Hoofdstuk 2 Ze heeft geen huis meer
Isabella viel weer in slaap en toen ze opnieuw wakker werd, was het het geluid van de bedrijfsbus dat haar wekte. Gelukkig voelde ze zich een beetje beter.
Ze stapte langzaam uit de tent en zodra ze dat deed, zag ze Sebastian niet ver van haar staan, met zijn rug naar haar toe.
Vanessa stond tegenover hem, ogenschijnlijk in gesprek.
Was hij niet al teruggegaan? Waarom was hij nog hier? Had hij iets ontdekt?
Isabella's hart sloeg over.
Ze verstijfde als een geschrokken hert, trillend van angst.
Ze probeerde de gebeurtenissen van de vorige nacht te herinneren, maar de gefragmenteerde, chaotische herinneringen kwamen als een vloedgolf, overweldigend voor haar broze zenuwen.
Ze durfde er niet aan te denken.
Alles wat ze wilde, was ontsnappen uit deze verstikkende plek.
Sebastian draaide zich om, zijn blik priemend recht op Isabella gericht.
Haar lichaam trilde nog heviger.
Ze voelde zich alsof ze naakt was, blootgesteld aan ieders ogen, zonder ergens te kunnen schuilen.
"Isabella," riep Sebastian, zijn stem laag en hees.
Hij zag Isabella, zag haar bleke gezicht en de opvallende rode vlekken op haar hals.
Waren dat... zuigzoenen?!
Sebastian's pupillen vernauwden zich scherp.
Zou de vrouw van gisteravond Isabella kunnen zijn geweest?
Waarom had ze dan de armband niet opgeëist?
Sebastian's uitdrukking werd dreigend donker.
Hij keek naar Isabella met een complexe blik, alsof hij haar grondig bestudeerde, intern worstelend.
Ook Vanessa had Isabella opgemerkt. Volgend op Sebastian's blik, zag zij ook de rode vlekken op Isabella's hals.
"Isabella, voel je je beter? Moet je naar het ziekenhuis?" vroeg Vanessa zacht terwijl ze naderde.
"Niet nodig," Isabella's stem was nauwelijks hoorbaar.
Ze durfde niet op te kijken, laat staan Sebastian in de ogen te kijken.
Sebastian's lange vingers raakten lichtjes Isabella's voorhoofd aan, zijn stem koud en vastberaden. "Ga naar het ziekenhuis, je hebt nog steeds koorts."
Isabella wilde weigeren, maar ze kon geen excuus bedenken.
"Ik neem haar mee," zei Vanessa. "Meneer Landon, u heeft genoeg om handen."
Ze gaf Sebastian een veelbetekenende blik.
Sebastian zei niets, gaf Isabella alleen een diepe blik voor hij vertrok.
Isabella voelde zich alsof Sebastian's blik haar op haar plaats had vastgepind.
"Kom, laten we gaan." Vanessa pakte Isabella's koude hand.
Isabella liet zich gehoorzaam door Vanessa voortleiden.
Haar hoofd was leeg, ze had geen idee wat ze deed of wat ze moest doen.
In het ziekenhuis onderzocht de dokter Isabella en schreef wat medicatie voor.
"Het is een bacteriële infectie die de aanhoudende koorts veroorzaakt. Zorg ervoor dat je goed rust," zei de dokter.
"Dank u wel, dokter," bedankte Vanessa hem en hielp Isabella uit de onderzoekskamer.
"Ik ga wat warm water halen, wacht hier," zei Vanessa, terwijl ze Isabella op een bankje in de gang zette voordat ze vertrok.
Isabella zat daar, zich zwak voelend en met een barstende hoofdpijn.
Toen Vanessa terugkwam, had ze een beker warm water.
"Hier, drink wat water," zei ze terwijl ze de beker aan Isabella overhandigde.
Isabella nam de beker en dronk een paar slokjes.
"Meneer Landon vroeg me om naar je te kijken," zei Vanessa plotseling.
"Wat?" Isabella schrok, haar hand trilde, bijna de beker laten vallen.
"Hij vermoedt dat gisteravond..." Vanessa maakte haar zin niet af, gaf Isabella alleen een veelbetekenende blik.
Isabella's gezicht werd lijkbleek.
Ze begreep het. Sebastian wist alles.
Wat moest ze doen? Uitleggen? Kon ze het überhaupt duidelijk uitleggen?
"Maar ik heb hem verteld dat ik je heb gecontroleerd," onderbrak Vanessa haar gedachten, "en niets ongewoons heb gevonden."
Isabella was verbijsterd. Niets ongewoons?
Wat dan met de rode vlekken op haar hals?
Had Vanessa die niet gezien?
"Waarom help je me?" vroeg Isabella.
"Omdat," glimlachte Vanessa, "ik niet wil dat meneer Landon een verkeerd idee over je krijgt."
Ze legde nadruk op het woord "verkeerd."
Isabella's hart zonk.
Vanessa waarschuwde haar, waarschuwde haar om geen illusies te hebben, om niet te proberen dicht bij Sebastian te komen.
"Vind je meneer Landon leuk?" vroeg Isabella voorzichtig.
Vanessa antwoordde niet, glimlachte alleen maar, "Je hebt een vriend, toch?"
Isabella's hart sloeg een slag over.
Ze wist dat Vanessa haar aan het testen was.
Ze kon de waarheid niet vertellen, kon Vanessa niet laten weten wat er gisteravond tussen haar en Sebastian was gebeurd.
"Ja." Isabella knikte.
"Dat is goed." Vanessa glimlachte. "Je hebt een vriend, dus koester hem. Wees niet wispelturig."
De volgende dag lag Isabella op het ziekenhuisbed, bleek, en kreeg een infuus. Het ziekenhuis was gevuld met de geur van ontsmettingsmiddel.
Vanessa zat naast het bed en schilde vaardig een appel.
"Isabella, voel je je beter?" Vanessa gaf haar de geschild appel, klinkend bezorgd.
"Veel beter, dank je, Vanessa." Isabella nam de appel en nam een klein hapje. Het was zoet, maar het kon de bitterheid in haar hart niet wegnemen.
Ze had niet verwacht dat ze, na terug te zijn gekomen uit het ziekenhuis en de voorgeschreven medicatie te hebben genomen, slechter zou worden, midden in de nacht zou flauwvallen en weer op de spoedeisende hulp zou belanden, alleen om te ontdekken dat de medicatie niets met haar ziekte te maken had.
"Wees niet zo beleefd tegen mij," glimlachte Vanessa, zonder enige tekenen van iets ongewoons.
De deur van de kamer vloog plotseling open, en Isabella's zus Nina en haar zwager Charlie Wilson stormden naar binnen, met tassen vol voedingssupplementen.
"Bella, hoe gaat het met je?" Nina snelde naar het bed en bekeek Isabella nauwkeurig.
"Nina, het gaat goed met me," zei Isabella zwakjes.
"Je koorts zakte gisteren, maar je viel plotseling flauw; je hebt me doodsbang gemaakt," begon Nina te ratelen, met tranen in haar ogen.
"Nina, echt, het gaat goed met me. De dokter zei dat het een bacteriële infectie is. Ik heb een injectie gekregen en wat medicijnen genomen, ik zal snel beter worden," Isabella hield Nina's hand vast, proberend haar gerust te stellen.
"Wie is dit?" Nina merkte eindelijk iemand anders in de kamer op en keek nieuwsgierig naar Vanessa.
"Dit is mijn collega, Vanessa. Ze heeft me gisteren naar het ziekenhuis gebracht en is vanochtend bij me gebleven," stelde Isabella snel voor.
"Hallo, heel erg bedankt!" bedankte Nina haar oprecht.
"Graag gedaan, het is niets," glimlachte Vanessa vriendelijk.
Na een tijdje te hebben gepraat, keek Vanessa op de klok. "Isabella, je moet rusten. Ik moet terug naar kantoor, er is nog werk te doen. Nu je zus hier is, kan ik je in goede handen achterlaten."
"Oké, dank je, Vanessa," bedankte Isabella haar opnieuw.
"Ik ga dan maar. Dag, Nina," zei Vanessa haar gedag en vertrok.
Na Vanessa's vertrek bleven alleen Isabella, Nina en Charlie in de kamer achter.
"Bella, vertel me de waarheid, wat is er gebeurd? Hoe heb je een bacteriële infectie opgelopen?" Nina keek Isabella aan, haar blik onderzoekend.
"Nina, echt, het is niets. Ik ben gewoon overwerkt en mijn immuunsysteem is verzwakt." Isabella ontweek haar blik, durfde Nina niet in de ogen te kijken.
"Al je spullen zijn hier. Sinds je een baan hebt gevonden, vraag snel de bedrijfsvergoeding aan, zodat ik niet zoveel hoef uit te geven. Zodra je ontslagen bent, zoek een plek om te blijven, kom niet terug," zei Charlie ongeduldig.