Hoofdstuk 1: Een nieuw begin
Een diamant is een stuk steenkool dat het goed heeft gedaan onder druk. – Henry Kissinger*
Helen wist dat het voorbij was. Lang voordat haar man het zei. Ze wist van de andere vrouwen. En zijn andere kinderen.
Ze was geen idioot. Toen de kinderen jonger waren, deed ze gewoon alsof alles in orde was. Naarmate ze ouder werden, wisten ze dat het niet zo was. De jongste, JD, zat nu in zijn eindexamenjaar en er viel niets meer te verbergen.
Bob was zeven maanden geleden verhuisd. Hij belde de kinderen regelmatig, maar ze wist niet of ze echt met hem praatten. Het was niet helemaal zijn schuld. Ze was niet onschuldig in het laten vervallen van hun huwelijk.
Ze had geen minnaar en een tweede gezin ergens verstopt. Maar ze was net zo schuldig.
Toen ze vierentwintig jaar geleden trouwden, was ze niet klein, maar ook niet zo groot als nu. Drie kinderen, schildklierproblemen en een laag zelfbeeld hadden honderd pond toegevoegd.
Of meer.
De wekker aan de overkant van de gang ging af en liet haar weten dat JD wakker was. Het was woensdag, wat betekende dat hij zijn wekelijkse hardlooptraining met de andere marine-rekruten had. Ze hoorde hem zijn ochtendroutine doorlopen en daarna rinkelden zijn sleutels toen hij vertrok.
Nadat Bob vertrok, kon Helen de hypotheek niet meer bijhouden en moest ze het huis verkopen. Na het afbetalen van de hypotheek verdeelden ze wat er over was, volgens het echtscheidingsdecreet en de staatswet. Bob had een aanbetaling gedaan op een nieuw huis voor zijn nieuwe gezin. Helen betaalde voor haar tweedehands auto en zij en JD verhuisden naar het tweeslaapkamerappartement.
Met haar wekelijkse salaris kon ze haar rekeningen betalen, zichzelf en de bodemloze put van een tienerzoon voeden en genoeg overhouden voor haar enige verwennerij.
Haar nagels.
De dame in de nagelsalon bewaarde altijd haar afspraak op zaterdagochtend voor haar. Zaterdagochtend om 9:45 zat Helen in de massagestoel met haar voeten in het kleine badje. Bian koos een kleur uit en liet Helen het niet zien totdat alles klaar was. Nagelkunst en alles erop en eraan.
Die tachtig euro kon verstandiger besteed worden. Maar ze genoot van haar tijd voor zichzelf. Een beetje verwennerij en ze kon weer een nieuwe week aan.
Ze rolde uit bed en ging naar de enige badkamer. Dat was een grote aanpassing geweest. Maar nu ging het goed.
Ze miste wel het grote ligbad. Terwijl ze onder de straal van de douche stond, betwijfelde ze of ze in dit bad zou kunnen komen. Als ze eerlijk was, zou erin komen niet het probleem zijn. Eruit komen? Dat zou waarschijnlijk olie vereisen. En een kraan. Mogelijk brandweermannen.
Gniffelend bij de gedachte, vroeg ze zich af of ze de knappe brandweermannen van TikTok kon krijgen.
Ze waste haar haar en deed de conditioner erin terwijl ze zichzelf waste. Toen ze zichzelf schoon genoeg vond, spoelde ze haar lichaam en haar uit. Daarna stapte ze eruit en droogde zich af met een strandlaken.
JD had haar overgehaald om ze te kopen toen hij ontdekte dat het complex een zwembad had. Ze ging NIET naar het zwembad. Niet in een badpak. Niet in een cover-up. Zelfs niet in een circustent. Dat ging niet gebeuren.
Maar ze vond het fijn dat ze de handdoek om zich heen kon slaan. Terwijl ze haar haar uitkamde, liet ze het over haar rug hangen om te drogen. In de spiegel keek ze naar zichzelf en gaf Bob weer geen ongelijk dat hij was vertrokken.
Vijf voet vier inch en honderdzestig kilo. Muisbruin haar met grijze plukken. Lichtbruine ogen die alles zagen. Te ronde wangen. Lachrimpels en kraaienpootjes.
Slappe armen. Grote buik. Dijen die niet alleen elkaar raakten, Helen vroeg zich vaak af of ze deels een zeemeermin was. Ja, ze kon zeker aangezien worden voor een zeemeermin. Of tenminste een zeekoe.
Ze maakte haar make-up af en föhnde haar haar voordat ze zich ging aankleden. Het was begin augustus en ze had het nu al warm, zo vroeg in de ochtend. Nog een reden voor Bob om te vertrekken. De overgang, hoewel haar dokter het perimenopauze noemde. Ze zag het verschil niet.
De jurk die ze koos was goudbruin en had veelkleurige herfstbladeren erop. Eenvoudige gouden oorringen en de armband die haar kinderen haar hadden gegeven waren de enige sieraden die ze droeg. Het was al meer dan zes maanden geleden dat ze haar trouwring had afgedaan, en ze was nog steeds niet gewend om geen ring te dragen.
Ze pakte een jas en haar lunch uit de koelkast en liep het ochtendlicht in, waarna ze begon aan haar dertig minuten durende busrit naar het kantoor waar ze werkte sinds haar huwelijk was geëindigd.
De nieuwe eigenaren van het gebouw waar ze werkte zouden er vandaag zijn. In ieder geval raakten ze haar receptiepositie niet kwijt.
Nog niet.
Ze wist dat een van de advocaten in een van de kantoren haar weg wilde hebben. De vrouw klaagde constant over de dikke receptioniste die vervangen kon worden door een beveiliger. Of een kiosk.
Alsof Helen niet wist dat ze dik was, liet de vrouw die in het weekend marathons liep haar dat graag weten.
Ze wilde de vrouw echt de waarheid vertellen. Helen had altijd een gevat antwoord klaar, maar zei het nooit.
"Ik heb een spiegel, ja, ik zie hoe dik ik ben."
"Echt waar? Oh mijn God! Is dat waarom ik maat 2X moet kopen?"
"Ik ben zo blij dat je het me verteld hebt. Ik heb dit lichaam al drieënveertig jaar, ik wist nooit dat ik dik was."
"Dat komt omdat ik meer persoonlijkheid heb dan jij. Ik bewaar het tussen mijn vetrollen."
Helen vroeg zich vaak af wat de reactie van de vrouw zou zijn als ze iets zei. Maar ze hield van haar baan. Nog meer hield ze van de voordelen van haar baan. Je weet wel, zoals de huur kunnen betalen. Dus bleven haar opmerkingen in haar hoofd achter haar glimlach. Terwijl ze hoopte en bad dat haar tranen niet zouden vallen.
Aangekomen bij het gebouw zette Helen de drie koffiehoeken op in de grote lobby. De jaloezieën werden iets geopend om het ochtendlicht binnen te laten. Toen ging ze achter haar bureau zitten en opende haar computer.
Twintig minuten na acht werd ze naar het kantoor van de gebouwbeheerder geroepen. Zenuwachtig glimlachend ging ze zitten op de stoel die hij aanwees.
"Helen, ik wil dat je weet dat bijna iedereen hier van streek is hierover. De eigenaren schaffen jouw functie af. Maar een van de kantoren boven wil graag met je praten."