Hoofdstuk 8 Laten we aan de slag gaan
"Hallo," zei ze in de telefoon terwijl Johns vingers over haar schouder gleden.
"Anna, het is Isabel."
Anna rolde met haar ogen en wilde het gesprek meteen beëindigen. Ze vormde Isabels naam met haar lippen naar John toe, die met een kreun terug op het bed viel.
"Wat wil je, Isabel?" zei Anna zuchtend terwijl ze Johns hand pakte en een kus gaf. "We zeiden toch dat we je zouden laten weten wanneer we beschikbaar waren."
"Luister, Anna, ik weet niet welk spel je speelt of wat er in je is gevaren, maar je gedrag vanmorgen was belachelijk."
Anna voelde haar bloed koken terwijl ze rechtop ging zitten. Ze had haar hele leven lang Isabel overal mee weg laten komen en dat was nu voorbij. Ze zou Isabel haar leven niet laten verpesten. Ze had een vreemd gevoel dat Isabel meer betrokken was bij wat er gebeurd was dan het gesprek van vanmorgen deed vermoeden. Ze wilde dit huwelijk en Isabel zou haar niet in de weg staan.
"Isabel, luister..." Anna begon, klaar om haar de waarheid te vertellen, maar John pakte de telefoon en hield die tegen zijn oor.
"Isabel, we zijn bezig," zei hij luid terwijl hij met zijn ogen rolde. Hij luisterde een moment en zuchtte toen hij knikte.
"Prima, we zijn over tien minuten beschikbaar," mopperde hij en hing op, waarna hij de telefoon op het bed gooide.
"Over tien minuten is ze hier omdat haar spullen worden weggegooid als ze niet worden verplaatst. Blijkbaar hebben we haar kostbare tijd in beslag genomen met onze activiteiten."
"God, wat een lastpak," kreunde Anna en liet zich op het bed vallen terwijl John naar de douche liep.
"Ja, maar als we opschieten," zei hij met een knipoog, "kunnen we samen douchen, haar helpen en dan weer verdergaan waar we mee bezig waren."
Anna keek naar zijn lichaam terwijl hij naar de douche liep. Zijn gespierde schouders toonden een roofdierachtige gratie die iets wilds in haar opriep. Ze was nog steeds aan het bijkomen van de gebeurtenissen van gisteravond en vanmorgen, en haar emoties waren overal. Eén ding wist ze zeker: ze zou deze kans niet missen.
Anna sprintte achter hem aan en sprong bij hem onder de douche. Het water stroomde over hen heen en ze gaven zich over aan hun passie met een snelle felheid die alles wat daarvoor was gekomen, verbrijzelde. Anna greep de tegels vast terwijl hij haar snel en hard beminde, zijn naam druppelde van haar lippen. Anna realiseerde zich, terwijl ze hem onder het stomende water vasthield, dat dit het waard was om voor te vechten. Ze waren zo verloren in elkaar dat ze hun tijd ver overschreden. Het bonzen op de deur bracht hen terug naar de realiteit terwijl ze haastig handdoeken om zich heen sloegen.
"Een momentje," zei Anna buiten adem toen ze de deur opende voor een verraste Isabel. God, wat had ze een lef om te bellen en dan ook nog op te dagen. Ze verdiende alles wat Anna haar ging vertellen.
"We komen net uit de douche, dus je moet even wachten."
Isabel sputterde terwijl ze de handdoek om Anna's lichaam in zich opnam. Anna glimlachte terwijl Isabel haar perfecte blonde haar gladstreek en snel wegkeek. Ze droeg designerjeans met strategische scheuren op de dijen en een crop top. Ze zou vandaag verhuizen, maar ze zag er nog steeds uit alsof ze klaar was voor een modeshow.
"Is John aangekleed?" vroeg Isabel terwijl ze probeerde langs Anna de kamer in te kijken.
"Nee, je zult moeten wachten," zei Anna terwijl ze zich verplaatste om Isabels zicht te blokkeren.
Isabel leunde naar binnen, niet gewend om te wachten. Toen ze John niet zag, leunde ze dicht naar Anna toe zodat alleen zij het kon horen. Haar ogen schoten nerveus rond voordat ze sprak.
"Ik weet niet wat hier aan de hand is, maar ik dacht dat je John zou verlaten. Ik dacht dat we alles uitgewerkt hadden."
"Jij mag dan alles uitgewerkt hebben, maar ik ga John niet verlaten."
Anna sloeg haar armen over haar borst en daagde haar uit om iets te zeggen.
"Wat!" siste Isabel zachtjes. "Waarom?"
"Omdat," zei Anna langzaam terwijl ze naar Isabel toe stapte, "Hij van mij is."
Isabel trok een gezicht en keek Anna boos aan. Ze stond rechtop en duwde een vinger naar Anna.
"Ik probeer je alleen maar te helpen."
Anna sloeg haar hand weg en keek haar boos aan. "Help me niet."
Isabel glimlachte een koude, slangenachtige glimlach die haar vroeger zou hebben laten huiveren. Nu glimlachte ze terug, haar uitdagend om iets te doen.
"Wat gebeurt er met ons plan?" vroeg Isabel terwijl ze dichterbij leunde. "Wil je geen nieuw leven?"
Anna keek haar aan en bekeek haar van top tot teen alsof ze haar beoordeelde en tekort vond schieten.
"Ik kan zelf beslissen hoe mijn leven eruitziet."
"We zullen zien," zei Isabel met een geforceerde glimlach terwijl ze zich omdraaide en naar John glimlachte over haar schouder.
Anna zag de blik die Isabel John toewierp en ondanks de nieuwe vastberadenheid in haar hart maakte ze zich nog steeds zorgen over wat ze met Isabel aan moest.
"Hoe ging ze haar uit hun leven houden?"