Het gevoel
Ik rolde met mijn ogen. Het is Olive, het onbeschofte meisje van de club. Ik kreunde. "Wat doe jij hier in hemelsnaam?"
Ze siste. "Dat zou ik jou moeten vragen," schreeuwde ze.
Ik kreunde. Dit meisje is gewoon te agressief naar mijn smaak. "Dit is mijn school, oké? Als er hier iemand nieuw is, dan ben jij het."
Ella grinnikte. "Kom op, Olive. Het is je eerste dag hier. Je moet geen scène maken."
Ik rolde met mijn ogen. Dus ze is nieuw hier. Olive keek me een tijdje gevaarlijk aan. Ik was niet onder de indruk van haar blik. Ik staarde terug. "Bid dat we elkaar niet weer tegenkomen, want als dat gebeurt, breek ik je," zei ze. Mijn ogen werden groot. Bedreigt dit meisje me? Ze liep langs me, waarbij ze me raakte. Ik voelde een tinteling. Ze stopte met lopen en keek me aan. Mijn wolf was blij en het leek alsof hij elk moment uit mijn lichaam zou kunnen springen. Ik rolde met mijn ogen. Ze kan toch niet mijn metgezel zijn, toch? We waren allebei verloren in elkaars blik en ik zou zweren dat ik vonken in haar ogen zag. Ella schraapte haar keel, waardoor we weer in de realiteit kwamen.
Ik rolde met mijn ogen. Ze raakte me voor de tweede keer, deze keer harder. Ik kreunde. "Hé!!" Ze negeerde me en trok Ella met zich mee. Ik rolde met mijn ogen. Er is iets aan dit meisje dat ik niet begrijp. Ik bleef naar haar staren totdat ze uit het zicht verdwenen was. Haar geur vulde nog steeds mijn neus. Ik zuchtte. Nigel barstte in lachen uit en ik siste.
"Waar ken je haar in hemelsnaam van?" vroeg hij.
Ik siste. "Dat is een lang verhaal."
"Vertel me elk detail ervan."
"Daarvoor moet je de zoekmachine van Google raadplegen," antwoordde ik en liep weg van hem.
Hij rende achter me aan. "Hé!!" Ik negeerde hem en liep de klas in. Een paar meisjes zwaaiden naar me terwijl anderen me bewonderend aankeken.
Een paar minuten later kwam Olive de klas binnen met Ella. "Hoi, Nolan," zwaaide Ella.
Ik glimlachte en zwaaide terug naar haar. "Is ze niet schattig?" fluisterde Nigel.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Wie?"
"Dat meisje Olive."
Ik siste. "En ook agressief."
Hij grinnikte. "Je hebt me nog niet verteld hoe jullie elkaar hebben ontmoet."
Ik rolde met mijn ogen en pakte een leerboek. "Wat moeten we nu hebben?"
"Negeer je me? Hè?"
Ik stond op. "Ik denk dat ik iets uit mijn kluis moet halen," zei ik en liep de klas uit. Ik kon Nigel horen kreunen, maar dat kon me niet schelen.
**
Het was lunchtijd. De meeste studenten waren de klas uit, alleen Nigel, Olive en ik bleven achter. Nigel was druk bezig met zijn telefoon, terwijl Olive iets aan het opschrijven was. Aan de blik op haar gezicht wist ik dat ze het moeilijk vond wat ze aan het doen was. Ik besloot haar een handje te helpen. Ik stond op. Nigel hief zijn hoofd op. "Hé, waar ga je heen? Moeten we niet op Bella wachten?"
Ik rolde met mijn ogen. Nigel en zijn vragen!! "We wachten op Bella."
"En waar ging je naartoe voordat ik je stopte?"
Ik wees naar Olive. "Om haar te helpen."
Hij siste. "En sinds wanneer ben jij een helper, Nolan?"
"Zie je niet dat ze het moeilijk heeft?"
"Ja, dat zie ik heel duidelijk. Maar wat ik niet begrijp, is hoe dat jouw probleem is?"
Ik rolde met mijn ogen. "Ik probeer gewoon aardig te zijn."
Hij legde zijn telefoon op tafel. "Vertel me. Is er iets wat ik mis over dit meisje? Begin je gevoelens voor haar te krijgen?"
Ik grinnikte. "Maak je een grapje?" Ik ging zitten. "Kijk naar haar houding. Is zij het soort meisje dat ik wil?"
"Nee, dat is het verrassende eraan. Nolan, wat is er aan de hand?"
Ik grinnikte. "Kom op, het is toch geen misdaad om te helpen?"
"Nee, maar ben je zeker dat je het niet voor andere doeleinden doet?"
Ik rolde met mijn ogen. "Ja."
Hij keek me argwanend aan. "Geen verborgen bedoelingen?"
Ik grinnikte. "Geen enkele die ik kan bedenken." Hij zuchtte. "Mag ik nu gaan?"
"Je mag. Maar als ze je hart breekt, kom dan niet huilend naar me toe."
Ik rolde met mijn ogen. "Ik heb nooit gezegd dat ik haar wilde versieren."
"Dat heb ik ook niet gezegd."
"Hoe dan ook," mompelde ik. Ik liet Nigel achter en ging naar haar toe. "Hé." Ze hief haar hoofd op. "Ik zie dat je het moeilijk..."
Ze onderbrak me. "Ik heb niet om je mening gevraagd."
Ik kreunde. "Ben je altijd zo?" Ze fronste haar wenkbrauwen. "Ik bedoel, onbeleefd, brutaal..."
Ze legde haar hand op de tafel en knipperde met haar wimpers. "Ik denk dat je te lang bent gebleven."
"Wat?"
"Je hebt me gehoord en ik weet zeker dat je niet doof bent." Ik rolde met mijn ogen. "Wegwezen!!" schreeuwde ze. Ik rolde met mijn ogen. "Weg..."
"Je hoeft niet te schreeuwen, oké? Ik ga al weg." Ik liet haar achter en ging naar Nigel, die ons had staan aankijken. Ik wist dat hij zou gaan lachen. Het was slechts een kwestie van tijd. Hij kon zich niet inhouden en begon te lachen zodra ik bij onze tafel was. Ik keek hem boos aan.
"Ik zei toch dat het een slecht idee was."
Ik siste. "Het is niet alsof ik haar mee uit vroeg."
"Ziet zij eruit als iemand die dat iets kan schelen?"
Ik kreunde. "Jemig! Ik voel me vernederd." Nigel lachte. "Hou op met lachen. Het is niet grappig."
Hij sloot zijn mond met zijn handen. "Ik kan er gewoon niets aan doen."
Ik siste. "En waar is die vriendin van je?" Hij giechelde. "Ze zou hier nu al moeten zijn. Wat houdt haar op?"
"Hé, richt je frustratie niet op mijn vriendin."
Ik siste. "Als ze er over vijf minuten niet is, ga ik weg."
Hij grinnikte. "Spreken van de duivel." Ik draaide me naar de deur. Bella liep onze kant op. Ik glimlachte. Dat is mijn nicht. Ik hou van de manier waarop ze zich gedraagt.
"Hoi neef. Hoi schat." Ze gaf ons allebei een kus, maar besteedde meer tijd aan het kussen van haar vriendin.
Ik kreunde. "Er zijn hier ook singles, weet je nog?" Ik keek naar Olive om haar reactie te zien. Tot mijn verbazing keek ze ook naar mij. Maar ze wendde haar blik af toen ik me omdraaide. Ik giechelde.
"Is iemand verliefd?" vroeg Bella.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Wie is verliefd?"
Ze grinnikte. "Jij natuurlijk. Zie je hoe je naar die jongen daar hebt zitten staren. Zeg me niet..." Ik keek naar Nigel en we begonnen te lachen. "Wat? Mis ik iets?"
"Hij is een meisje. Sorry, zij is een meisje," antwoordde Nigel. Ik was te druk aan het lachen om het beste antwoord op haar vraag te bedenken.
Ze vernauwde haar ogen. "Meen je dat echt?" Ik knikte. Ze grinnikte. "Ik vermoedde het al toen ik binnenkwam. Ze is te schattig om een jongen te zijn."
Nigel rolde met zijn ogen. "Wat bedoel je? Dat jongens niet schattig zijn?"
Ik giechelde en leunde achterover. Weer een hete ruzie van het stel staat op het punt te beginnen. "Nee, ik bedoelde gewoon dat ze eruitziet als een meisje..."
"Dat rechtvaardigt je woorden niet."
"Kom op, schat. Zo bedoelde ik het niet."
Ik rolde met mijn ogen. Saaie stelletjesgesprekken. Ik stond op. "Als jullie klaar zijn met ruziemaken weten jullie waar je me kunt vinden."
Nigel sprak via gedachten met me. "Hé, Nolan. We zijn nog niet uitgepraat."
Ik siste. "Zij is jouw vriendin, niet de mijne. Zoek het zelf uit."
**
De rest van de dag op school was niet zoals het normaal voor mij was. Ik kon me niet concentreren in de klas. Ik besteedde de meeste tijd aan het staren naar Olive. Ze keek me boos aan bij elke gelegenheid die ze kreeg, maar ik was te verloren in het staren naar haar om me daar druk om te maken. Nigel bleef me aanstoten. Toen het tijd was om naar huis te gaan, jammerde mijn wolf. Hij wilde niet stoppen met staren naar onze vermeende partner. Ik was er niet eens zeker van dat ze onze partner is. Maar dit gevoel dat ik nu heb, doet me denken dat ze mijn partner moet zijn. "Genoeg gestaar, laten we naar huis gaan," zei Nigel.
Ik rolde met mijn ogen en stond op. "Ik staarde niet."
"Je wel."
Ik siste. "Zie je in de auto."
Hij trok me terug en ik keek hem boos aan. "Wat verberg je voor me?"
Ik kreunde. "Niets."
Hij siste. "Nolan, ik ken je te goed. Je verbergt iets."
Ik rolde met mijn ogen. Er zijn veel dingen die je niet weet, Nigel. "Dat doe ik niet," antwoordde ik.
"Is zij je partner?"
Ik rolde met mijn ogen. "Nee."
Hij lachte. "Ze is je partner."
"Dat is ze niet."
"Ja, dat is ze wel." Hij wees naar mijn gezicht. "Zie je deze blik, die herken ik nog."
"Ik weet niet waar je het over hebt."
Hij lachte. "Twee jaar geleden, toen ik je hielp sneaken uit het packhuis." Ik kreunde. "Ik denk niet dat ze weet dat jij degene bent die ze een paar jaar geleden heeft gered."
Ik siste. "Ze is niet meer dezelfde. Er is veel veranderd aan haar."
Hij grinnikte. "Iemand heeft eindelijk de waarheid geaccepteerd."
Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Welke waarheid?"
"Dat ze je partner is."
Ik siste. "Ze is te agressief."
Hij grinnikte. "Weet ze het al?"
"Wat?"
"Dat ze je partner is." Ik schudde mijn hoofd. "Ik denk dat je het haar moet vertellen."
Ik siste. "Wat voor verschil zou dat maken?"
"Je weet maar nooit."
"Ik kan het niet."
"Kom op, je kunt het."
"Ik denk dat het een slecht idee is."
"Dat is het niet, vertrouw me."
Ik zuchtte. "Ik vertrouw je. Ik zal het haar morgen vertellen."
Hij lachte. "Dat is mijn jongen."
**
Toen we terugkwamen in het packhuis, moest ik oefenen hoe ik haar zou vertellen dat ze mijn partner is. Ik bleef heen en weer lopen in de kamer om de perfecte woorden te bedenken. Ik hoorde een telefoon rinkelen, maar het was niet mijn telefoon. "Het moet de andere zijn die ik meestal in mijn kast bewaar." Ik pakte de telefoon op en keek naar de beller. Ik kreunde. Ik denk dat ik morgen moet oefenen. Op dit moment roept het werk.