Hoofdstuk één
Claire POV ~
Mijn hele leven is voorbij!
Papa heeft een grote promotie gekregen op zijn werk. Hij is gepromoveerd tot directeur. Maar er is een probleem. De promotie gaat gepaard met een overplaatsing naar het hoofdkantoor, dat in de Verenigde Staten ligt. En dus laat hij ons verhuizen naar de andere kant van de wereld.
Ja, dat klopt. We verhuizen naar een nieuw continent, ver weg van huis. Helemaal van Nederland naar de Verenigde Staten. Dat is echt heel ver.
Het voelt alsof ik opnieuw geboren word. Ik moet alles achterlaten: mijn familie, mijn vrienden, mijn school, letterlijk alles, en opnieuw beginnen. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.
"Claire, je vrienden zijn hier!" riep mama van beneden. Ik veegde snel de tranen weg waarvan ik niet wist dat ze uit mijn ogen stroomden en haastte me naar beneden.
Ik ontmoette mijn vrienden Elsa, Lily en Joyce. Ik barstte meteen in tranen uit zodra ik ze zag. Hoe ga ik mijn leven zonder hen voortzetten? dacht ik in mijn hart.
We zijn al vrienden sinds de kleuterschool en hebben alles samen gedaan. We waren letterlijk zussen van verschillende ouders. Maar nu moet ik weg.
"Kun je je vader niet smeken om je hier te laten blijven? Mijn ouders vinden het niet erg als je bij mij komt wonen en dan kun je ze tijdens de vakanties bezoeken," zei Elsa, die ook huilde.
"Ik kan niet, papa heeft al nee gezegd. We verhuizen allemaal en dat is definitief," antwoordde ik haar. Ik heb echt geprobeerd papa te smeken om me hier in Nederland te laten blijven en ik beloofde ze elke vakantie te bezoeken, maar papa gaf me een grote NEE en zei iets over dat een verandering van omgeving goed is voor de gezondheid.
"We gaan je zo missen, Claire!" zei Lily en barstte ook in tranen uit.
"Ik ga jullie ook missen. Jullie zijn als de zussen die ik nooit heb gehad. En ik zal jullie voor altijd dankbaar zijn dat jullie deel uitmaakten van mijn leven," vertelde ik hen oprecht vanuit de grond van mijn hart.
"Oké kinderen, genoeg met het rouwen. Het is tijd om te gaan," zei papa terwijl hij met een koffer en een reistas in zijn handen het huis uit liep.
Ik keek nog een keer naar het huis en herinnerde me alle herinneringen die in dit huis waren gedeeld. Ik liet weer een snik ontsnappen. Ik ga het hier zeker missen als ik weg ben.
Ik sleepte mezelf uiteindelijk het huis uit. Mama, papa en onze bagage zaten al in de auto te wachten op mij en mijn vrienden, die besloten hadden me naar het vliegveld te vergezellen.
Onderweg naar het vliegveld merkte ik dat we een heel andere route volgden.
"Papa, gaan we niet meer naar het vliegveld?" vroeg ik mijn vader, want ik kon zweren dat dit niet de gebruikelijke weg naar het vliegveld was.
"Dat gaan we wel, liefje, maar we gaan niet naar het commerciële vliegveld, maar naar het privéjetvliegveld," antwoordde mijn vader met een grote glimlach op zijn gezicht terwijl hij wachtte tot ik verwerkte wat hij net had gezegd.
"Wacht, papa. Zei je net een PRIVÉJETVliegveld?" vroeg ik mijn vader, waarbij ik de woorden "privéjet" benadrukte om zeker te weten dat ik het goed had gehoord. Ik bedoel, ik weet dat papa een grote promotie heeft gekregen, maar toch, er was geen manier waarop we een privéjet konden betalen. Misschien eerste klas, maar een hele privéjet was iets heel anders.
"Ja, dat klopt, een privéjet. Het bedrijf stuurt de jet zodat we een comfortabele vlucht hebben," antwoordde papa nog steeds met een grote glimlach op zijn gezicht.
Nu begreep ik waarom hij en mama extra blij waren met deze promotie. Ik bedoel, stel je voor hoe je je voelt als je voor het eerst in je leven een privéjet gaat betreden.
"Omg!!! Claire, je reist in een privéjet! Ik ben nu echt jaloers!" gilde Joyce.
"Aangezien je niet wilde gaan, hoe zit het dan als we van plaats wisselen?" zei Lily en ik rolde met mijn ogen naar haar en stak mijn middelvinger op.
We kwamen al snel aan bij het vliegveld en vanaf waar we stonden, konden we de jet met "Kwabefa Enterprise", de naam van het bedrijf waar papa voor werkt, erop geschreven zien.
"Dames, het is tijd om te gaan!" zei mijn moeder en omhelsde al mijn vrienden. Daarna begonnen zij en papa naar de jet te lopen.
"Nou meiden, ik denk dat dit afscheid is. Ik beloof jullie te bellen zodra we gesetteld zijn!" zei ik tegen mijn vrienden.
"Dat moet je wel doen. Want als je niet belt, kom ik je in je dromen achtervolgen!" dreigde Elsa me.
"Ik hoorde dat Amerikanen knappe jongens hebben. Probeer een vriendje te krijgen, oké?" knipoogde Lily.
"Zorg ervoor dat je altijd geweldige foto's maakt en ze naar me stuurt, oké?" zei Joyce.
Ik knikte naar hen, want ik wist dat als ik mijn mond zou openen, ik in tranen zou uitbarsten.
"Groepsknuffel," zei Elsa en we omhelsden elkaar meteen.
Ik hoorde mijn moeder me roepen en begon mijn weg naar de jet te maken. Ik draaide me om en zwaaide voor de laatste keer naar mijn vrienden voordat ik de jet instapte.