1
"Jen, je gaat niet terug naar de Verenigde Staten, dus stop met het inpakken van je verdomde kleren," gromde Sally. Ze onderschepte Jen en griste de broek uit haar handen die ze naar een open koffer droeg, die lukraak op het grote hemelbed lag. Jen negeerde haar koppig en draaide zich om naar de kast om meer kleren te pakken.
"Wil je alsjeblieft met me praten? Alsjeblieft?" Sally's stem begon een hoge, zeurende toon aan te nemen.
"Ach, hemel. In het belang van gezonde oren overal, stop met dat gezeur," snauwde Jen, terwijl de kleren in haar handen met de seconde meer verkreukelden. "Sally, er is niets om over te praten, oké? Het is wat het is."
Sally gooide haar handen in de lucht en zuchtte luid. "Nee, het is niet wat het is, wat dat ook mag betekenen. Het is een stuk ingewikkelder dan 'het is wat het is'." Sally begon wanhopig te worden, en hoewel ze eerst dacht dat het drastisch zou zijn om Jen's koffer uit het raam te gooien – ja, niet meer zo heel drastisch nu.
Terwijl Jen doorging met het in de koffer gooien van kleren, besloot Sally dat wanhopige tijden om wanhopige maatregelen vroegen. Ze liep naar het raam en opende het. Zonder veel elegantie duwde ze het hor eruit en knipperde niet eens met haar ogen toen het langs de zijkant van het drie verdiepingen tellende landhuis viel. Jen was nog steeds in de kast toen Sally haar koffer oppakte en naar het open raam begon te dragen.
"Zet de koffer neer, stap er langzaam van weg, en niemand raakt gewond," gromde Jen toen ze uit de kast kwam.
"Het spijt me, Jen, maar ik kan je niet laten gaan. Dus, ik riskeer je woede en doe alles wat nodig is om je chagrijnige, prikkelbare, voortdurend pissige kont in Roemenië te houden."
Jen zette een stap naar Sally en de koffer die nu gevaarlijk op de rand van het open raam balanceerde.
"Blijf uit de buurt, Jennifer Adams." Sally kantelde de koffer alsof ze hem wilde laten vallen. Jen bleef langzaam en beheerst naar Sally lopen, denkend dat haar doorgaans zachtaardige vriendin het niet zou wagen om de koffer los te laten… Ze had het mis, zo erg mis. Sally liet de koffer niet alleen los, ze gaf hem een flinke duw net toen Jen naar voren sprong om hem te grijpen. Sally sprong achteruit en sloeg haar handen voor haar mond. Ze was bijna net zo verrast door zichzelf als Jen was.
"Wat… hoe… waarom," stamelde Jen terwijl ze Sally ongelovig aanstaarde. "Jij trut," wist ze uiteindelijk uit te brengen.
"Het is voor je eigen bestwil, Jen. Echt waar," zei Sally terwijl ze achteruit liep van de woedende Jen.
Jen leunde uit het open raam en zag het lot van haar nu verspreide koffer en kleren. Ze keek terug naar Sally, nog steeds geschokt dat haar vriendin zoiets had gedaan. Ze schudde haar hoofd en liep naar de deur van de slaapkamer.
"Waar ga je heen?" vroeg Sally.
"Naar buiten," gromde Jen terwijl ze de deur opendeed.
"Neem tenminste een jas mee. Het is koud buiten!" riep Sally naar Jen's vertrekkende gestalte.
Sally bleef staan en keek. Ze wist niet of ze het juiste had gedaan, maar ze wist dat Jen niet moest vertrekken. Sally kon het gevoel niet uitleggen, maar iets in haar zei dat er iets ergs zou gebeuren met Jen als ze nu Roemenië zou verlaten. Ze probeerde het gevoel niet te analyseren; ze accepteerde het gewoon zoals het was… voorlopig.
Jen stormde de lange trap af, twee treden tegelijk, hopend dat ze niemand tegen zou komen zodat ze niet hoefde te praten. Eenmaal op de begane grond sloeg ze rechtsaf en liep door een lange gang. Ze liep langs de bibliotheek, een zitkamer en de entertainmentkamer voordat ze eindelijk haar bestemming bereikte. Zonder te kloppen, gooide ze de deur open en liep naar binnen.
"Jen, wat kan ik voor je doen?" vroeg Vasile terwijl hij opkeek van zijn bureau.
Voordat ze antwoordde, sloot ze de deur achter zich. Toen, na diep adem te halen, draaide ze zich weer naar Vasile.
"Ik kan hier niet blijven."
Vasile leek niet verrast door haar bekentenis en reageerde niet. In plaats daarvan wachtte hij tot ze verder ging.
Ze haalde nog een keer diep adem en liet het langzaam ontsnappen. "Kijk, ik weet dat je weet wat Dr. Steele me vertelde over mijn bloedresultaten. Ongeacht dat, ik kan niet veranderen hoe ik me voel over een bepaalde wolf. Ik kan niet veranderen dat, wolvenbloed of niet, ik niet zijn metgezel ben, en die wolf niets met me te maken wil hebben. Hoe ik dat weet, vraag je?" Jen ging verder voordat Vasile iets kon zeggen. "Omdat hij gewoon vertrok. Niet eens een 'tot ziens, Jen', 'zorg goed voor jezelf, Jen', 'vaarwel, Jen', 'heb een fijn verdomd leven zonder mij, Jen'."
Jen sloeg haar hand voor haar mond, beschaamd dat ze alles aan Vasile had verteld. Ze wist dat de enige reden waarom ze dit met Fane's vader besprak, was omdat ze wanhopig weg wilde van deze plek. Weg van de enige man – ze was de afgelopen maanden tot het besef gekomen – van wie ze hield. Nadat Dr. Steele haar had verteld dat ze een heel klein beetje weerwolfbloed in zich had, dacht ze dat er misschien een kans was voor haar en de harige bal. Die hoop was snel vervlogen toen diezelfde harige bal plotseling verdween. Een week na Jacque en Fane's ceremonie was Decebel in zijn Hummer gestapt en zonder om te kijken weggereden van het pack mansion. En 62 dagen, 4 uur en 22 minuten later was hij nog steeds niet teruggekomen. Maar wie telt er nou?
"Ben je niet net achttien geworden, Jen?" vroeg Vasile haar.
Jen keek een beetje verward door zijn keuze van reactie. "Umm, ja. Ik geloof dat dat harde lawaai dat je een paar weken geleden hoorde Sally en Jacque's idee van een verjaardagsfeest was. Wat heeft dat met mijn vertrek te maken?"
"Als je achttien bent, Jen, ben je een volwassene. Ik kan je niet dwingen hier te blijven. Als je weg wilt, als je echt denkt dat dat het beste voor je is, dan kun je gaan. Ik zal je toestaan om het vliegtuig van de pack te gebruiken om terug te keren naar de VS, als dat echt is wat je wilt," legde Vasile uit.
Jen kantelde haar hoofd een beetje, haar ogen vernauwd naar de Alpha die rustig voor haar zat. "Zo maar? Geen poging om me te overtuigen om te blijven, of me te vertellen dat ik niet moet opgeven, of blabla onzin?"
"Geen 'blabla onzin'," stemde hij in.
"Huh, oké dan. Laten we dit doen," verklaarde ze.
"Nu?"
"Ja, nu. Is dat een probleem?"
Vasile pakte de telefoon op, zonder zijn ogen van haar af te wenden. "Sorin, kun je alsjeblieft naar mijn kantoor komen?"
Jen nam plaats in een van de stoelen voor Vasile's bureau. Terwijl ze haar handen op de armleuningen legde, kon ze haar benen niet stoppen van op en neer stuiteren terwijl ze wachtte tot Sorin zou arriveren. Vasile zei niets terwijl ze wachtten en dat was prima voor Jen. Ze wilde niet nog meer redenen horen waarom ze zou moeten blijven. Ze hoorde de deur open en dicht gaan, en toen stapte Sorin naast haar.
"Wat kan ik voor je doen, Alpha?" vroeg hij Vasile.
"Jen heeft besloten dat ze terug wil naar de VS," begon Vasile, en tot Sorin's eer trok hij geen spier in Jen's richting. "Kun je alsjeblieft regelen dat het vliegtuig klaarstaat? Haal haar spullen, breng haar naar de landingsbaan en zorg ervoor dat ze veilig in het vliegtuig komt."
"Natuurlijk." Sorin antwoordde alsof Vasile hem niet net had verteld dat Jen na slechts twee maanden al vertrok.
Toen Jen opstond, hield ze Sorin tegen met een hand op zijn arm. "Alsjeblieft, het is niet nodig om mijn spullen te halen." Sorin begon te protesteren maar Jen onderbrak hem. "Echt, ik ben klaar om te gaan. Nu meteen." Ze draaide zich naar Vasile, zoekend naar een soort bevestiging dat dit oké was. Na een moment in haar ogen te hebben gekeken, draaide Vasile zich naar Sorin en knikte eenmaal.
Terwijl ze begonnen het kantoor uit te lopen, draaide Jen zich om naar Vasile. "Je vertelt het niemand, toch? Ik bedoel, mag ik ze bellen als ik terug in de States ben?"
Vasile glimlachte zachtjes. "Ik zal geen woord zeggen."
Ze liet de adem ontsnappen die ze had ingehouden. "Dank je."
Jen zat in de passagiersstoel van weer een andere Hummer, gewikkeld in een parka die Sorin had gepakt. "Wat is het toch met jullie wolven en Hummers?" mompelde ze chagrijnig.
"Ze doen het goed in dit klimaat," antwoordde Sorin, zonder zijn ogen van de weg te halen.
Jen wierp hem even een blik toe, en keek toen uit het passagiersraam. Haar gedachten dwaalden af naar een bepaalde lange, donkere, knappe weerwolf die ze zo wanhopig wilde zien, maar tegelijkertijd verlangde ze ernaar hem met een botermes in de hand te steken…grappig hoe die verleiding alleen voor hem leek te gelden.
Vasile wachtte tot hij hoorde dat Sorin de oprit afreed voordat hij zijn telefoon weer oppakte. "Ik moet je spreken." Hij luisterde naar de stem aan de andere kant. "Nee, niet per se op dit moment, maar binnen het uur zou goed zijn." Nadat hij het gesprek had beëindigd, draaide hij onmiddellijk een ander nummer en wachtte op antwoord. Een stem kwam aan de lijn. "Trek tijd," was alles wat hij zei.
Vasile leunde achterover in zijn stoel en vouwde zijn handen in zijn schoot. Hij schudde zijn hoofd terwijl hij grinnikte. Alina zou hem berispen voor het bemoeien, zoals zij het zou noemen, maar hij was Alpha. Het was zijn taak om zich ermee te bemoeien, en hij was er goed in.