Hoofdstuk 3 *De waarheid van de zaak. *
Laura's POV
Ik werd wakker en voelde me nog steeds moe. Ik keek op mijn horloge en was verbaasd toen ik ontdekte dat ik tot ver in de middag had geslapen. Het was 14:00 uur. Ik stond op en ging naar de badkamer; ik besloot dat het het beste was om een douche te nemen en mezelf op orde te krijgen.
Het hete water had veel tijd nodig om in mijn pijnlijke spieren door te dringen en mijn depressieve vermoeidheid weg te spoelen. Toen ik eenmaal klaar was en weer een beetje op mijn oude zelf leek, ging ik naar de keuken en vond koffie om te zetten en wat kleine proefverpakkingen met ontbijtgranen; ik was god dankbaar voor het kleine pakje melk in de mini-koelkast.
Ik zette de televisie aan om wat nieuws en weerberichten te volgen, maar ik dronk voornamelijk mijn koffie en at de ontbijtgranen zonder veel aandacht aan het scherm te besteden. Ik denk dat ik gewoon wat geluid nodig had zodat ik niet te veel hoefde na te denken tijdens het ontbijt.
Ik wist dat de tijd drong en dat ik een paar telefoontjes moest plegen, vooral naar mijn moeder. Ik weet niet zeker of iemand anders het wist behalve ikzelf, Devin en mijn broer. Bij die gedachte kwamen er weer tranen in mijn ogen en voelde ik iets nieuws in mijn hart, Woede.
Ik besloot naar mijn auto te lopen om mijn agenda en jas te halen. Ik keek naar mijn mobiele telefoon in de hoek van de kamer en besloot die daar voorlopig te laten liggen. Misschien zal ik later controleren of ik berichten of oproepen heb.
Ik opende mijn auto en keek naar de passagiersstoel waar mijn boek lag en daarnaast de rode roos die gisteren op me wachtte toen ik uit mijn werk kwam. Hij was nu verwelkt, net als ik, ik pakte hem en gooide hem uit de auto en op de parkeerplaats.
Op weg terug van mijn auto merkte ik dat er verderop op het balkon een man op de reling leunde en naar me keek. Oh, geweldig, precies wat ik nodig heb, een engerd. Ik wilde hem beter bekijken, maar besloot van niet, ik wilde zijn gekte niet aanmoedigen.
Ik ging snel naar mijn kamer en deed de deur achter me op slot. Ik zag hem niet bewegen of iets dergelijks, maar ik voelde zijn ogen op me gericht tot ik mijn kamer had bereikt. Ik voelde tintelingen door mijn hele lichaam en was walgelijk van mezelf.
Ik zal nooit meer mijn hart, lichaam of vertrouwen aan iemand anders geven, nooit meer.
Aiden Jenson’s POV
Ik keek naar haar terwijl ze naar haar auto ging. Ik hield haar al in de gaten sinds ik haar in dat ziekenhuis ontmoette. Ze trok mijn aandacht zodra ze de kamer binnenkwam, en het werd bevestigd toen mijn wolf een gehuil liet horen en het ene woord zei dat ik nooit had gedacht te horen, Maatje!
Ik zag ook de verlovingsring aan haar vinger, net voordat ik haar naar me toe wilde trekken en haar als de mijne wilde verklaren. Eerst was ik woedend, hoe kon ze dat doen terwijl haar ware maatje op haar wachtte.
Ik stond op het punt haar te confronteren toen haar geur me bereikte, een combinatie van kaneel en citrus, en ook zeer menselijk. Mijn maatje was een mens, het maakte me niet uit, maar het maakte de zaken wel ingewikkeld.
Ik trok me terug en besloot haar situatie te onderzoeken. Kijken hoe haar leven eruitzag en wie de gelukkige klootzak was die haar die ring had gegeven, misschien was gelukkig niet het juiste woord. Ik geef niet zo gemakkelijk op en laat een andere man niet inbreken op wat van mij is.
Ze haalde iets uit haar auto en begon toen terug te keren naar haar kamer, toen merkte ze dat ik naar haar keek. Verdorie, ik was in gedachten verzonken en niet aan het opletten. Shit! Ze zag me meteen, en ik kon aan haar gezicht zien dat ik geen goede eerste indruk had gemaakt.
***“Goed gedaan, idioot, ik dacht dat we in de schaduw zouden blijven en observeren. Nu denkt ons maatje dat we een soort engerd zijn.”
“Oh, hou je mond Ares, ik herinner me niet dat ik om je mening heb gevraagd.”
“Ik leef in jou, sukkel, je krijgt mijn mening ongeacht je wensen. We hadden haar gewoon moeten claimen toen we haar ontmoetten.”
“Je weet donders goed, Ares, dat dat een ramp zou zijn geweest.”
“Prima, ik denk dat we maar terug moeten naar onze kamer en ik zal voorzichtiger zijn vanaf nu. Ze heeft het nu heel moeilijk, ze is kwetsbaar, maar haar benaderen zou nu geen goed idee zijn, ze zal ons sneller afwijzen dan een oude dame die bingo roept.”
"Ik ben het ermee eens, Aiden, en bovendien ligt er nog een bacon cheeseburger in de tas met mijn naam erop. Wat haar verloofde en broer haar hebben aangedaan is echt vreselijk. Dat soort verraad laat diepe wonden achter. Ik zou ze graag even willen achtervolgen en ze allebei een flinke trap onder hun kont willen geven."
"Ja, ik weet het, Ares, en ik zou je dat ook graag laten doen, maar op dit moment blijven we haar in de gaten houden en zorgen we ervoor dat ze veilig is, totdat ze door de moeilijke tijd heen is en kan helen."
Laura’s POV
Ik zat op mijn bed en staarde naar mijn telefoon. Ik wist dat het tijd was om tenminste met mijn moeder te praten. Ik heb geen idee wat ze gaat zeggen. Ik heb iemand nodig die aan mijn kant staat, maar ik weet niet of er iemand voor me zal zijn.
Ik pakte mijn telefoon op alsof het een slang was die op het punt stond me te bijten. Toen ik het nummer van mijn moeder had opgezocht en klaar was om te bellen, staarde ik er nog even naar, denkend dat ik misschien beter een sms kon sturen. Ik zag dat er minstens honderd berichten en gemiste oproepen op mijn telefoon stonden. Ik had geen interesse om naar een van hen te luisteren.
Eindelijk haalde ik diep adem en drukte op bellen. De telefoon had nog niet eens één keer overgegaan of mijn moeder had al opgenomen.
"Laura?"
"Ik ben hier, mam."
"Waar ben je? Waarom ben je niet thuisgekomen?"
"Ik denk dat je inmiddels wel weet wat er is gebeurd, en dat er nooit een bruiloft zal zijn, nooit."
Ze was even stil en wat ze daarna zei, raakte me diep.
"Je moet naar huis komen, lieverd, en je broer vergeven. Devin zegt dat hij sorry is, hij wil nog steeds met je trouwen."
Ik hing op zonder iets te zeggen. Was ze gek geworden? Wat is dit voor onzin? Ik had gehoopt dat tenminste mijn eigen moeder mijn kant zou kiezen en me wat troost zou bieden. Mijn telefoon bleef maar overgaan, ik liet het rinkelen tot mijn voicemail het overnam.
Plotseling vulde een woede mijn ziel. Ik pakte mijn telefoon en belde haar terug. Ze nam op, bijna fluisterend.
"Hallo lieverd, ik weet wat je nu moet voelen, maar als je hierheen komt en de dingen een kans geeft, zal het beter worden."
"Serieus, moeder, gebruik je nieuwe medicijnen die je hersenen hebben aangetast? Hoe kun je me dit vragen nadat je weet wat ze me hebben aangedaan? Je hebt geen enkel idee hoe ik me voel, anders zou je dit niet van me vragen."
"Lieverd, alsjeblieft, luister naar me."
"Uhm, ik denk dat ik genoeg heb geluisterd. Wees voorzichtig met de volgende woorden die je tegen me zegt, ik heb geen moeite om mijn telefoon in stukken te slaan en voor altijd weg te gaan."
"Wat is het probleem, Laura? Is het omdat je broer homo is?"
"Je hebt je woorden slecht gekozen, moeder. Ik vermoedde al dat Adam homo was. Mijn probleem is niet dat hij homo is, ik heb daar geen problemen mee. Mijn probleem is dat hij de nacht voor onze bruiloft met mijn verloofde naar bed gaat. Hoe lang gaat dit al zo?"
Er was niets dan stilte aan de andere kant van de lijn. Toen drong het tot me door. Ze wist dat dit aan de gang was en ze zou me toch met Devin laten trouwen.
"Je wist hiervan, nietwaar? Hoe lang gaat dit al zo? Ik dacht dat je van me hield, moeder, maar ik denk dat ik het mis had over veel dingen."
Voordat mijn moeder kon antwoorden, had Adam haar telefoon overgenomen...
"Laura, alsjeblieft, je moet begrijpen dat we je niet wilden kwetsen."
"Echt waar? Wat dacht je dat er zou gebeuren? Vroeg of laat zou ik het toch te weten komen. Waarom hebben jullie het me niet gewoon verteld? In plaats daarvan bedachten jullie een ingewikkeld plan om me te bedriegen? Waarom, Adam? Ik dacht dat ik je altijd kon vertrouwen."
"Het is niet zo eenvoudig, Laura. Devin en ik zijn verliefd sinds de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Maar Devin's vader zou zo'n relatie niet toestaan. Zijn vader had een voorwaarde in zijn testament gezet; dat Devin alles zou erven als hij zou trouwen met de vrouw die zijn vader had uitgekozen. Zijn vader koos jou."
"Wie heeft het plan bedacht, Adam?"
Er was stilte en ik wist het antwoord, maar ik hoopte dat ik het mis had.
"Ik was het, Laura."