Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 4
Jonathon’s POV
“Pap, het is 6 uur 's ochtends. Waarom zijn we überhaupt uit bed?” vroeg ik aan mijn vader. “Alfa’s zijn altijd de eersten die opstaan en de laatsten die vertrekken,” bulderde hij terug. Ik imiteerde hem achter zijn rug. Het is dezelfde onzin, andere dag.
We zijn onderweg naar een kast waar ‘de slaven’ opgesloten zitten; zo noemt pap Jessica en Olivia. Olivia is mijn metgezel; ik wist dat ze bijzonder was die nacht dat pap en oom Mark haar hierheen brachten. Ik zwoer die nacht aan de Maangodin dat ik hen zou beschermen. Vanaf dat moment had ik het gevoel dat ze mijn metgezel was en ik deed alles behalve haar meenemen om ervoor te zorgen dat niemand haar pijn zou doen.
Voor de veiligheid van de meisjes; Alex en ik dachten dat het het beste was om hen hier te beschermen. Toen ik hem belde, een week na het ‘incident’, zoals hij het noemt; besloten we dat het het beste was om te blijven en over hen te waken.
*“Hoi Alex, met Jonny” zeg ik aan de telefoon. “Wat is er aan de hand?” “Pap heeft Jessica en Olivia opgesloten in de kerkers; ik probeer ze te verplaatsen naar een ongebruikte kast. Het is niet echt groot, maar in ieder geval zitten ze niet in het vuil en de smerigheid.”
“Mam wil weten, hebben ze hen pijn gedaan?” vroeg hij. “Hij sloeg hen de eerste nacht dat hij hen kreeg omdat ze niet wilden zeggen waar jij of je moeder waren. Er is sindsdien niets gebeurd; je zus en haar vriendin zijn veilig.” “Zus? Ik heb geen zus.” “Is Jessi niet je zus?” vroeg ik verward. “Nee, ze is de jongste dochter van Gamma Zach, nou ja; de jongste van de drieling,” corrigeerde hij.
Ik begin te lachen; “Wat is er zo grappig?” vraagt Alex, hopend dat ik hem in de grap zou betrekken. “Pap heeft te vaak aannames gedaan. Het is nu allemaal logisch. Je vader sprak voor Jessica toen ze haar vader riep. Pap denkt dat ze je 10-jarige jongere zus is.” Er is een pauze en een luide lach komt door de telefoon.
“Mam zei dat ze proberen een manier te vinden om jou en de meisjes te halen.” “Nee,” schreeuw ik harder dan ik bedoelde. “Ik bedoel, het is op dit moment te gevaarlijk. Pap heeft patrouilles rond jullie grenzen, het is te riskant. Ik zal de meisjes zo goed mogelijk bewaken en beschermen. Ik weet dat als jullie komen, pap niet zal aarzelen om jullie en hen te doden,” informeer ik hem.
“Ik zal het mam vertellen. In de tussentijd, houd me op de hoogte.” “Zal ik doen,” zeg ik terwijl ik op de ophangknop druk.*
Bij de kast aangekomen, opent pap de deur. “Tweedle Dee en Tweedle Dom; waarom zijn jullie nog niet uit bed?” Ze lopen langzaam naar ons toe; Jessica antwoordt streng; “We kwamen er net uit, uwe majesteit,” terwijl ze een neppe buiging voor hem maakt.
Een lach onderdrukkend, doe ik alsof ik haar boos aankijk; “Denk je dat dit een grap is?” en geef haar een knipoog achter papa's rug. Pap houdt niet van disrespect; vooral niet van de ‘slaven’. Als ik niet ingrijp, zou ze pijn gedaan worden. Ze weet het ook, maar ze kruipt niet in elkaar voor papa en dat maakt hem woedend.
Het is ook moeilijk om boos te doen, wanneer je een overgroeide hond in je hoofd hebt die zich kapot lacht. “Nee Siiirrrr,” zegt ze sarcastisch terug.
Ik kijk haar boos aan en hef mijn hand op, grijp haar jurk en zwaai mijn hand naar beneden, net langs haar gezicht. Ik geef een harde klap op mijn hand om het te laten klinken alsof ik haar sloeg; tegelijkertijd draait ze haar hoofd en grijpt de zijkant van haar gezicht. “Respecteer de Alfa niet,” schreeuw ik.
Ik doe alsof ik hen altijd sla; Gamma Shaun gaf me het idee toen ik hem vertelde dat ik hen geen pijn wilde doen. Hij is de enige persoon naast mij die hen geen vinger heeft aangeraakt. Jessi zei dat het niet uitmaakt; hij was er en stopte Alfa Dumbass niet van het doden van haar vader en iedereen anders. Ik heb Shaun meer keer in vertrouwen genomen dan ik kan tellen. Hij helpt me wanneer niemand anders dat doet. Ik weet dat hij zijn geheimen heeft; als ik ernaar vraag, haalt hij zijn schouders op en zegt dat ik overdrijf.
"Je wordt nodig geacht door Luna Aubrey; ze heeft een outfit nodig voor het aankomende feest," zegt papa tegen hen en Jessica begint te reageren, "Wat voor soort..." 'klap'. Papa slaat haar; verdomme, ik was niet snel genoeg. "Heb ik gezegd dat je mag spreken? Het gaat je niets aan."
Ik kijk naar Jessica, een traan glijdt over haar wang. 'Sorry' mond ik naar haar terwijl ze haar hoofd buigt.
We draaien ons om en beginnen weg te lopen; "Ik heb je en mama verteld; ik wil nog geen partner vinden, waarom moeten jullie dit pushen?" zeg ik luid genoeg voor hen om te horen. 'Klap', papa slaat de achterkant van mijn hoofd; "je doet wat je wordt gezegd, jongen. Je zult paren met wie wij zeggen dat je moet paren." "Niet als ik het kan helpen," zeg ik tegen Tyler. "We moeten paren met Livvy." "Ik weet het."
…………………..
Jessica’s POV
‘Vertel me nog eens waarom ik Luna Aubrey heb verteld dat ik kan naaien?’ vraag ik Olivia via onze gedachtenlink, ‘omdat je dacht dat ze echt geïnteresseerd was in een van je hobby's. Tot op zekere hoogte helpt ze, het haalt je weg van het vuile werk van iedereen.’ ‘Helpt mijn kont. Ze denkt dat ik haar persoonlijke naaister ben. Ze geeft me nooit genoeg tijd en als iemand vraagt waar ze haar outfit vandaan heeft, is het altijd hetzelfde; ‘oh dit oude ding, ik heb het al voor altijd’. Ik imiteerde het laatste stukje. Ze onderdrukt een giechel terwijl we de deur van Luna Aubrey naderen.
Mama leerde Cath en mij naaien toen we 8 waren. ‘Zelf je kleren maken is altijd beter dan wat je kunt kopen,’ zei ze altijd.
Ik klop op de deur, "Binnen" horen we. We gaan de kamer binnen, haar glimlach verdwijnt, "Ik had jullie niet allebei nodig. Jij," wijzend naar Olivia, "ga naar de Banketzaal en zeg tegen Omega Esther dat ik je heb gestuurd."
Livvy keek terug naar mij voordat ze de kamer verliet. Omega Esther is een gedrongen oudere dame, haar zwarte haar wordt grijs aan de randen. Ze is erg wreed tegen Olivia en mij. Ze geniet ervan om borden, messen en wat ze verder maar kan vinden naar ons te gooien. Als ze mist, probeert ze het opnieuw totdat ze ons raakt. Ik heb een gebroken arm gehad door een van haar woedeaanvallen. Ze zwaaide herhaaldelijk met een pan naar me. Ik stak mijn arm op om mezelf te beschermen; de kracht van de impact brak hem. Olivia rende om Jonny te halen en hij stopte haar uiteindelijk, maar ik denk niet dat het goed genezen is. Ik mocht niet stoppen met werken om het te laten genezen en het doet nog steeds van tijd tot tijd pijn.
"A-Alpha Sebastian z-zei dat je een j-jurk nodig had," stamelde ik tegen Luna Aubrey, haar hazelnootkleurige ogen vernauwen zich op mij. "Ah ja. Ik moet een statement maken voor het banket vanavond."
"J-Ja Luna. I-Is er een b-bepaalde kleur d-die je w-wilt?" Normaal stamel ik niet zoveel, maar de laatste keer dat ik een outfit voor Luna Aubrey moest maken, was ik niet klaar en werd ik geslagen. Ik kon mijn rug twee dagen niet voelen totdat het genezen was. "Verras me," zegt ze met een grijns.
Huh? Heeft ze me net de vrijheid gegeven om te doen wat ik wil? Ik kijk naar haar, onzeker over wat ze bedoelt. "Jij kiest," roept ze uit.
"Het is een val, Jess," waarschuwt Celeste. "Ik denk niet dat ik moet kiezen."
Ze vernauwt haar ogen weer; "durf je terug te praten tegen je Luna?" Ik krimp ineen, en kom uit de timide houding die ik had. Hoe durft ze zichzelf mijn Luna te noemen, "Jij bent niet mijn Luna," zeg ik vastberaden. Ze grijpt mijn haar, trekt me naar de grond; schopt me in de maag, "Ik wil een outfit tegen 15.00 uur, genoeg tijd voor jou om het te maken. NU AAN HET WERK."
Ik trek mezelf omhoog, "genoeg tijd mijn kont," zeg ik tegen Celeste terwijl ik naar het kleine naaikamertje strompel. "Je kunt dit, Jessi," moedigt ze aan. "Dat doe je altijd." "Bedankt, Cel."