Hoofdstuk 10 De dag beginnen
Haar hoofd tolde van de kennis dat haar neef die mannen had gestuurd om haar te vermoorden. Anna kon het niet bewijzen, maar alle stukjes vielen op hun plaats en het maakte volledig sense. Isabel die haar hielp ontsnappen, Isabel die de stad voorstelde waar ze naartoe moest verhuizen en zelfs welke appartementen ze moest overwegen.
"God, wat was ik blind," berispte ze zichzelf terwijl ze terug naar de auto liep en instapte. Ze kromp ineen bij de gedachte dat het huis waar Isabel nu woonde een klein gastenverblijf was op het landgoed van Johns familie. Hoe ga ik van haar afkomen?
"Hé, aarde aan prinses!"
Anna rolde met haar ogen naar John en stak haar tong naar hem uit. Hij reikte over en probeerde haar tong te grijpen. Anna trok zich terug en blies een framboos naar hem.
"Wat, ruimtevaarder?"
"Waar was je net? Je was een miljoen mijl ver weg, heeft Isabel iets tegen je gezegd?"
Anna wilde iets zeggen, ze wilde hem alles vertellen, maar hoe kon ze? Het gesprek dat ze buiten de deur had gehoord en de realisatie dat Isabel waarschijnlijk achter haar dood zat, zwommen allemaal in haar hoofd. Het zou klinken alsof ze gek was. Anna had eerder leugens geloofd en dat had hen geruïneerd. Deze keer moest ze het anders doen, ze moest haar hart vertrouwen.
"Nee, ik denk gewoon na over hoe Isabel zich gedraagt, hoe ze altijd alles moeilijker probeert te maken."
"Nou, ze was verwend tot op het bot toen ze opgroeide."
"Geeft dat haar een excuus?" vroeg Anna ongelovig terwijl ze naar John keek.
John hief zijn handen in overgave. "Hé, hé, kijk niet zo naar mij."
"Ze is niet wie je denkt dat ze is."
John reikte met zijn vrije hand over en pakte haar hand, trok die naar zijn mond en kuste haar hand terwijl hij snel naar haar keek. "Je hebt gelijk, er is geen excuus voor."
"Oh mijn God," zei ze met een zucht terwijl ze haar hand op haar hart legde, "Wat zei je net? Dat ik gelijk had?"
John gromde naar haar en Anna voelde een rilling over haar rug lopen. Ze kon hem misschien niet alles vertellen, maar ze kon hem naar de waarheid leiden.
"Misschien is het tijd dat we haar gedragspatroon veranderen," overwoog Anna. "Misschien haar aanmoedigen om een eigen leven te leiden?"
"Ik denk dat als iemand het kan, jij het bent. Ik heb altijd je kracht bewonderd, maar je hebt die altijd verborgen, altijd haar laten bepalen wat je moest doen. Maar ik zie iets nieuws in jou, iets wat ik geweldig vind."
"Wat zie je in mij?" vroeg Anna terwijl ze hem in zijn buik prikte.
"Uitwendige kracht," zei hij terwijl hij elke vinger op de hand die hij had gevangen kuste. "Het is alsof je wakker bent geworden en bent gestopt met iedereen's onzin te accepteren."
"Stoort dat je?"
"Nee, het is hoog tijd."
"Rij nou maar door," zei ze lachend terwijl ze haar hand terugtrok. "Ik heb nog een douche nodig voor de brunch, ik stink."
"Misschien kan ik je daarbij helpen?" vroeg John met een grijns terwijl hij de auto parkeerde.
"Ik heb vanmorgen al met jou gedoucht, weet je nog? Als ik je laat 'helpen', kom ik nooit aan eten toe."
John zuchtte en knikte, maar zijn ogen keken hongerig terwijl hij haar de trap op naar hun kamer achterna zat. Lachend worstelden ze met hun kleren en het duurde veel langer dan zou moeten.
John kleedde zich in recordtijd aan en liet haar achter om zich verder klaar te maken. Anna bekeek de grote kledingkast en schudde haar hoofd. Alles was precies zoals ze zich herinnerde, netjes op kleur en soort gerangschikt.
Haar handen gleden over de designerjeans en tops en ze vroeg zich af of de persoon die ze vijf jaar geleden was, ooit had beseft wat ze had. Ze betwijfelde het. Ze liep naar de spiegel in haar kast en keek in ogen die de afgelopen vijf jaar schaduwen hadden geërfd. Ze had al genoeg spoken van zichzelf om mee te beginnen, maar nu gaven de jaren van eenzaamheid haar ogen een harde glans die ze eerder niet had.
Er was een kaptafel in de hoek van haar kast en ze ging op het krukje zitten, starend naar de ingelijste foto van haarzelf en John op hun trouwdag. Ze pakte het op en volgde met haar vinger de glimlachen op hun gezichten en vroeg zich af hoe ze hem ooit had kunnen laten gaan. Hoe had ze zo blind kunnen zijn voor wat er recht onder haar neus gebeurde!
"Niet deze keer!" zwoer ze zichzelf terwijl ze opstond en een blauwe top en jeans uitkoos en snel aantrok. "Ze had een kans gekregen en die ging ze niet verspillen." Ze was haar kleding aan het afwerken toen de deur openging en ze John's ogen in de spiegel ontmoette.
Hij glimlachte toen ze zich naar hem omdraaide, de glimlach verlichtte zijn gezicht als de zon aan de hemel. Ze pakte zijn hand en ze liepen naar de deur.
"Ik dacht dat ik je naakt naar beneden moest slepen," zei hij met een duwtje tegen haar schouder.
"Ik zou graag zien dat je dat doet," zei ze met een glimlach.
Hij lachte terwijl ze hand in hand de trap afliepen. "Ik betwijfel of mijn moeder en May het zouden waarderen als jouw prachtige lichaam over de tafel uitgestrekt ligt."
Anna stopte abrupt onderaan de trap. Ze was Melissa en May totaal vergeten.
Hoe kon ze vergeten zijn dat zijn moeder en zus in het huis woonden! In haar shocktoestand had ze vergeten door welke hel ze haar hadden laten gaan.
"Hallo Anna," zei een dame-achtige stem vanuit de eetkamerdeur. "Eindelijk uit de douche gerold, zie ik?"
Anna draaide zich om en ontmoette Melissa's koude blik en huiverde...