Hoofdstuk twee
Ze kon het aan zijn blik zien. Hij was iets gevaarlijks voor haar van plan. Hij had haar al bewezen dat hij wreed en gemeen was. De blauwe plekken van zijn vingers waren daar het levende bewijs van. Het deed pijn, "Wat bedoel je daarmee?" fluisterde ze. Voordat ze hem kon confronteren, hoorde ze het klikken van de deur.
"Doe de deur open." Ze rende ernaartoe.
Ze probeerde de knop om te draaien. Het was op slot. Ze sloeg met haar handen op de deur. Ze voelde de hitte doordringen in haar handen na de klap. Ze kreeg geen reactie.
Ze zakte in elkaar en gleed langs de houten deur naar beneden. Tranen stroomden stilletjes over haar wangen. Ze keek naar haar armen. Ze kon de afdrukken van zijn hand op haar linkerarm zien. Haar rechterpols deed pijn, gelukkig had de duivel daar geen sporen achtergelaten. Ze liet haar ogen door de kamer dwalen. Het was groter dan haar eigen kamer.
Er stond een queensize bed met een wit bloemenlaken en groene dekens. Ze staarde naar de muren. De muren waren geschilderd in een lichte rode tint. In een hoek hing een groot tv-scherm aan de muur. Voor de tv stond een logge donkerrode fauteuil. Aan de linker muur hingen dure schilderijen. Ze keek naar de deur aan haar linkerzijde. Ze stond op en liep ernaartoe.
Ze opende de deur. Het was een badkamer. Die was ook groter dan die in haar huis. Ze zag overal wit Italiaans marmer. Ze stond voor de spiegel. Ze zag er uitgeput uit, met gezwollen ogen. Haar wangen en neus waren rood van het huilen. Haar haar was een warboel.
Ze draaide de kraan open en spetterde water in haar gezicht. Na enkele minuten naar zichzelf te hebben gestaard, ging ze terug naar de kamer. Ze verwachtte een grote spiegelwand, maar er was geen raam in deze kamer. Het was een prachtige kooi.
Ze ging op de vloer zitten, met haar rug tegen de bedwand. Ze legde haar hoofd achterover en sloot haar ogen. Het geluid van hakken deed haar ogen weer open schieten. Ze staarde naar de deur.
De deur kraakte open en er verschenen twee blonde meisjes. Aan hun kleding kon ze zien dat het buikdanseressen waren.
Ze kromp ineen en staarde hen aan. De ene was slank en droeg een zwarte jurk, de andere was ook slank maar langer en droeg een witte jurk. Hun jurken waren vooral doorschijnend.
"Wat willen jullie?" vroeg ze, haar angst verbergend.
"Trek dit aan," zei de slanke en gooide wat frisse kleren naar haar toe.
"Wat is dit?" Ze ontvouwde het kleine bundeltje dat naar haar was gegooid. Het waren geen vodden. Het was een groene jurk zoals zij droegen. Ze herinnerde zich zijn dreigement, 'Je zult me vermaken.' Ze gooide het weg, "Ga weg hier," zei ze angstig.
"Sorry, liefje. We zijn hier om je dit te laten dragen, met of zonder jouw toestemming," zei de lange, terwijl ze haar hoofd boog. Ze keek haar boos aan.
"Je kunt het beter aantrekken, anders moeten wij het je laten dragen," grijnsde de slanke. Haar ogen waren op haar gemanicuurde nagels gericht.
'Wat waren zij? Hoe kon een vrouw zo wreed zijn tegenover een andere vrouw?'
"Ik trek deze troep niet aan," zei ze terwijl ze opstond en probeerde de kamer uit te komen.
De lange en de slanke probeerden haar tegen te houden. Ze sloeg de hand van de lange weg, waardoor er een kras op haar arm ontstond van haar nagels.
Ze staarde naar haar melkachtige arm, "Jij trut!" De lange vrouw sloeg haar op de linkerwang.
Ze kreunde van de pijn en drukte haar hand op haar wang.
"Ben je gek? De baas stuurde ons om haar aan te kleden. Laat mij dit nu doen," schreeuwde de slanke vrouw tegen haar. Ze pakte de jurk van de grond.
De lange vrouw duwde haar op het matras en de slanke vrouw dwong haar om de doorschijnende buikdanseresoutfit aan te trekken. Ze verzette zich. Voor de eerste keer in haar leven vervloekte ze het om slank te zijn. Tranen stroomden over haar wangen. Ze werd gedwongen. Haar woede kwam in tranen uit haar ogen.
Ze zat voor een spiegel, gekleed in dezelfde doorschijnende groene jurk. De groene blouse toonde haar decolleté. Het had maar één schouderband. Het bedekte haar ribbenkast niet eens goed. Deze doorschijnende jurk had dubbele lagen stof tot halverwege haar dijen, maar was doorschijnend vanaf haar dijen met een spleet bij haar scheenbeen. Het was een glinsterend grasgroen net. Haar lange bruine haar was gekruld en viel als een waterval over haar rug. Het werkte als een laag stof op haar huid waar er slechts één dikke streep op haar rug was. Ze voelde zich naakt in deze jurk. Haar ogen waren bedekt met een dikke laag zwarte en groene eyeliner en mascara. De jurk en haar make-up deden haar denken aan een pauw. Ze hadden ook groene lenzen in haar ogen gedaan om bij haar jurk te passen. De slanke vrouw bracht een dikke laag foundation aan op haar huid om haar mooier te maken en de afdruk van de klap van de lange vrouw te verbergen. Ze huilde onophoudelijk. Haar tranen verwijderden de laag foundation en maakten de afdruk weer zichtbaar. Ze zat ermee in haar maag. Ze wilde gewoon weg uit deze rare plek en deze lelijke jurk.
"Kom," Dezelfde twee meisjes kwamen en begonnen haar naar de deur te sleuren. Ze protesteerde niet omdat ze al uitgeput was van het vechten met het monster.
Ze wist dat het nutteloos zou zijn. Zij waren met z'n tweeën en zij was alleen.
Toen hoorde ze rumoer komen van de deur verderop. Eerst kon ze het niet begrijpen. Toen haar hersenen het goed oppikten, realiseerde ze zich dat het het gezoem van mensen was. Haar hart sloeg een slag over. Ze schudde met haar handen om zichzelf los te maken van hen. Haar armen deden al pijn, ze kon het niet langer volhouden.
Twee zware zwarte mannen openden de deur, waarachter veel mensen te zien waren. Er was gedimd licht in die kamer, maar genoeg om alles te zien. Alle ogen richtten zich op hen.
Er was een platform aan een kant van deze gigantische zaal waar ze alle buikdanseressen kon zien. De zaal was gevuld met muziek en het gezoem van gemene mensen. Beide meisjes sleepten haar het podium op. Ze bewogen prachtig op de muziek. Ze liet haar ogen over het publiek gaan. Het was op haar gericht. Haar verstand gaf haar een rood signaal. Ze trok haar armen naar haar borst en sloeg ze om haar lichaam. Ze stond dicht bij de muur achter alle dansers, zodat niemand haar kon zien. Ze kon nog steeds zien hoe mensen naar haar lonkten en haar met hun vieze blikken uitkleedden. Tranen stroomden uit haar ogen. Haar hart bonkte snel. Ze voelde zich beschaamd.