Hoofdstuk 3
Dakota Lennix
Ik liep het ziekenhuis binnen met drie bodyguards achter me en alle ogen waren op mij gericht. Ik haat dat gevoel, maar nu wil ik alleen maar mijn opa controleren. Ze leidden me naar de VVIP-kamer en ik vond mijn broer buiten zitten.
"Cameron!" riep ik hem en hij draaide zich naar me om. Hij stond op van zijn stoel en glimlachte. Hij gaf me een dikke knuffel en we keken elkaar aan voordat we besloten naar binnen te gaan. Hij opende de deur voor me en liet me eerst naar binnen gaan.
Ik zag mijn opa op het ziekenhuisbed liggen, helemaal bleek, en mijn hart brak. Ik dacht dat hij een grap maakte, maar het is waar. Ik liep meteen naar hem toe en hij glimlachte toen hij me zag.
"Catherina.. ik wachtte op je." zei hij en ik hield zijn hand stevig vast. Ik barstte meteen in tranen uit en hij klopte op mijn hand.
"Daar daar.. ik leef nog." zei hij en ik keek hem boos aan.
"Kun je ophouden met grappen maken.. je bent in deze.. toestand!" Ik was helemaal pissig. Hij lachte zwakjes en ik omhelsde hem.
"Je wordt snel beter, dat geloof ik.." zei ik en hij schudde zijn hoofd.
"Ik zal niet beter worden, de dokter zei dat ik nog maar 3-4 maanden heb." zei hij en mijn ogen werden groot. Ik draaide me naar mijn ouders en mijn broer.. ze knikten allemaal en ik keek hen ongelovig aan.
"Dat is onzin! Ik ga met die dokter praten en-"
"Catherina.. nee.. alsjeblieft." zei mijn opa en ik bleef huilen en huilen.
"Stop met huilen, alsjeblieft.." zei hij terwijl hij over mijn hoofd streelde. Ik huilde veel en hij klopte op mijn hand totdat ik begon te kalmeren.
"Catherina, je moet naar me luisteren.."
"Wat? Waarnaar luisteren?" vroeg ik terwijl ik mijn tranen afveegde. Mijn broer gaf me een doos tissues.
"Voordat ik sterf.. wil ik je zien trouwen." zei hij en ik keek hem ongelovig aan. Het was alsof hij weer een grap maakte.
"Wat?"
"Ik.. ik.. toen ik jong was, maakte ik een belofte aan mijn dierbare vriend, Joseph. Je kent hem toch?" vroeg hij me en ik knikte. Ik herinner me Joseph.. oké.
"Hij heeft een kleinzoon en we hebben een belofte gemaakt om een gearrangeerd huwelijk voor jullie te regelen." Mijn ogen werden groot en ik draaide me naar mijn ouders. Ze keken me verdrietig aan en ik draaide mijn hoofd terug naar mijn opa. Hij haalde heel diep adem met behulp van het zuurstofmasker en hij hield mijn hand stevig vast.
"Zijn naam is.. Jacob Williams." zei mijn opa en ik zuchtte.
"Opa, ik ben druk met werken.. ik wil nu niet trouwen. Ik heb nog mijn carrière en dingen die ik wil bereiken." zei ik omdat ik het idee van een gearrangeerd huwelijk haat. Bovendien weet ik niet eens wie Jacob Williams is. Wat als hij een psychopaat is? Ugh!
"Catherina, ik wil dat je trouwt en het Ashton-bedrijf overneemt."
"Opa, we hebben nu papa. Je hoeft je geen zorgen te maken."
"Maar ik moet er zeker van zijn dat jij het bedrijf overneemt. Ik weet dat je dit onderwerp steeds zult vermijden!" zei hij boos.
"Opa, je begrijpt het niet. Ik houd van mijn baan nu en ik wil niet trouwen met iemand die ik niet ken en bovendien... ik denk niet dat ik van iemand kan houden of iemand leuk kan vinden die jij voor me uitkiest." zei ik serieus en hij zuchtte. Plotseling begon hij vreemd te ademen... Mijn vader belde snel de dokter en mijn broer sleurde me de kamer uit.
Ik bleef maar huilen toen ik mijn opa zo zag. Mijn broer omhelsde me stevig om me te kalmeren terwijl dokters en verpleegsters naar de kamer van mijn opa renden.
"Cameron! Wat moet ik doen?" huilde ik in zijn armen.
"Ik geef het gewoon op... ik laat-"
"Nee! Je geeft je dromen niet op, Cammy!" riep ik boos naar hem. Hij keek me verdrietig aan.
"Ik wil ook niet dat je trouwt met iemand die je niet eens kent. Ik bedoel... opa is gek! Gearrangeerd huwelijk? Het is de 21e eeuw, voor godsake!" zei Cameron en hij omhelsde me weer.
"Catherine, we moeten praten." Ik draaide me om en zag mijn vader me serieus aankijken. Ik knikte lichtjes en hij gebaarde dat ik hem moest volgen.
Hij bracht me naar het dak van dat ziekenhuis en we stonden naast elkaar. De wind blies en maakte mijn ogen meteen droog. Ik draaide me naar mijn vader om iets te zeggen, maar hij gebaarde dat ik mijn mond moest houden.
"Ik denk dat het tijd is dat je terugkomt en je plek inneemt." zei hij en ik sloeg mijn armen over elkaar. Ik sloot mijn ogen en voelde de wind op mijn gezicht.
"Hoe lang blijf je nog secretaresse? Je hoort de baas te zijn, niet een secretaresse!" riep hij boos.
"Ik wil iets op eigen kracht bereiken, pap! Ik wil leren op mijn eigen benen te staan!" antwoordde ik hem met een beetje boosheid in mijn stem.
"Vijf jaar is genoeg, Cathy! Wil je nog steeds in New York blijven na het zien van je opa in deze toestand? Je komt zelden thuis om hem te bezoeken! Stel je voor hoe verdrietig hij is!" riep hij weer boos.
"Je gaat ontslag nemen en je toekomstige man ontmoeten..."
"Ik ga niet trouwen." siste ik koud.
"Als je dat niet doet, kom dan terug en claim je troon. Het is jij of Cameron... jullie moeten beslissen." zei hij en hij liet me alleen. Ik sloot mijn ogen en er ging van alles door mijn hoofd.
Ik hou van mijn baan in New York en ik kan niet geloven dat ik dat allemaal moet achterlaten. Ik kan dit niet geloven! Gefrustreerd haalde ik mijn handen door mijn haar.
"Catherine." Ik draaide mijn hoofd en mijn moeder had haar armen al geopend. Ik huilde weer en omhelsde haar stevig.
"Mam... wat moet ik doen?"
"Ik kan het niet voor je beslissen, lieverd. Je moet zelf de beslissingen nemen." zei ze terwijl ze over mijn rug wreef.
"Ik houd van mijn baan in New York!"
"Ik weet het... maar... je weet dat je opa niet beter zal worden, dus... ik stel voor dat je naar huis komt." zei ze.