Hoofdstuk 6 The Snake
Anna's ogen schoten open en ze realiseerde zich dat het ochtend was. John sliep rustig naast haar. Terwijl ze sliepen, had hij haar kamerjas opengewerkt en zijn vingers waren om haar borst gewikkeld. Anna probeerde de warmte die zich over haar lichaam verspreidde bij zijn aanraking te negeren. Ze had nauwelijks kunnen slapen nadat ze hoorde dat ze Isabel weer onder ogen moest komen.
In het verleden had ze zich vaak laten overrompelen door Isabel, maar nu wist ze dat ze dat niet meer kon doen.
Een stem in de gang trok haar aandacht toen de deur van de kamer langzaam begon open te gaan. De deur stopte met openen toen de stem door de kier klonk.
“Waarom bel je me?” siste Isabel's stem door de kier van de deur. “Je gaat dit verpesten!”
“Luister, niemand verliest zijn baan, idioot, Anna heeft geen idee.” Haar stem vervaagde en Anna kon de vogelachtige krijsjes van de persoon aan de andere kant van de telefoon horen.
“Nee Erin! Het enige wat je moest doen was haar jaloers maken, niet de hele nacht niets doen.”
Anna's hoofd tolde toen ze besefte dat Isabel met John's secretaresse Erin sprak. Die vrouw stond al op haar lijstje omdat ze steeds probeerde John te versieren. Ze was de oorzaak van de ruzie van gisteravond, nou ja, een van de oorzaken. De andere stond blijkbaar buiten haar deur.
“Je bent waardeloos,” siste Isabel en stopte het gekrijs dat uit de telefoon kwam. “Je doet wat ik zeg wanneer ik het zeg en niets anders.”
Isabel luisterde een moment en begon toen te krijsen voordat ze zichzelf herpakte en haar stem verlaagde.
“Als je dat doet, maak ik je leven tot een hel. Je weet dat ik dat kan, toch?”
“Dat dacht ik al,” zei Isabel spottend, haar stem was ijskoud. Anna herinnerde zich die toon uit haar jeugd, neerbuigend en kleinerend.
“Bel me niet meer. Ik bel jou.” Isabel beëindigde het gesprek zonder beleefdheden en Anna huiverde. Ze ging terug op bed liggen, verbijsterd. Isabel was wreed geweest in hun jeugd, maar Anna had altijd ergens diep van binnen geloofd dat ze een beetje van haar hield. Nu wist ze dat Isabel haar alleen zag als een middel om haar doel te bereiken.
De deur van hun kamer kraakte open en een blond hoofd stak door de kier. Het lange haar viel naar voren en bedekte het gezicht van de vrouw terwijl ze rondkeek. Blauwe ogen, identiek aan die van haarzelf, gleden door de kamer en werden wijder van schok toen ze haar in bed naast John zag liggen.
“Trut dacht waarschijnlijk dat ik weg zou zijn,” dacht Anna bij zichzelf terwijl ze haar rode haar uit haar gezicht duwde en haar nicht strak aankeek. Ze ging rechtop zitten en schoof dichter naar John toe. Ze glimlachte breed, wetende dat het Isabel gek zou maken.
“Wat doe jij hier?” siste Isabel terwijl ze naar Anna gebaarde. “Je zou weg zijn! Je zei me gisteravond dat je klaar was met hoe John zich gedraagt en nu lig je hier in bed met hem.”
Anna stond op en liep langzaam naar de deur terwijl ze haar kamerjassluiting vastknoopte. Ze wilde zichzelf wanhopig tijd geven om de woede die door haar heen raasde onder controle te krijgen. Anna had altijd voor Isabel teruggekrabbeld in het verleden, maar nu was het een andere dag. Ze telde tot tien in de hoop dat dat genoeg was om haar humeur te kalmeren.
“Ik weet niet waarom je dat zou denken,” zei ze zo kalm mogelijk toen ze de deur bereikte. “Ik ben precies waar ik moet zijn.” “Waarom ben jij hier?” vroeg ze met een lichte kanteling van haar hoofd.
Isabel's perfect opgemaakte gezicht vertrok in verwarring terwijl ze Anna aankeek alsof ze haar nog nooit eerder had gezien.
“Ik... ik wilde zeker weten dat je niets vergeten was.” Isabel stamelde geschokt door Anna's vastberadenheid. Anna wist niet hoe ze ooit had kunnen denken dat Isabel om haar gaf. “Ik dacht dat je voorgoed weg zou gaan na wat er gisteravond gebeurde.”
“Nee,” zei Anna terwijl ze haar recht in de ogen keek. “Ik heb besloten om het gewoon aan mijn man te vragen.”
“Maar hij zat helemaal aan zijn secretaresse!” “Hoe kun je nog steeds bij hem zijn?”
“Nee!” zei Anna krachtig terwijl ze Isabel verder de gang in duwde. “Zijn secretaresse zat aan hem en John bevestigde dat.” “Soms zijn dingen niet altijd zoals ze lijken.”
Isabel was sprakeloos. Haar mond opende en sloot als een vis die naar lucht hapt. Haar slanke handen wrongen zich zenuwachtig in elkaar. De deur werd opengegooid en beide vrouwen schrokken toen John de deuropening vulde en zijn handen om Anna's met zijde beklede taille van achteren sloeg. Hij nuzzelde zijn lippen langs haar oor waardoor ze huiverde en Anna glimlachte.
Een donkere wenkbrauw ging omhoog terwijl hij zich naar Isabel wendde die versteend in de deuropening stond.
“Wat is hier aan de hand?”