Hoofdstuk 5 Mr. Russell en Mrs. Russell zijn echt een perfecte match
Toen ze het bericht zag, verstijfde Tamsin. Had ze Julians oproep gemist en hem boos gemaakt?
Ze rende naar het balkon van de studentenflat, sloot de deur en belde Owen terug, haar stem trillerig van de tranen. "Sorry, ik hoorde de ringtone niet."
Owens stem klonk door. "Het is oké, mevrouw Brooks, heeft u het bericht gezien?"
"Ja, ik zag het, maar ik..."
Owen onderbrak haar. "Mevrouw Russell gaat vanavond met meneer Russell mee."
Owens woorden kwamen hard aan bij Tamsin. "Oh... juist. Nou, dat is goed. Ik heb vanavond eigenlijk toch een clubactiviteit."
"Oke."
Het gesprek eindigde. Tamsin staarde naar haar spiegelbeeld, tranen vertroebelden haar zicht. Er was geen clubbijeenkomst. Ze wilde gewoon niet vernederd worden.
Ze had zo hard gewerkt voor dit internationale banket, moeilijke financiële termen en wijnvocabulaire uit haar hoofd geleerd. Maar nu had Julian op het laatste moment zijn date veranderd.
Tamsin herinnerde zich dat Julian Cecilia altijd vermeed en haar nooit meenam naar banketten.
Er moest iets gebeurd zijn.
Tamsin beet gefrustreerd op haar lip. Ze had zo lang voorbereid en was niet van plan gemakkelijk op te geven.
's Avonds hielp Cleo Cecilia met het omdoen van een saffieren ketting en kon het niet laten haar te prijzen. "Cecilia, je ziet er prachtig uit! Als een zeemeermin uit een legende!"
Cecilia lachte. "Dan ben jij de dienstmeid naast de zeemeermin."
Ze lachten, en daarna ging Cecilia naar beneden.
Julian zat op de bank naar de aandelenmarkt te kijken. Toen hij haar hoorde, draaide hij zich om.
De zeeblauwe zeemeerminjurk die Cecilia droeg, was degene die hij door Cleo had laten brengen.
De jurk omhelsde haar rondingen, bewoog mee met haar benen, zowel sexy als elegant. Haar lange haar was gevlochten, met een paar lokken die natuurlijk op haar wangen vielen.
Toen Cecilia gracieus liep, sloeg Julians hart een slag over.
In tegenstelling tot haar eerdere schitterende verschijning in een gouden jurk, had Cecilia nu een dromerige schoonheid in haar blauwe jurk, als de diepe zee. Zijn adamsappel bewoog terwijl hij wegkeek. "Laten we gaan."
Cecilia knikte en volgde hem naar de auto.
Toen Owen Cecilia in deze outfit zag, werden zijn ogen groot van schrik.
"Waar staar je naar?" Julian fronste. "Rijden."
"Sorry, meneer. Mevrouw Russell is gewoon zo mooi, nog meer dan mevrouw..."
Voordat hij kon afmaken, merkte Owen Julians koude blik op en hield zijn mond, waarna hij de auto startte.
Cecilia negeerde hen en keek uit het raam.
Na een tijdje stopte de auto.
Julian nam Cecilia's hand en liep de banketzaal binnen.
Cecilia fronste lichtjes bij hun aanraking, maar zei niets.
Een man in een zwart rokkostuum kwam naar hen toe. "Goedenavond, meneer Russell. Dit moet mevrouw Russell zijn?" Hij keek naar Cecilia en plaagde, "Mevrouw Russell is werkelijk prachtig. Geen wonder dat meneer Russell haar zelden meeneemt. Hij houdt haar helemaal voor zichzelf."
Julian gaf een nepglimlach. "Meneer Dixon, u bent te vriendelijk."
Cecilia herkende de man; het was Ollie Dixon, een grote naam in de investeringswereld. Julian had veel zaken met hem.
Ze moest toegeven dat Julian een zakenmagnaat was. Hoogwaardige internationale zakelijke evenementen waren niet compleet zonder hem.
De gasten in de zaal waren allemaal van hoge status en machtig. Financiële tycoons, wijnmagnaten en mijnbouwgiganten waren hier allemaal, pratend en lachend.
In haar vorige leven had Cecilia alles over financiën geleerd om indruk te maken op Julian, maar hij schonk haar nooit aandacht. Nu was die kennis eindelijk nuttig.
Cecilia zei kalm tegen Ollie: "Hallo, ik ben Julians vrouw, Cecilia Medici."
Net toen ze uitgesproken was, klonk er een luid gekletter in de buurt. Een prachtige viskom was op de grond gevallen, en de goudvissen erin spartelden rond.
Een oudere man in een lichtgele waterdichte outfit hurkte neer en probeerde de goudvissen te vangen. De banketmanager kwam haastig aanlopen en berispte de oude man streng. "Kijk eens wat je hebt gedaan, onhandige oude dwaas! Dit zijn de goudvissen van meneer Percy. Hoe ga je het goedmaken als ze doodgaan?"
Cecilia pakte een groot glas gevuld met water van een ober en liep naar de oude man toe. "Meneer, wilt u de goudvissen hier alsjeblieft in doen?"
De oude man plaatste zwijgend de goudvissen in het glas.
Zodra de goudvissen het water raakten, begonnen ze rond te zwemmen.
Cecilia zag dat het hoogwaardige Ranchu-goudvissen waren, met een waarde van ongeveer zeshonderdduizend dollar voor de drie samen, wat gewone mensen zich niet konden veroorloven.
De manager zei: "Mevrouw Russell, het spijt me echt voor de schrik. Deze oude man is echt een lastpost. Ik laat hem meteen verwijderen."
Toen hij de goudvissen levendig zag zwemmen, slaakte de manager een zucht van opluchting. Hij wenkte vervolgens de obers om de glasscherven op te ruimen.
"De viskom is kapot, en we kunnen deze goudvissen niet lang in een glas houden," zei Cecilia zachtjes terwijl ze de oude man aankeek. "Meneer, zou u misschien een nieuwe viskom kunnen halen, alstublieft?"
Toen hij Cecilia voor de oude man zag opkomen, had de manager niets meer te zeggen en vertrok.
Ollie wendde zich tot Julian en zei: "Mevrouw Russell is werkelijk mooi en zachtaardig. Vandaag heb ik de gratie van mevrouw Russell mogen aanschouwen. Ik ga daarheen. Tot later."
Julian knikte, zijn blik op Cecilia verdiepend.
Ondertussen verscheen Tamsin, gehuld in een blauwe jurk, buiten de banketzaal.
Ze haalde diep adem, liep naar de ingang van de zaal en stond op het punt naar binnen te gaan toen ze door de beveiliging werd tegengehouden.
De beveiligingsbeambte was een saaie man die normaal gesproken het nieuws niet volgde. Behalve een paar grote namen herkende hij niemand anders.
Toen hij haar onbekende gezicht zag en geen heer haar vergezelde, moest de beveiligingsbeambte het protocol volgen. "Mevrouw, mag ik uw uitnodiging zien?"
Tamsin pauzeerde even en realiseerde zich toen dat zulke formele gelegenheden een uitnodiging vereisten. Maar zonder Julian in de buurt, waar kon ze nu een uitnodiging vandaan halen?
Tamsins gezicht werd rood van de zenuwen, en in wanhoop zei ze: "Ik ben hier om meneer Russell te zoeken."
De beveiligingsbeambte keek hulpeloos. "Mevrouw, ongeacht wie u zoekt, zonder uitnodiging kan ik u niet binnenlaten. Gelieve te vertrekken."
Tamsin schudde haar hoofd terwijl ze strak op haar lippen beet, haar ogen rood en betraand, en ze zag er zielig uit.
Op dat moment klonk er een vrouwenstem van achteren. "Mevrouw Brooks?"
Tamsin knipperde met haar ogen en knikte verlegen naar haar als begroeting. Ze leek deze vrouw vaak te zien, maar kende haar niet.
Elowen lachte om haar reactie.
Elowen lachte om haar reactie en zei toen tegen de bewaker: "Zij is de persoonlijke financiële leerling van meneer Russell. Heel briljant, echt waar. Altijd aan zijn zijde. Laat haar maar binnen."
De beveiligingsbeambte fronste; hij had Julian net met Cecilia zien binnenkomen. Maar aangezien Elowen had gesproken, zou het niet goed zijn om haar de toegang te weigeren.
Uiteindelijk knikte de beveiligingsbeambte. "Goed, u mag naar binnen."
Tamsin bedankte Elowen blij en haastte zich naar binnen, om per ongeluk tegen een oude man met een viskom aan te botsen.
De oude man, wankelend door de botsing, morste het meeste water, waarvan een deel op haar terechtkwam en haar jurk nat maakte.
Al nerveus, vond Tamsin eindelijk een uitlaatklep voor haar frustratie. "Ben je blind?"