Hoofdstuk 9 Waarom werkte het plan niet?
“Gaan we het nog hebben over wat er is gebeurd of niet?” vroeg Isabel zachtjes terwijl ze dichterbij kwam om te voorkomen dat John het zou horen.
Anna keek Isabel ongelovig aan. “Ze heeft lef om me dat te vragen,” dacht Anna verbaasd, maar ze vermoedde dat ze niet verrast moest zijn.
“Het deel waar je een trut was? Of het deel waar je mijn huwelijk ondermijnde?”
Isabel stotterde duidelijk van haar stuk gebracht door Anna. Haar blonde haar zat in de war en haar ogen keken onrustig. Anna leunde tegen het deurkozijn en staarde haar neer. Ze kon Isabels uitdrukking bijna lezen als een boek, ze was duidelijk bezorgd. Anna vond het idee dat Isabel zich eens zorgen maakte wel prettig.
“Ik... ik... weet niet wat er met je aan de hand is, maar je gedraagt je gestoord,” siste Isabel terwijl ze dichterbij kwam. “Helemaal niet zoals jezelf en ik vind het niet leuk.”
“Je bedoelt dat ik niet langer jouw onzin slik en doe wat jij zegt?”
“Nee! Natuurlijk niet.”
Anna gooide de deur van de verhuiswagen dicht en leunde ertegen. Ze sloeg haar armen over elkaar en streek een rode haarlok terug. Ze drukte haar handen in haar armen in de hoop dat het haar ervan zou weerhouden Isabel een klap in het gezicht te geven.
“Je probeerde me zover te krijgen mijn man te verlaten. Wat valt er nog meer te zeggen?”
“Ik was geschokt je daar te zien en ik was boos dat ons plan niet werkte. Ik maak me gewoon zorgen dat je niet uit een huwelijk komt dat duidelijk niet voor jou werkt.”
“Ik bepaal zelf wel wat voor mij werkt en wat niet.”
“Dat zei je gisteravond niet!”
“Nou, zoals ik je eerder vertelde, ik heb het gewoon aan mijn man gevraagd en ik vertrouwde hem.”
“Je was een wrak gisteravond!” zei Isabel kil. “Ik probeerde alleen maar voor je te zorgen.”
Anna keek naar de gespeelde bezorgdheid op het gezicht van haar nicht en voelde zich misselijk. “Hoe heb ik ooit kunnen geloven dat ze me wilde helpen?” dacht Anna verdrietig. “Ik nam gewoon altijd aan dat ze van me hield omdat zij het enige familielid was dat actief deelnam aan mijn leven. Isabel is duidelijk alleen maar uit op haar eigen gewin.”
“Ik kan voor mezelf zorgen en mijn eigen beslissingen nemen,” zei Anna hardop, terwijl ze haar gedachten onderbrak en langs haar liep.
“Maar je hebt altijd mijn advies en hulp nodig gehad,” zei Isabel zachter terwijl ze Anna's arm vastpakte. “Sinds we kinderen waren, heb je op mij vertrouwd, ik heb altijd de grote beslissingen genomen.”
“Gelukkig kan ik nu voor mezelf zorgen,” zei Anna met zachte stem terwijl ze zich omdraaide en haar arm los trok.
Ze ging naar John toe maar miste niet de rauwe woede die in Isabels ogen flitste. Ze deed alsof ze Isabels blik niet voelde terwijl ze met John praatte. Isabel had altijd graag de controle. Uiteindelijk had ze altijd een gewillige marionet in Anna gehad.
“Ik heb haar volledig laten controleren. Ze probeerde zelfs mijn trouwjurk uit te kiezen toen ik met John trouwde,” dacht Anna terwijl ze met John praatte en Isabel in haar ooghoek hield. “Ik had nooit vermoed dat ze misschien bijbedoelingen had.”
“Gaat het?” vroeg John terwijl hij haar arm zachtjes aanraakte om haar volledige aandacht te krijgen.
“Het gaat goed. Ik zat gewoon te denken,” zei Anna terwijl John zich met een glimlach omdraaide en haar arm nog een laatste keer aanraakte.
Anna keek naar haar nicht en probeerde de lagen af te pellen die Isabels ware zelf voor de wereld verborgen hielden. “Ze is zo goed in doen alsof, maar diep van binnen denk ik dat ze echt een hekel aan me heeft,” dacht Anna terwijl ze naar haar keek.
Anna dacht plotseling aan de nacht dat ze in haar appartement was gestorven, toen iets wat haar dwarszat op zijn plek viel. Niets in het appartement was verplaatst, zelfs haar ring lag nog in het suikerpotje. Elke dief die zijn zout waard is, zou hem gevonden hebben.
Isabel betrapte haar op haar staren en zette die gewonde-hond-blik op die iedereen altijd voor de gek hield. “Ik ben blij dat ik nu beter weet,” dacht Anna verdrietig terwijl ze haar hoofd schudde. Anna staarde haar aan en week niet terug terwijl alle mogelijkheden van die fatale nacht door haar hoofd tolden. Er was maar één conclusie mogelijk, maar het maakte haar misselijk om het serieus te overwegen.
“Oh mijn God,” dacht ze terwijl de onvermijdelijke waarheid op zijn plek viel. “Ze heeft die mannen gestuurd om me te vermoorden!”