Hoofdstuk 10 Traces
"Ontspan." Sebastians plotselinge stem deed Isabella opschrikken.
"Ik ben niet zenuwachtig," antwoordde Isabella scherp, hoewel haar stem een beetje trilde.
Sebastian opende zijn ogen en wierp een blik op haar, een nauwelijks merkbare glimlach speelde om zijn mondhoeken.
"Ik ben hier."
Die eenvoudige woorden brachten Isabella veel troost.
Ze keek naar Sebastian, haar ogen gevuld met dankbaarheid.
"Dank je, meneer Landon."
"Noem me Sebastian," zei hij.
"Wat?" Isabella was verrast, maar verbeterde zichzelf snel, "Sebastian."
"Goed." Sebastian leek tevreden.
Hij wierp een blik op Isabella door de achteruitkijkspiegel. Ze wierp nieuwsgierige blikken naar hem.
Sebastians hart verzachtte. Hij reikte naar het handschoenenkastje en gaf haar een klein doosje.
"Wat is dit?" vroeg Isabella, terwijl ze het doosje aanpakte.
"Een EHBO-kit," antwoordde Sebastian. "Voor het geval dat."
Isabella opende het doosje en vond verschillende medicijnen, gaas en pleisters.
Ze was geraakt door Sebastians attentheid.
"Dank je, Sebastian," zei Isabella, haar stem trilde lichtjes.
"Graag gedaan," antwoordde Sebastian kalm.
De auto arriveerde al snel bij hun bestemming, een schilderachtig, ouderwets theehuis.
Sebastian leidde Isabella naar een smaakvol ingerichte privéruimte.
Isabella ging nerveus zitten, onzeker wat ze met haar handen moest doen.
"Laat me je hand zien," zei Sebastian plotseling.
Isabella aarzelde, maar herinnerde zich toen haar verbrande hand.
Ze stak haar rechterhand uit.
Sebastian nam haar hand en onderzocht deze zorgvuldig.
"De blaar is nog niet gebarsten. Ik zal ervoor zorgen."
Hij haalde een alcoholdoekje en een naald uit de EHBO-kit.
"Dit kan een beetje prikken," zei Sebastian zachtjes.
"Oké," zei Isabella, terwijl ze haar ogen sloot.
Sebastian desinfecteerde de plek met het alcoholdoekje en prikte vervolgens voorzichtig de blaar met de naald.
Isabella kromp ineen van de pijn.
"Doet het pijn?" vroeg Sebastian, terwijl hij opkeek.
"Het gaat," zei Isabella tussen haar tanden.
Sebastian ging verder met het behandelen van de wond met zachte, nauwkeurige bewegingen.
Isabella opende haar ogen en keek naar Sebastians gefocuste profiel, haar hart sloeg een slag over.
Ze had nooit gedacht zo dicht bij Sebastian te zijn.
Een onbeschrijfelijk gevoel verspreidde zich door haar hart.
"Klaar," zei Sebastian.
Hij had haar hand verbonden.
"Meneer Landon, meneer Williams en de anderen zijn gearriveerd," klonk Jacks stem van buiten de deur.
"Laat ze binnen," zei Sebastian.
Jack opende de deur en een groep mensen kwam binnen.
Aan het hoofd van de groep stond een lichtelijk zwaarlijvige man van middelbare leeftijd met een brede glimlach.
"Meneer Landon, het is een genoegen u eindelijk te ontmoeten!" zei de man enthousiast, terwijl hij Sebastians hand schudde.
"Evenzo," antwoordde Sebastian met een flauwe glimlach.
"En dit is?" Andy Williams keek naar Isabella.
"Mijn assistente, Isabella Miller," stelde Sebastian voor.
"Mevrouw Miller, een genoegen," zei Andy, terwijl hij Isabella's hand schudde.
Isabella, die zich nerveus voelde, stond snel op en reageerde beleefd.
"Meneer Williams, neem plaats alstublieft." Sebastian gebaarde naar Andy om te gaan zitten.
Toen iedereen zat, begonnen ze zaken te bespreken.
Hoewel Isabella hun gesprek niet volledig kon volgen, maakte ze ijverig aantekeningen.
Ze wist dat dit een waardevolle leerervaring was.
Na een verhitte discussie bereikten de twee partijen eindelijk een akkoord.
"Meneer Landon, op een succesvolle samenwerking!" Andy stond op en schudde opnieuw Sebastians hand.
"Op een succesvolle samenwerking," antwoordde Sebastian met een flauwe glimlach.
"Meneer Landon, ik zou u en mevrouw Miller vanavond graag willen trakteren op een diner als viering. Wat denkt u ervan?" nodigde Andy hartelijk uit.
"Mevrouw Miller, u moet echt met ons meegaan," zei Andy, glimlachend naar Isabella.
Isabella aarzelde, maar durfde niet te weigeren.
Onderweg terug verbrak Sebastian de stilte.
"Je hoeft vanavond niet naar het diner te gaan. Deze bijeenkomsten kunnen riskant zijn."
"Oké." Isabella knikte.
In de hotelsuite.
"Meneer Landon, waar is mevrouw Miller? Ik hoop dat ze niet denkt dat ik onbelangrijk ben," zei Andy, zijn toon ontevreden.
Hij keek op zijn horloge, de glimlach op zijn gezicht vervaagde.
"Meneer Williams, begrijp me niet verkeerd. Isabella voelt zich niet goed, dus ik heb haar vanavond laten rusten," legde Sebastian kalm uit.
"Niet goed?" Andy trok een wenkbrauw op. "Meneer Landon, u en mevrouw Miller zijn niet... betrokken, toch?"
Andy bestudeerde Sebastian, zijn woorden vol implicatie.
"Meneer Williams, u denkt te veel na. Isabella is gewoon mijn assistente," zei Sebastian, zijn uitdrukking onveranderd.
Andy sneerde, "Meneer Landon, we zijn beide volwassenen. Er is geen reden om dingen te verbergen."
Andy's woorden maakten de sfeer in de kamer gespannen.
Sebastian kneep zijn ogen lichtjes samen. "Het lijkt erop dat er een misverstand is over onze samenwerking."
"Misverstand? Ik zou niet durven," zei Andy, terwijl hij zichzelf een drankje inschonk. "Meneer Landon, ik drink op u."
Andy dronk zijn glas in één teug leeg.
Sebastian keek Andy zwijgend aan.
"Meneer Landon, deze tweede drink is namens mevrouw Miller," zei Andy, terwijl hij nog een glas inschonk. "Aangezien ze er niet is, moet iemand respect tonen."
Andy dronk het tweede glas leeg.
Na twee shots whisky werd Andy's gezicht rood.
Sebastian bleef stil.
"Meneer Landon, toont u mij geen respect?" Andy's toon werd zwaarder. "Of denkt u dat onze samenwerking deze twee drankjes niet waard is?"
"Meneer Williams, samenwerkingen zijn gebaseerd op wederzijds respect, niet op drinken," zei Sebastian, zijn stem kalm maar autoritair.
"Meneer Landon heeft gelijk, samenwerkingen zijn wederzijds. Maar u begrijpt de regels aan tafel, toch?" drong Andy aan. "Als u deze twee shots niet drinkt, moeten we onze samenwerking misschien heroverwegen."
Andy's woorden deden iedereen in de kamer naar adem happen.
Niemand had verwacht dat Andy Sebastian zou uitdagen over een assistente.
Sebastian keek Andy aan, zwijgend voor een paar seconden.
Op dat moment ging de deur van de suite open.
"Meneer Landon, sorry dat ik te laat ben." Vanessa kwam binnen, een document in haar hand.
"Vanessa? Wat doe je hier?" Sebastian was verrast.
"Meneer Landon, dit document heeft Isabella's handtekening nodig. Ik kon haar niet vinden, dus ik heb het hierheen gebracht," legde Vanessa uit.
Vanessa liep naar Andy, pakte de fles en schonk zichzelf een drankje in.
"Aangezien Isabella er niet is, zal ik namens haar drinken. Meneer Williams, ik drink op u."
Vanessa dronk haar glas in één teug leeg.
"Goed! Heel direct!" lachte Andy. "Mevrouw Field, u bent veel begripvoller dan mevrouw Miller."
De twee bleven drinken, en al snel hadden ze meerdere shots achter de kiezen.
Vanessa, die geen zware drinker was, werd al snel wankel. Ze probeerde op te staan maar struikelde.
Sebastian ving haar snel op.
Vanessa leunde tegen Sebastian, haar hart racend bij zijn vertrouwde geur.
Plotseling sprong een knoop van haar blouse open.
Vanessa's blousekraag stond een beetje open, waardoor haar gladde huid zichtbaar werd.
Onder haar sleutelbeen was een vage rode vlek te zien.