Verloren
IK HAD NOG NOOIT IEMAND ZO VERLOREN IN EIGEN HUIS GEZIEN.
Aan de andere kant, ik had nog nooit een huis van een burger zo doelbewust verwoest gezien zonder banden met de maffia.
"Alles is... Alles is weg." Fluisterde ze.
Ik denk niet dat ze het zo bedoelde.
Ik wilde medelijden tonen, maar dat is slecht voor zaken, echt waar.
"Nou, ik neem aan dat je die 10 minuten niet nodig hebt, hè?" Mijn toon is geamuseerd, maar ze negeert het.
Ze staart naar de resten van haar huis, als een verloren puppy.
"Kom op, Gattina. Ik laat dit opruimen. Voor nu moeten we terug naar het landgoed."
"Ik heb net bedacht hoe je je schulden kunt afbetalen."
De rit van een uur terug was net zo stil als toen we kwamen.
Ze stelde geen vragen, knikte alleen wezenloos, gevoelloos, terwijl ik haar de auto in sleepte.
Ik moest haar ontmenselijken.
Ik moest afstand van haar nemen, een barrière tussen ons plaatsen.
Dus besloot ik haar mijn hoer te maken.
Probleem opgelost.
Het haalde de Familie van mijn rug, het gaf me nabijheid en afstand.
Precies wat ik wilde.
En ik zou vanavond beginnen.