Hoofdstuk 3
Emily grinnikte. "Wow, je bent echt vol van jezelf. Kijk eens goed in de spiegel en vertel me, wat denk je precies dat het waard is om aan vast te houden? Ik val niet op jongens die vreemdgaan."
John was woedend, maar liet Emily's woorden niet tot hem doordringen. Hij wist dat ze sinds hun kindertijd een oogje op hem had. Nu speelde ze gewoon hard to get, alsof het haar niets kon schelen.
John zei koel, "Gefeliciteerd. Hayden wil dat ik je terugbreng."
Emily wilde niet terug, maar Hayden was altijd goed voor haar geweest, hij behandelde haar als zijn eigen kleindochter. Hoewel ze nu in de twintig was, zag Hayden haar nog steeds als het kleine meisje waar hij zo dol op was. Hij dacht altijd eerst aan haar als het om goede dingen ging.
Uiteindelijk stapten Emily en John in de auto die hen terugbracht naar het Williams Landhuis, en John zorgde ervoor dat hij afstand hield van haar.
Emily vond het niet erg. Op de terugweg kocht ze zelfs wat van Hayden's favoriete snacks.
Zodra ze het Williams Landhuis binnenliep, hoorde ze Hayden's boze stem uit de woonkamer komen. "Heb je enig idee hoeveel roddels en geruchten Emily de afgelopen drie jaar heeft moeten verdragen? Weet je wat mensen achter haar rug om zeggen?"
John stond rechtop, zijn stem koud. "Als ze het niet meer aankan, kan ze altijd kiezen voor een scheiding."
Hayden stond op het punt te ontploffen.
Emily duwde de deur open en riep, "Hayden." Ze liep recht langs John en pakte Hayden's arm liefdevol vast. "Word niet boos. De dokter zei dat je bloeddruk de laatste tijd hoog was."
Hayden klopte Emily op haar hand, een vleugje schuldgevoel in zijn ogen. "Het is John's schuld dat hij ontrouw is geweest. Het spijt me, Emily."
Tranen welden op in Emily's ogen. Vergeleken met Aiden en Mia voelde Hayden meer als familie voor haar.
Hayden keek weer naar John en zei vastberaden, "Ik erken alleen Emily als jouw vrouw, John. Wat betreft andere vrouwen, denk er niet eens aan om ze in het Williams Landhuis te brengen!"
John's gezicht betrok. Maar voordat hij iets kon zeggen, wuifde Hayden zijn hand afkeurend. "Ik weet dat Veda zwanger is, maar dat bastaardkind zal alleen maar problemen veroorzaken. Als je nog enig geweten hebt, zeg dan tegen Veda dat ze zo snel mogelijk een abortus moet ondergaan!"
Hayden wist niet dat Veda al een miskraam had gehad, maar zijn toon liet geen ruimte voor onderhandeling.
John riep, "Opa!"
John klemde zijn tanden op elkaar en keek Emily woedend aan. "Dit is wat je wilde, toch?"
Emily had zich altijd nobel gedragen, maar nu gebruikte ze Opa Hayden om druk op hem uit te oefenen! Na drie jaar uit elkaar te zijn geweest, was ze een stuk sluw geworden!
Vanaf het moment dat Emily binnenkwam tot nu, bleef haar blik uiteindelijk op John rusten.
John had Emily willen beschuldigen van vuile spelletjes, maar toen hij haar kalme en onverschillige ogen ontmoette, kon hij plotseling geen woord meer uitbrengen.
"Het is goed, Hayden."
Emily stopte Hayden zonder enige emotie. "Aangezien meneer John Williams zo vastbesloten is om te scheiden, moet ik hem niet in de weg staan. Natuurlijk moet ik hem helpen krijgen wat hij wil."
John verstijfde, zich bewust van de verandering in Emily's houding en de manier waarop ze hem aansprak.
Toen Emily voor het eerst terugkwam naar de Johnson familie, was ze altijd verlegen en noemde hem zachtjes John Williams. Later, toen ze opgroeide en Hayden hun huwelijk regelde, begon Emily hem John te noemen. Elke keer dat ze zijn naam zei, was het alsof ze iets kostbaars vasthield.
Zijn plotselinge irritatie onderdrukkend, zei hij: "Je weet dat Hayden me niet laat scheiden van jou, dus je zegt dit alleen maar om me te pesten!"
Emily rolde met haar ogen, zonder het ook maar te proberen te verbergen.
Ze kaatste terug: "Wauw, je hebt echt een hoge dunk van jezelf. Het lijkt erop dat het enige waar je beter in bent geworden door de jaren heen, het opblazen van je eigen ego is."
Johns gezicht werd donkerder. Emily had nog nooit zo tegen hem gesproken.
Hij stond op het punt om te antwoorden toen Hayden tussenbeide kwam.
Hayden sprak langzaam: "Scheiding is prima. Maar in deze drie jaar heeft Emily veel geleden door jouw onzin. Als je gaat scheiden, gaan de aandelen van de Williams Groep die op jouw naam staan naar Emily."
John was verbijsterd en woedend. "Opa Hayden!"
Voordat hij meer kon zeggen, begon zijn telefoon te trillen. Het was een oproep van het ziekenhuis.
De stem van de verzorger klonk paniekerig. "Meneer John Williams, er is iets mis! Mevrouw Veda heeft ontdekt dat ze haar baby heeft verloren en is extreem van streek. Ze dreigt van het gebouw te springen. U moet snel komen!"
Johns gezicht werd bleek. Hij hing op en draaide zich om om te vertrekken.
Hayden ving de details van het gesprek niet op, maar hij kon raden dat het over Veda ging door Johns reactie.
Zijn gezicht werd rood van woede en hij sloeg met zijn wandelstok op de vloer. "Blijf staan!"
John pauzeerde maar draaide zich niet om. "Hayden, Veda heeft me nodig. En ik ben vastbesloten om te scheiden. Ik kom terug om mijn excuses aan te bieden nadat ik dit heb afgehandeld."
Daarmee stormde hij weg.
Hayden was woedend en ademde zwaar. Emily hielp hem snel zitten en bracht hem wat honingwater om te kalmeren.
Hayden vroeg: "Emily, heb je hier echt goed over nagedacht?"
Toen Hayden eenmaal gekalmeerd was, klonk zijn stem vol bezorgdheid. "Als het vanwege Veda is, maak je geen zorgen. Zolang ik hier ben, zal ze geen problemen veroorzaken."
Emily glimlachte en klopte Hayden op de rug. "Het gaat niet om Veda. Het gaat erom dat John geen gevoelens voor me heeft. Er is geen zin in om vast te houden en een grap te worden."
Hayden wist dat Emily haar besluit had genomen. Hij zuchtte diep en zijn schouders zakten. "Mijn familie Williams heeft je onrecht aangedaan!"
"Helemaal niet. Ik ben echt dankbaar voor je zorg en liefde. Zelfs als John en ik zouden scheiden, zul je altijd mijn grootvader blijven."
Emily glimlachte stralend, alsof alles in orde was. "Maak je geen zorgen; het komt goed met me."
Na Hayden gerustgesteld te hebben en samen met hem te hebben gegeten, verliet Emily het Williams Landhuis. Zodra ze de auto startte, ging haar telefoon. Het was Mia Moeder.
Emily keek met een vleugje ironie naar het scherm. Het moest over Veda gaan.
Het was lachwekkend. Emily was drie jaar getrouwd met John en Mia had haar nooit gebeld. Nu belde Mia om haar de schuld te geven van Veda.
Emily nam de oproep nonchalant aan.
Mia's boze stem klonk meteen door de telefoon. "Emily! Hoe kon ik zo'n ondankbaar persoon als jij hebben opgevoed? Je hebt zulke vuile trucs gebruikt om Veda pijn te doen! De dokter zei dat Veda haar baarmoeder heeft verwond en misschien nooit meer zwanger kan worden!"
Emily leunde achterover in de bestuurdersstoel, haar uitdrukking kalm. "Dat is goed."
Mia was even verbijsterd, daarna barstte ze los. "Wat zei je?"
Emily antwoordde met een vleugje sarcasme: "Ik zei dat het goed is. Met de manier waarop Veda zich gedraagt, als ze een kind had, zou het waarschijnlijk haar bedrieglijke en hypocriete aard erven."
"Is dat niet zo, mijn lieve moeder?"