Hoofdstuk 3 Het diepste verraad
Nina zuchtte, "Bella is nog steeds ziek. Moeten we hier nu echt over praten?"
Isabella bleef stil.
"Nina, als je je zus hier weer laat komen, hoef je zelf niet meer terug te komen!" Charlie liet de tassen vallen die hij droeg en stormde naar buiten, waarbij hij de deur achter zich dicht smeet.
Isabella had sinds hun jeugd op haar zus Nina vertrouwd. Ze woonde bij Nina en wist hoezeer haar zwager Charlie haar verafschuwde. Nu ze een baan had, voelde ze dat ze Nina niet langer tot last moest zijn.
"Maak je geen zorgen, ik vind snel een plek."
"Bella, als er iets gebeurt, moet je het me vertellen, oké? Draag het niet allemaal zelf," zei Nina, terwijl ze Isabella's haar zachtjes streelde.
"Oké." Isabella knikte, niet langer in staat haar tranen tegen te houden.
Nina omhelsde Isabella en klopte op haar rug om haar te troosten.
Nadat Nina vertrokken was, moest Isabella, die nog aan een infuus lag, naar het toilet. Ze stond op en ging naar de badkamer.
Toen ze de deur bereikte, kwam er net iemand naar buiten. Isabella stapte instinctief opzij, maar zag dat de persoon struikelde en dreigde te vallen.
Ondanks haar eigen toestand snelde Isabella naar voren om haar op te vangen en realiseerde zich dat het een oudere dame was.
"Alles goed? Het is gevaarlijk hier alleen te zijn zonder hulp," zei Isabella, terwijl ze de dame voorzichtig terug naar haar bed hielp.
De dame sprak langzaam, "Ik ben nog sterk. Als iemand voor me zorgt, voel ik me oud. Maar toch, bedankt voor je vriendelijkheid, jongedame."
Nadat ze zeker wist dat de dame goed lag, ging Isabella naar de badkamer.
Ze trok haar kleren uit en zag de blauwe plekken op haar lichaam, als pijnlijke afdrukken.
Ze herinnerde zich de wilde nacht ervoor, de vreemdeling, de beschamende scènes...
Haar gedachten waren een warboel.
Ze huilde stilletjes, liet de warme tranen over haar gezicht stromen in de hoop de sporen en herinneringen weg te wassen.
Maar die sporen en herinneringen leken in haar botten gegrift, onmogelijk om weg te wassen.
Terug in haar kamer pakte Isabella een doos pillen uit haar tas, haalde er een uit en slikte hem door met water.
Het was een morning-after pil die ze bij de apotheek buiten het ziekenhuis had gekocht. Ze wilde geen risico's nemen.
De pil was bitter, waardoor ze bijna moest overgeven.
De volgende ochtend stond Isabella vroeg op.
Ze pakte haar spullen in en ging naar de gang om de verpleegster te vragen naar de procedures voor het aanvragen van bedrijfshulp.
De verpleegster, na het controleren van haar bednummer, vertelde Isabella dat haar bedkosten al waren betaald door iemand die haar vroeg goed uit te rusten als ernaar gevraagd werd.
Isabella dacht dat het onwaarschijnlijk was dat Vanessa dit zou doen. Zou het Sebastian kunnen zijn?
Ze stelde zichzelf gerust en ging terug naar haar bed, pakte een boek om de tijd door te komen.
"Bella? Voel je je beter?" Een bekend gezicht verscheen achter het boek. Het was Samantha Cook, Isabella's beste vriendin en kamergenoot van de universiteit.
"Samantha? Wat doe je hier?"
"Ik heb het haar verteld. Je zei niets over ziek zijn. Ik moest naar je werkplek gaan om het te weten te komen."
Isabella's vriend, Matthew Landon, vouwde zijn jas op en ging naast het bed zitten.
"Wat is er met al die tassen?" vroeg Samantha onschuldig.
"Mijn spullen. Mijn zwager heeft me eruit gegooid. Ik moet een plek vinden om te huren zodra ik hier weg ben. Wat een puinhoop!" mompelde Isabella.
"Waarom kom je voorlopig niet bij mij wonen? We kunnen de rest later uitzoeken, oké?"
"Samantha, jij bent echt de beste vriendin ooit!" Isabella omhelsde Samantha enthousiast.
"Bella, je moet rusten. Laten we gaan," zei Matthew, terwijl hij naar Samantha keek.
"Goed," Samantha kneep voorzichtig in Isabella's wang, "Zorg goed voor jezelf, rust uit en beweeg niet te veel. Ziekenhuizen zijn niet de schoonste plekken."
"Ik weet het. Jij ook goed voor jezelf zorgen."
Nadat ze vertrokken waren, herinnerde een verpleegster Isabella eraan dat ze een controle had en zich moest aankleden om naar beneden te gaan.
Ze haalde diep adem, kleedde zich aan en ging met haar medische dossiers naar de lift.
Toen de liftdeuren opengingen, stond Isabella op het punt om naar binnen te stappen toen ze twee mensen binnen zag.
Ze waren aan het zoenen, hun gezichten verborgen, maar hun ruggen zagen er bekend uit.
Haar hart sloeg een slag over, een mix van angst en ongemak overspoelde haar.
Ze stapte instinctief achteruit en botste met een klap tegen de sluitende liftdeur.
De mensen binnen draaiden zich om, en een bekend gezicht kwam in beeld.
Isabella voelde haar hart in haar keel springen.
"Matthew?" Isabella's stem was gespannen, alsof iets haar verstikte.
In de lift stond Matthew, de man voor wie ze gevoelens had.
Hij zag er nog steeds uit als de gepolijste professional, maar zijn ogen achter de goudomrande bril waren niet langer warm. In plaats daarvan toonden ze verrassing en een vleugje paniek.
Isabella's hart werd koud. Paniek? Voelde hij zich schuldig, alsof hij een geest had gezien?
"Bella, ik..." stamelde Matthew, niet in staat om een volledige zin te vormen.
Hij probeerde naar voren te stappen maar stopte, zijn voeten vastgeplakt aan de grond.
Achter Matthew gluurde Samantha verlegen naar buiten.
"Bella, alsjeblieft, begrijp me niet verkeerd. Matthew en ik..." Samantha's stem was nauwelijks een fluistering, tranen stroomden over haar gezicht.
"Verkeerd begrijpen?" Isabella lachte bijna. "Samantha, jullie zijn zo, en je denkt dat ik het verkeerd moet begrijpen?"
Samantha's tranen stroomden nog meer. "Bella, ik weet dat je me haat, maar ik hou echt van Matthew. Ik kon er niets aan doen."
"Kon er niets aan doen?" Isabella lachte bitter. "Samantha, je bent een echte actrice! Je was mijn beste vriendin, maar je hebt mijn vriendje gestolen en nu zeg je dat je er niets aan kon doen? Denk je dat ik dom ben?"
"Bella..." probeerde Matthew te spreken.
"Hou je mond!" snauwde Isabella, wijzend naar Matthew. "Wat recht heb jij om te spreken? Ik moet wel blind zijn geweest om voor iemand zoals jij te vallen!"
Matthew's gezicht werd lelijk. Hij reikte uit om Isabella te grijpen, maar ze duwde hem weg.
"Raak me niet aan!" Isabella's stem was vol afkeer. "Je bent walgelijk!"
"Bella..."
"Rot op!" spuugde Isabella de woorden uit en draaide zich om om weg te lopen. Ze strompelde een paar stappen, bijna vallend.
Matthew probeerde haar te helpen, maar ze keek hem woedend aan.
"Laat je gezicht nooit meer zien!" zei Isabella door haar tanden, terwijl ze haar medische dossiers stevig vastklemde en wegliep zonder om te kijken.
Ze rende zo snel als ze kon, alsof ze voor haar leven vluchtte. Ze wilde gewoon ontsnappen van daar, weg van die twee walgelijke mensen.