Leana en Leona Vaughn
Clementines POV:
Na het taartincident gisteren in de kantine was iedereen op Vampire High boos op me, behalve Lit, die eigenlijk trots was op wat ik had gedaan.
Ik wilde Fin niet echt zo behandelen, maar zijn acties tegenover mij waren ook niet juist. Hij had twee keer mijn stoel ingenomen en gisteren zijn sap of wat hij ook dronk over me heen gegoten, toch? Natuurlijk moest ik mijn uniform gisteravond weer wassen.
Het incident heeft dingen veranderd. Waar sommige mensen me vroeger toelachten als ik langsliep, keken ze nu boos. Sommigen blokkeerden zelfs het pad en botsten dan frontaal tegen me aan. Is Fin zo'n grote meneer? Ik zal hun gezichten net zo verpletteren als ik met die taart en Fin deed.
Ik verliet de kamer die ik met Lit deel vroeg, omdat ik niet te laat wilde komen, en omdat ik bijna bij ons klaslokaal was, besloot ik even mijn hoofd op mijn bureau te laten rusten. Er was nog geen leraar, en ik was de enige hier.
"Oh? Je bent vroeg, hè?" Ik keek op bij het horen van een stem. Mijn ogen werden groot toen ik Leana en Leona naar me zag kijken.
"We wilden je slaap niet verstoren," zei Leona.
"Ben je hier de hele nacht gebleven?" vroeg Leana. Ik schudde mijn hoofd.
"Maar je lijkt niet bang? Fin is de sterkste van de hele school, ben je niet bang?" vroeg Leana, terwijl ze naast me ging zitten. Leona trok een stoel naar zich toe en ging tegenover me zitten. Ik slikte nerveus.
Gingen ze me uitschelden omdat ik gisteren een taart naar Fin had gegooid?
"Je weet wel, we mogen je," zeiden Leona en Leana in koor. Ik keek hen verbaasd aan.
"Jij was de eerste in de hele school die onze jongste durfde aan te pakken," zei Leana.
"Besef je dat alle leerlingen hier onder onze invloed staan? Maar hij is degene voor wie ze allemaal echt bang zijn, behalve wij, zijn zussen," voegde ze eraan toe.
"Jij bent de enige in de hele school die een versgebakken taart naar hem heeft gegooid. Ik neem mijn petje voor je af," zei Leona, terwijl ze achterover in haar stoel leunde.
Ik zei niets omdat ik niets te zeggen had, en ook omdat ik verbluft was in hun aanwezigheid.
"Als je gewoon blijft doen wat je doet, Clementine, is dat goed," zei Leana met een glimlach.
"Heb je nu geen tong meer?" plaagde Leona, en ik was verrast.
"I-Ik wel," stamelde ik.
"Waarom praat je dan niet?" drong Leana aan.
"Omdat ik geschokt ben," antwoordde ik, knikkend.
"Oh? Geschokt? Hahahahaha," lachte Leana.
"Je weet wel, Clementine, voor wat je hebt gedaan, hoef je je geen zorgen te maken. We wilden al lang dat iemand onze jongste zou aanpakken vanwege zijn verschrikkelijke gewoonten," zei Leona.
"En nu ben jij hier. We zijn blij dat jij de moedige bent die onze broer heeft ontmoet," zei Leana.
"Ga je me niet berispen?" vroeg ik aarzelend.
"We gaan je niet berispen. In dit gevecht ben jij onze kampioen," zei Leana, waardoor ik me als een gewaardeerde strijder voelde.
"Als je vragen hebt over Fin, vraag het ons maar, en we zullen antwoorden," zei Leona, terwijl ze opstond.
"Inderdaad. Zolang je blijft doen wat je doet, is het goed," zei Leana lachend, en stond toen op om Leona naar hun stoelen te volgen. De bel ging net toen de leerlingen de klas begonnen binnen te komen.
Ik kon alleen maar toekijken.
De broers en zussen van Fin zijn vreemd. In plaats van hun jongste broer te verdedigen, steunden ze wat ik gisteren deed.
"Goedemorgen!!!" riepen de mannelijke Vaughn-tweeling vrolijk toen ze binnenkwamen.
"Jullie zijn zo luid," klaagde Leona.
"Goedemorgen, tante Leana en tante Leona!" zeiden de tweeling in koor, hun tweelingzussen plagerig.
"Goedemorgen ook aan Clementine," voegden ze eraan toe. Ik was verrast door hun begroeting en keek naar de twee. Ze lachten en namen hun plaatsen in, waarna ze me een knipoog gaven.
Ik richtte mijn blik weer op de deur precies toen Creed en Fin binnenkwamen, beiden zonder enige uitdrukking.