Hoofdstuk 5 *Verhuizen*
Aiden’s POV
Ik voel dat er iets gaat gebeuren met mijn partner, op dit moment is ze te onvoorspelbaar om haar alleen te laten, maar de 911-tekst die mijn Beta Josh net stuurde, betekent dat ik terug moet naar de roedel om uit te zoeken wat er aan de hand is. Waarschijnlijk zijn Nina of Kitty weer problemen aan het veroorzaken, ze moeten maar niet weer met Emily aan het rotzooien zijn.
Ik werp nog een laatste blik op de deur van de kamer van mijn partner, het is nog niet helemaal licht, maar met een zucht ga ik naar haar auto. Die is op slot, maar ik had een tijdje geleden een sleutel gemaakt. Ik leg de rode roos op haar achterbank, stap op mijn motor en rijd terug naar het roedelhuis boven onze sportschool.
De frisse ochtendlucht verfrist mijn houding over het feit dat ik mijn partner moet verlaten, ik weet dat ze op het punt staat iets te doen, ik weet alleen niet wat het is. Maakt niet uit, ik weet dat ik haar weer kan vinden, hoe lang het ook zal duren. Tijd en geld zijn geen probleem voor mij, geduld daarentegen begint op te raken. Ik wilde zo graag gisteravond naar haar toe gaan en haar troosten.
Ik weet dat ik langzaam moet gaan, maar ik zal haar de mijne maken. Het feit dat ze een mens is, zal wat problemen veroorzaken, maar niet voor mij. Mijn familie komt uit een lange lijn in de koninklijke familie, helaas is mijn familielijn en mijn roedel Hunters Moon bijna volledig uitgeroeid.
Er is nu nog maar een klein groepje van ons over, we leven en werken tussen de mensen. Ik nam wat er over was van het fortuin van mijn familie en maakte er een miljardenimperium van, de roedel bezit een sportschool en het drie verdiepingen tellende gebouw waarin het zich bevindt. We hebben ook een roedelhuis ten noorden van de stad voor als we wat wolventijd nodig hebben.
Ik heb negen roedelleden, allemaal krijgers en bodybuilders, en één jongere die in opleiding is, Andy. Hij is een komiek en laat op achttienjarige leeftijd al veelbelovende tekenen zien. Ik denk dat hij de partner van mijn zus Emily is, zij is pas dertien, maar ze tonen allebei een band en Andy is erg beschermend over haar.
Dan zijn er nog Nina en Kitty van de Waxing Moon-roedel, zij staan op het punt verbannen te worden en teruggestuurd te worden naar hun roedel. In het begin dacht ik dat ze potentiële partners zouden kunnen zijn, hetzij voor mezelf, hetzij voor mijn andere krijgers, maar ze hebben bewezen niets meer te zijn dan twee van de ergste harpijen en sletjes op de planeet.
Het enige wat hen zo lang hier heeft gehouden, is dat ik een alliantie heb met Nina’s vader, de Alpha van Waxing Moon, Zephan Davison. Hij is zich bewust van hoe zijn dochter is en weet dat mijn geduld met hen beiden op is. Als dit weer over die twee gaat, dan is het tijd dat ze voorgoed naar huis worden begeleid.
Ik geef wat gas; ik kan het me niet veroorloven te veel tijd weg te zijn van mijn partner. Dit mag de zaken niet in de war sturen, anders word ik heel boos. Misschien laat ik mijn Beta Josh die twee sletjes wel afhandelen, hij wil ze al kwijt sinds ze rond onze roedel begonnen te hangen.
Nina’s vader stuurde hen aanvankelijk om Emily wat vrouwelijke gezelschap en begeleiding te geven, maar die twee bewezen onmiddellijk dat ze daar niet geschikt voor waren en ik liet hen nooit meer bij Emily in de buurt komen. Gelukkig voor de roedel, vond een van mijn krijgers ongeveer een jaar geleden zijn partner en zij is een grote hulp voor Emily geweest.
Laura’s POV
De zon begon net op te komen toen ik de deur uitliep. Ik stapte in mijn auto en was op weg naar mijn appartement voor de laatste keer. Ik ging mezelf wat koffie en een donut halen terwijl ik onderweg was naar het kleine buurtwinkeltje om een paar dozen te halen die ik misschien nodig had.
De pijn in mijn hart was er nog steeds, maar ik liet het niet meer aan de oppervlakte komen. Ik heb mijn besluit genomen en mijn hart zal gewoon mee moeten gaan. Ik zal geen leven van leugens leiden, zelfs als het me mijn familie kost.
Als ik eerlijk tegen mezelf was, deed het verraad van mijn familie veel meer pijn dan het verraad van mijn verloofde. Dat vertelde me een paar dingen, misschien wist ik diep van binnen dat er iets niet klopte. Het doet er niet meer toe, ik ga nooit meer van iemand houden.
Ik parkeerde een paar straten verderop van het appartementencomplex zodat ik kon zien wanneer ze vertrokken. Ik wilde op dit moment niets met hen te maken hebben. Misschien was ik een lafaard in dit alles. Zo denk ik er echter niet over, ik vertrek en kom nooit meer terug. Alleen de onbekende wereld in.
Mijn enige spijt is mijn vader, we waren altijd close en hoewel ik weet dat hij een rol speelde in dit alles, denk ik niet dat hij dat wilde doen, tenminste dat was mijn hoop. Het maakte echter niet uit, ze dansten allemaal naar de muziek en nu de muziek is gestopt, zullen ze een andere dwaas moeten vinden om mee te dansen.
Ik keek om me heen in de stille buurt en zuchtte. Mevrouw Thomason was haar kleine hond Max aan het uitlaten. Meneer Richards was zijn ochtendkrant aan het ophalen; al die routine deed mijn hart nog meer pijn. Hoe vaak was ik hier niet vrolijk joggend voorbij gegaan, zwaaiend om hallo te zeggen of thuisgekomen om welterusten te wensen.
Toen vroeg ik me af, hoeveel van deze geweldige mensen wisten wat mijn broer en verloofde aan het doen waren, hoeveel vermoedden het maar vertelden het me niet. Het verraad zonk nog dieper in na die gedachte en ik stopte met om me heen kijken en richtte me alleen op de uitgang van het appartementencomplex, waar ik wist dat ze uit zouden komen.
Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk zag ik ze allebei naar buiten komen en in de auto stappen. Ze zagen eruit alsof ze ruzie hadden gehad. Het gaf me op een perverse manier een beetje voldoening; laat ze maar wat problemen hebben in hun paradijs.
Ik keek toe hoe ze uit het zicht reden en wachtte een goede tien minuten om zeker te zijn dat ze niet om een of andere reden terug zouden komen. Ik parkeerde mijn auto op wat ooit mijn parkeerplaats was en stapte uit. Ik pakte de paar dozen die ik bij de supermarkt had gehaald en nam ze mee. Tijd om mezelf uit hun leven te wissen.
Ik kwam bij het appartement en haalde diep adem terwijl ik de deur met mijn sleutel opende. Herinneringen aan de laatste keer dat ik hier was kwamen naar boven. Ik slikte ze weg samen met een deel van de woede die in me opborrelde en liep verder het appartement in.
Ik ging naar de slaapkamer en haalde mijn koffers tevoorschijn, vulde ze met al mijn kleren en andere benodigdheden die ik nodig zou hebben, en zorgde ervoor dat ik alleen mijn eigen spullen meenam. Tranen vielen ongewild uit mijn ogen toen ik foto's en kleine aandenkens vond van alle gelukkige tijden met Devin.
Woede borrelde weer in me op, het was alsof een deel van mezelf boos was op het andere deel vanwege de tranen. Ik bleef al mijn spullen pakken, ik ga ze geen enkele herinnering aan mij achterlaten, zelfs alle foto's waar ik op stond nam ik mee. Toen ik klaar was keek ik rond in het appartement, ik nam nog een doos mee naar de keuken en haalde al mijn spullen daar weg.
Nadat ik alles naar mijn auto had gebracht, keek ik nog een laatste keer rond in het appartement. Ik liet mijn sleutels op de vloer vallen en sloot de deur achter me. Vaarwel, fluisterde ik in de lucht terwijl ik in mijn auto stapte en voor de laatste keer het parkeerterrein afreed, zonder om te kijken.
Devin en familie POV
We kwamen aan net toen de rest van de familie ook arriveerde. Adam was nog steeds boos en ik kon het hem niet kwalijk nemen, maar we moeten dit doorzetten. Ik moet toegeven dat ik me een beetje een schurk voelde om dit te doen, maar ik wil Adam niet verliezen.
Meneer en mevrouw Roberts zaten al aan tafel. Meneer Roberts was stil. Hij was het nergens mee eens en was door zijn vrouw hierin meegesleept. Ik heb het gevoel dat hij Laura zal proberen te overtuigen om te doen wat ze zelf wil.
We bestelden allemaal drankjes en wachtten in stilte. We waren allemaal een beetje vroeg, maar naarmate de tijd verstreek had ik het gevoel dat Laura toch niet zou komen opdagen. Het maakte me boos, hoe durfde ze ons dit aan te doen! Ik dacht dat ze ons op zijn minst zoveel respect verschuldigd was om naar ons te luisteren, in plaats daarvan zou ze zich als een kind gedragen.
Ik wilde het niet doen, maar ik ga Adam vragen om haar telefoon te traceren en uit te vinden waar ze verblijft. Als ze niet naar ons wil komen, dan moeten wij maar naar haar toe gaan; hoe dan ook, ze gaat luisteren.
Ik keek rond de tafel, aan de gezichten van iedereen kon ik zien dat ze tot dezelfde conclusie waren gekomen: Laura kwam niet. Haar moeder keek boos en haar vader had een glimlach op zijn gezicht. Adam zat stil met tranen over zijn wangen.
Met een zucht stond ik op, betaalde voor de drankjes en pakte Adam's hand. Het was tijd om te gaan. Ze had haar kans, nu is het onze beurt. Zonder een woord tegen elkaar te zeggen, vertrokken we allemaal.
Toen we bij onze appartementdeur aankwamen, voelden we allebei dat er iets veranderd was sinds de laatste keer dat we hier waren. De deur was niet op slot, terwijl ik zeker wist dat ik die had afgesloten voor we weggingen. Het drong tot me door op dat moment; dit is waarom Laura niet kwam opdagen, ze was hier in plaats daarvan.
We liepen naar binnen en meteen voelde het hele appartement anders aan. Adam bukte en raapte iets van de vloer op, hij hield het omhoog. Het was Laura's sleutel van het appartement. Ik keek rond en toen viel het me op dat alles wat van haar was, weg was.