Twee
Hoofdstuk 2 – Mijn Leven
Ik opende mijn ogen en zag de steriele kamer waar ik me bevond. Ik was in de kliniek van de roedel, maar hoe was ik hier gekomen? Ik probeerde mijn hoofd op te tillen, maar het voelde zo zwaar aan.
“Lucy, je bent wakker.” hoorde ik Dr. Bakker zeggen.
Ik probeerde overeind te komen, mijn hoofd draaide en ik voelde me misselijk. Mijn zij deed pijn, en ik was er zeker van dat ik gebroken ribben had. Weerwolven genezen meestal vrij snel, maar ik heb mijn wolf nog niet, dus het genezingsproces zal wat langer duren, hoewel zeker niet zo lang als bij mensen.
“Rustig aan, je hebt een hersenschudding en twee gebroken ribben,” bevestigde Dr. Bakker. Ze heeft me mijn hele leven behandeld. Ze was eind vijftig, had haar bruin met grijze haar in een vlecht en warme bruine ogen.
“Lucy, herinner je je wat er gebeurd is?” vroeg ze.
Ik sloot mijn ogen en herinnerde me de afranseling, “Miranda en haar vriendinnen.” Ik zuchtte; mijn stem hees. Mijn keel voelde droog aan en mijn ogen vonden de kan naast het bed. Dr. Bakker schonk een glas water in en gaf het aan me.
“Je hebt sinds gisteren geslapen, je moet rusten en iets eten, Lucy. Ik zal Jane vragen om je wat te eten te brengen.”
Ik ben hier sinds gisteren? Wie heeft me hierheen gebracht? Ik wilde Dr. Bakker net vragen, toen ik me mijn straf herinnerde. Als Alpha Ranger erachter komt dat ze me eten hebben gegeven, zou ik zeker in de cel belanden deze keer. Oh Godin, wat met mijn klusjes, Ursa zou ervoor zorgen dat ik weer gestraft zou worden.
Mijn angst borrelde op. “Ik moet hier weg.” huilde ik terwijl ik naar de deur strompelde. Ik droeg nog steeds de kliniekjas toen ik mijn sjofele kleren op de stoel bij de deur zag liggen. Ik ging de badkamer in om me om te kleden.
Ik keek naar mijn lichaam, ik zat onder de blauwe plekken dankzij Miranda en haar handlangers. Ik kon het niet opbrengen om nu in de spiegel te kijken. Ik zag er vast net zo slecht uit als ik me voelde. Ik moest gewoon mijn kleren aantrekken en zo snel mogelijk terug naar mijn klusjes. Ik worstelde om mijn benen in mijn broek te krijgen en ze omhoog te trekken.
Dr. Bakker drong erop aan dat ik moest gaan liggen en rusten, maar het had geen zin, ik wist dat ik stapels wasgoed en boze roedelleden zou hebben. Ik had niet nodig dat ze me nog meer haatten. Het leven was al moeilijk genoeg, ik probeerde gewoon te overleven.
“Alsjeblieft, eet in ieder geval iets, Lucy.” De sympathie was duidelijk op haar gezicht te zien.
“Ik eet wel in het roedelhuis.” loog ik. “Bedankt voor alles, Dr. Bakker.” riep ik terwijl ik de deur uit rende.
Toen ik buiten kwam, was de zon aan het ondergaan, ik kneep mijn ogen samen, ze waren gevoelig voor het licht. Ik ben hier sinds gisterochtend, verdomme! Alpha Ranger zou woedend zijn, het was mijn taak om schone handdoeken, linnengoed en wasgoed naar alle kamers in het roedelhuis te brengen. Ik maakte ook de kamers schoon en maakte de bedden op. Mijn afwezigheid zou zeker zijn opgevallen.
Ik naderde het roedelhuis van achteren, er was een zwembadfeest in volle gang. Ik mocht nooit meedoen, dus ik was het helemaal vergeten. Dit was het laatste zwembadfeest van het jaar nu de herfst begon.
De pups renden rond en achtervolgden elkaar met waterpistolen, ze hadden de tijd van hun leven. Gezinnen waren bijeen en genoten van elkaars gezelschap. De muziek stond hard, de drankjes vloeiden rijkelijk en de barbecuegrills waren in volle gang. De hamburgers roken heerlijk en mijn maag knorde weer, me eraan herinnerend dat het dagen geleden was dat ik iets gegeten had. Ik voelde me zo zwak.
Ik boog mijn hoofd en probeerde zo snel mogelijk naar de deur te lopen zonder opgemerkt te worden. Er was een wild spelletje kippengevecht gaande in het zwembad en ik hoopte dat iedereen genoeg afgeleid was om mij niet te zien. Op dit soort momenten wenste ik dat ik onzichtbaar was.
Beta Max stond bij een van de grills het dichtst bij de deur en zag mij. “Hé Lucy, hoe voel je je?”
Ik keek op naar hem, bevroren voor een moment, sprak hij echt tegen mij? Hij vroeg me hoe ik me voelde? Dit was Miranda’s oudere broer en hij leek oprecht bezorgd toen hij het vroeg. Dit moest een wrede grap zijn, er is geen manier waarop iemand in deze roedel geeft om hoe ik me voel. Ik wist niet wat ik moest zeggen, voordat ik kon spreken, hoorde ik Miranda schreeuwen. “Kijk eens, de kleine dief is terug.”
De muziek stopte, en iedereen draaide zich om en staarde naar mij. “Hou op, Miranda!” Beta Max gromde bijna naar haar. Ze zat bovenop Ranger’s schouders in het zwembad, ze hadden hun kippengevechtspel met verschillende anderen onderbroken. Ze droeg een schaars rood bikini die niets aan de verbeelding overliet.
Ik begon naar de deur te lopen toen Ranger riep: "Lucy." Ik draaide me om en zag een walging in zijn ogen terwijl hij me bekeek. "We hebben schone handdoeken nodig," gromde hij en ging terug naar het spel.
"Ja, Alpha." Ik draaide me om om de handdoeken te halen. Voordat ik een stap kon zetten, grepen onze Gamma en Delta, Blake en Cole, mijn armen en sleepten me naar het zwembad. "Nee! Nee! Alsjeblieft niet," huilde ik, maar het was zinloos. Ik werd in het diepe gegooid en ik kon niet zwemmen.
Ik worstelde naar de oppervlakte voor wat lucht en hoorde iedereen lachen. Ik ging dood, en zij lachten. Ik dobberde op en neer, proestend in het chloorwater. Mijn ribben deden pijn en ik had gewoon geen energie meer. Ik zonk onder de oppervlakte en had nog maar weinig lucht in mijn longen.
Ik voelde een paar vertrouwde sterke armen om me heen grijpen en me naar de oppervlakte trekken. Toen hij me uit het zwembad tilde, merkte ik dat het lachen was gestopt. Beta Max droeg me naar een ligstoel bij het zwembad. Hij zette me neer en gaf me een handdoek.
Ik keek naar beneden en zag dat mijn natte shirt nu doorzichtig was en aan mijn lichaam kleefde. Ik trok de handdoek dicht tegen mijn borst en mompelde: "Dank je wel," tegen Beta Max.
Mijn hoofd tolde, het was Max die me in het bos had gered en me naar de kliniek had gebracht. Moest ik iets tegen hem zeggen, maar wat? Voordat ik de moed kon verzamelen om iets te zeggen, zag ik Ranger naar ons toe komen. Ik stond snel op om weg te gaan.
Ranger stapte voor me en staarde me aan met zijn prachtige blauwe ogen. Ik kon de hitte en kracht voelen die van zijn lichaam straalde. Zijn gitzwarte haar drupte water langs zijn geweldige borst en ik voelde mijn hart sneller kloppen. De linkerkant van zijn borst en linkerarm waren getatoeëerd met tribale ontwerpen. Zijn perfect afgetrainde buikspieren waren volledig zichtbaar voor mij. Een blos kroop over mijn wangen en ik voelde warmte door mijn lichaam stromen terwijl ik naar hem keek. Waarom heeft hij zo'n effect op me? Misschien is het een Alpha-ding?
Hij sloot zijn ogen en inhaleerde diep. Na een moment opende hij zijn ogen met een grijns op zijn gezicht, hij keek naar me neer en trok snel mijn handdoek weg. Zijn ogen gleden naar mijn borsten en werden donkerder van lust. Ik voelde mijn adem in mijn keel vastzitten. Mijn tepels werden keihard. Mijn borsten waren een bescheiden C-cup en ik had rondingen op de juiste plaatsen, maar ik voelde me nooit aantrekkelijk omdat ik te mager ben.
Hij begon zichzelf af te drogen met mijn handdoek. "Ik ga nog wat schone handdoeken halen," piepte ik terwijl ik mijn armen over mijn borst kruiste. Ik ben er vrij zeker van dat ik een laag gelach hoorde toen ik wegliep. Ik moet er als een dwaas hebben uitgezien.
Toen ik de achterdeur bereikte, zag ik Beth, Miranda's handlanger die me had helpen in elkaar slaan, bij een van de barbecues staan en hamburgers omdraaien. Ze was in training om een krijger te worden en ze was al gemeen sinds ze een pup was. Ze had schouderlang rood haar en was erg gespierd. Ze keek me aan en gaf me een gemene glimlach die pijn in de nabije toekomst beloofde. Ik haatte haar en voelde mijn woede oplaaien. Ik keek naar de kolen die in de grill brandden, en plotseling sprongen vonken en vlammen eruit en verbrandden haar arm.
Beth schreeuwde van pijn en rende onmiddellijk naar het zwembad om haar arm te koelen. Ze had haar wolf al, dus haar arm zou morgen genezen zijn. Ik glimlachte, het voelde goed om haar pijn te zien lijden, al was het maar voor even.
Ik liep door de keuken en de gang naar de kelderdeur. Voorzichtig liep ik de trap af met mijn hoofd dat nog steeds bonkte. De voorkant van de kelder werd gebruikt voor opslag en planken vol schoonmaakmiddelen. De achterkant was een wasruimte.
Ik ging naar de wasruimte en pakte een mand met schone handdoeken. "Kijk eens wie we hier hebben," sneerde Ursa van achter me.
"Hallo, stiefmoeder," antwoordde ik.
Ik voelde een steek over mijn gezicht toen ze me hard sloeg, waardoor mijn gespleten lip weer openging. "Noem me dat niet, je vader is dood en ik ben niet langer zijn vrouw," spuugde ze me met venijn in haar stem toe.
"Ik heb een paar omega's moeten regelen om de kamers schoon te maken de afgelopen twee dagen sinds je verdwenen was, ondankbaar kind."
"Het spijt me, Ursa," keek ik naar de vloer, "Alpha wil dat ik schone handdoeken breng, excuseer me alstublieft."
"Ik neem ze wel. Jij blijft hier en vertrekt niet totdat de was is bijgewerkt en klaar is." Ze rukte de mand met handdoeken van me af en vertrok. Even later hoorde ik de kelderdeur dichtslaan en het slot omdraaien aan de andere kant. Ze had me opgesloten in de kelder.
Ik ben een pakkenslaaf, dit is wat mijn leven is geworden en nu zit ik hier vast voor wie weet hoe lang.