Hoofdstuk 5
John wierp haar een blik toe, zijn stem druipend van sarcasme. "Dus, heb je een vriendje gevonden om je gezelschap te houden terwijl ik drie jaar weg was? Je hebt hem laten vallen voor mij, maar je beweert dat je niets om mij geeft? Echt waar? Hoe dan ook, Emily, ik zal nooit van je houden."
Emily rolde met haar ogen. John was niet meer alleen zelfverzekerd; hij was een narcist geworden.
Een sluwe glimlach verspreidde zich over Emily's gezicht, haar ogen twinkelden ondeugend en straalden de charme van een sirene uit. Voor een moment was John betoverd door haar aantrekkingskracht.
Emily's rode lippen krulden in een grijns. "John, zelfs als ik een minnaar zou vinden, zou ik nog steeds meer fatsoen hebben dan jij."
Ze duwde John opzij en liep naar buiten, telefoon in de hand. Eenmaal buiten controleerde ze haar berichten.
[Emily, scheid van hem.]
[Emily, vertel me waar je bent.]
[Emily, ik kom je halen!]
Een stortvloed aan berichten maakte Emily duizelig. Ze trok een wenkbrauw op, haar glimlach werd breder. Ze hield ervan om James te plagen.
Elke keer als ze elkaar in het hotel ontmoetten, plaagde ze James, genietend van de manier waarop hij het initiatief nam om met haar te vrijen. Het maakte altijd haar dag goed.
Emily typte terug met een grijns: [Mijn familie wil dat ik een kind met hem krijg om het huwelijk te redden. Wat moet ik doen?]
Binnen enkele seconden belde James.
"Emily, ik zal dat niet laten gebeuren!" gromde hij, maar voor Emily klonk hij meer als een mokkend kind.
"James, zelfs als jij het niet wilt, zijn wij klaar. Wat dacht je ervan als ik je twee extra panden geef? Je kunt de huur innen."
Emily sprak alsof ze een kind geruststelde, al nadenkend over welke panden ze zou overdragen.
"Emily Johnson, hoe durf je! Weet je wel wie ik ben..."
Het was de eerste keer dat Emily James zo boos hoorde. Meestal knabbelde hij aan haar oor en noemde haar schatje.
Emily was behoorlijk geamuseerd. "Goed, geen eisen meer, anders word ik boos."
"Dan ga ik je man castreren."
Na James' dreigement pauzeerde Emily even, toen lachte ze. "Je bent echt iets anders, hè?"
Net toen ze James een compliment wilde geven, kwam John uit het kantoor. Ze hing op, negerend James' woede aan de andere kant.
Werken in hetzelfde bedrijf maakte hun ontmoetingen super ongemakkelijk.
Emily negeerde John en ging terug naar de ontwerpafdeling. Er was daar niet veel werk; zodra de ontwerpen waren goedgekeurd, gingen ze door naar de productie.
De volgende dag, omdat ze een verjaardagsbanket had, verliet Emily vroeg het werk om thuis haar make-up te doen.
Na meer dan twee uur stormde John binnen, ongeduldig aandringend dat ze moest opschieten.
Toen zag hij Emily in een lange rode satijnen jurk met een open rug en een getailleerde taille, eruitziend als een etherische fee. Elke beweging die ze maakte was betoverend.
John fronste, zijn kille toon verzachtte een beetje. "Schiet op, we zijn te laat."
Hoewel John niet van Emily hield, moest hij toegeven dat ze verbluffend was.
De split van haar jurk reikte tot haar dijen, met goudkleurig geborduurde wolkenpatronen op de zoom, glinsterend en haar lange benen accentuerend.
John's ogen verduisterden lichtjes terwijl hij snoof. "Rood staat je niet. Je ziet eruit als een hoer."
Emily klikte met haar tong en rolde met haar ogen. "Als je het niet kunt waarderen, steek dan je ogen uit."
Ze bleef haar jurk aanpassen voor de spiegel. Haar slanke taille, lang haar dat over haar borst viel, en een glimlach op haar rode lippen straalden allerlei soorten verleiding uit.
John kon zijn ogen niet van haar afhouden. Op school hoorde hij de jongens vaak over Emily praten, met allerlei grove grappen.
Blijkbaar zat er een kern van waarheid in die grappen; Emily wist zeker hoe ze de aandacht kon trekken.
Met een afwijzende zwaai zei John: "Emily, ik heb je al gezegd, ik wil geen kind met jou. Je verleidingsspelletje gaat niet werken. Ik wacht in de auto."
John vertrok, stak een sigaret op in de auto en voelde zich een beetje gespannen. Een paar minuten later gleed Emily op de achterbank.
Wind Whisper Mountain's Elegant Orchid Garden
Deze plek was echt iets anders, de hele berg was privébezit. Het was het domein van de familie Smith.
Toen ze bij de Elegant Orchid Garden aankwamen, stond de plek vol met luxe auto's. Alle grootheden van Emerald City waren daar.
De tuin leek wel iets uit een sprookje, met weelderige bomen en exotische bloemen. Emily herkende alleen de orchideeën.
Om zich heen kijkend, zag ze dat de zeldzame bloemen en planten perfect waren gerangschikt, met tuiniers in de aanslag.
Elke orchidee was een slordige twintig miljoen dollar waard, en het kweken van zoveel kostte serieus geld.
Emily begon te begrijpen waarom de familie Smith de rijkste van het land was.
De lange gang was ontworpen als een bloemenhal, elke stap onthulde een nieuw uitzicht, wat een ingetogen maar extravagante sfeer gaf.
Een medewerker leidde hen naar de feestzaal. Al het meubilair was van topkwaliteit, de kamer gevuld met een aangename geur. Zelfs de kopjes op de tafels waren antiek. Emily had al veel luxe gezien, maar deze plek overtrof alles.
"Zoveel elites van Emerald City zijn hier."
"De burgemeester en militaire vertegenwoordigers zijn er ook."
"De top tien elitefamilies zijn allemaal aanwezig. De familie Smith weet echt indruk te maken."
Mensen waren onder de indruk van de rijkdom van de familie Smith.
Emily vond haar zitplaats. Iedereen daar wilde graag bij de familie Smith in de smaak vallen. Als ze nu naar voren ging, zou ze misschien uitgelachen worden.
"Emily, waarom ga je niet even kennismaken met mevrouw Amelia Smith?"
Het was Hayden's goede vriend, Christopher Taylor, die tegen haar sprak. Ondanks zijn leeftijd zag hij er kwiek uit.
Hij pakte Emily's hand en leidde haar naar voren, zeggend: "Zelfs als je haar niet voor je wint, geef haar in ieder geval eerst het cadeau."
Emily knipperde hulpeloos maar volgde Christopher.
Zich een weg banend door de menigte, zagen ze Mia en Veda naast Amelia staan.
Veda glimlachte naar Amelia en zei: "Mevrouw Smith, dit parfum is een nieuw product van Cassia, geschikt voor alle leeftijden, ter waarde van negen miljoen dollar."
Amelia glimlachte alleen maar. "Je bent erg attent."
Cassiax was een nieuw merk van een paar jaar geleden, bekend om zijn geuren met een vleugje kruiden, verfrissend en opwekkend.
Het werd snel een hit in elitekringen wereldwijd.
Veda wilde dat Amelia het probeerde, maar net toen onderbrak Amelia's butler. "Mevrouw Smith, de familie Williams is gearriveerd."
Amelia keek op, en Emily stapte naar voren, met een zachte glimlach. "Mevrouw Smith, gefeliciteerd met uw verjaardag. Dit is het cadeau dat ik voor u heb voorbereid."
Emily haalde het cadeau tevoorschijn en overhandigde het aan Amelia.
Veda wierp een blik. "Geef je mevrouw Smith een versleten sjaal?"