Rozdział 1: Wiadomości
Punkt widzenia Rhysa
„Więc, Rhys,” Alpha Salim Ali z Arabii Saudyjskiej skrzyżował ramiona pod brodą i obdarzył mnie jednym z tych swoich nieco złośliwych uśmiechów. „Słyszałem, że wciąż nie znalazłeś swojej partnerki.”
„A to jest istotne dla naszej rozmowy, ponieważ…?” Uniosłem brwi na widok dwudziestodziewięcioletniego mężczyzny, który niedawno znalazł swoją partnerkę i teraz organizuje uroczystość na cześć swojej Luny.
„Och, daj spokój! Wszyscy wiemy, że jako Alfa najsilniejszej i największej watahy w Azji, potrzebujesz partnerki bardziej niż ktokolwiek z nas.” Salim zauważył. „Twoja wataha rozrosła się do czterystu wilków i Alfa sam nie może zarządzać wszystkim. Luna jest sercem watahy. Ludzie przychodzą do niej z problemami, których boją się powiedzieć Alfie.”
„Doskonale wiem, jaka jest rola Luny,” warknąłem na Salima. „Wezmę partnerkę, gdy nadejdzie właściwy czas. Dziękuję za zaproszenie na twoją Ceremonię Związku, Salim, ale obawiam się, że nie będę mógł przybyć. Gratulacje raz jeszcze, już wysłałem ci prezent. I zobaczymy się podczas następnego Szczytu.”
„W porządku, do zobaczenia.” Z tymi słowami rozłączyłem transmisję wideo na moim telefonie.
Wiem, że byłem niegrzeczny, ale będąc Alfą największej i najsilniejszej watahy w Azji, nie mogłem sobie pozwolić na jakiekolwiek słabości. To prawda, że moja wataha znacznie się rozrosła i jest też rosnące poczucie niepokoju wewnętrznego, które tylko Luna może rozwiązać, ale po prostu nie mogę sobie pozwolić na wybór byle kogo jako mojej partnerki. Moja Luna musiała być na tyle silna, by utrzymać moją watahę w całości i stłumić wszelkie bunty wewnątrz lub na zewnątrz watahy, nawet podczas mojej nieobecności. A w rzeczywistości nie znalazłem jeszcze żadnej z moich potencjalnych partnerek.
Wilki mają wiele potencjalnych partnerek. To wilk decyduje, czy ktoś jest 'zdolny' do bycia z nami, czy nie. Bardzo możliwe, że wilczyca poczuje pociąg do dominującego wilka, ale wilk może jej nawet nie zauważyć. Oboje muszą się 'zaakceptować', by stać się prawdziwymi partnerami. Wilki prawie zawsze łączą się z wilkami, a ta teoria dotyczy wszystkich rodzajów zmiennokształtnych. Natura zdaje się lubić utrzymywanie nas w czystości rasowej. Ale jedynymi wyjątkami są ludzie. Zmiennokształtni wielokrotnie łączyli się z ludźmi, ale takie połączenia nie są zbyt powszechne. Zazwyczaj nie jest to połączenie zmiennokształtnych, ponieważ ludzie są znacznie słabsi w porównaniu do nas.
Wilki na tym kontynencie były mniejsze niż normalnie, a będąc potomkami tego rodowodu, nasze wilki były również małe w porównaniu do wilków w zachodnim świecie. Ale to, czego brakowało nam w rozmiarze, nadrabialiśmy naszą dziką siłą i szybkością. Szczególnie dbam o to, aby każdy członek mojej watahy był dobrze wyszkolony zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Jako wilki pustynne byliśmy z natury dzicy i dominujący, ale to nie dawało nikomu powodu do zaniedbywania treningu. Każdy, kto by to zrobił, znalazłby się samotnie w bezkresnych piaskach Wahiba.
Moja wataha była zlokalizowana w Arabii Saudyjskiej, na południe od Nizwy, na skraju pustyni Wahiba. Miejsce to nazywa się 'Jever', co w hindi oznacza klejnoty. Moja wataha jest znana jako WildRain.
"Co się stało tym razem?" Zapytał mój Drugi, mój Beta, Zyane Hudson.
Podniosłem wzrok znad papierów na biurku, gdy wszedł do mojego biura i usiadł na krześle naprzeciwko mnie. Zyane miał około 185 cm wzrostu, co było stosunkowo niskie w porównaniu do moich 190 cm. Miał czarne włosy i ciemnobrązowe oczy. Jego włosy były dłuższe od mojego wojskowego cięcia, a on też miał lekki wąs, z którego, szczerze mówiąc, był cholernie dumny.
"Salim się wydarzył," warknąłem nisko w gardle, dźwięk bardziej zwierzęcy niż ludzki.
"Ach!" powiedział z uśmiechem pełnym zrozumienia, "Biedny szef znów dostał wykład o Lunie?"
Warknąłem ponownie. Tak, to dokładnie był mój problem. W ciągu ostatnich kilku lat wszyscy wydają się dawać mi rady na temat znalezienia przeklętej Luny! Miałem tylko trzydzieści dwa lata, co w wilkołaczych kategoriach nie było jak bycie nastolatkiem. Nigdzie się nie wybierałem w najbliższym czasie, a te wszystkie rozmowy o znalezieniu Luny tylko podsycały zainteresowanie wśród wilczyc, które teraz uważały, że mają prawo oczekiwać więcej niż zwykłej przygody na jedną noc i naciskały na mnie o pierścionek. Cholera!
Nie potrzebowałem kobiet, które próbowałyby mnie uwieść tylko po to, by zostać następną Luną. Nie potrzebowałem kobiet, które trzepotałyby rzęsami i robiły wszystko, co im powiem, z pochylonymi głowami. Potrzebowałem kogoś, kto zadba o watahę, zaopiekuje się moimi wilkami i będzie je pielęgnować, ale co najważniejsze, potrzebowałem kogoś z iskrą, ogniem, który byłby wyzwaniem. Tak, wyzwanie. Tego właśnie potrzebowałem. Kogoś, kto sprawi, że będę musiał "zasłużyć" na ich względy, a nie podda się tak łatwo. Niestety, dominujące samice są bardzo rzadkie w naszej hierarchii. A te grupies były jak marionetki, próbujące przyciągnąć moją uwagę, żebym mógł z nimi robić, co chciałem.
"Jakieś wiadomości? Gdzie jest Jakia? I czy Mehul wrócił już z placu budowy?" zapytałem go o członków watahy, którzy byli pod dowództwem Zyane'a jako żołnierze. Musiałem odciągnąć myśli od dramatu. "Jakieś inne wiadomości, o których powinienem wiedzieć?"
"Jakia patroluje zewnętrzne perymetry w nocy, żeby nie złapać niepotrzebnej opalenizny," prychnął, a potem dodał, "Kobieta jest utrapieniem, ale jest też cholernie dobrą żołnierką. Mehul jest z Erikiem, żeby sfinalizować umowę budowlaną z prezesem MegaMart o sprzedaży naszych daktyli w ich sklepach. I tak... jest... kilka wiadomości."
"Co z tymi długimi przerwami?" zapytałem Zyane'a, który jest moim przyjacielem od dzieciństwa. Jego ojciec był Betą, kiedy mój ojciec był Alfą, i dorastaliśmy razem, jak papużki nierozłączki. Nic nie było w stanie nas rozdzielić, a ponieważ znamy się tak długo, potrafimy odczytywać swoje myśli bez potrzeby werbalnej czy telepatycznej komunikacji przez łącze umysłu watahy. Dlatego wiedziałem, że coś jest na rzeczy.
"Alpha Devon Solomon i Alpha Aiden Morgan zadzwonili. Chcą odbyć z tobą wideokonferencję," odpowiedział, ale jego ramiona były napięte, bo rzadko się zdarzało, by dwie najbardziej znane watahy chciały wspólną wideokonferencję. Nie zrozum mnie źle, trzymali się razem, ale jednocześnie byli chciwymi i żądnymi władzy draniami, każdy próbował złapać okazję, zanim drugi się o niej dowiedział.
"Połącz," powiedziałem, czując napięcie w ramionach. To nie mogły być dobre wieści.
Zyane uruchomił laptopa stojącego na moim biurku i podłączył go do dużego ekranu plazmowego na przeciwległej ścianie, tak że patrzyłem prosto na ekran. Po dostosowaniu kamery internetowej i urządzeń dźwiękowych przystąpił do nawiązania połączenia. Kilka krótkich sekund później ekran podzielił się na dwie części i pojawiły się twarze dwóch Alf.
Devon miał jasną cerę i typowo "ładne" rysy twarzy, dopełnione blond włosami i niebieskimi oczami; podczas gdy Aiden miał skórę w kolorze mocha, czarne włosy i ciemnobrązowe oczy. Oboje byli równie potężnymi, dominującymi wilkami, a ich watahy były jedynymi obecnymi w Chinach. Osobno ich watahy nie dorównywały mojej sile, ale gdyby kiedykolwiek połączyli siły, staliby się najsilniejszą watahą na świecie, z prawie sześciuset wilkami pod ich dowództwem. Na szczęście byli zbyt egoistyczni, by podporządkować się sobie nawzajem, więc ich zjednoczenie było mało prawdopodobne.
"Chcieliście konferencji?" zapytałem, unosząc brwi, chcąc jak najszybciej to załatwić. Oprócz tego, że byli żądni władzy i przebiegli, ci dwaj także uwielbiali kłócić się jak stare małżeństwo, co było najbardziej nieprzyjemnym widowiskiem, jakie miałem okazję oglądać.
Nie miałem wątpliwości, że w grę wchodziła jakaś kobieta. Oboje byli również wielkimi kobieciarzami, a rywalizacja między nimi była niekończąca się. Zwykle skarżyli się mi osobno; nigdy razem, jak robili to teraz.
"Chcieliśmy... cóż... mamy pewne wieści do przekazania…" powiedział Devon niepewnie.
Zmarszczyłem brwi. To zdecydowanie nie zwiastowało nic dobrego. "Mówcie."
„Wiesz, że mamy naszych szpiegów na granicy z Chinami, żeby upewnić się, że nie ma tam żadnych buntowników ukrywających się w nietypowych miejscach?” zapytał mnie Aiden.
„Tak” odpowiedziałam, „Zostawiłam to tobie do załatwienia. Nie mów mi, że zawiodłeś w swojej misji?” Moja złość wzrosła na samą myśl. Mamy już wystarczająco dużo problemów, nie potrzebujemy jeszcze więcej z Indii, które przechodzą przez Chiny.
„Nie,” zawahał się, więc Devon przejął za niego, „Mieliśmy doniesienia o kilku wilkach widzianych w Środkowych Himalajach... więc ich śledziliśmy.”
„Wilki w Środkowych Himalajach? Ale wilki zazwyczaj występują w południowych lub Mniejszych Himalajach, nie w Pir Panjal,” powiedziałam zdezorientowana.
„Dlatego śledziliśmy je, wysyłając za nimi niektórych z naszych najlepszych szpiegów. Nawet utrzymywaliśmy połączenie mentalne, żeby wiedzieć, co znajdą, ale…” Aiden przerwał, a potem, „…ale z ośmiu wilków, które wysłaliśmy... żaden nie wrócił. Straciliśmy z nimi całkowity kontakt kilka minut temu.” Devon dokończył.
Poczucie grozy osiadło w moim żołądku. Szpiedzy są specjalnie szkoleni, by wytrzymać każdy rodzaj trudności. Tajfuny, tornada czy lawiny… byli szkoleni, by przetrwać je wszystkie. Fakt, że ośmiu z nich zaginęło jednocześnie bez żadnej wskazówki o katastrofie naturalnej, nie był żartem.
„Ale,” powiedział Devon, „Ostatni obraz, który otrzymaliśmy przez połączenie mentalne… zanim… Boże, nawet nie wiem, czy oni wciąż żyją... połączenie jest całkowicie ciche!” Zakrztusił się. Rozumiałam, przez co przechodził; szpiedzy byli znakomitymi wojownikami, ale co więcej, to była utrata kilku członków stada, która bolała najbardziej. Stado było rodziną. Stado było ponad wszystkim.
„Co widzieli?” ponagliłam; to nie była tylko ciekawość; chodziło o wykrycie nowych zagrożeń.
To Aiden dokończył to zdanie. „Ostatnia rzecz, którą nasi szpiedzy zobaczyli przed zerwaniem więzi… to był biały wilk.”
Biały wilk:
Czerwień.
Pod jego łapami. Na ziemi.
Ciekła czerwień.
Gorąc palił śnieg, chociaż nie na tyle, by go stopić, wciąż zacierał czystość ziemi, na której stał wilk.
Ludzka strona chciałaby przesłuchać intruzów, ale wilk nie rozumiał rozsądku, wierzył w najsurowszy rodzaj osądu. Znał tylko zabijanie. By chronić swoich.
Martwi.
Zanim zdążyli zrozumieć, co się dzieje, wszyscy ośmiu leżeli na ziemi, tonąc we własnej krwi.
Temperatura spadła. Śnieg zaczął padać ponownie, intensywnie.
W ciągu kilku godzin nie będzie śladu po krwi i makabrze, ani po ciałach.
Wszystko, co pozostanie, to czysty, nieskazitelny śnieg.
I wilk, równie biały jak ziemia, na której stał.
Biały wilk, najbardziej przerażający wilk na świecie.