• | 9 | •
A V A
Ik werd wakker toen de zon op mijn gezicht scheen, gevolgd door een flinke hoofdpijn.
Ik rende naar de badkamer en leegde mijn maag in het toilet.
Dit is waarom ik een hekel heb aan feestjes; ik herinner me niet eens wat er gisteren is gebeurd. Hoe ben ik thuisgekomen?
Daarna nam ik snel een douche en poetste mijn tanden.
Tegen de tijd dat ik uit de douche kwam en me in een schoon stel kleren had omgekleed—wat bestond uit een joggingbroek en een eenvoudig shirt—was het al middag.
Ik ging naar beneden om de koelkast en keuken te plunderen, maar werd onderbroken door de deurbel. Ik legde wat snacks neer die ik vasthield en ging de deur openen. Ik was alleen thuis omdat mam en pap naar hun werk waren, Brian was vrienden gaan ontmoeten en Sophia was gaan logeren bij een vriendin. Ze had me verteld dat ze morgen terug zou zijn.
Toen ik de deur opende, stond de persoon die ik het minst verwachtte op mijn veranda.
Ik knipperde, knipperde nog een keer en wreef toen in mijn ogen.
Ik moet hallucineren.
"Dat ben je niet," zei hij.
Ugh, ik zei dat hardop, nietwaar? Ik moet echt stoppen met het uitspreken van mijn gedachten.
"Ik kwam alleen even kijken hoe het met je ging, aangezien je je gisteren na het feest niet lekker voelde," ging hij verder.
Dit moet een droom zijn, Blake Reynolds geeft niets om anderen, hij moet een grapje maken.
"Je maakt een grapje, toch?" zeg ik.
"Uh, nee," zei hij met verwarring op zijn gezicht.
Omg, deze gast geeft echt om me... oh wauw.
Ik schraap mijn keel. "Ja, het gaat wel, ik heb alleen een hele erge hoofdpijn. Weet jij nog iets van wat er gisteren is gebeurd?" vraag ik.
"Oh, eh, ja, dat weet ik, maar het is een lang verhaal, dus je moet even gaan zitten," zegt hij en daarmee loopt hij mijn huis binnen en gaat naar de woonkamer.
Oké dan...
Ik volg hem naar de woonkamer en ga op een bank tegenover hem zitten.
"Oké, um—uh, dus kort gezegd, jouw onschuldige brein had wat space brownies die een kerel genaamd Martin je gaf, en je had er misschien wel de hele gegeten, waardoor je high werd, maar ik beloof je dat ik die kerel echt heb aangepakt. Maar toen wilde je meer brownies, dus ik probeerde je tegen te houden, maar—"
"Blake," probeerde ik hem te stoppen met ratelen.
"Je wilde niet luisteren, dus ik probeerde je mee naar mijn auto te krijgen, maar wederom wilde je niet luisteren, dus besloot ik te liegen door te zeggen—"
"Blake," probeerde ik opnieuw.
"Dat als je brownies wilde, je me naar mijn auto moest volgen zodat we thuis brownies konden maken, maar toen viel je in slaap in mijn auto, dus moest ik je naar je kamer dragen en—"
"BLAKE," riep ik.
Hij keek naar me op.
"Ben je oké, voel je je ziek?" vroeg hij.
"Nee, het gaat prima, het is alleen... je ratelt," zeg ik terwijl ik een lach probeer te onderdrukken.
"oh, eh, sorry" zegt hij.
Wanneer ik weer naar hem opkijk, zie ik dat zijn wangen een lichte roze tint krijgen.
OMG, bloost Blake Reynolds omdat hij zich schaamt?! Dat is gewoon schattig, ik krijg zin om in zijn wang te knijpen, aww.
"Uh, ik ga wat water halen," zegt hij terwijl hij opstaat van de bank en naar de keuken loopt.
Na wat een eeuwigheid leek, kwam hij terug, maar hij zag er nerveus uit?
Waarom is hij nerveus?
"Hoe dan ook, bedankt dat je me naar huis hebt gebracht, ik waardeer het," zeg ik.
"Ja, geen probleem, maar neem de volgende keer niets aan van een vreemde op een feestje," zegt hij met een glimlach die zijn ogen niet bereikt.
Ik loop naar de voordeur en open die voor hem.
Hij loopt naar me toe en kijkt me aan met zijn elektrische blauwe ogen.
Zijn ogen hielden iets vast dat ik gewoon niet kon herkennen.
Is het alleen mijn verbeelding of doet hij raar? Alleen ik? Oké.
Hij glimlacht naar me en loopt de deur uit.
"Nogmaals bedankt!" roep ik.
Hij kijkt niet om, hij steekt alleen zijn duim op en loopt naar zijn huis.
Ik sluit de voordeur en loop terug naar de keuken om alle snacks op te ruimen. Wanneer ik het zakje chips oppak dat ik op het aanrecht had laten liggen, valt er een papiertje op de grond.
Ik raap het papiertje op en kijk er verward naar, ik weet zeker dat ik geen papier op het aanrecht heb gelegd.
Op het papier stond mijn naam op de voorkant in een elegante cursieve handschrift.
Ik haal mijn schouders op en stop het papier in de zak van mijn joggingbroek.
Ik pak alle snacks op en ga naar boven naar mijn kamer. Zodra ik mijn kamer bereik, zie ik Blake in zijn kamer vanuit het raam.
Hij zag er gestrest uit.
Wat is er met hem aan de hand?
Hij had zijn ellebogen op zijn knieën en zijn hoofd in zijn handen, elke paar seconden haalde hij zijn handen door zijn haar.
Ik haal nogmaals mijn schouders op en ga op mijn bed liggen. Ik kijk naar Blake die in mijn kamer kijkt, dus ik wend snel mijn blik van hem af naar mijn laptop.
Dan herinner ik me de brief, dus ik steek mijn hand in de zak van mijn joggingbroek en haal het papier eruit.
Ik kijk vanuit mijn ooghoek naar het raam en zie Blake's blauwe ogen groter worden.
Hij rent dan naar zijn raam en sluit zijn gordijnen.
Oké?
Ik kijk naar het papiertje en open het, en opnieuw in het prachtige cursieve handschrift stond er geschreven.
Ontmoet me in het park om 6 uur vandaag.
-Blake
Ik staar verward naar het papier en lees het nog eens, waarom wil hij me in het park ontmoeten?
Ik kijk naar de klok aan mijn muur en zie dat het pas 2 uur is, ik heb genoeg tijd om me om te kleden.
Net op dat moment kreeg ik een sms van iemand.
Ik kijk van wie ik een sms heb ontvangen en mijn adem stokt en mijn hart begint sneller te kloppen.
Dat bericht had ik niet verwacht...
•••
Muahaha cliffhanger 😈😂 maar het is tenminste een beetje lang, dus yay.
~ Yumna 💚