Hoofdstuk 6: Female Alpha
Rhys’s P.O.V:
Maat.
Zij was mijn potentiële maat. De eerste wolf die mijn wolf had gekozen na mijn transformatie tien jaar geleden, na mijn eerste verandering in een weerwolf. Ik heb haar eindelijk gevonden!
Wanneer een shifter achttien wordt, veranderen ze in hun respectievelijke dierlijke helft. Zodra het dierlijke deel naar de oppervlakte komt, begint het te zoeken naar een partner. Dit gebeurt omdat, hoewel onze menselijke driften kunnen worden beheerst, ons dierlijke deel verlangt naar contact, naar een verbinding die onbreekbaar is tot de dag dat we sterven. Contact van de meest intieme soort met iemand die op hem lijkt. Daarom begint het te zoeken naar potentiële partners. Maar ik had er nooit een gevonden tot nu toe, mijn wolf had niemand gevonden die de moeite waard was tot dit moment. Als Alpha had ik veel meer controle over mijn wolf dan welke andere wolf dan ook, daarom had ik de drang om een maat te vinden kunnen beheersen en mijn roedel kunnen stabiliseren.
De eerste gedachte die ik had nadat ik besefte dat zij een potentiële maat was, was dat ze hier niet thuishoorde. Met haar unieke zilverkleurige haar en ogen zo eindeloos blauw als de oceaan, leek ze erg op de sprookjesprinsessen in roze jurken waar mijn moeder me over vertelde toen ik nog een baby was. In plaats daarvan stond ze hier in een marineblauwe trui met lange mouwen en een zwarte spijkerbroek met kniehoge sneeuwlaarzen, midden in een kerker, en leek ze de situatie volledig onder controle te hebben.
"Ma-"
"Waarom ben je hier gekomen?" Hoewel haar stem een grom was, klonk het ruwe maar vrouwelijke geluid als muziek in mijn oren.
Het leek iets later tot mijn door liefde verwarde brein door te dringen dat ze me net had onderbroken. Niemand had ooit het lef gehad dat te doen, behalve mijn vader en hij was een Alpha. Maat of niet, deze wolf moest leren met wie ze te maken had. "Hoe durf je zo tegen me te spreken? Ik ben de machtigste Alpha van heel Azië!" brulde ik, mijn Alpha wolf sijpelend in mijn stem. "Ik zal niet tolereren-"
"Je zult nooit, maar dan ook nooit zo tegen mij spreken." Gesproken in de kalmste stem, maar de kracht erin deed mijn wolf jammeren en zijn hoofd buigen. Ik was stomverbaasd. Mijn wolf had zich nog nooit voor iemand gebogen. Waarom boog hij voor haar? Wie was zij?
"Je hebt acht wolven gedood die door onze bondgenoten waren gestuurd om vrede te onderhandelen. Hoe verklaar je dat? En we laten vrouwen niet praten, roep je Alpha." Zyane leek uit zijn door zijn maat veroorzaakte verdoving te zijn ontwaakt, maar zijn brein had nog niet geregistreerd met wie hij sprak.
"Oh! Die speurders bedoel je? Wil je ons vertellen wat ze op ons land deden, zonder onze toestemming en ook nog eens zwaarbewapend?" De dorpsmeisje zei sarcastisch, haar uitdrukking veranderend in woede. "En je bent al in de aanwezigheid van onze Alpha, wolf. Dit is ons land, ons rijk, ons territorium. Dus je kunt maar beter beginnen met respect tonen voor onze Alpha."
"Wat deed je hier? Zeg je doel! Moet ik aannemen dat je hier bent om dezelfde redenen als die speurders? Om onze zwakheden te vinden en de roedel over te nemen?" Ze sprak direct tegen me, terwijl ze het gekibbel achter haar negeerde.
"Nee," antwoordde ik eerlijk. "We hoorden van onze bondgenoten in China dat hun speurders werden gedood door een enkele witte wolf en we wilden weten wie zoveel kracht had om acht hoogopgeleide wolven neer te halen. Daarom kwamen we. Om te zien of jullie van plan waren ons aan te vallen of vijandig te worden."
"Ik begrijp het," zei ze nadenkend, terwijl haar wenkbrauwen fronsten in concentratie. Zelfs dat kleine, betekenisloze gebaar stond haar goed.
Ze leek eindelijk de andere twee in de buurt op te merken, de een boos kijkend en de ander volledig verliefd. Een paar dagen geleden zou ik Zyane van een klif in Jever hebben gegooid voor het durven zo zielig te kijken terwijl we in gevaar waren, maar nu wist ik precies hoe hij zich voelde. Verdomde lot!
"Aya," waarschuwde ze het meisje en ik had eindelijk een naam voor haar. "Laten we gaan. We hebben werk te doen."
"Maar jiji, het was zijn schuld!" klaagde Aya kinderachtig, terwijl ze met haar voet op de grond stampte. Dus het nest was haar kleine zusje.
"Het kan me niet schelen. Weg. Nu!" Aya wierp Zyane nog een laatste boze blik toe en stormde toen woedend weg. De vrouw met zilveren haar keek me recht in de ogen. "De straf voor het binnendringen van ons land is de dood. Maar aangezien je een Alpha bent, hebben we niet de intentie om een oorlog met je roedel te beginnen. Maar een misdaad is een misdaad. Jij en je beta," ze richtte haar blik even op Zyane voordat ze weer naar mij keek. "Jullie blijven nog twee dagen in deze kerker zonder eten of drinken. Dat moet voorlopig genoeg straf zijn."
"Dat kun je ons niet aandoen! Ik ben een Alpha; ik zal zo'n behandeling niet verdragen! Er zullen ernstige gevolgen zijn zodra ik hieruit kom, onthoud dat!" Wat er ook gebeurt, ik zou haar nooit smeken om me vrij te laten op basis van het feit dat we potentiële partners zijn; het was net zo zielig als een klein meisje dat bang is voor de grote boze wolf. Ze moet het ook voelen, de aantrekkingskracht was sterk, maar ze verborg het uitzonderlijk goed. Ze kan niet zo sterk zijn dat ze niets voelt... of wel?
"Dat is, als je hieruit komt," spotte ze met haar hand op haar heup. Ze zag eruit als een vrouw die nooit nee had gehoord. Ze moet ergens een zwakke plek hebben! Iets dat ik kan gebruiken om haar te manipuleren en hieruit te komen. Maar de vrouw leek zo hard als ijs en haar blik was net zo ijzig.
"Wie ben je? Tot welke roedel behoor je?" vroeg ik haar, terwijl ik probeerde zoveel mogelijk informatie uit haar te krijgen zodat ik haar zwakte kon ontdekken. Maar het leek erop dat ze precies wist welk spel ik speelde.
"Voor nu is het enige dat je hoeft te weten dat ik een Alpha ben en jij mijn gijzelaar. We zullen pas op voornaam basis komen als je straf voorbij is."
Daarmee draaide ze zich om en verliet de kerkers, haar zilveren haar zwevend als een wolk achter haar aan.