Hoofdstuk 7 Compensatie
"Sebastian," riep Matthew, maar Sebastian liep zonder een blik op hem te werpen voorbij.
"Sebastian?" Zoe merkte zijn donkere uitdrukking op en riep zachtjes.
Sebastian schrok op uit zijn gedachten en verborg zijn emoties. "Oma, waar hadden jij en Matthew het over?"
Zoe zuchtte, haar ogen vertroebeld van hulpeloosheid. "Waarover anders? We hadden het over hem en dat meisje, Isabella."
"Isabella?" Sebastian fronste zijn wenkbrauwen. Hij hoorde die naam de laatste tijd zo vaak dat het hem begon te irriteren.
"Ja, die arme Isabella." Zoe schudde haar hoofd, duidelijk niet bereid om meer te zeggen. "Je moet goed op haar letten."
Sebastian was even stil voordat hij knikte. "Oké."
Terug op kantoor liep Sebastian rechtstreeks naar Isabella's bureau.
Isabella was druk bezig met het ordenen van dossiers. Toen ze voetstappen hoorde, keek ze op en schrok toen ze Sebastian zag.
Ze sprong op, haar hand trilde en de papieren vielen overal.
"Meneer Landon," stamelde Isabella, haar zenuwen kregen de overhand.
Sebastian zei niets. Hij legde simpelweg een elegant geschenkdoosje op haar bureau.
"Wat is dit?" Isabella keek verward.
"Van de andere dag, het spijt me." Sebastian's stem was laag. Hij pauzeerde voordat hij toevoegde: "Beschouw het als compensatie."
Isabella begreep eindelijk dat hij verwees naar het incident waarbij hij haar jurk had gescheurd.
Haar wangen kleurden rood en ze zwaaide snel met haar handen. "Geen dank, meneer Landon, ik—"
"Neem het aan." Sebastian's toon liet geen ruimte voor weigering.
Isabella had geen andere keus dan het aan te nemen, mompelend, "Dank u, meneer Landon."
Sebastian zei niets meer en draaide zich om om te vertrekken.
Isabella staarde naar het geschenkdoosje op haar bureau, haar gedachten in beroering.
Ze opende de doos en vond een luxueuze LV-sjaal, de zachte textuur en het ingewikkelde ontwerp duidelijk duur.
Ze glimlachte bitter. Wat was dit? Zwijggeld? Of een manier om de schaamte te bedekken?
Een paar dagen later werd Zoe ontslagen uit het ziekenhuis.
Isabella had een dag vrij genomen om haar uit te zwaaien.
"Mevrouw Landon, zorg goed voor uzelf," zei Isabella, terwijl ze Zoe's hand aarzelend vasthield.
"Goed meisje, dat zal ik doen. Zorg ook goed voor jezelf, werk niet te hard." Zoe klopte vriendelijk op Isabella's hand.
"Oké." Isabella knikte, haar ogen rood.
"Isabella, als je ooit mijn oma mist, voel je vrij om ons thuis te bezoeken," zei Sebastian, die in de buurt stond.
Isabella was verbaasd maar begreep snel dat Sebastian zijn kinderlijke plicht toonde.
Ze gaf Sebastian een dankbare blik en fluisterde, "Oké." Maar in haar hart dacht ze dat het het beste was om hen te vermijden als het mogelijk was.
Na het uitzwaaien van Zoe keerde Isabella alleen terug naar haar kamer.
Zodra ze binnenkwam, zag ze Samantha de LV-sjaal vasthouden die Sebastian haar had gegeven.
"Isabella, je bent terug?" Samantha's glimlach was allesbehalve oprecht. "Kijk wat ik heb gevonden! Een LV-sjaal, zo mooi! Waar heb je die vandaan?"
Isabella's gezicht betrok. Ze liep naar voren en griste de sjaal weg. "Het is van mij. Raak het niet aan!"
"Van jou?" Samantha trok een wenkbrauw op. "Sinds wanneer kun jij een LV-sjaal betalen?"
"Wat gaat jou dat aan?" antwoordde Isabella koel.
"We zijn toch beste vriendinnen?" Samantha's glimlach werd nog onoprechter. "Heeft Matthew het je gegeven?"
"Samantha!" Isabella snauwde. "Genoeg! Matthew en ik zijn voorbij!"
"Echt?" Samantha haalde haar telefoon tevoorschijn en belde Matthew, zette hem op de luidspreker.
"Hey, Samantha, hoe gaat het?" Matthew's stem klonk door de telefoon.
"Matthew, raad eens wat ik vandaag zag?" plaagde Samantha. "Ik zag Isabella met een LV sjaal. Ze zei dat jij die aan haar had gegeven."
Er was een korte stilte aan de andere kant voordat Matthew antwoordde, "Dat heb ik niet gedaan."
Samantha hing op en keek naar Isabella. "Dus het kwam echt niet van Matthew. Isabella, wees eerlijk, wie heeft je deze sjaal gegeven?"
Isabella klemde de sjaal stevig vast, weigerend een woord te zeggen.
Samantha drong aan, "Isabella, heb je een sugar daddy gevonden? Wees eerlijk, was het een vieze oude man?"
"Samantha, hou op met die onzin!" Isabella trilde van woede, en wilde haar slaan.
"Ik maak me gewoon zorgen om je," zei Samantha zelfvoldaan. "Trouwens, Matthew neemt me vanavond mee uit voor een chique diner. Wil je met ons mee? Ik kan hem vragen om een extra bord te bestellen. Het is een zeldzame kans, en het eten moet geweldig zijn."
Isabella snoof. "Nee, bedankt. Ik ben niet geïnteresseerd in jouw 'liefde' en ik wil jouw liefdadigheid niet."
Samantha haalde haar schouders op. "Oké dan, wat jammer. Ik wilde je laten zien hoe 'gelukkig' ik ben."
In het restaurant.
Matthew keek toe terwijl Samantha een tafel vol gerechten bestelde, en fronste. "Samantha, we kunnen dit nooit allemaal opeten. Het is te verspilling."
"Maak je geen zorgen, we kunnen de restjes mee naar huis nemen," zei Samantha nonchalant.
Matthew herinnerde zich hoe Samantha vroeger zo zuinig was, altijd kortingen berekenend, zelfs voor afhaalmaaltijden.
Maar nu leek ze een ander persoon, geld verkwistend zonder zorg.
"Samantha, is er iets dat je me niet vertelt?" vroeg Matthew voorzichtig.
"Wat zou ik mogelijk voor je kunnen verbergen?" Samantha glimlachte verleidelijk. "Ik denk gewoon dat we onszelf beter moeten behandelen. Het leven is kort, tenslotte. We moeten ervan genieten zolang we kunnen."
Matthew keek naar Samantha, en had het gevoel dat ze een vreemde was.
"Trouwens, Matthew, geef je stiekem geld aan Isabella?" vroeg Samantha plotseling.
"Nee," antwoordde Matthew stevig.
"Hoe kon ze dan een LV sjaal betalen?" bleef Samantha aandringen.
"Hoe zou ik dat moeten weten?" Matthew werd ongeduldig. "Misschien heeft ze het zelf gekocht, of misschien heeft iemand anders het haar gegeven. Wat heeft dat met mij te maken?"
"Iemand anders?" Samantha's ogen flikkerden. "Zou ze een nieuwe geliefde hebben?"
Matthew reageerde niet, maar hij voelde zich onverklaarbaar geïrriteerd.
Toen Matthew zweeg, ging Samantha verder, "Matthew, moeten we 'inchecken' bij Isabella? Tenslotte zijn we haar 'beste' vrienden."
Matthew fronste. "Wat ben je van plan?"
"Ik wil gewoon..." Samantha's woorden werden onderbroken door Matthew's rinkelende telefoon.
Hij stond op om het gesprek aan te nemen, en liet zijn telefoon op tafel liggen terwijl hij naar het toilet ging.
Samantha greep de kans om zijn telefoon te pakken en begon erin te scrollen.
Al snel vond ze Matthew's winkelgeschiedenis.
Ze zag een bestelling voor een LV sjaal, maar de status was "geannuleerd."
Samantha's gezicht werd bleek.
Dus het was Matthew niet die Isabella de sjaal had gekocht!
Wie in hemelsnaam was het dan?
De volgende dag, tijdens de lunchpauze, sloop Isabella Sebastian's kantoor binnen.
Ze wilde de sjaal aan Sebastian teruggeven, en geen verdere verwikkelingen met hem.
Maar net toen ze de sjaal op Sebastian's bureau legde, hoorde ze voetstappen die de deur naderden.