Geheimzinnige Vrouw

Hoofdstuk 2

Dermot vroeg snel: "Wanneer is Dr. Kyte aangekomen?"

"Ik hoorde het vanmorgen."

Dermot beval: "Zet er onmiddellijk iemand op. Dit keer, waar ze zich ook verstopt, je moet haar vinden!"

Dermots vriend was ziek, en alleen Dr. Kyte kon hem behandelen, dus hij was al lange tijd naar Dr. Kyte op zoek.

Todd knikte. "Ja, meneer Doyle."

In het Moris Ziekenhuis.

Vroeg in de ochtend gonste het ziekenhuis van de speculaties.

"Wie denk je dat de nieuwe adjunct-directeur is? Man of vrouw? Zijn ze makkelijk in de omgang?"

"Wie weet? Deze persoon komt zomaar binnenvallen als adjunct-directeur. Wie dat kan doen is ofwel een technische goeroe of..." iemand lachte, iets suggererend.

"Ik hoorde dat ze behoorlijk jong zijn. Het is waarschijnlijker dat ze connecties hebben."

"Daar ben ik het mee eens."

In de medische wereld was ervaring immers cruciaal. Velen brachten decennia door zonder ooit de positie van adjunct-directeur te bereiken. Daarom waren ze nieuwsgierig naar deze nieuwkomer.

Te midden van het geroddel kwam een jonge verpleegster aanrennen. "Ze is er! Ze is supermooi!"

Iedereen was verrast dit te horen. Ze liepen richting de afdeling neurochirurgie, nieuwsgierig om een glimp op te vangen van de nieuwe adjunct-directeur.

Op weg van het kantoor van de directeur naar haar eigen kantoor, was Evelyn onder de nieuwsgierige blikken van anderen. Eenmaal binnen sloot ze de deur en begon zonder aarzeling te werken.

In eerste instantie had ze liever in het buitenland gebleven dan in Moris City. Ze had tenslotte in het buitenland gewoond en daar een reputatie opgebouwd.

Maar het Moris Ziekenhuis had haar weten te bereiken, hopend dat ze zou blijven.

Neurochirurgische zorg was beperkt in Moris City, en ze smeekten haar te blijven, hopend dat ze meer levens kon redden. Na hun pleidooi twijfelde Evelyn.

Uiteindelijk bleef ze omdat Aiden en Niall dat ook wilden.

"Ze is zo jong! Is ze wel dertig?" riep iemand ongelovig uit.

"Ik hoorde dat ze pas zesentwintig is."

"Hoe is dat mogelijk?" Mensen waren verbaasd.

"Waarom niet?" antwoordde iemand. "Laat je niet misleiden door haar jeugd. Ik hoorde dat ze met een doctoraat is afgestudeerd."

"Heb je nog nooit van Dr. Kyte gehoord?" Marina Peterson kon hun onwetendheid niet geloven. Deze mensen zijn zo wereldvreemd.

De menigte keek verbaasd. Ze hadden nog nooit van Dr. Kyte gehoord.

Bij het zien van hun reacties rolde Marina met haar ogen. "Kijk haar gewoon online op, stelletje onbenullen."

Daarmee liep ze naar Evelyns kantoor, klopte op de deur en wachtte tot ze werd binnengelaten.

"Dr. Kyte, hallo, ik ben Marina Peterson, een stagiaire. De directeur vroeg me om u te assisteren. Laat het me weten als u me nodig heeft," zei ze, bewondering in haar ogen.

Evelyn was altijd haar idool geweest. Ze had gehoord dat Evelyn een wonderkind was die klassen had overgeslagen en op tweeëntwintigjarige leeftijd met een doctoraat was afgestudeerd.

Veel mensen droomden ervan om de kans te krijgen om met zo'n lichtend voorbeeld samen te werken!

Evelyn kende Marina's gedachten niet en had geen tijd om te raden. "Dank je."

"Geen probleem!" Marina schudde haar hoofd, duidelijk genietend van haar rol.

"Goed dan, zou je me de medische dossiers van onze neurochirurgie van de afgelopen tien jaar kunnen brengen?" vroeg Evelyn. Voordat Marina kon antwoorden, voegde ze eraan toe: "En de details van onze patiënten die wachten op neurochirurgie."

Als nieuwkomer in het ziekenhuis moest Evelyn zich zo snel mogelijk vertrouwd maken met alles.

"Problemen daarmee?" Evelyn keek op van haar werk toen ze geen antwoord hoorde.

Marina voelde een druk. Ondanks Evelyns zachte uitstraling, straalde ze een overweldigende aanwezigheid uit.

"Geen probleem, ik zorg ervoor dat het in orde komt!" reageerde Marina snel.

Evelyn knikte en ging verder met haar werk, terwijl Marina vertrok om de gevraagde informatie te verzamelen.

De hele ochtend was Evelyn verdiept in medische dossiers, en Marina, bezorgd om haar gezondheid, bracht haar lunch.

Evelyn multitaskte tussen eten en het doornemen van medische dossiers, zich niet bewust van Marina die nog steeds in het kantoor stond.

"Dr. Kyte, werkt u altijd zo?" kon Marina niet anders dan vragen.

"Wat bedoel je?" Evelyn wierp haar een blik toe.

"Ik bedoel... vergeten te eten omdat u zo druk bent."

"Het is niet zo'n probleem." Evelyn haalde nonchalant haar schouders op.

"Dat zou u echt niet moeten doen. Uw gezondheid..."

Voordat ze kon eindigen, onderbrak het geluid van een ambulance sirene haar.

Evelyn fronste en keek naar haar. "Kijk bij de patiënt. Zie of ze hulp nodig hebben."

"Meteen!"

Binnen vijf minuten stormde Marina terug Evelyns kantoor in. "Dr. Kyte, wilt u alsjeblieft met me meekomen? De patiënt is ernstig gewond."