Hoofdstuk 10 Zijn favoritisme
Sebastian had waarschijnlijk net wakker geworden, want zijn stem klonk een beetje lui. Toen hij Isabella's naam riep, was zijn toon iets verhoogd met een onbeschrijfelijke tederheid.
Zijn stem deed Isabella een beetje blozen, en ze legde uit: "Dit is wat je me gaf. Ik geef het terug aan je."
Sebastian wierp een blik op de tas op de tafel. "Vind je het niet leuk?"
"Dat is het niet," schudde Isabella haar hoofd, "ik kan iets zo waardevols niet accepteren. Ik heb geen reden om het aan te nemen."
"Het is niet zo waardevol. Het is gewoon een klein gebaar van mij," zei Sebastian, "Of je kunt me vertellen wat je leuk vindt, en dan kan ik Jack het voor je laten kopen. Je kunt zelf kiezen."
Hij wilde haar oprecht tegemoetkomen.
"Ik heb niet veel nagedacht over die avond, meneer Landon. Het is verleden tijd, dus ik zal het vergeten. Als je me iets geeft, zou het me er alleen maar aan herinneren." Isabella sprak de waarheid. Dat incident was al voorbij. Als geen van beiden het weer ter sprake bracht, zou het voorbij zijn. Maar Sebastian gaf haar iets wat het leek alsof deze zaak niet opgelost kon worden.
Sebastian knikte, misschien denkend dat wat ze zei logisch was. "Goed. Ik zal je niet dwingen het te accepteren."
"Dank je, meneer Landon."
Isabella draaide zich om om te vertrekken, maar Sebastian riep haar weer. "Zou je een kopje koffie voor me kunnen maken?"
Aangezien ze deel uitmaakte van zijn assistententeam, kon Isabella zo'n klein verzoek wel aan. "Natuurlijk, een momentje geduld alstublieft."
Toen ze terugkwam bij de bank met de koffie, had Sebastian zijn ogen gesloten en leek hij in slaap te zijn gevallen.
"Meneer Landon?" riep Isabella zachtjes, maar hij reageerde helemaal niet.
Om hem niet te storen, boog Isabella zich voorover om het kopje op de tafel te zetten, maar net toen ze haar hand wilde terugtrekken, greep Sebastian plotseling haar pols.
"Ah!" riep Isabella uit, terwijl ze haar grip op het kopje verloor en de koffie morste.
Sebastian liet verward haar hand los en wreef over zijn slaap. "Sorry..."
Hij had net gedroomd over die nacht, en Isabella kwam toevallig langs. De vage geur op haar lichaam had zijn onrust gewekt, waardoor hij onbewust haar hand had gegrepen.
"Ben je oké?" Sebastian voelde zich schuldig toen hij naar Isabella’s rood geworden hand keek.
Ze was als een fragiel "wit konijntje", en hij leek haar altijd onbedoeld te laten schrikken.
Wetende dat hij haar niet wilde laten schrikken, verborg Isabella haar handen achter haar rug. "Het gaat wel. Als er verder niets is, ga ik nu."
"Goed."
Sebastian liet haar uiteindelijk gaan.
Isabella haastte zich naar buiten en liep toevallig twee mensen tegen het lijf.
"Isabella?" Laura sperde haar ogen wijd open van verbazing. "Waarom kwam je uit meneer Landon's kantoor?"
Vanessa keek haar ook aan met verwarring op haar gezicht.
Isabella wilde het niet uitleggen en probeerde weg te lopen, maar Laura greep haar vast. "Blijf hier! Weet je niet dat stagiaires niet in het kantoor van de CEO mogen komen? En het is zo vroeg; niemand anders is hier nog, maar jij komt hier helemaal van streek uit. Heb je iets gestolen?"
Laura merkte Isabella's linkerhand op, die ze achter haar rug had verborgen, en concludeerde onmiddellijk dat ze iets had gestolen. Ze eiste streng: "Wat heb je in je hand? Laat het me zien!"
Op dat moment kwamen Jack en een paar anderen uit de richting van de lift. "Wat is er aan de hand? Waarom maken jullie ruzie?"
Laura wees naar Isabella en zei luid: "Ik zag net Isabella uit het kantoor van de CEO komen, meneer Brown. Het lijkt erop dat ze iets heeft gestolen!"
Iedereen's aandacht was nu op Isabella gericht.
"Ik heb niets gestolen!" verdedigde Isabella zichzelf.
"Waarom verberg je dan je linkerhand?" Laura keek op haar neer. Ze had Isabella al lang niet gemogen. "Durf je iedereen te laten zien wat er in je hand zit?"
Met tegenzin onthulde Isabella haar linkerhand.
Haar hand was leeg. Er zat niets in, alleen een rode brandplek op de rug van haar hand.
Laura zei: "Je aarzelde lang. Je moet iets verborgen hebben. Laat je ons je doorzoeken?"
Isabella werd rood van de haast. "Ik heb niets gestolen, wat geeft jullie het recht om me te doorzoeken?"
"Omdat je verdacht bent en omdat je de regels hebt overtreden door stiekem het kantoor van de directeur binnen te gaan! Als je ons niet laat zoeken, betekent dat dat je iets verbergt!" Laura deed arrogant, bijna wijzend naar Isabella en haar vertellend dat ze moest vertrekken.
Vanessa stond er zwijgend bij.
De anderen hadden meestal een goede relatie met Laura, dus ze bleven toeschouwers op dat moment.
Jack aarzelde even en sprak toen: "Isabella, stagiaires mogen volgens de bedrijfsregels niet in het kantoor van de directeur komen. Wist je dat?"
"Ja, dat wist ik," knikte Isabella.
Ze wilde gewoon iets teruggeven aan Sebastian, niets anders. Ze moest het hem stilletjes teruggeven.
Ze kon het niet doen in het bijzijn van iedereen.
Anders zouden mensen zeker over haar praten en de relatie tussen haar en Sebastian verkeerd begrijpen.
Laura greep dat onderwerp aan om aandacht te krijgen. "Heeft iedereen dat gehoord? Ze deed het expres! Ze moet iets gestolen hebben. Misschien heeft onze concurrent haar gestuurd om te spioneren. U moet haar echt grondig onderzoeken, meneer Brown!"
Jack kon Laura's woorden niet geloven.
Hij was een goede mensenkenner en vond niet dat Isabella eruitzag als een spion. Maar hij moest de bedrijfsregels volgen in het bijzijn van iedereen, dus hij zei: "Heb je iets te zeggen, Isabella?"
Isabella aarzelde even en schudde haar hoofd.
Ze kon zichzelf niet uitleggen.
"Waarom ging je dan het kantoor van de directeur binnen?"
Isabella schudde opnieuw haar hoofd.
"Kan iemand bewijzen dat je niets hebt gestolen?" Jack wilde haar helpen. Als ze alleen de regels had overtreden, zou het niet zo'n groot probleem zijn, maar als ze van diefstal werd beschuldigd, zou het serieus zijn.
Isabella was zich heel goed bewust van haar positie in het bedrijf. Reguliere medewerkers konden gemakkelijk worden ontslagen, laat staan een stagiaire zoals zij. En ze kon er niet op rekenen dat Sebastian zou komen om de zaken voor haar op te helderen.
Ze sloot haar ogen, "Nee..."
Voordat ze haar zin kon afmaken, ging de deur van het kantoor open en kwam Sebastian's stem naar buiten. "Ik kan voor haar instaan. Is dat genoeg?"
Iedereen draaide hun hoofd om naar Sebastian te kijken.
Isabella keek ook verrast op en staarde naar de man die naar haar toe liep. Ze kon haar gevoelens op dat moment niet beschrijven. Ze voelde alleen dat al haar onrust in een oogwenk verdween bij zijn verschijning.
"Meneer Landon?" Laura was verbaasd. "Was u in het kantoor?"
Sebastian keek haar aan, "Ik was de hele tijd in het kantoor. Ik heb Isabella toestemming gegeven om het kantoor binnen te gaan en ik kan ook bewijzen dat ze niets van het bedrijf heeft meegenomen. Is dat genoeg?"
Niemand durfde iets te zeggen en er viel een stilte in de kamer.
Het was zeldzaam om Sebastian iemand zo te zien verdedigen.
Laura wilde het niet accepteren. "U bent niet eerlijk, meneer Landon! Isabella is een stagiaire en de bedrijfsregels stellen duidelijk dat stagiaires niet in het kantoor van de directeur mogen komen. Ze heeft de regels overtreden..."
Vanessa keek naar Sebastian, benieuwd hoe hij dit zou aanpakken. De bedrijfsregels waren immers serieus en als hij dit niet goed zou aanpakken, zou het niet overtuigend zijn.
In theorie kon Isabella niet aan een straf ontkomen.
"Wie zegt dat ze een stagiaire is?" Sebastian sprak kalm in de stilte. "Jack, vertel iedereen dat Isabella vanaf vandaag een vaste medewerker is."
Iedereen was geschokt.
Laura keek ongelovig naar Sebastian.