Hoofdstuk 1 *Mijn geluk. *
**Never Ever Again
Door Lyn
**
Waarschuwing: 18 jaar en ouder, seksueel expliciet materiaal en taalgebruik evenals gevoelige onderwerpen.
Laura Roberts POV
Nog één dag, ik was zo opgewonden dat ik mezelf nauwelijks in bedwang kon houden. Morgen op dit tijdstip trek ik mijn trouwjurk aan; klaar om te trouwen met de liefde van mijn leven, Devin Thomas.
We waren de beste vrienden toen we opgroeiden en werden verliefd in ons laatste jaar van de middelbare school. We hielden onze liefde levend tijdens onze studietijd en het vinden van banen, het was een geweldige tijd in dat kleine appartement.
Mijn jongere broer Adam kwam bij ons wonen in ons laatste jaar van de universiteit en hoewel het een beetje krap was in ons kleine eenkamerappartement, maakten we het werkbaar. Toen Devin en ik afstudeerden, lieten we het kleine appartement aan mijn broertje over.
Ik hield van mijn broertje, hij had wat problemen tijdens de middelbare school, maar hij slaagde erin om het te halen en ik kon niet trotser op hem zijn. Onze ouders, Michelle en Gary Roberts, waren dol op mijn broertje, en eerlijk gezegd was ik dat ook. Adam had gewoon die persoonlijkheid die je graag om je heen wilde hebben, hij wist altijd hoe hij me moest opvrolijken.
Nu wordt Devin binnenkort dokter, nou ja, technisch gezien is hij dat al, maar hij moet nog training volgen onder een resident arts om zijn eigen residentie te kunnen krijgen. Ik ben ook blij, ik ben een verpleegkundige (RN), momenteel werk ik op de Spoedeisende Hulp in hetzelfde ziekenhuis als Devin, maar ik hoop naar de kindergeneeskunde te verhuizen zodra er een plek vrijkomt.
Ik stop nog een stukje watermeloen in mijn mond terwijl ik terugdenk aan de avond dat Devin me ten huwelijk vroeg, het was zo romantisch. Hij had alles gepland, hij was zo nerveus dat het hem drie pogingen kostte voordat hij eindelijk de moed had verzameld om het me te vragen.
We waren op een dinerfeest voor de vijfenvijftigste verjaardag van zijn vader, iedereen wist wat er ging gebeuren behalve ik. Het was een prachtige setting aan het water, net toen de zon begon onder te gaan.
Natuurlijk wist ik op dat moment niet waarom hij zich zo vreemd gedroeg, ik dacht dat hij misschien met me wilde breken. In plaats daarvan, net voordat ik hem wilde dwingen het gewoon te zeggen en het uit de lucht te halen, ging hij op één knie voor me zitten en hield het ringdoosje omhoog.
Ik was zo geschokt dat ik daar gewoon stond en mijn hoofd knikte, ik kon geen woorden vormen, ik was zo verbaasd en gelukkig. Hij tilde me op en zwaaide me rond in de lucht, terwijl iedereen applaudisseerde en kleine vreugdekreten uitte. Zijn vader was vooral blij, want het was iets wat hij al heel lang wilde dat zou gebeuren.
Het was een geweldige avond, we maakten liefde op de steiger achter het boothuis, het maanlicht was de enige getuige van onze onbreekbare liefde. Devin is niet alleen slim en kent me soms beter dan ik mezelf ken, maar hij is ook erg knap. 1.88 meter, blond haar en felgroene ogen.
Ik kreeg complimenten van mijn collega-verpleegkundigen omdat ik hem had weten te strikken, hij is zo knap dat verschillende verpleegkundigen zijn aandacht probeerden te trekken, maar hij leek hen nooit op te merken. Ze vertelden me dat zijn ogen alleen oplichtten als hij naar de SEH kwam om mij te zien.
En nu ben ik drieëntwintig en gedraag ik me als een zestienjarige, ik heb al drie keer gegiecheld van puur geluk bij de gedachte dat ik morgen met Devin ga trouwen en het volgende hoofdstuk in ons leven als getrouwd stel begin.
Het heeft me eeuwen gekost om de juiste jurk en alles wat erbij hoort te vinden, inclusief de sluier van mijn moeder, die sluier is nu al vier generaties in de familie. Ik was vereerd toen mijn moeder vroeg of ik hem voor mijn bruiloft wilde dragen.
Ik keek op de klok en realiseerde me dat het bijna tijd was om te gaan, ik had Sally gevraagd of ze de rest van mijn dienst vanavond wilde overnemen, ik ga Devin verrassen met een nieuw rood zijden kanten setje. Ik had het bewaard voor de huwelijksreis, maar een van mijn vriendinnen in het ziekenhuis gaf me mijn 'iets blauws', Devin zal verrast zijn door dat setje.
Terwijl ik mijn spullen verzamelde, kreeg ik een sms van Devin waarin stond dat hij onderweg naar huis was. We zouden elkaar eigenlijk niet zien tot het moment van de bruiloft, maar ik wil niet zo lang zonder hem zijn.
Ik giechelde nog een keer opgewonden toen ik de parkeergarage inliep om naar mijn auto te gaan. Ik opende de bestuurdersdeur en daar op de stoel lag een rode roos. Er was geen briefje, alleen de roos. Ik bracht hem naar mijn neus, rook eraan en glimlachte. Devin was zo romantisch.
Ik stapte in en legde de roos op de stoel naast me. Het was nog vroeg, dus besloot ik dat het nog beter zou zijn als ik wat spullen zou halen om zijn favoriete diner te maken. Ik giechelde opnieuw bij de gedachte aan koken in dat rode kanten setje, ik kon me de blik op Devins gezicht al voorstellen.
Mijn telefoon trilde net toen ik mijn parkeerplaats verliet, het was mijn moeder…
“Hallo mam,” antwoordde ik vrolijk.
*“Hallo lieverd, ik vroeg me af wanneer je thuis zou zijn, zodat we de laatste details over de receptiezitting kunnen doornemen. Ik denk dat er problemen zullen zijn als we tante Edna en tante Louise aan dezelfde tafel zetten. Ze staan erom bekend dat ze niet met elkaar overweg kunnen en scènes maken.”
“Nou, mam, ik ga eerst nog even langs de supermarkt voordat ik de stad uit ga. Wat betreft onze twee tantes, ik ben het met je eens; we moeten ze zo ver mogelijk uit elkaar zetten. Ik zal Misty, de wedding planner, als eerste bellen en haar vragen om ze te verplaatsen.”
“Oh, dank je schat. Ik zie je als je thuiskomt. Oh, en aangezien je toch naar de winkel gaat, kun je dan meer koffie meenemen? We hebben bijna niets meer.”
“Natuurlijk mam. Ik sta op het punt de garage uit te rijden, dus ik hang nu op. Tot straks thuis. Het kan laat worden, dus wacht niet op me.”
“Laat! Waar ga je heen dat het laat wordt? Je gaat toch niet naar Devin toe, hè? Je weet dat jullie elkaar niet mogen zien tot de bruiloft.”
“Welterusten mam,”* zei ik lachend, terwijl ik mijn telefoon uitzette. Ik heb hem liever uit tijdens het rijden, als SEH-verpleegkundige heb ik te veel gezien van wat er gebeurt als je telefoons en rijden combineert.
Het was leuk om voor de bruiloft bij mijn ouders te blijven, maar ik zal blij zijn om terug te gaan naar het appartement. Het was Devins idee om een week voor de bruiloft gescheiden te blijven. Ik vond het destijds romantisch van hem, nu wil ik gewoon getrouwd zijn zodat het leven weer normaal kan worden.
Mam en pap zijn niet makkelijk om mee samen te wonen nu ik zo lang op mezelf heb gewoond. Ik begrijp dat het hun huis is en hun regels, maar ze moeten begrijpen dat ik niet meer hun vijfjarige ben.
Ik rijd het omheinde parkeerterrein van het appartementencomplex op, zoek mijn parkeerplaats en parkeer. Ik kijk op mijn telefoon, het is later dan ik dacht, bijna acht uur. Dat is oké, onze bruiloft is toch in de middag.
Ik neem mijn overnachtingstas, die ik altijd bij me heb voor het geval ik een extra dienst moet draaien, en de boodschappentas met de spullen die ik nodig had voor ons diner, en ik loop naar de lift. Ik begon een beetje giechelig te worden van opwinding, precies toen de lift eindelijk stopte op de zesde verdieping.
Ik liep helemaal naar het einde van de gang naar de laatste appartementdeur. Ik zette mijn overnachtingstas neer en viste mijn sleutels uit mijn jaszak. Ik hoorde muziek van binnen komen, het was niet Devins gebruikelijke muziek, het klonk als jazz.
Stilletjes ging ik het appartement binnen, de muziek stond hard en kwam uit de slaapkamer. Ik dacht dat mijn timing perfect was, hij zou me niet horen terwijl ik me klaarmaakte. Als hij naar zulke luide muziek luistert in de slaapkamer, betekent het dat hij probeert te ontspannen. Misschien ben ik niet de enige met trouwzenuwen.
Ik ging de eetkamer in en stopte toen ik zag wat er op tafel stond. Het leek erop dat Devin al had gegeten, maar dat was niet wat mijn aandacht trok. Het was het feit dat de tafel gedekt was voor twee.
Ik zette mijn spullen neer en haalde mijn schouders op, maar logica wilde het gevecht met mijn hart niet opgeven. Ik besloot naar de slaapkamer te gaan en te vragen wie Devin voor het diner had uitgenodigd. Ik ben normaal gesproken niet jaloers, maar dit knaagde aan me. Misschien zijn het meer trouwzenuwen, hoe dan ook, ik wil het weten.
Ik opende de slaapkamerdeur een klein beetje, voor het geval Devin sliep...
Wat ik zag, schokte me niet alleen, maar maakte mijn hart tot stof.