Hoofdstuk 9
Kyle Denver
"De bruiloft is over een maand en Catherine blijft hier in Toronto tot die tijd. We zullen de bruiloft hier houden voordat jullie twee voorgoed naar LA verhuizen," zei mijn opa op serieuze toon. Ik keek hem aan, totaal niet gediend van het idee dat hij ons net had gegeven.
"We geven jullie nu wat tijd om te praten," zei Tim Ashton. Hij en mijn opa liepen de kamer uit en lieten me achter met Catherine, of moet ik zeggen... Dakota, mijn ex-secretaresse. Ze ging op de stoel tegenover me zitten en we keken elkaar sprakeloos aan.
"Ik had nooit gedacht dat we elkaar op deze manier weer zouden ontmoeten, meneer Denver," zei ze, en ik begon haar meer te observeren nu ze recht voor me zat. Ze had haar haar blond geverfd en de manier waarop ze zich kleedde was totaal anders dan toen ze mijn secretaresse was. Ze zag er netjes uit en dat kon ik zien aan de manier waarop ze zat.
"Dus... kun je uitleggen wat hier aan de hand is? Waarom ben je niet Dakota? Je bent de kleindochter van een verdomde miljardair, Dak- Catherine!" barstte ik uit, totaal niet begrijpende wat er aan de hand was.
"Het is een lang verhaal, meneer Denver. Lang verhaal kort, ik ben na mijn afstuderen aan Harvard weggelopen van mijn familie en ik ben bij jouw bedrijf gaan werken. Ik voelde me ongemakkelijk om mijn echte naam te gebruiken omdat mensen weten wie Ashton is, dus..." probeerde ze uit te leggen, maar ze was een beetje nerveus.
"Oh God," zei ik zuchtend.
"Hoe zit het met jou? Ben jij Kyle Denver of Jacob William?" vroeg ze en ik keek haar aan.
"Ik ben beide, je kunt me noemen zoals je wilt. Je kunt me Kyle of Jacob noemen, maar ik geef de voorkeur aan Jacob hier in Toronto. Noem me niet meneer Denver, je bent niet langer mijn secretaresse," zei ik op een koele toon omdat ik de situatie nog steeds aan het verwerken was.
"Waarom heb je Brad gestuurd?" vroeg ze.
"Omdat ik deze regeling niet wil!" barstte ik gefrustreerd uit omdat ik akkoord moet gaan met deze regeling, anders heeft mijn opa een ander plan in zijn agenda.
"Wat ga je eraan doen?" vroeg ze.
"Ben jij het hiermee eens?" vroeg ik haar en ze haalde haar schouders op. Ik keek haar ongelovig aan en stond op van mijn stoel. Ik liep naar het raam om mezelf te kalmeren.
"We kunnen niet terugkrabbelen uit deze regeling, Jacob. Dat weet je," zei ze en ik draaide me naar haar om.
"We kunnen het laten doorgaan, maar onthoud... je bent niets, Catherine. Je zult gewoon mijn kleine decoratie zijn overal waar ik ga, net zoals toen je voor me werkte, maar het verschil is... je titel is mijn vrouw," zei ik tegen haar op een zeer koele toon. Ze keek me verveeld aan en dronk langzaam het glas water voor haar leeg.
"Het maakt me niet zoveel uit. Ik bedoel, jij zult in New York werken en ik in LA, dus..." haalde ze haar schouders op en ik trok mijn wenkbrauwen op.
"Vind je het huwelijk dus niet erg? Ik dacht dat je zei dat je het idee niet leuk vond." vroeg ik terwijl ik haar een beetje achterdochtig aankeek.
"Dat klopt, maar als jouw idee van een huwelijk dat is... dan vind ik het niet erg. Ik bedoel, we kunnen scheiden als we willen. We kunnen het makkelijk beëindigen omdat we niets hebben dat ons aan elkaar bindt." zei ze en ik ging weer voor haar zitten.
"Ben je zeker? Zeg je niet altijd dat je liefde serieus neemt? En dat je geen geluk hebt in de liefde?" vroeg ik terwijl ik mijn armen over mijn borst kruiste.
"Uiteindelijk zal het niet werken. Waarom probeer je zo hard om me van gedachten te laten veranderen? We kunnen niet terugkrabbelen uit deze regeling. We zullen ooit scheiden, dus... relax." zei ze kalm en ik leunde achterover op de bank.
"Heb je een vriend? Ex? Of..."
"Waarom wil je dat weten?" vroeg ze, terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep.
"Nou... ik wil het gewoon weten. Ik wil niet dat mijn imago wordt verpest omdat jij een geheime vriend of een gekke ex hebt." zei ik en ze schudde haar hoofd.
"Maak je geen zorgen, ik was te druk bezig in iemands kantoor met het opstellen van schema's en het doen van klusjes." zei ze sarcastisch en ik negeerde haar gewoon. Ze stond op van haar stoel.
"Nog iets anders, meneer William? Heb je je koffie nodig? Je wordt chagrijnig." Ze glimlachte gemeen naar me en ik schudde mijn hoofd.
"Maak je geen zorgen, ik zal je niet vastbinden of een gekke vrouw voor je zijn als dat is waar je je zorgen over maakt. We kunnen samen een huis kopen en het dan splitsen als we scheiden. Ik zal ook geen van je geld gebruiken, zodat we elkaar niet de schuld geven tijdens onze scheiding. Nog iets anders?" Ze glimlachte lief naar me.
"Nee."
"Oh... je kunt je minnares meenemen zolang je niet betrapt wordt. Doe het ook niet in huis... het zal me niet schelen." zei ze.
"Wow... ik kan niet geloven dat je hier zo in meegaat." zei ik met een sarcastische lach.
"Ik wil geen ruzie met mijn familie, de gezondheid van mijn opa is niet zo goed, dus... ik ga hier liever mee akkoord dan mijn opa verdrietig te zien worden, wat zijn leven zou kunnen verkorten." zei ze en ze pakte haar tas voordat ze naar de deur liep.
"Catherine." Ik hield haar tegen.
"Wat?"
"Mijn opa is slimmer dan je denkt, hij laat zich niet makkelijk voor de gek houden." waarschuwde ik haar.
"We kunnen voor hem acteren, maak je geen zorgen. Ik blijf hier een maand en ik wed dat we iedereen voor de gek kunnen houden voor een maand." zei ze zelfverzekerd, wat me een beetje ongemakkelijk maakte.
"Wat is je plan?"
"We zullen ervoor oefenen, maak je geen zorgen." zei ze en toen liep ze de kamer uit. Ik nam een diepe ademhaling en liet het weer los. Ik ben nog steeds gefrustreerd en geschokt over de situatie.
Ik kan niet geloven dat het meisje waarmee ik ga trouwen... mijn eigen secretaresse is.