• | 5 | •
A V A
Ik stapte uit bed toen mijn wekker afging, liep naar de badkamer, poetste mijn tanden en nam een douche.
Toen ik de badkamer uitkwam, pakte ik de eerste outfit die ik in mijn kast vond.
Ik deed mijn haar in een hoge paardenstaart en bracht een beetje mascara aan.
Toen ik naar beneden liep, zag ik Mam, Pap, Brian en Sophia in de keuken ontbijten.
"Goedemorgen Engel," zei Brian.
"Goedemorgen," mompelde ik terug.
Ik pakte een appel en nam er een hap van.
"Bah, ga je die niet eerst wassen?" zei Sophia tegen me.
Ik rolde alleen maar met mijn ogen, waste de appel en nam er nog een hap van. Ik ging op het keukeneiland zitten en maakte mijn appel op terwijl ik door Instagram scrolde.
Gisteren tijdens de lunch bij de buren bestond het vooral uit spelen met Cola, Rose die klaagde dat ze haar telefoon niet kon vinden, en Blake die grijnzend met zijn ogen rolde.
Toen Blake klaar was met lunchen, ging hij naar zijn kamer, dus had ik wat tijd om met Rose te praten. Ik kwam erachter dat Blake de quarterback van het voetbalteam is en behoorlijk populair.
Oh, en ik ontdekte ook dat Rose en Blake een tweeling zijn, maar Rose is 2 minuten ouder dan Blake. Maar het zijn geen identieke tweelingen.
Ik keek op de klok en het was al 7:30, dus ik pakte mijn schooltas, knuffelde mam, pap, Sophia en Brian gedag en ging naar mijn auto.
Sophia zou later door Brian worden afgezet, ik vond het gewoon fijn om vroeg op school te zijn, dat is beter dan te laat toch? Toch.
Toen ik naar mijn veranda liep, zag ik Rose en Blake ook het huis uitkomen, Blake ging naar zijn eigen auto en Rose naar de hare.
"Hoi Ava!" zei Rose vrolijk.
"Hoi Rose," begroette ik terug.
"Hoi Blake," zei ik.
Hij kreunde alleen maar, stapte in zijn auto en reed weg.
Oké dan... ik denk dat we allemaal wel weten wie een ochtendmens is en wie niet in de familie Reynolds.
"Ava, waarom ga je niet gewoon met mij mee naar school, we gaan toch naar dezelfde plek," legt Rose uit.
"Eh—um ja, sure."
Ik liep naar Rose's auto en ging op de passagiersstoel zitten.
"Ik heb mijn telefoon trouwens gevonden, Blake had hem," zegt Rose en rolt dan met haar ogen.
"Oh—um, goed," antwoordde ik.
Zie je, ik word echt ongemakkelijk als het gaat om interactie met mensen met wie ik niet dagelijks praat.
Rose zet de radio aan en het nummer Eastside van Khalid begon te spelen en ik begon heel zachtjes mee te zingen.
Ze ontmoette me altijd aan de Oostkant
In de stad waar de zon niet ondergaat
En elke dag rijden we
Door de achterstraten van een blauwe Corvette
Baby, je weet dat ik gewoon vanavond weg wil
We kunnen overal heen waar we willen
Rijden naar de kust, springen in de stoel
Pak gewoon mijn hand en kom met me mee, ja.
"Wauw Ava, je hebt een mooie stem! Mijn broer kan ook zingen, jullie moeten ooit samen zingen!" zegt Rose.
"Eh—uh umm—dankje, maar ik zing niet veel, mijn stem is maar zo-zo," zei ik nerveus lachend.
"Je hebt echt een mooie stem, serieus, je zou vaker moeten zingen. Hoe dan ook, we zijn er!" zegt ze.
Ik kijk uit de deur en word begroet door een heel groot gebouw buiten waar sommige studenten aan het praten en lachen zijn, terwijl andere studenten hun tong in de mond van hun geliefde duwen.
Ik stap uit de auto en in de verte zie ik Blake omringd door veel studenten, iedereen probeert wanhopig met hem te praten.
Ik rol mentaal met mijn ogen en ga het schoolgebouw binnen met Rose naast me, oh ja, hij is populair, dat was ik vergeten.
"Laat me je naar de receptie brengen zodat je je rooster kunt ophalen," zegt ze.
"Nee, dank je. Ik vind mijn weg wel," glimlachte ik naar haar.
"Weet je het zeker?"
"Ja, als je met me mee gaat, kom je misschien te laat."
"Oké dan, ik zie je bij de lunch in de kantine!" zei ze terwijl ze wegliep.
Ik begon rond te kijken naar het kantoor en vond het aan het einde van de gang. Ik liep naar binnen en zag een dame die ergens in de vijftig leek te zijn. Ze had haar zwarte haar strak in een knot met enkele zichtbare witte haren. Toen ze naar me keek, zag ik dat ze bruine ogen had die omringd waren door grote brillen.
"Hallo lieverd, hoe kan ik je helpen?" vroeg ze me.
"Ik ben nieuw hier, ik ben hier om mijn rooster op te halen," zei ik glimlachend.
"Oké, wat is je naam, schat?"
"Ava Winters," zei ik.
Ze begon dingen in haar laptop te typen en printte vervolgens mijn rooster uit.
"Dank je," zei ik terwijl ik naar buiten liep.
Ik liep het kantoor uit, maar werd al snel geraakt door iets dat als een muur aanvoelde. Ik viel achterover en mijn billen raakten de grond.
"Au," jammerde ik terwijl ik over mijn billen wreef.
Ik keek op en zag dat het geen muur was, maar Blake's borst. Hij leek te willen lachen, maar hield het in.
Ik rolde gewoon met mijn ogen en stond op van de grond.
"Je weet dat het op zijn minst aardig zou zijn als je sorry zei," zei ik.
"Sorry," zei hij met amusement in zijn ogen.
Na een paar seconden hoorde ik hem fluisteren "niet" terwijl hij langs me liep en het kantoor binnen ging.
Hoe onbeleefd.
Ik keek naar mijn rooster en zag dat ik wiskunde had in lokaal 3.5.
Ugh, wie heeft er nou wiskunde als eerste les, ik haat deze dag nu al.
Ik liep verder door de gang.
3.0
3.1
3.2
3.3
3.4
Aha.
Lokaal 3.5.
Ik keek naar de tijd en zag dat ik al 20 minuten te laat was.
Ik haalde diep adem, streek de kleine babyhaartjes glad en opende de deur.
Toen ik binnenkwam, staarden alle ogen al naar me.
"Ah, jij moet Ava zijn. Welkom in mijn wiskundeklas, ik ben meneer Smith!" zei een man die ergens in de veertig leek.
"Hallo meneer Smith," zei ik verlegen.
"Oké klas, dit is Ava Winters, ze is nieuw op deze school. Behandel haar goed," zei hij.
"Het is oké dat je vandaag te laat bent omdat het je eerste dag is, maar de volgende keer accepteer ik het niet," zei hij tegen me met een glimlach.
"Je kunt daar gaan zitten, je partner is naar het kantoor van de directeur en komt zo terug," zei meneer Smith terwijl hij naar een tafel wees met beide stoelen leeg.
Ik liep naar de tafel en ging zitten, haalde een notitieboek tevoorschijn en begon enkele problemen op te schrijven die meneer Smith op het bord had gezet.
Ongeveer 10 minuten later werd de deur met een klap opengegooid en kwam Blake Reynolds binnen.
Hij liep naar mijn richting.
Wacht, wat? Waarom komt hij naar mij toe? Gaat hij me vermoorden? Gaat hij me slaan?
Terwijl ik zijn benadering naar mij toe in twijfel trok, kwam hij en ging naast me zitten.
Ohh, het is omdat dat zijn plek is, domkop.
Toen ik rondkeek in de klas, staarden de meeste meisjes me boos aan.
Wat? Waarom kijken ze me zo aan? Ik heb niets gedaan! dacht ik.
Wacht! Heb ik iets op mijn gezicht?
Ik hapte naar adem. Kwijl ik?
Ik begon snel mijn mond ruw af te vegen.
"Wat doe je?" fluisterde Blake naar me.
"Umm—ik—uhh- ik controleerde of er iets op mijn gezicht zat," fluisterde ik terug.
"Waarom?" vroeg hij.
"Umm, het is omdat, als je het niet gemerkt hebt, alle meisjes naar me kijken."
"Oh prinses, ze kijken naar je omdat ze jaloers op je zijn omdat je naast mij zit," zei hij terwijl hij naar enkele meisjes knipoogde.
De meisjes giechelden en keken weg.
Ik rolde gewoon met mijn ogen.
"Noem me dat niet, varken," zei ik hem terwijl ik hem boos aankeek.
Hij rolde gewoon met zijn ogen en begon op zijn telefoon te typen.
Deze dag kan niet erger worden.
•••