Hoofdstuk drie
Zijn gezicht was vol angst en zijn lichaam trilde hevig toen hij de meest machtige, meedogenloze en wrede persoon voor zich zag staan. Hij klemde een pistool in zijn rechterhand. De man lag uitgestrekt voor hem. Beide handen waren samengevouwen en hij smeekte om zijn leven. Het enige geluid dat te horen was, waren zijn voetstappen.
"Het spijt me, b-baas. Dit zal niet nog eens gebeuren," stamelde de man.
Hij wierp zijn woedende amberkleurige ogen op hem, "Wat is de grootste fout in het leven?" zei hij met een harde stem.
"A-als je geen respect hebt voor vrouwen," bracht de man angstig uit, "Alsjeblieft, vergeef me, baas." Zijn handen trilden.
"Ze was niet jouw vrouw. Je hebt een enorme fout begaan," zei hij terwijl hij zijn pistool op hem richtte en het stevig vasthield. Hij gebaarde naar het dode lichaam van een jong meisje. "Je hebt haar verkracht en daarna vermoord om je misdaad te verbergen," zei hij met een dreigende stem, "Je hebt geen recht om te leven. De dood mag niet gemakkelijk voor hem komen. Hak zijn vingers af, snijd zijn handen eraf, haal zijn ogen eruit, martel hem tot zijn laatste adem." Hij gaf zijn mannen de opdracht.
Voordat hij wegging, schoot hij hem tussen zijn benen en liep naar zijn helikopter. Hij stapte erin en vloog weg van het barbaarse tafereel.
Zijn helikopter landde op het helikopterplatform van zijn bungalow. Hij stapte uit. Hij knoopte zijn jas dicht en knikte lichtjes naar de piloot om hem te bedanken.
"Welkom broer," zei zijn jongere broer terwijl hij hem omhelsde.
Hij klopte hem op de rug en trok zich terug. Zijn ogen bleven hangen op de vingerafdrukken op zijn wang.
Ze moet zich hebben verzet, dacht hij.
"Heb je het werk gedaan, Robbie, zoals ik je had verteld?" Hij keek zijn jongere broer streng aan. Zijn broer wisselde van vriendin zoals anderen van kleren. Hij had zijn broer gewaarschuwd dat als hij ooit zijn grens zou overschrijden, hij dood in zijn bed zou liggen en nooit de volgende zon zou zien opkomen.
"Ja, baas," spotte Robbie, "Haar broer moet haar aan het zoeken zijn."
"Ze is veilig, toch? Geen haarbreedte kwaad gedaan. Ik heb je dit toegestaan omdat je haar broer wilde bedreigen." Hij stopte en keek zijn broer doordringend aan met zijn amberkleurige ogen.
"Natuurlijk. Ze is in de kamer die jij voor haar hebt uitgekozen," antwoordde Robbie met een grijns.
"Heel goed!" zei hij met een dreigende stem om zijn broer duidelijk te maken dat regels regels zijn. Niemand kon zijn regels breken, zelfs zijn vader niet.
"Het feest wacht op ons, broer. Je toekomstige vrouw is er niet," grijnsde Robbie opnieuw.
Hij knikte, "Er zijn meisjes in het magazijn. Zorg eerst dat ze veilig naar huis worden gebracht. Als iemand een baan nodig heeft, veel ontwerpers in de stad hebben kleermakers en helpers nodig, ze kunnen deze baan aannemen en wij kunnen regelen volgens hun diploma's en kwalificaties," zei hij tegen zijn broer.
"Ja, broer. Ik zal later op het feest bij je komen," zei Robbie en liep naar zijn auto.
Hij nam een lange douche met koud water. Hij trok zijn nieuwe pak aan, geselecteerd door zijn verloofde.
Hij liep de hal in. Een ober bood hem een drankje aan, maar hij wuifde het weg. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en keek naar het scherm. Er waren gemiste oproepen en berichten, maar niet van de persoon die hij wilde.
Zijn zakenpartners kwamen hem begroeten. Allen bogen hun hoofd. Hij knikte naar hen en gebaarde dat ze van het feest moesten genieten. Hij liet zijn ogen over alle gezichten in de zaal gaan. Zijn ogen bleven hangen in een hoek van de hal waar dansers aan het dansen waren. Hij vernauwde zijn ogen in wantrouwen.
Hij liep naar het podium, dat slechts een paar centimeter boven de vloer uitstak. Zijn lijfwachten liepen ongetwijfeld achter hem aan.
Hij liet zijn ogen over alle gezichten van de dansers gaan. Maar iets dwong hem om opnieuw in die richting te kijken. Zijn ogen bleven hangen op een meisje. Ze droeg een groene jurk. Hij liep naar haar toe.
Zijn bewakers volgden hem, maar hij stopte hen met een handgebaar. Hij liep naar haar toe. Ze zag er bang uit, alsof ze hier tegen haar wil was. Hij balde zijn vuisten. Hij kon haar gezicht niet zien, haar hoofd was gebogen, haar lange krullende haar viel over haar gezicht en verborg het bijna volledig. Ze hield zichzelf vast, bedekte zichzelf met haar armen zoveel als ze kon. Hij had nooit iemand toegestaan om een meisje tot deze professie te dwingen. Hij stapte dichter naar haar toe. Ze schrok en stapte achteruit. Ze botste tegen de muur en viel op haar knieën. Hij legde onmiddellijk beide handen op haar taille om haar weer op haar voeten te helpen. Ze schokte onder zijn aanraking. Ze hief haar hoofd niet op.
"Kalmeer. Ik zal je geen kwaad doen," zei hij beleefd tegen haar. Ze legde haar hoofd op zijn borst. Ze was klein, misschien één meter zestig. Hij was een meter tachtig. Ze kon alleen zijn schouder bereiken.
"Heb je het koud?" vroeg hij omdat ze trilde. Hij wist dat het niet door de airconditioning kwam, want buiten was het bloedheet. Misschien was ze bang, bang voor hem of iets anders. Hij wilde de zaak uitzoeken.
"Ik draag zulke kleren niet," fluisterde ze, haar stem brak. Onmiddellijk begreep hij volledig dat ze tegen haar wil in was. Hij trok zijn zwarte jas uit en wikkelde die om haar slanke lichaam. Ze tilde haar hoofd op. Haar groene ogen ontmoetten zijn amberkleurige ogen.
Lenzen, dacht hij.
Hij wilde weten welke kleur onder dat glanzende groen lag. "Wat is de werkelijke kleur van je ogen?" vroeg hij haar.
Er verscheen nog een uitdrukking op haar mooie gezicht, verwarring. "Bruin," fluisterde ze weer.
Hij grijnsde. Hij keek naar haar gezicht. Er waren kneuzingen op haar wang. Hij balde zijn handen. Hij spande ze niet aan, want ze rustten nog steeds op haar taille. "Wie heeft dit gedaan?" vroeg hij.
Ze keek naar links, staarde naar een blond meisje in een zwarte jurk. "Niemand," zei ze.
Hij wist dat ze loog. "Ben je hier tegen je wil?" vroeg hij.
"Ja," knikte ze zonder aarzeling.
Dit was genoeg voor hem om in actie te komen. Hij pakte haar pols en trok haar met zich mee. Ze schreeuwde alsof iemand zout op de diepe sneden op haar huid had gestrooid.
De muziek stopte met haar schreeuw. Hij keek naar haar om. Ze stapte achteruit en hij stopte. Haar hoofd was naar beneden. Zijn hand was op de voorste zoom van de jas. Daaronder kon hij haar rondingen zien. Zijn ogen gleden van haar nek naar haar decolleté.
'Drieëndertig of vierendertig,' sprak zijn geest.
Zijn ogen gleden verder naar haar taille. 'Prachtig, slanke taille. Ze is kwetsbaar,' sprak zijn geest opnieuw.
Hij keek verder naar beneden, zijn ogen stopten bij haar navel waar een bruine moedervlek haar beschermde tegen alle kwade ogen. Hij keek terug naar haar gezicht. Haar lange haar verborg haar gezicht weer. Zijn ogen gleden naar haar polsen. Daar waren ook vingerafdrukken. Hij balde zijn handen stevig deze keer. Hij ging voor haar staan zodat niemand dit prachtige lichaam kon zien. Hij pakte haar hand en zag de sporen erop.
"Het feest is voorbij," riep hij het bevel uit terwijl ze huiverde van zijn donderende stem. Hij tilde haar in zijn armen.
Hij kon zulke dingen niet verdragen. Hij herinnerde zich hoe zijn vader zijn moeder altijd sloeg. Hij kon niet bevatten hoe dit kon gebeuren met een meisje onder zijn bescherming. "Ik wil de camerabeelden, Gabby," eiste hij.
"Zeker, baas," antwoordde Gabby en liep naar de controlekamer.
Hij zat op de bank in de achterhal die uitkwam op de tuin van zijn bungalow. Ze zat op een solo bank, zijn jas stevig om haar slanke lichaam gewikkeld. Hij kon haar niet uit zijn gedachten krijgen. Hij kon haar figuur onder zijn jas visualiseren.
Gabby gaf hem de laptop. Hij staarde naar de video. Hij zuchtte diep en leunde achterover op de bank. Ze zat tegenover hem, bang en haar handen trilden.
"Hoe is ze hier gekomen?" vroeg hij aan Gabby.
"Ze is Franks zus, baas," zei Gabby.
'Had ik Robbie niet gevraagd om haar alleen maar bang te maken zodat Frank de schuld kon afbetalen?'
Hij keek aandachtig naar haar. "Ze is zijn zus. Dat geeft niemand het recht om haar iets op te dringen en haar slecht te behandelen. Wie heeft haar daar in godsnaam aangesteld?" gromde hij.
Hij nam de volledige gegevens van Frank en zijn familie door, hoewel er ook een foto van haar was die hij niet de moeite had genomen om te bekijken. Ze was een verwend meisje van haar broer, maar ze had nooit met iemand gedate. Ze was een feestbeest, hing meestal rond met haar enige vriendin en hield ervan om jongens om haar vingers te winden.
Hij speelde de video van haar kamer af. Hij balde zijn vuist terwijl hij naar het scherm keek. Hij sloot de laptop met een klap. Ze hief haar hoofd geen enkele keer op.
"Roep dat meisje in de zwarte jurk en Robbie, nu," zei hij luider, waardoor ze huiverde op de bank.