Hoofdstuk 6
Sakshi:
We kwamen thuis aan. Randhir sloot de deur en ik stond midden in de kamer, terwijl ik probeerde te voorspellen wat er zou gaan gebeuren.
"Ben je bang voor me, lieverd?" vroeg Randhir.
"Nee," zei ik.
"Dit is de eerste keer dat je de waarheid zegt. Als je bang voor me was, zou je je fouten niet herhalen. Maar ik beloof je dat je binnenkort wel bang voor me zult zijn. Wacht maar af."
Randhir kwam dichterbij en raakte langzaam mijn lippen aan, streelde toen mijn haren en wangen. Hij trok me naar zich toe en gaf een kus op mijn voorhoofd. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Hij stapte achteruit en gaf me een envelop die op de tafel lag.
"Wat is dit?"
"Kun je het niet openen en zien?"
Ik opende het en was verrast.
"Jij... Je hebt de jurk verbrand. Waar komt deze vandaan?"
"Ik heb twee jurken van hetzelfde ontwerp gekocht. Eén om je pijn te doen en de andere om je cadeau te geven. Dit is je cadeau. Maar je mag het alleen voor mij dragen. Want alleen ik heb het recht om je schoonheid te bewonderen. Ik houd er niet van als anderen naar je staren. Je ziet er echt uit als een engel in deze jurk. Je bent zo mooi."
Hij kuste me opnieuw.
Ik was verbaasd over zijn woorden. Ik knipperde met mijn ogen en opende mijn mond. Het was lang geleden dat ik zulke lieve woorden van hem had gehoord. Randhir glimlachte en sloot mijn mond. Ik sperde mijn ogen open toen ik hem zag glimlachen.
"Je glimlacht," zei ik.
"Waarom? Is er een regel die jij voor mij hebt opgesteld dat ik niet mag glimlachen?"
"Nee, nee. Dat bedoelde ik niet. Maar de laatste tijd zag ik je niet puur glimlachen. Ik echt..."
"Genoeg. Ga nu eten. Ik wacht op je in de kamer."
"Wat met jouw avondeten?"
"Ik heb op het feest gegeten. Kom snel na je maaltijd. Ik denk dat je je fout bent vergeten. Ik moet erover praten, schat."
Hij liet me in angst achter. Ik at mijn avondeten en ging naar hem toe. Hij keek naar me en kwam dichterbij.
"Vandaag ga ik je niet uitschelden. Ik ga je niet martelen. Maar je zult gestraft worden. Je zult je straf morgenochtend weten," zei Randhir en ik begreep er niets van.
"Mag ik nu slapen?" vroeg ik.
"Nee. Ik moet veel met je praten vandaag. En veel doen ook."
Randhir knipoogde en ik wist niet hoe ik moest reageren, want na het huwelijk werd elke nacht een nachtmerrie voor mij.
"Kom en zit naast me," zei Randhir en we gingen samen op het bed zitten.
"Sakshi, vandaag ben ik zo gelukkig."
Ik glimlachte bij het zien van zijn geluk.
"Vandaag heb ik alles teruggekregen wat ik twee jaar geleden kwijt was. Ik ben echt heel gelukkig. Ik heb mijn rijkdom, status, prestige en geliefde, alles, weer terug. Toen ik op straat stond, zei ik altijd tegen mezelf dat alles weer naar mij terug zou komen en dat ik me alleen op mijn werk moest concentreren.
Weet je, Sakshi? Ik heb veel nachten geslapen zonder eten. Ik werkte een paar nachten zonder te slapen. Wanneer ik me moe voelde, keek ik naar je foto en stelde ik me voor dat ik op je schoot sliep. Dat maakte me ontspannen. Mag ik even op je schoot slapen?"
Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik hoorde over de ontberingen die Randhir had doorgemaakt. Ik wou dat ik bij hem was geweest in die dagen.
"Natuurlijk," zei ik en Randhir ging op mijn schoot liggen, zijn ogen sluitend. Ik wilde zijn haren strelen, maar durfde het niet uit angst. Hij opende zijn ogen en stond op. Hij wreef met zijn duim over mijn wang.
"Ga je omkleden. Ik wil van je houden. Ik kan me niet langer inhouden," zei Randhir.
Ik herinnerde me die twee vreselijke nachten met hem. Ik slikte en keek hem smekend aan.
"Ik... wil... slapen... alsjeblieft... alleen voor vandaag..."
"Ik zeg niets twee keer. Ga nu en kom snel, schat. Irriteer me niet, want jij bent degene die het moet verdragen. Kom snel zonder mijn humeur te verpesten," zei Randhir en gaf een kus op mijn wang.
Ik veegde de tranen weg en ging me omkleden. Ik kwam naar hem toe en hij zuchtte toen hij mijn sombere gezicht zag. Hij liet me langzaam op het bed liggen. Hij begon me te kussen en ik was bang, denkend aan zijn martelingen.
Hij kuste me langzaam op het voorhoofd, de ogen, de wangen en de lippen. Hij kuste me in de nek en keek naar me. Ik wendde mijn blik van hem af.
"Kijk naar me," zei Randhir.
Ik keek naar hem.
"Het spijt me. Ik denk dat je die vreselijke nachten nog steeds niet vergeten bent. Ik deed het niet met opzet. Ik verloor de controle over mijn woede. Maar geloof me, ik zal je niet meer lastigvallen. Ik weet dat je niet van me houdt, ik zal afstand van je houden."
Hij stond op het punt om van het bed op te staan, maar stopte toen ik zijn shirt vasthield.
"Ik heb niet gezegd dat ik niet van je houd."
Randhir keek me geschrokken aan. Ik bloosde en keek weg van hem met een glimlach. Hij kuste me opnieuw op de lippen. Nu gaf ik me over aan zijn liefde en reageerde op hem. Ik omhelsde hem en we verloren onszelf in de liefde alsof we ons verleden even vergaten.
's Ochtends werd ik wakker en zag hem naast me. Randhir sliep terwijl hij me omhelsde. Ik glimlachte en stond langzaam op zonder hem te storen. Ik controleerde mijn nek en handen, maar vond geen verwondingen op mijn lichaam. Tot dan toe kon mijn hart niet geloven dat hij de vorige nacht niet onaardig tegen me was. Ik ging naar de keuken om ontbijt voor hem te maken, want hij zou boos worden als ik mijn taken niet op tijd af had.
"Sakshi, je hebt een telefoontje," zei Randhir, terwijl hij zijn mobiel aan mij gaf.
Ik keek hem verward aan en nam de mobiel aan.
"Wat? Maar hoe is dat gebeurd?"
"Maak je geen zorgen. Ik zal met Randhir praten," zei ik en verbrak de verbinding.
Randhir griste de mobiel uit mijn hand.
"Randhir, waarom heb je dit gedaan? Laat ze alsjeblieft met rust. Ik zal doen wat je zegt. Doe dit alsjeblieft niet mijn vader aan."
"Wat heb ik gedaan, mijn geliefde?"
"Papa vertelde dat de aandeelhouders plotseling hun aandelen terug wilden. Ze willen hun aandelen uit het bedrijf terugtrekken. Als dat gebeurt, staat mijn familie op straat. Randhir, alsjeblieft, stop hiermee," zei ik terwijl ik zijn handen vasthield en hem smeekte. Randhir sloot zijn ogen toen hij me in tranen zag en hem zag smeken.
"Als je gemakkelijk kunt raden dat ik het was die dit deed, weet je dan niet waarom ik het deed?"
"Is het omdat ik met Ajay sprak?"
"Voor het niet gehoorzamen van mij."
"Ik beloof dat ik zal doen wat je zegt. Ik zal je nooit meer ongehoorzaam zijn. Stop dit alsjeblieft."
"Maak je geen zorgen, lieverd. Als je echt achter je woorden staat, koop ik alle aandelen op. Zodat je nooit van me weg kunt rennen. Ik heb je uitgescholden en je meedogenloos gemarteld. Maar toch luisterde je niet naar me. Dus, uiteindelijk heb ik je familie geraakt.
Je bent geschokt. Ik zal tot het uiterste gaan om ervoor te zorgen dat je voor altijd aan deze relatie gebonden bent. Of je het nu leuk vindt of niet, je moet me accepteren als je echtgenoot."
"Ik zal doen wat je zegt," zei ik.
"Dat is prima. Vanaf vandaag moet je al je relaties verbreken, inclusief die met je ouders en vrienden. Zelfs in gedachten moet je alleen aan mij denken. Als je je gedraagt als een perfecte echtgenote en alles behalve mij vergeet, zal je familie veilig zijn. Anders ben ik niet verantwoordelijk voor wat er met je familie gebeurt," zei Randhir.
"Oké. Doe mijn familie alsjeblieft geen kwaad. Ik zal doen wat je zegt."
"Goed. Ik wacht in de eetkamer. Breng het ontbijt snel, mijn lieve zoete vrouw."
Randhir gaf haar een kus op de wang en vertrok.
Randhir is totaal veranderd. Hij wordt met de dag onbeleefder. Wat moet ik nu doen? Ik weet dat ik een fout heb gemaakt. Maar ik kan zijn marteling niet mijn hele leven verdragen. Tegelijkertijd wil ik hem niet kwetsen. Ik kan hem nu ook niet verlaten vanwege zijn omstandigheden. De enige manier is om zijn liefde terug te winnen. Maar zelfs als ik liefde toon, denkt hij dat het een schijnvertoning is. Hoe kan ik weer een plek in zijn hart verdienen?
"Sakshi, ik ben te laat. Kom je?" riep Randhir vanuit de eetkamer.
"Ja, nog vijf minuten," zei ik.
Ik serveerde hem het ontbijt, maar omdat ik van streek was door ons leven, morste ik per ongeluk eten op zijn colbert.
"Ik...ik...het spijt me. Echt...sorry..." zei ik.
"Ik herinner me onze eerste ontmoeting," zei Randhir, terwijl hij aan het verleden dacht.
Randhir kwam naar een restaurant en plaatste de bestelling. Hij stond op het punt om te gaan zitten, maar ik botste tegen hem aan terwijl ik twee borden met eten vasthield en hem niet zag. Zijn overhemd was door mij bedorven. Randhir keek me serieus aan. Ik droeg een spijkerbroek en een mouwloos wit t-shirt met los haar.
"Kun je niet uitkijken?" brieste Randhir naar me.
"Kun je niet uitkijken? Er komt een mooi meisje aan met twee borden in haar handen. Weet je niet dat je opzij moet gaan om haar ruimte te geven?" zei ik.
Randhir keek om zich heen en toen voor zich.
"Wat doe je?" zei ik.
"Je zei dat er een mooi meisje aankomt. Dus ik ben haar gewoon aan het zoeken," zei Randhir, waardoor ik boos werd.
"Jij."
"Kijk schat, het is alleen maar goed als iemand binnen zijn grenzen blijft. Anders wordt hun leven vroeg of laat een ramp. Leer gewoon hoe je je in het openbaar moet gedragen," zei Randhir en ik keek hem serieus aan. Maar hij glimlachte en liep weg.
Randhir stond op van de stoel en ik was bang voor hem terwijl ik dacht aan mijn onnodige uitbarsting die dag. Ik stapte achteruit en hij kwam naar me toe.
"Het spijt me echt. Ik deed het niet expres."
Randhir reageerde niet en ging naar de wastafel om zijn handen te wassen.
"Breng mijn witte colbert uit de kast. Het is al laat. Ik heb vandaag een vergadering met de internationale afgevaardigden," zei Randhir.
Ik ontspande me omdat hij niets zei. Ik gaf hem het colbert.
"Sakshi, ik weet niet wanneer ik vanavond terugkom vanwege vergaderingen. De huishoudsters en de bewaker beginnen vandaag. Je hoeft vanaf vandaag niets meer te doen. Eet je avondeten en ga slapen. Sluit de deur en leg de mobiele telefoon op het tafeltje naast je als je slaapt. Bel me als er iets mis is," zei Randhir en ik knikte. Hij kwam naar me toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd voordat hij naar zijn werk ging.