Hoofdstuk 2
"Alles goed daar, kitten?" vroeg Damian zachtjes. Ik was diep in gedachten verzonken en had niet door dat het gesprek op de achtergrond was weggegleden, en hij merkte dat ik mijn gebruikelijke sarcastische opmerking niet had gemaakt. "Kitten" was een bijnaam die hij me gaf toen we klein waren omdat ik blijkbaar een temperament en pittige persoonlijkheid had die niet bij mijn formaat paste. Ik kreeg mijn groeispurt pas toen ik veertien was, dus de bijnaam bleef hangen.
"Ja, ik ben in orde." Ik zuchtte.
"Het komt wel goed, wat er ook gebeurt, ik zal je nooit vergeten." Hij zond me een gedachte, zodat de anderen het niet zouden horen. Ik draaide mijn hoofd en gaf hem een trieste glimlach. Hij zei dat altijd, maar ik wist dat als hij zijn partner zou vinden, zij alles zou zijn waar hij aan dacht, en ze zou niet willen dat wij zo close waren. Ik begreep het, maar dat betekende niet dat het geen pijn zou doen. Je weet pas wie je partner is als je beiden achttien bent, dus hoewel Damian negentien is, zullen we het pas volgende week vrijdag weten.
"JAAAAA, we zijn er!" schreeuwde Holly, waardoor Damian en ik uit ons gesprek werden gehaald. Ik werd snel weer enthousiast.
Zes winkels later kwam ik tevoorschijn in een verbluffende zijden, dieprode jurk. Het had een sweetheart halslijn met een korset top die mijn heupen en kont omhelsde en naar beneden golfde. Het had een hoge split die mijn getrainde dij perfect liet zien.
Toen ik gehijg hoorde, keek ik op en zag dat iedereen met open mond naar me staarde. Ik was niet dom; ik wist hoe goed ik eruitzag en hoe ik een statement kon maken. Deze jurk was een en al statement. Damian herstelde als eerste en liet een laag gegrom horen. Iedereen sloot onmiddellijk hun mond en draaide hun hoofd weg.
"Jezus, Nina. Die jurk is voor jou gemaakt," zei Holly nadat ze eindelijk zelf tevoorschijn was gekomen. Ze droeg een korte, dij-lange satijnen koningsblauwe jurk. Het leek op een godinnenjurk, met de manier waarop het zich herhaaldelijk om haar heen wikkelde, waardoor ze eindeloze rondingen en benen kreeg, en met zilveren open teenhakken.
"Dank je," straalde ik. "Dat ziet er ook geweldig uit bij jou!"
"Nou, dat bedekt meer dan ik had verwacht," mompelde Trevor, nog steeds niet blij met hoe kort het was.
"Oké, jongens. Tijd om af te rekenen en jullie allemaal smokings te vinden!" zei ik.
Plotseling hoorde ik Damian's stem in mijn hoofd terwijl ik me aan het omkleden was. "Kitten, ik hoop dat je niet te gehecht bent aan die jurk, want zelfs als ik niet je partner ben, scheur ik hem zaterdagavond van je af."
Ik grijnsde. Mijn wangen kleurden rood en mijn slipje werd meteen nat. "En wie zegt dat ik je dat laat doen?" plaagde ik terug.
"Ik kom achter je staan, druk je tegen een muur en neem je hier en nu, vrouw," plaagde hij terug.
"De hele winkel staat op het punt mijn opwinding te ruiken, wil je dat?" fluisterde ik, terwijl ik probeerde mezelf onder controle te krijgen. Ik hoorde niets terug, maar hij lachte zachtjes.
"Kom op, jongens. Laten we alvast een voorsprong nemen op die smokings," zei Damian hardop. "Schiet op, meiden. Wij zijn aan de andere kant van de winkel!"
"Ass." Ik stuurde hem een gedachte zonder enige moeite.
Nadat we ons hadden omgekleed, vonden Holly en ik de jongens, en zij waren al klaar, dus gingen we naar huis. Zach, Holly en Trevor zaten achterin te ruziën over wie de beste danser was, en ik staarde uit het raam, in gedachten verzonken. Ik had het gevoel dat mijn leven binnen een week zou veranderen en ik wist niet waarom. Ik had gewoon dit nare gevoel. Ik had altijd al een soort zesde zintuig voor dingen. Zoals, als er iets slechts ging gebeuren of als iemand loog. Misschien was ik gewoon erg afgestemd op de natuur of zoiets, maar ik voelde me meer op mijn gemak als ik kon rennen of in het bos kon zijn. Misschien was dat de reden waarom ik een onheilspellend gevoel had. Ik moest een wandeling maken in het bos rond ons territorium. We waren eindelijk thuis en ik zei snel tegen iedereen dat ik moe was en dat ik het voor gezien hield vanavond.
Gelukkig waren mijn ouders nog niet thuis, dus verborg ik mijn jurk en ging ik een wandeling maken. Het begon al donker te worden en ik hield van deze tijd van de dag. De schemering was zo mooi met de rode en oranje tinten die de lucht schilderden. Het was eind april en het begon al warmer te worden, maar ik wilde toch een jas meenemen. Ik haatte het om het koud te hebben, en de schemering in april was nog steeds een beetje fris. Er was een kleine weide op ongeveer een halve kilometer van mijn huis waar ik van hield. Ik lag daar graag en keek naar de sterren. Er was een kleine opening in het bladerdak die de zonnestralen of de maanstralen doorliet. Hoewel de sterren nog niet helemaal te zien waren, lag ik daar toch en liet mijn gedachten afdwalen. Totdat ik een tak hoorde kraken en de geur van kokos en regenwater mijn neus vulde. Damian.
"Ik wist dat er iets mis was met jou."
"Ik heb geen idee waar je het over hebt."
"Oh echt, dit is waar je naartoe gaat als je gestrest bent over iets, dus praat met me, kitten."
Ik zuchtte. Hij kende me te goed. "Ik heb gewoon dit gevoel. Alsof er iets slechts gaat gebeuren volgende zaterdag. Er zullen zo'n vijfhonderd kinderen van overal hier zijn voor het gala. Dingen gaan veranderen. Ik weet gewoon niet of het ten goede is."
Damian wist van mijn "gevoel" dat ik krijg. Meerdere keren hadden mijn instincten ons gered. Hij ging naast me liggen en bleef een tijdje stil. De sterren waren nu te zien, en ze waren prachtig.
"Ik heb je altijd leuk gevonden en bewonderd. Je zou een perfecte Luna zijn en ik zou trots zijn om je partner te zijn. Zelfs als we geen partners zijn, zullen we een goede balans vinden. Ik zal jaloers zijn op elke partner van jou die niet ik ben, maar zolang jij gelukkig bent..."
"Was het maar zo simpel," zei ik zachtjes. Ik wist dat we hier al meerdere keren over hadden gepraat, en we hadden ook wat geflirt, maar ik zou er kapot van zijn als we geen partners waren. Ik wilde hem stiekem al als partner sinds we klein waren.
"Voel je dat er iets anders gaat gebeuren?"
"Ik weet het gewoon niet."
"Kitten..."