Hoofdstuk 5
Dakota Lennix
Ik keek verdrietig naar mijn dagboek dat ik in mijn doos stopte en ik keek rond in mijn kantoor dat nu helemaal leeg is. Ik bracht mijn laatste doos naar buiten en sloot de deur. Het voelde zo zwaar om deze plek te verlaten en ik wist niet goed hoe ik me erbij moest voelen. Ik liep naar het kantoor van mijn baas en klopte twee keer op de deur. Ik zette de doos neer en liep naar binnen.
De heer Denver was bezig met het lezen van enkele dossiers en toen hij mij zag binnenkomen, gebaarde hij dat ik op de stoel voor zijn bureau moest gaan zitten.
"Ik ben teleurgesteld, Dakota. Ik kan niet geloven dat je zomaar al je verantwoordelijkheden laat vallen," zei hij terwijl hij zich naar mij toe draaide.
"Het spijt me, meneer Denver. Het is iets wat ik niet onder controle heb. Ik moet zo snel mogelijk terug naar Los Angeles omdat ik geen risico wil nemen," zei ik serieus en hij begon me kil aan te kijken.
"Je weet dat ik altijd op je reken voor mijn werk en ik wil gewoon zeggen dat we dit niet op een goede manier beëindigen, Dakota."
"Het spijt me echt, meneer Denver. Als ik kon blijven, zou ik blijven, maar ik kan het niet. Het is een noodsituatie en ik kan het niet vermijden," zei ik en hij zuchtte.
"Wanneer ga je terug naar Los Angeles?" vroeg hij.
"Vanavond, meneer Denver. Ik moet echt zo snel mogelijk New York verlaten," zei ik en hij knikte. Hij opende plotseling zijn lade en gaf me een envelop. Ik keek hem verward aan en hij gebaarde dat ik het moest openen.
"Je hebt vijf jaar voor me gewerkt en ik denk dat je dit verdient," zei hij en mijn ogen werden groot toen ik een cheque in de envelop zag.
"Meneer Denver, ik denk dat dit te veel is. Ik heb mijn salaris al eerder ontvangen," zei ik en hij schudde zijn hoofd.
"Je zei dat je grootvader ziek is, dus... ik wil gewoon helpen en je hebt het verdiend," zei hij oprecht en ik glimlachte.
"Dank u, meneer Denver," zei ik en hij knikte terwijl hij gebaarde dat ik kon gaan.
"Dank u wel nogmaals, meneer Denver," zei ik terwijl ik opstond. Ik liep zijn kantoor uit en keek naar de doos die op me wachtte. Ik stopte de cheque in de doos, niet van plan om het geld te nemen omdat mijn familie genoeg geld heeft en ik wil dit niet zien als een kans om zijn geld te nemen.
Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en belde Eric, mijn lijfwacht en persoonlijke assistent die mijn vader mij had gestuurd. Ik vroeg hem om de auto naar de lobby te brengen omdat we nu vertrekken naar Los Angeles. Toen ik de doos oppakte, kwam de heer Denver plotseling naar buiten. Hij was verrast dat ik er nog was.
"Waarom ben je nog hier?"
"Heb je iets nodig?" vroeg ik.
"Koffie," zei hij en ik zette mijn doos neer, van plan om koffie voor hem te halen, maar de heer Denver hield mijn pols vast om me tegen te houden.
"Laat mij het zelf doen, ga maar." zei hij en ik draaide me naar hem om. Ik glimlachte en gaf hem een knuffel. Ik voelde zijn lichaam verstrakken en liet snel los.
"Sorry, ik... ik hou gewoon van deze baan en het idee om te stoppen... sorry en bedankt nogmaals, meneer Denver." zei ik nerveus. Ik pakte snel mijn doos en rende naar de lift. Ik drukte op de knop en stapte naar binnen. Ik drukte op de L-knop en sloot de deur snel.
Ik liet een diepe zucht ontsnappen. Mijn telefoon ging en ik haalde hem uit mijn zak. Het was Cameron en ik nam snel op.
"Hoi." zei ik terwijl ik de telefoon met mijn schouder vasthield. Ik pakte de doos op en liep de lift uit. Eric zag me en kwam meteen helpen.
"Kom je vanavond naar LA?" vroeg hij.
"Ja, waarom?"
"Gewoon nieuwsgierig, ik had niet verwacht dat je zo snel klaar zou zijn in New York." zei hij en ik zuchtte. Eric opende de deur voor me en ik stapte in.
"Ja, maar het is beter om sneller terug te gaan. Ik wil dit niet verpesten, ik moet snel de leiding overnemen." zei ik en vertelde Eric om langs de McDonald's te gaan om avondeten te halen voordat we naar het vliegveld gingen.
"Ja, ik begrijp het, maar je weet dat opa een huwelijk voor je regelt, toch? Ik hoorde dat die man morgen naar LA komt." zei hij en ik sloot mijn ogen en zuchtte diep.
"Ik haat dit idee zo erg. Het slaat nergens op."
"Ik weet het, maar ik denk dat je die man morgen zult zien." zei hij.
"Ik heb geen andere keuze."
"Catherine, als je dit niet wilt doen, is dat oké." zei hij en ik schudde mijn hoofd, ook al kon hij het niet zien.
"Nee, doe gewoon je eigen ding... het is niet dat ik het niet wil. Ik wil gewoon die titel nu niet hebben. Het is niet dat ik plezier wil hebben of in New York onder iemand anders wil werken, maar... je weet waarom."
"Ja, ik begrijp het. Het is 5 jaar geleden-"
"Ik weet het, daarom heb ik besloten nu naar huis te gaan. Het is tijd... maar dit idee van een gearrangeerd huwelijk is waardeloos." zei ik.
"Ja... ik weet het, maar ik stel voor dat je die man eerst ontmoet. Ik wed dat hij niet zo slecht is."
"Ja, ik zal het proberen. Ik zie je later." zei ik.
"Oké, tot ziens." Ik beëindigde het gesprek en stopte mijn telefoon terug in mijn tas. Ik keek uit het raam en nam een laatste blik op Times Square.
"Het is tijd... Je bent weer Catherine Ashton, je bent niet langer Dakota Lennix." zei ik tegen mezelf.
"Mevrouw Ashton, ik kreeg een telefoontje van uw grootvader dat u naar Las Vegas gaat in plaats van Los Angeles. Hij zei dat hij wil dat u daar iemand ontmoet voordat u de volgende dag teruggaat naar LA." zei Eric en ik zuchtte.
"Oké, zeg hem dat ik daarheen ga." zei ik en hij sprak weer met iemand via zijn oortje.
"Geweldig... gewoon geweldig."