HOOFDSTUK 06
Ocean werd de volgende ochtend vroeg wakker. Ze ging naar de badkamer, nam een snelle douche en trok een strakke blauwe spijkerbroek en een roze bloementop aan. Ze ging naar beneden en genoot van haar ontbijt met Jack en Lora. Na het ontbijt gingen Jack en Lora winkelen en Ocean ging naar de tuin. Ze was de planten aan het water geven toen de drieling van achteren kwam. Ze vroegen vriendelijk aan Ocean of ze met hen mee wilde op avontuur. Ze vertelden haar dat ze haar mee wilden nemen naar het bos. Ocean stemde enthousiast toe, ze hield van dat bos. Ze voelde dat er iets vreemds was, maar ze negeerde het en ging met haar neven mee. Onderweg naar het bos verontschuldigden de drieling zich voor hun gedrag tegenover Ocean in het verleden. Ze was blij dat ze het eindelijk inzagen en ze vergaf hen. De drieling nam haar mee naar het meer. Het duurde even voordat Ocean de plek herkende, maar ze herinnerde het zich. Dit was hetzelfde meer waar ze jaren geleden een klein visje had gered. Het meer was prachtig, net zoals ze het jaren geleden had gezien. Het was ook diep. Monica nam Ocean dicht bij het meer en vertelde haar om naar alle mooie vissen te kijken die in het meer zwommen. Ocean bewonderde het uitzicht toen plotseling haar voeten weggleden en ze in het meer viel. Dat dacht Ocean tenminste, maar in werkelijkheid had Monica Ocean in het meer geduwd. Lachend liep Monica weg met haar zussen. Ze keek niet eens om naar Ocean. Ocean kon niet zwemmen, ze deed haar best om haar hoofd boven het wateroppervlak te houden, maar het werd steeds moeilijker. Ze zonk naar beneden. Ze verzamelde al haar kracht, kwam boven het oppervlak en schreeuwde zo hard als ze kon om hulp. Ze sloot haar ogen en de duisternis omhulde haar. Moon was ook vroeg opgestaan, hij had niets gegeten maar was naar het meer gegaan om te zwemmen. Hij was dichtbij toen een bekende geur zijn neusgaten bereikte. Hij inhaleerde diep. Hij genoot van de zoete geur van vanille en rozen toen een schreeuw zijn oren bereikte. Het was een bekende stem. Moon rende snel naar het meer. Toen hij aankwam, zag hij Ocean naar beneden zinken in het water. Hij rende snel en sprong in het meer. Hij greep Ocean bij haar middel en trok haar uit het water. Ze was bewusteloos. Haar pols was zwak en ze was bleek. Moon pompte op haar borst en bleef bidden tot God. Het duurde een minuut of twee, Ocean opende haar ogen en met een grote hap lucht braakte ze het water uit haar maag samen met het ontbijt dat ze een paar uur geleden had gegeten. Ze hoestte hard toen ze ging zitten. Moon wreef zachtjes over haar rug. Ze keek naar hem en ineens sloeg ze haar armen om zijn nek. Moon bevroor een paar seconden, maar sloeg toen snel zijn armen om haar middel en ze omhelsden elkaar stevig. Ocean voelde haar pols weer normaal worden en ze trok zich terug. Moon hield haar gezicht vast en streelde haar wangen met zijn duimen. Stil staarden ze elkaar in de ogen. Moon gaf haar een sexy glimlach en Ocean's wangen werden roze, net als haar neus. Moon vond het schattig hoe ze bloosde. Toen hij haar reactie zag, lachte Moon. Ze glimlachte naar hem, maar ineens verdween haar glimlach en vulden haar ogen zich met tranen. Moon kwam nog dichter bij haar en fluisterde zachtjes.
Moon: Wat is er? Vertel het me.
Ocean: Ik heb je gisteren pijn gedaan, nietwaar?
Moon: Hé....
Moon kuste zachtjes de bovenkant van haar neus en sprak toen.
Moon: Jij kunt me nooit pijn doen, durf dat niet te denken.
Ocean: Het spijt me zo, ik bedoelde niet om je pijn te doen, ik was...
Ze kon haar zin niet afmaken omdat Moon zijn wijsvinger op haar lippen legde en sprak.
Moon: Als je ooit nog probeert je te verontschuldigen, zal ik je zo hard kussen dat je een minuut lang niet kunt ademen.
Oceans ogen werden groot toen die woorden haar oren bereikten. Dit had ze niet verwacht. Haar wangen kleurden rood. Ze bloosde hevig en vernauwde haar ogen. Moon glimlachte en ging naast haar zitten.
Moon: Waarom rende je weg van mij? Heb ik je bang gemaakt?
Ocean: Dat deed je! Ik was bang voor jou.
Moon: Was, niet meer bang?
Ocean: Nee.
Moon: Waarom was je bang voor mij?
Ocean: De manier waarop je tegen Melody praatte en haar de mond snoerde, daar schrok ik van. Het is niet makkelijk om haar stil te krijgen.
Moon: Echt waar?
Ocean: Ja!
Ze zei het met een glimlach die haar kuiltjes dieper maakte dan voorheen en Moon moest zich inhouden om haar niet te kussen. Ze had zichtbare kuiltjes en wanneer ze lachte, werden die dieper in haar wangen. Hij wendde zijn blik van haar gezicht af, hij wilde haar niet weer bang maken. Hij wilde dicht bij haar zijn.
Moon: Dus waarom ben je nu niet meer bang voor mij?
Ocean: Omdat je net mijn leven hebt gered. Ik hou van dit meer, maar ik wou dat ik ook kon zwemmen.
Moon: Kun je niet zwemmen?
Ocean: Nee, we hadden een zwembad in onze villa in New York City. Maar toen ik geboren werd, veranderde mijn vader het in een moestuin. Hij liet me nooit het water in gaan.
Moon: Waarom niet?
Ocean: Ik weet het niet, ik heb het hem nooit gevraagd. Maar ik denk dat hij gewoon bang was dat hij me zou verliezen.
Moon: Hij moet heel veel van je gehouden hebben.
Ocean: Ja, dat deed hij.
Moon: Het spijt me zo van je ouders.
Ocean: Dank je.
Moon: Dus ik zat te denken, nu je niet meer bang voor me bent en je niet zoals je vervelende neven bent, kunnen we vrienden worden?
Ocean: Ja, natuurlijk.
Moon: Mag ik je dan ook plagen?
Ocean: Haha! Ja, dat mag. Ik vind het niet erg.
Moon: Oké dan, kom met mij mee.
Ocean: Waarheen?
Moon: Je bent helemaal doorweekt, je zult ziek worden. Kom met mij mee, dan geef ik je droge kleren.
Ocean: Ik weet het niet.
Moon: Ben je bang dat ik mijn zelfbeheersing verlies en probeer je te verleiden?
Ocean: Hou op.
Moon: Je ziet er schattiger uit als je boos bent. Hoe dan ook, ik ga niets proberen. Ik probeer gewoon mijn nieuwe vriendin te helpen en ik wil niet dat ze ziek wordt. Als je je daar niet prettig bij voelt, kan ik ook wat kleren hierheen brengen. Ik woon niet ver, het duurt maar 2 minuten.
Ocean: Oké, dat kan ik wel doen.
Moon: Oké dan, ik ben zo terug en blijf uit de buurt van het water.
Ocean glimlachte om de zorg en bezorgdheid die hij voor haar toonde. Ze ging op de grond zitten, diep in gedachten staarde ze naar het meer. Moon rende als een normaal mens totdat hij uit Oceans zicht was. Toen zoomde hij naar zijn villa, pakte een spijkerbroek en een T-shirt voor Ocean en zoomde terug. Niemand wist ooit hoe Moon zo snel kon rennen. Hij was een mannelijke undine, onder water ademen was normaal, maar zoomen als een vampier was niet normaal. Maar Moon maakte zich er nooit druk om, hij mocht zijn krachten niet tonen, zelfs niet in de buurt van de roedelleden. Hij ging voorzichtig terug naar Ocean en gaf haar droge kleren. Ze stond op en Moon draaide zich om haar wat privacy te geven. Toen ze klaar was met omkleden, riep ze hem. Moon draaide zich om naar Ocean. Een glimlach verscheen op zijn lippen. Hij kwijlde bijna over haar, maar ze voelde zich niet bang of ongemakkelijk. Ze vernauwde haar ogen nerveus met een verlegen glimlach op haar lippen.
Moon: Het lijkt wel of deze kleren voor jou gemaakt zijn.
Ocean: Wat bedoel je?
Moon: Ik bedoel, je ziet er prachtig uit in mijn kleren.
Ocean bloosde nog meer en Moon lachte zachtjes.
Ocean: Ik moet terug, oom Jack maakt zich vast zorgen om mij.
Moon: Hé! Wanneer zien we elkaar weer?
Ocean: Maandag, op school. Dag Moon.
Moon: Dag Ocean. Zorg goed voor jezelf.