gedatet met de intentie om de rest van hun leven samen door te brengen. Ze had gepland om over een huwelijk met Matthew te beginnen zodra ze een vaste baan had en zich officieel had gevestigd, maar ze had niet verwacht dat zoiets zou gebeuren.
Tranen welden op in Isabella's ogen en vielen op het bed.
"Isabella, het spijt me..." Matthew stak zijn hand uit. Zijn handpalm rustte zachtjes op de bovenkant van haar hoofd.
Op dat moment ging de deur van de ziekenhuiskamer open en verscheen Sebastian in de deuropening.
"Broer." Matthew trok zijn hand terug en deed twee stappen achteruit, waardoor er wat afstand tussen hem en Isabella ontstond.
Sebastian's blik gleed over Isabella en landde op Matthew's gezicht. "Wat doe je hier?"
"Ik hoorde dat oma ziek was. Mam vroeg me om haar te komen opzoeken," legde Matthew uit.
"Heb je oma gezien?" Sebastian's uitdrukking werd koud, en hij toonde weinig enthousiasme voor zijn jongere broer.
"Ja."
Sebastian liep naar binnen en legde de spullen die hij vasthield neer. Toen hij zag dat Matthew nog steeds niet weg was, verscheen er een spoor van ongeduld op zijn gezicht. "Ga je niet weg?"
Matthew fronste. "Papa is de laatste tijd niet in Nederland. Mam zei dat als je het te druk hebt, je oma kunt terugsturen en zij voor haar kan zorgen..."
"Niet nodig." Sebastian onderbrak hem. "We hebben geen buitenstaanders nodig om ons zorgen te maken over oma's zaken."
De sfeer in de ziekenhuiskamer werd gespannen.
Uiteindelijk draaide Matthew zich om en zei zachtjes: "Ik ga nu."
Nadat Matthew was vertrokken, keek Isabella op naar Sebastian.
Hij leek in een slechte bui te zijn, zijn wenkbrauwen gefronst. Zijn uitdrukking was nog kouder dan hij meestal op kantoor was.
Sebastian draaide zijn hoofd om naar haar te kijken en vroeg kalm: "Kennen jullie elkaar?"
Isabella wilde instinctief ontkennen, maar ze voelde dat Sebastian al had geraden dat ze elkaar kenden, dus knikte ze.
Hij stelde geen verdere vragen en liep naar haar toe, legde de tas die hij vasthield voor haar neer. "Dit is voor jou."
Hij pauzeerde en voegde eraan toe: "Als compensatie."
Compensatie voor gisteravond.
Isabella's gezicht werd rood terwijl ze haar hoofd schudde en zei: "Nee, dank je."
Hij had alleen naar haar rug gekeken, wat niets was vergeleken met haar in een badpak op het strand zien.
Maar Isabella was gemakkelijk bang en voelde zich schuldig, dus haar reactie was intens.
Sebastian zei zachtjes: "Nee, je moet het aannemen. Ik kan niet gerust zijn als je het niet doet."
Isabella wilde nog iets zeggen, maar het medische personeel duwde Zoe terug de kamer in.
Isabella bleef drie dagen in het ziekenhuis en werd op de vierde dag ontslagen. De dokter gaf haar wat medicijnen mee naar huis en gaf een paar herinneringen.
Toen Isabelle afscheid nam van Zoe, hield Zoe haar hand stevig vast, niet van plan om los te laten. Isabella voelde zich ook een beetje verdrietig.
Toen Sebastian dat zag, zei hij: "Ze is een werknemer bij mijn bedrijf. Als je haar wilt zien, kun je naar het bedrijf komen om haar te ontmoeten."
"Echt?"
"Ja."
Bij Sebastian's verzekering liet Zoe eindelijk Isabella's hand los.
Isabella verliet het ziekenhuis in de middag. Sebastian gaf haar een extra halve dag vrij om uit te rusten en vertelde haar dat ze morgen op het werk moest verschijnen.
Zodra Isabella terugkeerde naar haar kamer, zag ze Samantha.