Jego Szalona Luna

Prolog

NOLAN

Biegłem przez krzaki. Była późna noc, ale dzięki moim nadnaturalnym oczom widziałem wszystko wyraźnie. Ścigali mnie jacyś Rogale. Byłem znudzony i postanowiłem opuścić nasze terytorium, aby odwiedzić przyjaciela z innej watahy. Byłem w drodze, kiedy zostałem zaatakowany przez tych łotrów. Szybko zacząłem uciekać, ale oni ruszyli za mną. Ciągle oglądałem się za siebie, żeby sprawdzić, jak daleko udało mi się uciec. Rzucili we mnie strzałą. Udało mi się jej uniknąć. Strzelali do mnie, aż w końcu jedna mnie trafiła. Z jękiem bólu biegłem dalej. Musiałem uciec, inaczej zginę tak jak moi rodzice kilka nocy temu.

<Przebłysk wspomnień>

To było kilka dni po moich osiemnastych urodzinach. Skończyliśmy kolację w domu watahy. Niektórzy członkowie, którzy mieli własne domy, już wrócili. Reszta również udała się na spoczynek. Byłem w swoim pokoju, już zawinięty w koc, kiedy weszła mama. "Nolan, czy możesz przynieść mi trochę ziół z ogrodu?" Choć narzekała na ból brzucha, nie spodziewałem się, że będzie potrzebować ziół o tej porze dnia. Wstałem niechętnie z łóżka, żeby jej pomóc. Kiedy dotarłem do ogrodu, szukałem ziół, ale nie mogłem znaleźć tych, o które prosiła. Zdecydowałem się pójść do lasu, żeby je zdobyć, więc opuściłem dom i poszedłem do lasu. Zajęło mi trochę czasu, zanim udało mi się je znaleźć. Byłem tak szczęśliwy, że gwizdałem w drodze powrotnej do domu. Kiedy wróciłem, dużo się wydarzyło, a dom był w chaosie.

Zauważyłem, że kiedy mijałem ludzi w drodze do domu, patrzyli na mnie ze współczuciem, ale nie zadawałem pytań. Kiedy zobaczyłem starszyznę przy drzwiach domu i kilka ciał na ziemi, wiedziałem, że coś jest nie tak. Rozejrzałem się, szukając rodziców, ale nigdzie ich nie było. Jako Alfa i Luna naszej watahy, powinni byli tu być. "Co się dzieje?" zastanawiałem się. Podszedłem do nich. "Co się stało?" zapytałem jednego ze starszych, który zamiast odpowiedzieć, pokręcił głową ze współczuciem.

Pytałem innych, ale nikt nie chciał mi odpowiedzieć. Czułem, że coś jest nie tak, a brak odpowiedzi tylko zwiększał moją ciekawość. Po chwili bezowocnych pytań, sfrustrowany postanowiłem wejść do domu i dowiedzieć się sam. Upuściłem zioła, które trzymałem, i rzuciłem się do drzwi, ale mnie powstrzymali. "Co się dzieje?!!! Powiedzcie mi, co się dzieje!!" krzyknąłem.

Próbowali mnie uspokoić, ale nie zamierzałem się poddać. "Gdzie są moi rodzice? Gdzie jest Alfa i Luna?" krzyczałem, gwałtownie odsuwając tych, którzy mnie trzymali.

"Nolan, musisz się uspokoić, dobrze?"

Syknąłem, przeczesując włosy do tyłu ze złością, i jęknąłem. "Nie mów mi, żebym się uspokoił. Powiedz mi tylko, gdzie są moi rodzice?"

Declan, beta mojego ojca, podszedł do mnie. "Nolan, musisz się uspokoić. Obiecuję, że powiem ci, co się stało, ale tylko jeśli się uspokoisz."

Westchnąłem. "Powiedz mi, co się stało. Każdy szczegół."

"Nolan, doszło do ataku i..."

"I co?"

"Straciliśmy Alfę i Lunę."

Zaśmiałem się, gdy łzy spływały mi po twarzy. "Żartujesz, prawda? Moi rodzice nie są martwi, prawda?"

"Bardzo mi przykro, Nolan, ale taka jest prawda. Przykro mi, że nie zdążyliśmy ich uratować na czas."

Starłem łzy. "Kto to zrobił?"

"Nolan..."

"Kto to zrobił!!!"

"To Alfa z górskiego stada. H..."

Natychmiast się zerwałem. Zamierzam się zemścić. Pobiegł za mną i złapał mnie tuż przed opuszczeniem naszego terytorium. "Nolan, nie rób nic głupiego. Nie możesz wygrać. Wiesz o tym."

Odepchnąłem go. "Nie waż się mnie zatrzymywać!!". Pobiegłem dalej, zanim znów mógł mnie powstrzymać. Nie mogłem dotrzeć do górskiego stada, bo było osłonięte ciemną magią, ale tej nocy, wracając do naszego domu, przysiągłem znaleźć sposób na zemstę na Salvadorze, alfie górskiego stada. Tej samej nocy stał się moim największym wrogiem.

<Koniec retrospekcji>

Strzała przeleciała obok mojego ucha, wyrywając mnie z zamyślenia. Jęknąłem. Traciłem dużo krwi i nie mogłem się wyleczyć. Odwróciłem się, by na nich spojrzeć i zdałem sobie sprawę, że już mnie doganiają. Przytrzymałem się za bok, próbując powstrzymać krwawienie. Poczułem, jak kolejna strzała przebija mi plecy i upadłem na ziemię. Jęknąłem z bólu, próbując wstać i biec dalej. Zobaczyłem strzałę lecącą w moim kierunku, ale ktoś ją zablokował. To była dziewczyna, wydawała się być rok młodsza ode mnie. Co czyniło ją siedemnastolatką. Nie mogłem zobaczyć jej twarzy przez maskę, którą nosiła, ale czułem pewne połączenie.

"Czy to może być moja partnerka?" pomyślałem.

Chciałem się ruszyć, ale mnie zatrzymała. "Stój w miejscu" rozkazała. Oparłem się o drzewo i obserwowałem, jak walczy z łotrami, razem z kilkoma wojownikami. Po chwili zapadła cisza. Podeszła w moim kierunku. "Wszystko w porządku?". Skinąłem głową. Chciałem jej podziękować, ale już jej nie było. Rozejrzałem się i zobaczyłem tylko martwe ciała. Próbowałem podążać za jej zapachem, ale nie mogłem, więc wróciłem kulejąc na nasze terytorium, gdzie się mną zajęto. Kilka dni później wyszedłem, by sprawdzić, czy ją spotkam, ale nie udało mi się. Każdego dnia wymykałem się, by zobaczyć, czy ją odnajdę. Robiłem to tak długo, aż się zmęczyłem i poczułem, że bogini księżyca nie kocha mnie wystarczająco, by pozwolić mi spotkać ją ponownie.