• | 4 | •
B L A K E
Ik hoorde de deurbel rinkelen, maar ik was te lui om open te doen, dus bleef ik in bed liggen totdat ik Cola hoorde blaffen en mijn moeder de deur hoorde openen.
Ik hoorde mijn moeder mensen begroeten, dus het waren waarschijnlijk de buren van naast ons. Ik had geen zin om ze te ontmoeten, dus Conner en ik besloten naar een feestje van een van de voetbalspelers te gaan. Dat is in ieder geval beter dan in dit huis blijven en praten met een saai oud stel.
Zo stel ik me mijn buren voor, een oud stel met wit haar.
Ik ging snel naar de badkamer en nam een snelle douche. Ik trok een zwarte skinny jeans aan en een simpel wit T-shirt dat strak om mijn bovenlijf zat.
Beneden aangekomen zag ik een jong stel, waarschijnlijk van dezelfde leeftijd als mijn ouders, en drie kinderen. Een jongen die er ouder dan 18 uitzag, naast hem zat een meisje van waarschijnlijk 15 of 16 jaar oud en ten slotte zag ik een meisje op een andere bank naast mijn zus zitten, die er even oud uitzag als ik. Ik was een beetje geschrokken, want dit was het tegenovergestelde van wat ik dacht dat mijn buren zouden zijn.
"Oh Blake! Wat duurde zo lang?!" roept mijn moeder naar me.
"Sorry, jeetje, ik was aan het douchen," zeg ik.
"Nou, wil je onze nieuwe buren niet begroeten?" vraagt mijn vader.
"Hé nieuwe buren, leuk jullie te ontmoeten, maar ik moet echt gaan, doei," zeg ik terwijl ik een geforceerde glimlach opzet.
Ik loop naar de deur, maar mijn moeder trekt me aan mijn oor en leidt me terug naar de woonkamer. Ze laat me naast het knappe—ik bedoel—onaantrekkelijke meisje zitten.
"Nu blijf je hier zitten en praat je met onze buren, en je verlaat dit huis niet. Helemaal niet." Ze kijkt me streng aan.
Mijn moeder kan soms eng zijn en ik weet dat het meisje dat naast me zit bang is voor mijn moeder, want ik voelde haar verstijven naast me.
Ik weet dat dit stom klinkt, maar ik ben ook bang voor mijn moeder, maar ik laat haar niet weten dat ik bang ben, want dan zal ze dat in haar voordeel gebruiken.
Dus ik zucht, leun achterover op de bank en begin Conner te sms'en dat ik niet naar het feest kan komen omdat ik werk heb.
Er was geen manier dat ik Conner zou vertellen dat mijn moeder me niet liet gaan, want dan zou hij me gaan plagen dat ik een mama's kindje ben en naar mijn moeder luister.
"Sorry daarvoor, Ava, hij heeft echt een probleem als het gaat om mensen ontmoeten, hij haat het om met iemand anders dan zijn vrienden te praten," fluistert Rose tegen het meisje dat ik gok Ava heet.
Rose weet echt niet hoe ze moet fluisteren.
"Weet je dat ik alles hoor wat je zegt, toch?" zeg ik zonder aandacht te besteden aan het meisje of Rose en me concentrerend op mijn telefoon.
"Nou...Blake, stel jezelf voor," zei Rose.
"Nah, ik ben goed," zei ik terwijl ik nog steeds niet van mijn telefoon wegkeek.
Rose grist dan mijn telefoon uit mijn handen.
"HEY! GEEF HET TERUG, SUKKEL!" schreeuw ik naar Rose.
"Nee, niet totdat je met iedereen in deze kamer praat," zegt Rose met een grijns op haar gezicht.
Oh, wat had ik zin om die grijns van haar gezicht te vegen.
"Ugh Rose, geef mijn verdomde telefoon gewoon terug!" zeg ik geïrriteerd door haar kinderachtige gedrag.
"Ik geef het niet terug totdat je met iedereen praat," zegt Rose.
"Nee," zeg ik en sla mijn armen over mijn borst.
"Oh wauw, ik dacht dat ik koppig was, maar ik denk dat Blake me daarin overtreft, want damn, hij is een ontzettend koppig kind," mompelde Ava.
"Wat zei je?" Ik kijk haar boos aan.
"Zei ik dat hardop?" fluisterde ze.
"Ja, dat deed je, en ik ben het met je eens, Blake is een koppig kind," lacht Rose.
Rose staat dan op en begint de trap op te rennen terwijl ik haar achterna zit om mijn telefoon terug te krijgen.
Toen ik boven kwam, was Rose al haar kamer in gerend en had ze de deur op slot gedaan.
Ik slaakte een gefrustreerde zucht en liep mijn kamer in, die naast die van Rose ligt.
Ik ga naar mijn lade en haal een duplicaat van de sleutels van Rose's kamer tevoorschijn. Ik heb duplicaatsleutels van alle kamers in dit huis en niemand weet het. Ik heb ze voor het geval van nood, zoals deze. Nou... dit is niet echt een noodgeval, maar ze heeft mijn telefoon.
Ik ontgrendel de deur van haar kamer en zie mijn telefoon op haar nachtkastje liggen. Ze heeft hem daar misschien laten liggen omdat ze naar de badkamer is gegaan.
Ik pak stilletjes mijn telefoon en haar telefoon en loop de kamer uit.
Ik grijns en verstop haar telefoon in een van de lades in mijn kamer waar alleen ik toegang tot heb.
En precies op tijd hoor ik mijn moeder roepen dat Rose en ik naar beneden moeten komen voor de lunch.
•••