Hoofdstuk vijf
Claire's POV~
Vandaag is het weer maandag. Ik kan niet geloven dat er al een week voorbij is. Langzaam raak ik gewend aan het hier zijn. Het is niet zo erg als ik had gedacht.
Goed, nu ben ik zo uitgeput en slaperig, ondanks dat het ochtend is. Ik ben de hele nacht opgebleven. Ik heb alle seizoenen van Emily in Paris gekeken, de nieuwe Netflix-show waar iedereen het over heeft. En omdat de slaapkamer van mijn ouders op de begane grond is en die van mij op de eerste verdieping, kon mama me niet tegenhouden met kijken. Ik hoop maar dat ik de schooldag vandaag overleef.
Net als vorige week heeft mama me afgezet bij de schoolpoort, en ik ging naar binnen. Alles lijkt normaal en hetzelfde als vorige week. Nou ja, alles behalve de dure sportauto's die aan het einde van de linkerparkeerplaats stonden. Er stonden ongeveer tien auto's in verschillende kleuren. Jemig! Ik vroeg me af van wie ze waren. Ze leken veel te duur voor een middelbare scholier om in te rijden. Het grappige is dat alle auto's hetzelfde kenteken hadden, "Avila". Avila. Ik probeerde me te herinneren waar ik die naam eerder had gehoord, maar ik kon het niet plaatsen. Uiteindelijk concludeerde ik dat de school vandaag belangrijke bezoekers had, en dat verklaart de coole auto's.
Ik liep het schoolgebouw binnen en zag Ashley bij de ingang op me wachten, en samen gingen we naar de klas.
We kwamen vijf minuten voor aanvang van de lessen aan in de klas. Er waren nog maar een paar mensen aanwezig.
In de middelste rij van de klas zag ik drie nieuwe gezichten die er vorige week niet waren. Misschien zijn het nieuwe leerlingen, dacht ik, voordat ik snel van gedachten veranderde. Ze leken te comfortabel om nieuwe leerlingen te zijn, want geloof me, hoe je ook probeert op te gaan als nieuwe leerling en niet op te vallen, mensen zullen het toch weten omdat het helemaal op je gezicht geschreven staat, hoe je loopt en zelfs praat. Gek, ik weet het, maar dat is de waarheid.
Twee van de leerlingen waren meisjes en één een jongen. Om eerlijk te zijn, ik kan niet eens beslissen wie van hen knapper is dan de ander. Ze waren allemaal heel knap, met stralende huid, heldere ogen en roze lippen. Ze droegen ook dure schoenen en horloges. Jemig! Ze lieten zelfs het schooluniform er goed uitzien. In plaats van sneakers droegen de meisjes hoge laarzen met hakken, en dat maakte het helemaal af, waardoor ze eruitzagen alsof ze gekleed waren voor een modeshow.
Voordat ik Ashley kon vragen wie ze waren, ging de bel en kwam de leraar binnen. Dus maakte ik een mentale notitie om haar tijdens de lunchpauze te vragen.
Tot nu toe gaan de lessen best goed. Dat wil zeggen, als je de tijd aftrekt dat ik gisteren in twee verschillende lessen in slaap ben gevallen. De leraar aerofysica moest me naar de wc sturen om mijn gezicht te wassen voordat ik terug mocht naar de klas, wat een beetje gênant was.
Het is al lunchtijd. Sinds het begin zit ik tijdens de lunch bij de vrienden van Ashley. Ze zijn allemaal aardig, maar praten iets te veel naar mijn smaak.
Ik sloot me aan in de rij, pakte mijn lunch en ging snel zitten, verlangend om Ashley te vragen wie die studenten waren.
Plotseling werd het stil in de kantine, en ik vroeg me af waarom, en op dat moment zag ik hen.
Ze waren met z'n twaalven, vijf jongens en zeven meisjes. Alle meisjes droegen dezelfde soort hoge laarzen, net zoals de meisjes uit de ochtendlessen. Ze zagen er allemaal zo goed uit. Ik begrijp waarom de hele school naar hen staart. Ik kan ook niet anders dan staren. Wauw, ik wist niet dat mensen er zo goed uit konden zien. Ze liepen naar een tafel die er anders uitzag dan de rest. Ik vraag me af wie ze zijn. Iedereen op deze school is rijk, dus voor hen om zo'n speciale behandeling te krijgen, moeten ze wel heel belangrijk zijn. Pas toen ze zaten, ging iedereen weer verder met wat ze aan het doen waren.
“Wie zijn dat?” vroeg ik aan niemand in het bijzonder.
“Dat zijn de Avila's.”
“De wat?” Ik denk dat ik de naam ergens eerder heb gehoord, maar ik kan me niet precies herinneren waar.
“De Avila's. Ze zijn een van de meest invloedrijke families ter wereld. Ze hebben een tak van hun imperium in bijna, zo niet alle sectoren. Of het nu geneeskunde, technologie of financiën is. Noem maar op. Ze hebben een bedrijf in elk veld,” legde Cole uit.
“Omg!! Je moet hun huis zien! Het lijkt wel een presidentiële villa!” zei Jennifer opgewonden.
Becky rolde met haar ogen naar haar, “ben je ooit in dat huis geweest of zo?”.
“Nee, maar ik kom er elke dag langs. Maar ik hoop het ooit eens binnen te mogen gaan. Het huis lijkt wel een sprookje,” zei Jennifer dromerig, en iedereen aan tafel lachte, en we gingen verder met het eten van onze lunch.
Ik draaide me om en keek naar hen. En zie daar, de knapste jongen aan de tafel kijkt recht naar mij. Hij heeft donker groene ogen, wat ongebruikelijk is, maar het maakt hem nog aantrekkelijker. Verdorie, ik denk dat ik een crush heb.
“Wie is hij?” vroeg ik aan Ashley.
“Oh nee! Hij is verboden terrein. Dat is Alexander Gray Avila. Hij is de zoon van de CEO en ook de erfgenaam van het Avila-imperium. Cool, ik weet het. Alle meisjes en de homo jongens hebben een crush op hem. Maar hij kijkt nooit naar een van hen. Sterker nog, hij praat nauwelijks met iemand anders,” legde Ashley uit.
En daar gaat mijn hart.
Ik draaide me weer om en keek naar hem, en hij kijkt nog steeds naar mij.