HOOFDSTUK 03
Na de begrafenis van haar ouders sloot Ocean zichzelf op in haar kamer. Jack probeerde van alles om haar eruit te krijgen en haar terug te brengen naar het leven, maar ze weigerde. Het brak Jack's hart om haar zo te zien. Hij zat in zijn tuin toen Lora kwam en hem op zijn schouder klopte.
Lora: Praat met me Jack, ik maak me zorgen om jullie beiden!
Jack: Ik wil gewoon iets doen om haar pijn te verlichten, haar verdriet. Ik weet dat ze hen mist. Maar zichzelf opsluiten en de hele tijd huilen gaat haar niet helpen.
Lora: Zodra ze weer naar school gaat, zal ze zich beter voelen en zal haar pijn ook verminderen.
Jack: Daar had ik niet eens aan gedacht. Je hebt gelijk, bedankt lieverd.
Jack haalde zijn telefoon tevoorschijn en belde directeur Albert. Binnen een uur ontmoetten Jack en Lora hem en lieten hem Ocean's verleden en cijfers zien. Directeur Albert was onder de indruk van Ocean's profiel. Hij gaf haar een plek op zijn school. Jack en Lora gingen blij terug naar de villa om Ocean over haar school te vertellen. Ze kochten een traktatie van koekjes en ijs voor haar. Toen ze thuis kwamen, gingen ze meteen naar Ocean's kamer. Ze vertelden haar hoe gemakkelijk ze toegelaten was en hoe directeur Albert blij was met haar cijfers en eerdere resultaten. Een schattige glimlach verscheen op Ocean's lippen. Ze glimlachte eindelijk.
Jack: Ben je blij?
Ze knikte instemmend en omhelsde Jack. Hij vertelde haar dat ze de volgende dag naar school kon en zei ook dat hij haar mee zou nemen om te winkelen zodat ze dingen kon kopen die ze nodig had voor school. Ze stond op en ging naar de badkamer. Ze nam een snelle douche en kleedde zich om in een spijkerbroek en een T-shirt. Ze ging naar beneden waar Jack en Lora op haar wachtten. Ocean sprong in de auto en ze reden naar het winkelcentrum. Lora hielp Ocean om wat nette jurken en casual kleding voor haar uit te kiezen. Ook hielp ze Ocean om schoenen, tassen en basisbenodigdheden voor school te kopen. Na ongeveer een uur gingen ze naar het café, Jack zag eindelijk zijn nichtje weer gelukkig. Ze lunchten in het café en gingen toen weer naar huis.
De volgende dag bracht hoop voor Ocean. Ze droeg haar strakke blauwe spijkerbroek en een wit overhemd met knopen. Ze trok haar schoenen aan en ging naar beneden. De drieling zat aan de eettafel. Ze dachten dat ze gewoon vroeg op was. Maar Jack vertelde hen dat Ocean naar hun school ging, hij waarschuwde zijn dochters ook om haar niet te pesten, anders zou Jack hen straffen. De drieling vertrok naar school, maar Jack reed Ocean zelf. Ocean gaf Jack een kus op zijn wang, stapte uit de auto en liep door de hoofdingang van de school. Jack vertelde haar dat ze het kantoor van de directeur moest vinden en alleen met hem moest praten. Ze liep naar het hoofdgebouw van de school toen een lange en knappe jongen haar de weg versperde. Ze probeerde weg te lopen, maar hij liet haar niet gaan. Ze voelde zich bang, zulke dingen waren haar nooit overkomen op haar oude school. Haar neven stonden in de menigte en genoten van alles. Ze keek nerveus naar haar voeten. Moon merkte haar nervositeit op en sprak.
Moon: Je kunt alleen passeren als ik het toelaat. Vertel me nu, hoe heet je?
Ocean: Ocean, mijn naam is Ocean Knight.
Moon: Nog een Knight. Je ziet er niet zo nerdy en brutaal uit als die andere drie.
Ocean: Zij zijn mijn neven.
Moon: Kijk me aan als je antwoordt. Ik houd er niet van om genegeerd te worden.
Ze keek naar Moon. Moon keek recht in haar mooie blauwe ogen. Zij keek ook recht in zijn ogen. Ze voelde iets vertrouwds in die groene ogen. Moon glimlachte en ging uit haar weg.
Moon: Je kunt gaan.
Melody: Zo gemakkelijk? Dat was veel te makkelijk, Moon.
Moon gaf Melody een boze blik en wees zijn wijsvinger naar haar.
Moon: Ten eerste, het is meneer Kart voor jou. Ten tweede, ze heeft die test al lang geleden gehaald. Vertel me nu waar je naartoe gaat?
Ocean: Naar het kantoor van de directeur.
Moon: Weet je waar dat is?
Ocean: In het hoofdgebouw.
Moon: Ja. Je kunt gaan.
Ocean: Bedankt.
Ze liep naar het hoofdgebouw. Moon kon zijn ogen niet van haar afhouden. Het is haar, hij wist dat het haar was. Ocean stapte het hoofdgebouw binnen, ze liep rond maar kon het kantoor van de directeur niet vinden. Ze was verdwaald. Ze vervloekte zichzelf omdat ze de hulp van Moon had afgewezen. Ze belde haar neven, maar ze verbraken de verbinding. Toen zag ze twee jongens, ze ging naar hen toe voor hulp. Ze keken naar haar alsof ze hun prooi was. Voordat ze iets verkeerds konden doen, vond Moon haar. Hij kwam naar haar toe.
Moon: Wat doe je hier?
Ocean: Ik ben verdwaald, ik dacht dat zij me konden helpen.
Moon vertelde haar te wachten en ging naar die twee jongens.
Moon: Ik weet heel goed wat er in jullie vieze hoofdjes omgaat. Als jullie nog een keer naar haar kijken, zorg ik ervoor dat jullie kleurrijke leven niets anders dan donker wordt.
Ze knikten en gingen weg. Moon bracht Ocean naar het kantoor van de directeur en vertrok. Ze zuchtte van opluchting en klopte op de deur van het kantoor.
Directeur Albert: Kom binnen.
Ocean: Goedemorgen meneer.
Directeur Albert: Ahh.. Goedemorgen. Jij moet Miss Ocean Knight zijn. Je bent erg punctueel. Dat waardeer ik.
Zonder tijd te verspillen, gaf de directeur haar alle spullen en notities die ze nodig had. Toen riep hij een meisje uit dezelfde klas. Angella kwam binnen en groette directeur Albert.
Angella: Hoe kan ik u vandaag helpen?
Directeur Albert: Miss Nathan, dit is Miss Knight. Ze is nieuw hier. Ik wil dat je haar begeleidt en ook vrienden met haar wordt.
Angella: Ik help haar graag. Hoi, wat is jouw naam? Mijn naam is Angella Nathan. Je kunt me Angella noemen of Angle, zoals al mijn vrienden doen.
Ocean: Hoi, ik ben Ocean Knight.
Ocean volgde Angella. Ze liet Ocean wat dingen zien en toen hoorden ze de waarschuwingsbel. Angella gaf Ocean de richting naar haar klas en ging naar haar eigen les. Moon stond voor de klas met zijn vrienden te praten. Hij zag Ocean zijn kant op komen. Hij ging rechtop staan, maar Ocean deed alsof ze hem niet zag. Hij zag dat Ocean naar dezelfde klas ging. Moon glimlachte en stond op het punt de klas in te gaan toen Jake, zijn beste vriend, hem riep.
Jake: Gast! Waar ga je heen?
Moon: Naar de les.
Jake: Gast, gaat het wel goed met je?
Moon: Ja! Het gaat prima. Ik zie jullie na de les.
Jake en de anderen stonden daar verbaasd. Moon ging de klas in en zag Ocean in de derde rij zitten, hij ging naast haar zitten. Ocean verschoof ongemakkelijk in haar stoel en Moon merkte dat. Hij tikte op haar schouder en sprak.
Moon: Weet je, ik eet geen mensen op.
Ocean reageerde niet, hij tikte weer op haar schouder. Ze negeerde hem volledig. Moon tikte nog een keer op haar schouder en Ocean gaf hem een dodelijke blik. Moon grinnikte, hij vond haar schattiger als ze boos was. Hij hief beide handen in de lucht als teken van overgave. De leraar kwam de klas binnen en verstijfde toen hij Moon zag.
Professor Mitchell: Vandaag moet een geluksdag voor ons allemaal zijn. Meneer Kart heeft eindelijk besloten de les bij te wonen. Wat is er zo speciaal vandaag, meneer Kart, dat u hierheen heeft gebracht?
Moon: De maan heeft zijn hemel gevonden in uw saaie les vandaag, meneer Mitchell.
Professor Mitchell: En waar is uw hemel?
Moon: Boven uw hoofd, oude man.
Professor Mitchell: In ieder geval bent u hier om de les bij te wonen.
Moon: Of ik uw les nu volg of niet. Ik ben altijd degene die een A+ haalt.
Professor Mitchell: Soms ben ik echt nieuwsgierig hoe u elke keer een A+ haalt.
Moon: Wilt u me opnieuw testen, oude man? Wilt u opnieuw zien of ik valsspeel of niet? U heeft die weddenschap al dertig keer verloren in twee jaar.
Professor Mitchell: Nee, ik heb geen zin om opnieuw een weddenschap met u aan te gaan hierover.
Iedereen ging op hun plaats zitten en de professor begon zijn les. Na tien minuten kwam Mala Brooke de klas binnen. Professor Mitchell begon te klappen en gaf een hint aan de anderen om ook op te staan en te klappen. Ocean keek naar dit alles, ze was in de war.
Professor Mitchell: We zijn vandaag zo gezegend. Eerst meneer Kart en nu ook nog juffrouw Brooke hier.
Mala: Als u me zo erg gemist had, had u me kunnen bellen, schat.
Professor Mitchell: Wat is er zo speciaal vandaag? Vertel het me iemand.
Moon: Kijk niet naar mij, oude man, ik heb het je al verteld.
Andrew: Het is het nieuwe meisje in onze klas dat Moon naar uw les heeft gebracht.