Hoofdstuk 8 Ik wil me niet altijd pijn herinneren
Isabella schrok en dook snel onder het bureau.
Sebastian kwam binnen, nog steeds met een lichte geur van zweet van zijn training.
Hij liep naar het bureau en merkte onmiddellijk de sjaal die erop lag.
Hij pakte het op en fronste licht.
Op dat moment hoorde hij een zacht geluid van onder het bureau.
Hij bukte zich en was verrast om Isabella opgerold als een angstig katje te vinden.
"Isabella?" Sebastian was verbijsterd. "Wat doe je hier?"
Isabella kroop ongemakkelijk onder het bureau vandaan, haar wangen zo rood als rijpe appels. "Ik... ik kwam de sjaal terugbrengen."
Sebastian keek naar Isabella, zijn uitdrukking ingewikkeld.
"Waarom?" vroeg hij.
"Ik..." Isabella stamelde, "ik kan zo'n duur cadeau niet accepteren. Het is te veel."
"Dit is mijn manier om het goed te maken," zei Sebastian resoluut. "Je moet het accepteren."
"Maar..." Isabella probeerde iets te zeggen, maar Sebastian onderbrak haar.
"Geen maar."
Sebastian's toon verzachtte een beetje terwijl hij naar Isabella keek. "Isabella, ik weet wat je denkt. Maak je geen zorgen, ik zal niets meer doen. Deze sjaal is gewoon een simpele compensatie, niets meer."
Isabella keek naar Sebastian, zijn ogen oprecht, niet alsof hij loog.
Ze aarzelde een moment, knikte toen eindelijk. "Goed, dank u, meneer Landon."
Sebastian's glimlach werd iets diepere maar vervaagde snel terug naar zijn gebruikelijke strenge uitdrukking.
"Graag gedaan," zei hij. "Nu je het hebt geaccepteerd, draag het goed."
Isabella zei niets meer, knikte alleen stilletjes.
Ze draaide zich om om te vertrekken maar stopte toen en keek terug naar Sebastian.
"Meneer Landon." Ze aarzelde.
"Is er nog iets?" Sebastian trok een wenkbrauw op.
Isabella haalde diep adem, haar moed verzamelend. "Eigenlijk hoop ik dat u de sjaal terugneemt."
Sebastian's gezicht werd onmiddellijk donkerder, zijn blik scherp. "Waarom?"
"Ik wil niet elke keer aan die dag herinnerd worden als ik deze sjaal zie." Isabella's stem werd zachter, bijna onhoorbaar.
Sebastian viel stil.
Hij begreep wat Isabella bedoelde.
Het incident met de kleding die dag was waarschijnlijk een nachtmerrie voor Isabella.
En deze sjaal was een constante herinnering aan die nachtmerrie.
Hij keek naar Isabella, zijn ogen gevuld met schuldgevoel, pijn en onbeschrijfelijke emoties.
Na een lange pauze sprak hij. "Goed, ik respecteer je keuze."
Hij nam de sjaal van het bureau en legde het in een lade.
"Dank u." Isabella voelde een last van haar schouders vallen en verliet het kantoor.
Sebastian keek haar na, zijn blik diep en peinzend.
Hij liet een langzame adem uit, alsof hij alle frustratie uit zijn borst probeerde te verdrijven.
"Maak me een kop koffie," zei hij plotseling tegen Isabella, die net op het punt stond het kantoor te verlaten.
Isabella verstarde, draaide zich terug met enige aarzeling. "Meneer Landon, ik..."
"Wat, wil je niet?" Sebastian's stem was koud.
"Nee." Isabella schudde snel haar hoofd. "Ik weet gewoon niet echt hoe ik koffie moet maken."
"Dan leer je het." Sebastian's toon was bevelend. "Nu, meteen."
Isabella had geen andere keuze dan met tegenzin naar het koffiezetapparaat te lopen.
Ze rommelde met de machine, haar hart bonzend.
Sebastian keek haar aandachtig aan, alsof hij een kunstwerk bewonderde.
Hij observeerde haar delicate vingers die met de koffiemachine rommelden, haar wimpers die lichtjes trilden van de zenuwen, haar lippen die een beetje tuitten van concentratie...
Plotseling overspoelde een golf van slaperigheid hem.
Hij wreef over zijn slapen, proberend wakker te blijven.
Maar de slaperigheid was meedogenloos, overmande hem in golven.
Een plotselinge gil rukte Sebastian uit zijn verdoving.
Hij opende zijn ogen en zag Isabella haar hand vasthouden van de pijn.
Hete koffie was overal gemorst, spatte op Isabella's hand.
"Wat is er gebeurd?" Sebastian's gezicht veranderde en hij liep snel naar Isabella toe.
Hij pakte haar hand en zag de rode, gezwollen huid en enkele blaren.
"Het spijt me, meneer Landon, ik bedoelde het niet zo," zei Isabella, tranen opwellend van de pijn.
"Niet praten!" Sebastian snauwde, een vleugje paniek in zijn stem.
Hij leidde Isabella naar de gootsteen en liet koud water over haar hand stromen.
Het koele water gaf tijdelijke verlichting van Isabella's pijn.
Sebastian's bewegingen waren zacht, voorzichtig om haar niet verder te bezeren.
Hij concentreerde zich intens op haar hand, zijn wenkbrauwen gefronst.
Isabella keek naar Sebastian, haar emoties in beroering.
Waarom was Sebastian plotseling zo zacht geworden?
"Doet het nog steeds pijn?" vroeg Sebastian, zijn stem laag.
"Het is veel beter," fluisterde Isabella.
Sebastian zei niets meer, bleef haar hand onder het koude water spoelen.
De tijd leek stil te staan.
Alles om hen heen vervaagde, alleen zij tweeën en het geluid van stromend water bleven over.
Isabella wierp een blik op Sebastian, gefascineerd door zijn gefocuste uitdrukking. Haar hart begon te racen.
Ze keek snel naar beneden, durfde Sebastian niet meer aan te kijken.
"Goed." Sebastian draaide de kraan dicht en droogde voorzichtig Isabella's hand af met een handdoek.
"Dank u, meneer Landon," zei Isabella zachtjes.
"Graag gedaan," antwoordde Sebastian, zijn stem zacht.
Hij keek op naar Isabella, zijn blik diep.
Isabella voelde zich ongemakkelijk onder zijn blik en keek snel naar beneden.
"Je kunt nu gaan," zei Sebastian.
Isabella voelde zich opgelucht en draaide zich om om te vertrekken.
"Wacht." Sebastian riep plotseling.
Isabella stopte, keek hem verward aan.
Sebastian liep naar haar toe en haalde een kleine zalf uit zijn zak, gaf het aan haar.
"Hier, gebruik dit," zei hij.
"Dank u, meneer Landon." Isabella nam de zalf en verliet het kantoor.
Zodra ze buiten stapte, zag ze Laura Jones en Vanessa bij de deur staan, haar met boze bedoelingen aankijken.
"Is dit niet Isabella?" zei Laura sarcastisch. "Wat deed je in meneer Landon's kantoor?"
"Ik..." Isabella stamelde, onzeker hoe ze het moest uitleggen.
Laura drong aan. "Wat recht heeft een stagiaire zoals jij om in meneer Landon's kantoor te zijn?"
"Ik..." Isabella stotterde, kon geen woorden vinden.
"Heb je iets gestolen?" voegde Vanessa olie op het vuur.
"Dat heb ik niet!" protesteerde Isabella luid.
Laura sneerde. "Waarom ben je dan zo zenuwachtig? Ik denk dat je gewoon een schuldgevoel hebt!"