Hoofdstuk 2 Waarom ben je aan het trillen?
Isabella had een tijdje geslapen en voelde zich enorm dorstig. Ze sleepte haar zware lichaam uit de tent en merkte plotseling een paar herensportschoenen voor zich op. Ze keek omhoog en zag een paar lange benen.
Toen het zonlicht door de mist brak, kon Isabella Sebastian's gezicht duidelijk zien. Ze viel bijna flauw ter plekke.
"Meneer Landon?"
Was hij niet aan het bergbeklimmen?
Sebastian hurkte voor haar neer en keek met een serieuze uitdrukking naar haar koortsige, rode gezicht. "Ik heb een vraag voor je."
Isabella voelde zich nerveus en likte haar droge lippen. Haar hart klopte snel. "Je... je mag het vragen."
"Heb je gisteravond iemand mijn tent zien binnenkomen?" vroeg Sebastian, terwijl hij Isabella recht in de ogen keek. Zijn overweldigende aanwezigheid zorgde ervoor dat Isabella's hart nog sneller ging kloppen.
Isabella's blik verschoof en haar wimpers trilden. "N...nee, ik heb niemand gezien."
"Waarom tril je?" Sebastian merkte dat ze zich vreemd gedroeg.
Haar stem trilde, en haar lichaam schudde ook hevig.
Isabella was dun, en Sebastian maakte zich enigszins zorgen om haar.
Hij had tientallen assistenten op zijn kantoor, elk verantwoordelijk voor verschillende gebieden. Isabella was een nieuwe stagiaire. Sebastian herinnerde zich haar omdat ze bijzonder timide was. Tijdens haar eerste sollicitatiegesprek was Isabella zo nerveus dat ze hem niet eens durfde aan te kijken en de hele tijd haar hoofd naar beneden hield.
"Ik... ik heb het koud," trilde Isabella nog harder.
"Koud?" Sebastian fronste. "Maar je hebt toch koorts? Hoe kun je het koud hebben?"
Terwijl hij sprak, reikte hij uit en plaatste zijn ijskoude vingers op Isabella's voorhoofd. Snel fronste hij zijn wenkbrauwen. "Wat is er aan de hand? Je voorhoofd is zo heet."
"Meneer Landon, het gaat wel..." Isabella trilde oncontroleerbaar en voelde zich extreem ziek. Ze wilde opstaan, maar had geen kracht meer en kon alleen maar zwakjes op het gras ineenzakken, terwijl haar bewustzijn weggleed.
"Isabella?" Sebastian voelde dat er iets mis was en probeerde haar wakker te maken.
In het begin kon Isabella slaperig reageren, maar daarna verloor ze volledig het bewustzijn.
Sebastian boog zich voorover en tilde Isabella zonder aarzeling van de grond. Ze zag er erg dun uit. Hij voelde hoe licht ze was toen hij haar vasthield. Sebastian boog zijn hoofd om naar haar te kijken en ving toevallig een glimp op van de zuigzoenen op haar nek. Hij kneep zijn ogen samen.
"Meneer Landon!" een stem doorbrak de stilte van het bos.
Vanessa was teruggerend. Haar haar was in de war en ze hijgde van de inspanning.
Sebastian zei, "Waarom ben je teruggekomen?"
Vanessa wierp een blik op Isabella, die hij in zijn armen hield, en haalde diep adem voordat ze zei, "Ik maakte me zorgen om Isabella en wilde terugkomen om voor haar te zorgen. Wat is er met haar gebeurd?"
"Haar koorts is erg hoog geworden en ze is flauwgevallen," zei Sebastian terwijl hij Isabella op de achterbank van de auto legde. "Ik moet haar naar het ziekenhuis brengen."
Toen hij op het punt stond in de auto te stappen, greep Vanessa dringend de deur vast en smeekte, "Meneer Landon... Mag ik met u mee?"
Sebastian keek naar haar en observeerde haar met zijn blik.
Vanessa legde uit, "Isabella en ik zijn collega's, en we zijn allebei vrouwen. Laat me met u meegaan. Misschien kan ik helpen."
Sebastian vond dat ze gelijk had, dus stemde hij toe.
In het ziekenhuis vulden ze de opnameprocedures voor Isabella in en startten ze een infuus.
Vanessa ging wat water halen. Toen ze terugkwam, zag ze Sebastian aan het voeteneinde van het bed staan, zijn blik gericht op de slapende Isabella, verdiept in gedachten.
"Neem wat water, meneer Landon." Vanessa schonk een glas water voor hem in.
"Dank je," Sebastian nam het glas water aan en zette het nonchalant opzij. "Hoe heet je?"
Vanessa was even van haar stuk gebracht, maar toen besefte ze dat hij tientallen assistenten had en dat Jack de enige was die meestal aan zijn zijde stond. Natuurlijk kende Sebastian haar niet.
"Vanessa. Ik ben Vanessa Field..."
"Er is iets wat ik van je moet bevestigen, Vanessa."
Vanessa's ogen toonden een vleugje teleurstelling, maar ze hield haar glimlach vast. "Ga je gang."
Sebastian gaf haar wat instructies en verliet vervolgens de kamer.
Vanessa beet op haar lip en liep naar het bed, kijkend naar de nog steeds bewusteloze Isabella. Haar ogen weerspiegelden een complexe mix van emoties. Denkend aan Sebastian's instructies, perste ze haar lippen op elkaar en begon langzaam Isabella's blouse los te knopen.
Ze maakte langzaam elke knoop los...
Toen alle knopen los waren, zag Vanessa de littekens op Isabella's lichaam en bedekte onmiddellijk geschokt haar mond.
"Waar was je, meneer Landon?" Nadat Jack en zijn collega's terugkwamen bij de kampeerplek, realiseerden ze zich dat Sebastian ontbrak en belden hem snel om te vragen waar hij was.
"Isabella is flauwgevallen, dus ik heb haar naar het ziekenhuis gebracht," antwoordde Sebastian.
"Isabella, de stagiaire?" Jack was lichtelijk verbaasd, niet omdat Sebastian persoonlijk Isabella naar het ziekenhuis had gebracht, maar omdat hij verbaasd was dat Sebastian de naam van een stagiaire kende. Sebastian had tientallen assistenten, maar hij herinnerde zich niemand behalve Jack.
Maar hij herinnerde zich Isabella's naam. Dat was vrij bijzonder.
"Ja." Sebastian keek op zijn horloge. Hij zei, "Geniet ervan, iedereen. Ik zal de bonussen uitdelen na de kampeertrip."
Na een paar eenvoudige instructies hing hij de telefoon op.
Op dat moment ging de deur van de kamer open en Vanessa kwam naar buiten.
Sebastian keek naar haar. "Hoe is het met haar?"
Vanessa ontmoette zijn blik kalm. "Ik heb haar onderzocht. Er is niets op Isabella's lichaam. Het litteken op haar nek dat je noemde moet door haar vriend zijn veroorzaakt."
"Vriend?" Sebastian fronste lichtjes maar zei verder niets.
Vanessa zei, "Wil je haar zien? Ze wordt waarschijnlijk snel wakker."
"Niet nu," Sebastian's uitdrukking werd weer normaal. "Ik heb iets te doen, dus ik ga. Vergeet niet haar familie te contacteren als ze wakker wordt."
"Oke, meneer Landon, maak je geen zorgen."
Vanessa keek Sebastian na terwijl hij vertrok voordat ze zich omdraaide en de kamer weer binnen ging.
Isabella was al wakker. Haar ogen waren open, maar ze voelde zich nog steeds zwak.
Vanessa liep naar haar toe en ging naast het bed zitten. "Isabella, je bent wakker? Hoe voel je je? Voel je je al wat beter?"
Isabella knikte. "Zijn we in het ziekenhuis?"
"Ja." Vanessa schonk haar een glas water in en glimlachte. Ze zei, "Meneer Landon heeft je hierheen gebracht. Hij heeft je zelfs gedragen."
Het water in Isabella’s mond ging de verkeerde kant op, en ze verslikte zich. "Meneer Landon?"
"Ja," plaagde Vanessa. "Heeft meneer Landon een oogje op je, Isabella? Ik werk al meer dan een jaar bij het bedrijf, en het is de eerste keer dat ik hem een vrouw zie dragen."
Isabella's gezicht werd rood. "Dat kan niet."
"Waarom niet? Je ziet er goed uit, bent jong en hebt een goede uitstraling. Veel bazen houden van vrouwen zoals jij. Isabella, als je geen vriend hebt, zou je misschien serieus meneer Landon moeten overwegen. Meneer Landon heeft goede kwaliteiten..."
"Ik heb wel een vriend," onderbrak Isabella haar.
Vanessa stopte met praten. "Echt?"
Isabella beet op haar lip. "Ja."