Hoofdstuk 7 De bedoelingen van The Snakes
"Dat zou ik ook wel willen weten," zei Anna zachtjes terwijl ze Isabel doordringend aankeek. "Waarom ben je in vredesnaam zo vroeg hier?"
"Ik... ik wilde kijken of jullie al vroeg wilden beginnen met de verhuizing," stamelde Isabel en ze keek er dwaas uit. Isabel zag er zelden onverzorgd uit, maar nu leek ze ronduit van haar stuk gebracht. Anna vond deze blik bij haar geweldig.
"Enthousiast vandaag, hè?" vroeg Anna, terwijl ze haar best deed niet te glimlachen bij de ogenschijnlijk onschuldige vraag. "Waar heb je precies onze hulp voor nodig? Of was het John die je nodig had?"
"Ik had niemand in het bijzonder nodig," stamelde Isabel terwijl ze naar haar perfect gelakte nagels keek. "Ik wilde gewoon beginnen."
"Het is duidelijk dat we om zeven uur 's ochtends niets gaan doen," zei John ongelovig terwijl hij Isabel geïrriteerd aankeek. "Tenminste niets wat we anderen willen laten zien."
Isabel bloosde en Anna kon nu zien dat er onder de blos woede schuilde. Iedereen trapte in de onschuldige dame-in-nood act, zelfs Anna had het geloofd. Nu zag ze haar nicht duidelijk voor wat ze was, een koudhartige slang.
"Natuurlijk," zei Isabel ongelovig, haar woorden werden onderbroken toen John Anna diep kuste. Anna trok zich terug en glimlachte naar Isabel vanuit de omhelzing van John.
"Waarom kom je niet over een uur of zo terug, dan zijn we wat meer georganiseerd," zei Anna met een glimlach die haar nicht uitdaagde om te protesteren of iets anders te zeggen.
"Maak er maar twee uur van," zei John lachend terwijl hij Anna's arm greep en haar weg trok. Voordat de deur dichtging, keek Anna terug en zag de haat in Isabels ogen voor een kort moment. De ijzige blik sneed door haar ziel en ze wist dat Isabel een nog gevaarlijkere vijand was dan ze had verwacht.
Anna groette Isabel en sloeg de deur dicht. Anna was niet bang. John kneep stevig in haar hand en ze wist dat als ze een andere toekomst wilde, ze die zelf zou moeten creëren. Ze was er helemaal klaar voor om het te laten gebeuren.
John trok haar in zijn armen en kuste haar zo diep dat haar hoofd duizelde. Anna's hart vulde zich met verlangen naar de man in haar armen. Ze maakte zich zorgen over veel dingen, waarom ze hier was, waarom ze een tweede kans had gekregen, maar op dit moment maakte het haar niet uit. Vijf jaar eenzaamheid en verdriet hadden voor ellende gezorgd, maar nu, met John in haar armen, voelde het alsof er geen tijd was verstreken.
"Ik denk dat ik je een afleiding verschuldigd ben."
"Really, dat kan ik me niet herinneren," zei Anna met een sluwe glimlach.
"Hmm, misschien moet ik je eraan herinneren," gromde hij terwijl hij haar tegen zich optilde. Anna sloeg haar benen om hem heen en hield zich vast. Zijn aanraking was hard maar toch teder. Anna had altijd van zijn zachtheid gehouden.
"Ik denk dat ik wel een paar minuten kan missen."
John gromde en marcheerde naar het bed, waar hij haar op gooide. Ze stuiterde met een lach, maar die lach veranderde in een hijg toen hij op haar af kwam. Zijn ogen glommen in het ochtendlicht terwijl hij zijn slaapbroek naar beneden trok en naar haar toe kroop op het bed. Zijn spieren spanden en golfden terwijl hij bewoog en Anna huiverde terwijl ze hem bekeek. Ze had geprobeerd te vergeten hoe hij eruitzag, hoe zijn aanraking voelde, maar nu wist ze dat ze zichzelf elke dag had voorgelogen.
"Een paar minuten," spotte hij, "dat zullen we nog wel eens zien."
"Ik daag je uit," zei ze met een glimlach terwijl zijn handen langzaam haar kamerjas losmaakten en elke centimeter huid kusten die hij onthulde. Anna kromde zich naar zijn mond toe terwijl de ochtendlucht haar lichaam raakte. John trok de kamerjas van haar af en legde haar terug op het bed, de blauwe kleur contrasterend met de neutrale lakens. John greep haar benen en trok haar naar zich toe. Verlangen explodeerde diep in haar als zijn handen haar benen omhoog gleden totdat zijn handen haar slipje vonden. Zijn handen trokken en het slipje scheurde met een fluistering van kant.
"Dat was mijn favoriete slipje," zei Anna hijgend terwijl zijn lippen haar lichaam inch voor inch aanbaden en ze zich voor hem opende, hem verwelkomend.
"Ik koop je er wel honderd meer," gromde hij terwijl zijn lippen haar vonden en haar centrum streelden. Anna kromde zich met een kreet terwijl zijn lippen over haar bewogen, haar hersenen in een roes brengend.
Anna probeerde haar hoofd te verbergen en haar ogen te sluiten, maar John liet haar niet ontsnappen. Zijn ogen brandden terwijl hij zich schrap zette en haar gezicht zachtjes naar hem toe kantelde terwijl hij van haar hield.
"Verberg je niet voor mij," fluisterde hij terwijl hij haar weer kuste. "Verberg nooit wat je voelt."
"John," kreunde ze zijn naam ruw terwijl ze hem dichter naar zich toe trok en haar benen voor hem opende. John drong naar binnen en ze hield hem dichterbij, hem alle emoties in haar ogen tonend. Ze wilde niet dat dit moment eindigde en ze hield hem stevig vast terwijl ze samen loslieten.
"Je bent geweldig," fluisterde John terwijl hij haar vermoeide lichaam tegen het zijne trok. Hij streek haar bezwete haar van haar voorhoofd en glimlachte in haar ogen.
"Jij bent ook niet slecht."
"Ik zei toch dat het meer dan een paar minuten zou duren voor wat ik in gedachten had," zei John met een glimlach terwijl hij zich naast haar uitstrekte.
"Ach," zei ze lachend en nonchalant haar schouders ophalend.
"Echt?" vroeg hij grommend terwijl hij haar weer naar zich toe trok. "Misschien heb ik je de voordelen hier nog niet goed laten zien."
"Hmm, misschien moet je het me nog eens laten zien?" zei ze met een oogrol terwijl hij gromde en in haar nek beet.
"Graag."
John reikte naar haar en trok haar onder zich. Ze verloor zichzelf in de kus en kreunde luid toen haar mobiele telefoon op het nachtkastje begon te rinkelen. John's hoofd viel op het kussen en hij kreunde.
"Gered door de bel. Neem op zodat ze weggaan," kreunde John.
Ze wenste dat ze het kon negeren, maar wist dat het niet zou stoppen totdat ze opnam.
Ze draaide zich om, pakte de telefoon en drukte op 'praten'.