• | 8 | •
Zodra we het huis binnenkwamen, pakte Rose mijn hand en leidde me naar de keuken.
Ze gaf me een beker met een vloeistof erin.
"Wat zit erin?" vroeg ik.
"Gewoon bier, drink maar op!" zei ze terwijl ze aan haar eigen beker nipte.
"Umm, ik drink niet," zei ik.
Nou, dat was niet helemaal waar. Ik had een keer een slok bier gedronken in Australië omdat ik het had aangezien voor ginger ale.
Ik mag dan Australisch zijn, maar ik hou niet echt van alcohol.
"Oh, nou, vandaag ga je drinken," zei ze.
Ik zuchtte en keek naar de plastic beker. Ik bracht de beker naar mijn mond en nam een klein slokje, maar voordat ik doorhad wat er gebeurde, kantelde Rose mijn beker naar achteren, waardoor ik de hele inhoud opdronk en daarna een hoestbui kreeg.
Ik bleef hoesten terwijl Rose op mijn rug klopte en sorry zei, maar ze klonk niet echt alsof ze het meende.
Ik rolde met mijn ogen en pakte een fles water die op het aanrecht stond. Ik dronk de helft van de fles leeg omdat mijn keel brandde.
"Van wie is dit feest eigenlijk?" vroeg ik aan Rose.
"Ik denk dat het van een kerel genaamd Martin is? Ik weet het niet meer," antwoordde ze.
Na een paar minuten zei Rose dat we moesten gaan dansen, maar ik sloeg het aanbod af omdat ik erg zelfbewust ben. Dus zei ik dat ze maar moest gaan dansen en dat ik op een van de banken zou gaan zitten.
Terwijl ik op een bank zat, zag ik Blake een paar keer in de menigte, maar ik besteedde niet veel aandacht aan een rat als hij.
Rose danste met een willekeurige jongen. Ik was er zeker van dat ze nu dronken was, en ik kreeg honger, dus ik wurmde me door de zweterige, dronken en stonede tieners en vond mezelf weer terug in de keuken.
"Umm, excuseer me, weet je waar het eten is?" vroeg ik aan een jongen die tegen het aanrecht leunde.
"Ben je nieuw hier? Ik heb je hier nog nooit gezien," vroeg hij.
De jongen had pikzwart haar en grijze ogen.
"Ja, ik ben hier een paar weken geleden naartoe verhuisd," antwoordde ik.
"Oh echt, nou, ik heb precies het juiste soort eten voor je," zei hij met een grijns.
"Um, oké?" zei ik een beetje verward over zijn gedrag, maar ik had echt honger, dus ik negeerde het.
Hij stak een vinger op als teken dat ik moest blijven staan waar ik was terwijl hij wegliep. Na een paar seconden kwam hij terug met brownies.
Omg, brownies, ik hou van brownies!
"Hier, dit zijn speciale brownies die ik heb gemaakt met een beetje van mijn speciale ingrediënt," zei hij terwijl hij knipoogde.
"Oh mijn god, ik wist niet dat er brownies op dit feest zouden zijn," zei ik enthousiast terwijl ik een brownie pakte en at.
Het smaakte een beetje vreemd, maar ik haalde mijn schouders op omdat ik alles over zou hebben voor brownies. Toen ik mijn eerste op had, pakte ik er nog een, en nog een, en nog een, totdat ik denk dat ik er zes had? Ik wist het niet zeker, ik denk dat ik er meer had.
Op dit punt werd alles erg wazig en mistig, mijn ogen begonnen droog te worden, net als mijn mond.
De jongen keek me ondeugend aan.
Maar ik negeerde het weer.
Een ander liedje begon te spelen op de speakers en plotseling had ik zin om te dansen.
Ik begon mijn reis terug naar de woonkamer, maar ik struikelde een paar keer en botste tegen mensen aan onderweg.
Toen ik de woonkamer bereikte, liep ik naar een willekeurige jongen en begon met hem te dansen.
Hij zag er heel knap uit, hij had zulke mooie ogen en een schattige neus.
Ik glimlachte en tikte op zijn neus, de persoon keek geschokt, maar ik bleef zijn neus aanraken.
"Je hebt een heel zachte neus. Het is net als een babybil," mompelde ik en giechelde toen.
Wacht, wat, waarom giechel ik? Dat was niet eens grappig.
Terwijl ik danste, viel ik bijna om, maar de jongen hield me stevig vast.
"Hoeveel drankjes heb je gehad?" vroeg hij.
Ohh, dus hij heeft ook een diepe stem? Leuk.
Ik vind het moeilijk om een fout in hem te vinden.
"Wat? Ik heb geen drankjes gehad, alleen een beetje gegeten omdat ik honger had," giechelde ik weer.
Waarom in hemelsnaam giechel ik, dat was helemaal niet grappig.
"Wat bedoel je—wacht, wat heb je gegeten?" vroeg hij nog een vraag, hij keek geschokt en boos tegelijk.
Hij ziet er schattig uit.
"Waarom stel je me zoveel vragen?" vroeg ik.
Toen begon ik te lachen omdat ik een vraag stelde over waarom hij me zoveel vragen stelde.
"Beantwoord gewoon de vraag, Ava," antwoordde hij geïrriteerd.
Omg, hij kent mijn naam, hij is een stalker, ren Ava, hij gaat je vermoorden.
Dacht ik.
Toen draaide ik me om en probeerde weg te rennen van deze creep, sleutelwoord is 'probeerde'.
Hij had een stevige greep op mijn arm, stevig genoeg om me niet te laten ontsnappen, maar niet zo stevig dat het een spoor op mijn arm achterliet.
"Laat me met rust, stalker," schreeuwde ik naar hem.
"Ik laat je met rust als je me vertelt wat je hebt gegeten."
"Prima, ik had wat brownies die een jongen me gaf en als ik eerlijk ben, smaakten ze geweldiggg, de jongen zei ook dat er een speciaal ingrediënt in zat," zei ik glimlachend.
De jongen liet mijn hand niet los, maar hield hem juist steviger vast.
"Welke jongen?" vroeg hij met opeengeklemde tanden.
Oh jee, deze kerel wordt boos.
Toen giechelde ik weer, waarom?...ik weet het niet.
"Die jongen," wees ik naar de jongen die me de lekkere brownies gaf.
De jongen keek naar de jongen die me de brownies gaf en begon me naar hem toe te trekken.
"Ohh, yay, ik krijg meer browniesss," sliste ik.
"MARTIN, WAT DE FUCK? WAAROM GEEF JE HAAR WEED BROWNIES?!" schreeuwde de jongen naar de jongen die me brownies gaf.
"Rustig aan, kerel, ik wilde gewoon een beetje lol hebben," zei Martin terwijl hij naar me knipoogde.
Ohh, dus de naam van de kerel is Martin.
Martin maakt lekkere brownies, ik ga Martin vragen om meer van zulke brownies voor me te maken.
Ik heb die naam eerder gehoord, waar ook alweer...oh ja! Hij is de persoon die dit feest geeft.
Ik zag nog een brownie op het bord liggen, dus ik wilde hem pakken toen de mysterieuze jongen mijn hand wegsloeg.
"Eet die niet, ze zijn niet goed," mompelde hij geïrriteerd.
"Ah, niet eerlijk! Ik wil nog meer browniesss," klaagde ik.
"Je kunt het krijgen, maak je geen zorgen," zei Martin terwijl hij me de brownie aanreikte.
Yay.
"GEVEN HAAR VERDOMME GEEN MEER, KLOOTZAK," schreeuwde de jongen terwijl hij de brownie uit mijn hand griste en de jongen recht in zijn gezicht sloeg.
Nou, ik denk niet dat Martin snel wakker wordt...
"Mijn brownieee," zei ik terwijl ik hem probeerde te pakken.
Maar de jongen houdt hem hoog in de lucht zodat ik er niet bij kan.
"Laten we je naar huis brengen," zei de jongen terwijl hij me naar zijn auto sleepte.
"Ik ken je niet eens, en ik moet op Rose wachten," protesteerde ik terwijl ik probeerde mijn hand los te maken.
"Ava, Rose komt later naar huis, laten we gaan," antwoordde hij.
"Maar ik wil eerst mijn brownie," pruilde ik.
"Ik maak brownies voor je als we thuis zijn," zuchtte hij terwijl hij me op de passagiersstoel zette.
Hij loopt om de auto heen, stapt in de bestuurdersstoel en start de auto.
"Maar ik wil de brownie die Martin maakte," zei ik met mijn armen over elkaar.
"Ava, dat zijn geen goede brownies, dat zijn weed brownies," legde hij uit, terwijl hij me even aankeek en toen weer naar de weg keek.
Op dit punt werkte mijn hoofd niet meer en begon ik me misselijk en duizelig te voelen.
"Wat zijn weed brownies? Ik ga er zelf een paar maken, weet jij hoe je ze moet maken?" vroeg ik.
"Hou gewoon je mond," zei hij, en mijn oogleden begonnen zwaarder te worden.
"Dat was niet aardig van je, ik stelde gewoon een vraag en jij zei dat ik mijn mond moest houden, jij...jij bent niet meer mijn vriend," mompelde ik het laatste deel voordat ik in een diepe slaap viel.
•••