Hoofdstuk 7 Was jij het die avond?
Sebastian ging eerst naar de dokter en informeerde naar de testresultaten van Zoe. Toen hij terugkeerde naar de afdeling, was Isabella wakker en boog ze zich voorover om Zoe met een deken te bedekken.
Toen ze een geluid hoorde, draaide ze zich om, haar ogen nog steeds slaperig. "Meneer Landon."
Haar stem was zacht en het deed zijn hart smelten. Sebastian knikte vriendelijk. "Dank je wel dat je voor Zoe zorgt."
Hij had al geraden waarom ze niet was weggegaan. Zoe zou niet zomaar iemand prijzen, dus het was duidelijk dat Isabella uitstekende kwaliteiten had.
"Je hoeft niet zo beleefd te zijn. Ik heb niet veel gedaan. Bovendien... je hebt me vandaag lunch gegeven."
Ze had zijn lunch gegeten en wilde hem niet tot last zijn, dus het was niet moeilijk voor haar om voor Zoe te zorgen.
Sebastian keek haar aan en vroeg: "Hoe smaakte de lunch?"
"Huh?" Isabella had niet verwacht dat hij dat zou vragen en was even verbluft. Ze zei een beetje beschaamd: "Het was best goed, alleen een beetje flauw."
"Ja." Sebastian werd niet boos en accepteerde haar mening kalm. Hij legde uit: "Mijn grootmoeder kan niet te veel zout eten, dus ik doe er minder in."
Isabella was verrast. "Dus jij hebt die soep gemaakt?"
Voordat Sebastian kon antwoorden, klonk Zoe's stem. "Hij heeft het gemaakt. Hij kan niet alleen soep maken. Hij kan ook koken, de was doen, gloeilampen vervangen en apparaten repareren. Als je tijd hebt, kom dan eens bij ons thuis om zijn vaardigheden te zien."
Isabella draaide zich om. Zoe, die net nog diep had geslapen, had haar ogen geopend en glimlachte naar Sebastian en Isabella.
Isabella moest hem wel complimenteren toen ze dat hoorde. "Je bent echt geweldig, meneer Landon."
Ze had veel mensen gezien die goed waren in hun werk, maar tekortschoten in levensvaardigheden. Maar duidelijk was Sebastian niet een van die mensen. Hij was zeer capabel in zijn dagelijks leven, wat niet was wat ze verwachtte van een workaholic CEO.
Sebastian reageerde niet, maar opende de lunchbox voor Zoe.
Zoe wuifde met haar hand. "Ik heb al avondeten gehad."
"Je hebt al avondeten gehad?" Sebastian was enigszins verrast. Zoe was nog kieskeuriger dan hij als het om eten ging, en ze at meestal nooit buiten de deur.
Zoe glimlachte en zei: "Isabella's zus kwam het avondeten brengen. Ik heb met hen gegeten."
Sebastian ruimde de lunchbox op. "Laat me je gezicht dan even schoonmaken."
"Niet nodig. Isabella heeft me daar al mee geholpen. Je hoeft niets te doen."
Sebastian was sprakeloos.
Isabella pakte haar tas. "Het wordt laat, meneer Landon, dus ik ga nu naar huis. Dag, Zoe."
"Dag, dag," glimlachte Zoe en zwaaide naar haar toen ze vertrok.
Zodra Isabella weg was, lachte Sebastian en zei: "Je lijkt Isabella echt leuk te vinden, nietwaar?"
"Ik mag haar inderdaad. Wat vind jij van haar? Vind jij haar ook leuk?" Zonder anderen erbij werd Zoe directer. "Ik heb wat onderzoek gedaan, en Isabella heeft het uitgemaakt met haar vriend. Ze is nu single. Als je iets wilt doen, moet je snel handelen."
Sebastian keek hulpeloos.
Isabella stond buiten het ziekenhuis te wachten op een auto. Plotseling blies er een windvlaag en ijzige regen sloeg in haar gezicht. Ze hief instinctief haar hand om zich te beschermen, maar iemand trok die weg.
Toen Isabella de geur van de man rook, staarde ze verbluft naar de persoon voor haar. "Meneer Landon?"
Sebastian hield haar pols vast. Haar huid was zachter dan hij zich had voorgesteld, en hij kon het niet laten om haar te willen knijpen. Hij onderdrukte zijn impulsieve gedachten en fluisterde: "Waarom bloos je elke keer als je me ziet?"
Isabella voelde zich verlegen toen ze dat hoorde. "Ik... ik ben gewoon... gewoon..."
Ze worstelde om haar zin af te maken, maar Sebastian onderbrak haar niet. Hij keek haar alleen maar stilletjes aan, genietend van het zicht van haar roze wangen.
Een briesje waaide, en hij ving Isabella's unieke geur op. Zijn ogen vernauwden zich onmiddellijk. Met een beetje kracht trok hij Isabella naar zich toe, waardoor ze tegen hem aan botste.
Voordat Isabella kon reageren, boog hij zijn hoofd en rook aan haar nek.
"Meneer Landon!" riep Isabella met grote ogen uit.
Ze voelde een koele sensatie op haar nek. Sebastian's neus streek lichtjes langs haar nek.
Isabella's hart begon sneller te kloppen. Ze duwde Sebastian weg en rende haastig de regen in...
Veertig minuten later keerde ze terug naar haar studentenkamer.
Isabella was doorweekt van top tot teen. Terwijl ze de trap op klom, haalde ze haar sleutel tevoorschijn om de deur te openen, maar zag iemand bij de ingang van de slaapzaal staan.
Isabella's benen werden slap. Ze stopte en kon niet verder lopen.
Sebastian drukte zijn sigaret uit en liep naar haar toe.
Zijn lange gestalte naderde haar geleidelijk. Isabella wilde wegrennen, maar ze was versteend. Ze kon alleen maar toekijken hoe hij dichterbij kwam, en met een schorre stem riep ze: "Meneer Landon."
Isabella was helemaal doorweekt. De regen droop van haar haar en kleren, en de grond werd snel nat. Haar ogen waren lichtjes rood. Ze rilde van de kou.
"Waarom rende je weg?" Sebastian's woede verdween zodra hij begon te spreken. Dat fragiele meisje kon hem gewoon niet boos maken. Hij wilde haar alleen maar beschermen.
Sebastian verontschuldigde zich omdat hij zich schuldig voelde dat hij haar in het ziekenhuis had laten schrikken. "Het spijt me. Ik ging te ver. Ik bedoelde er niets mee, ik rook gewoon toevallig je parfum... Kun je me vertellen, was jij het die nacht?"
Zijn blik vergrendelde zich op haar alsof het vlammen droeg. Het leek alsof, zelfs al was Isabella nat, hij haar in een oogwenk kon ontsteken.
Isabella schudde haar hoofd en stapte achteruit. "Ik... ik weet niet waar je het over hebt."
Sebastian stak zijn hand uit en greep haar pols, hield haar stevig vast en verhinderde haar om zich terug te trekken. Zijn blik was op haar gericht. Hij vroeg: "Was jij het die mijn tent binnenkwam tijdens de kampeertrip?"
"Ik was het niet..." ontkende Isabella.
Sebastian viel even stil, zijn adamsappel bewoog. "Durf je het me te bewijzen?"
Isabella sperde haar ogen wijd open, haar pupillen flikkerden. Na een lange tijd antwoordde ze: "Ja, dat durf ik!"
Zodra de slaapzaaldeur dichtviel, viel de kamer in duisternis.
De lichtschakelaar klikte.
Isabella deed de bureaulamp aan, waardoor de omgeving een beetje helderder werd.
Ze draaide zich langzaam om, knoopte haar knopen één voor één los. Sebastian stond achter de deur, haar aanstarend.
Die vrouw van die nacht had veel vingerafdrukken op hem achtergelaten; het waren de sporen die ze had achtergelaten in extreme vreugde. Sebastian herinnerde zich dat hij ook niet zachtzinnig was geweest; hij had ook zijn sporen op de vrouw achtergelaten. Als Isabella die vrouw was, zouden er zeker sporen op haar lichaam zijn!