Hoofdstuk 4
Kyle Denver
Ik stapte uit de auto en Dakota begroette me meteen. Ze gaf me mijn iPad zodat ik haar rapporten over de bouwplaats kon bekijken. Ze begon me mijn schema voor de hele dag te vertellen en we gingen samen de lift in.
"Plan een vergadering met John Travis voor morgen, zeg hem dat we moeten praten," zei ik tegen Dakota terwijl ze alles opschreef.
"Wat zal ik voor u halen voor de lunch, meneer Denver?" vroeg ze terwijl we de lift uitliepen richting mijn kantoor.
"Koop mijn favoriete biefstuk en vergeet niet extra aardappelpuree," zei ik toen ik mijn kantoor binnenliep. Ze volgde me naar mijn bureau en mijn ogen vielen op een ontslagbrief die op mijn bureau lag.
"Nog iets anders, meneer Denver?" vroeg Dakota en ik pakte de ontslagbrief op. Ik draaide me naar haar om en ze slikte nerveus.
"Van wie is dit?" vroeg ik terwijl ik de envelop opende.
"Het is mijn ontslagbrief, meneer Denver," zei ze en ik begon de brief te lezen. Ik las snel en mijn ogen richtten zich weer op haar.
"Ga zitten," zei ik en gebaarde naar de stoel voor mijn bureau.
"Verwacht je dat ik je morgen laat gaan? Ben je gek?" vroeg ik terwijl ik het papier voor haar gooide. Ze keek naar beneden en vermeed oogcontact.
"Wat is je reden?" vroeg ik terwijl ik mijn hoofd op mijn hand ondersteunde. Ik keek naar haar en wachtte op haar antwoord.
"Dakota! Wat is je reden? Anders.. kun je niet ontslag nemen."
"Ik moet terug naar LA verhuizen, mijn opa is erg ziek. Ik wil aan zijn zijde zijn," zei ze.
"Hoeveel tijd heb je nodig?" vroeg ik en ze keek naar me op. Ze keek verward en ik ging rechtop zitten.
"Wat bedoelt u, meneer Denver?"
"Hoeveel tijd heb je nodig om aan de zijde van je opa te blijven? 1 maand? 2 weken? 3 weken? Geef me een tijdsbestek," zei ik en ze schudde haar hoofd.
"Ik ga permanent naar LA verhuizen en ik kom niet meer terug naar New York," antwoordde ze en ik keek haar wantrouwend aan.
"Je kunt niet zomaar morgen vertrekken! Ik moet een vervanger voor je vinden en je moet haar alles leren-"
"Edna wordt mijn vervanger," onderbrak ze me en ik keek haar ongelovig aan.
"Ik ben hier de baas!" Ik sloeg op de tafel en ze schrok een beetje. Ze keek me een beetje bang aan en ik leunde dichter naar haar toe.
"Je kunt volgende maand stoppen.. nadat je hebt geleerd-"
"Ik kan niet, meneer Denver. Ik kan volgende maand niet stoppen.. ik moet morgen terug naar LA," zei ze in een paniekerige toon. Ik keek haar verward en een beetje wantrouwend aan.
"Heb je een misdaad begaan of zoiets?" vroeg ik en ze schudde haar hoofd en handen voor me.
"Nee... nee... ik ga trouwen." Ze zei het uit het niets en dat verraste me een beetje. Ik weet zeker dat ze nooit met iemand uitgaat, want ze brengt altijd tijd met mij door. Ze is een secretaresse en ik heb haar nooit zien daten of zelfs maar met een man zien uitgaan.
"Trouwen?"
"Heb je een huwelijksaanzoek gekregen?" vroeg ik en ze keek me ongelovig aan. Haar mond viel open en ze keek me compleet verward aan.
"Heb je deze persoon op Tinder ontmoet? Heeft hij je gevraagd om naar LA te gaan en met hem te trouwen? Is hij rijk? Ben je een golddigger?" vroeg ik en ze keek me aan alsof ze me een klap in mijn gezicht wilde geven.
"Meneer Denver, ik mag dan een secretaresse zijn, maar ik ben niet zo laag." Zei ze op een kille toon. Dat was de eerste keer in 9 jaar dat ik mijn secretaresse op een kille toon hoorde spreken en me een moordende blik gaf.
"Waarom ga je dan ineens trouwen?" vroeg ik.
"Het is een lang verhaal en het is mijn privacy, meneer Denver. Ik hoopte dat u dat zou begrijpen. Ik heb geen andere keuze, meneer Denver, en het spijt me. Ik weet dat ik verantwoordelijker zou moeten zijn, maar de situatie waarin ik me bevind is... niet goed." Zei ze terwijl ze me in de ogen keek. Ik pakte mijn kopje latte en nam er langzaam een slok van.
"Is je opa dan niet echt ziek? Ga je naar LA, alleen om te trouwen?" vroeg ik en ze zuchtte.
"Mijn opa heeft een huwelijk voor me geregeld, het is zijn laatste wens." Zei ze en ik keek haar sprakeloos aan.
"Dit is de 21e eeuw... gearrangeerd huwelijk? Dat meen je niet!" Ik lachte en ze keek me serieus aan.
"Hebt u verder nog iets nodig, meneer Denver?" vroeg ze terwijl ze opstond van haar stoel.
"Nee." Ik gebaarde dat ze de kamer kon verlaten en ze liep mijn kantoor uit. Ik nam haar ontslagbrief en draaide mijn stoel naar het raam. Ik las de ontslagbrief keer op keer, maar... op de een of andere manier is het vreemd.
Waarom wilde haar opa dat ze een gearrangeerd huwelijk zou hebben? Is het gewoon omdat hij stervende is en haar eerst gelukkig wil zien? Vreemd. Ik verfrommelde het papier en gooide het in de prullenbak.
Laat haar maar ontslag nemen, er zijn genoeg secretaresses die een baan willen en ze zullen toch beter zijn dan Dakota. Ik draaide mijn stoel terug naar mijn bureau en begon weer aan het werk.
Terwijl ik aan het werk ben, rek ik graag mijn lichaam een beetje uit. Mijn ogen vielen op Dakota die aan de telefoon was en door haar kantoor liep. Ze was met iemand aan het praten en het leek alsof ze de ander aan het uitschelden was. Uiteindelijk gooide ze haar telefoon boos op de grond. Ze liet zich neerploffen op de bank in haar kantoor.
Wat is er precies mis met haar?