Hoofdstuk 6
Ze keek verrast, en toen viel haar op dat naast haar en Layla, Margaret de enige klant in de winkel was, en haar uitdrukking werd spottend.
"Margaret, waarom ben je hier alleen om een matras te kopen? Waar is je vriend Leonard? Is hij niet met je meegekomen?"
Margaret reageerde niet en gaf haar kaart aan de verkoper.
Toen ze zag dat Margaret haar negeerde, werd Stella's gezicht lelijk. Ze trok Layla een paar stappen naar voren en ging voor Margaret staan.
"Margaret, ben je echt getrouwd? Je bent net getrouwd, en hij laat je al een matras kopen, met je eigen kaart? Margaret, Leonard..."
Ze bedekte haar mond met haar hand, alsof ze niet meer kon zeggen.
Layla's gezicht was ook uiterst onaangenaam. "Margaret, is dit de beslissing die je achter John's rug om hebt genomen? Probeer je ons boos te maken? Kijk naar je, net getrouwd en al haastig om Leonard te dienen. Ben je echt zo laag?"
Laag?
Margaret moest bijna hardop lachen.
Ze was getrouwd en kocht spullen voor haar eigen huis, en dat noemden ze laag?
De verkoper stond erbij en keek geamuseerd toe.
Layla greep Margaret's arm. "Je kunt dit matras niet kopen."
De spullen in deze winkel waren niet goedkoop, en het matras dat Margaret had gekozen zou minstens een paar duizend euro kosten.
Layla maakte zich geen zorgen om Margaret; ze was gewoon jaloers op die duizenden euro's.
Margaret keek kil naar Layla voor haar en trok haar hand uit Layla's greep. "Ik geef mijn eigen geld uit om dingen te kopen. Wat heeft dat met jou te maken? Jouw bezitterigheid over mijn geld is te veel."
De verkoper kon een lach niet onderdrukken, maar stopte snel toen Layla haar een boze blik toewierp.
"Margaret, John en ik hebben jou opgevoed, en nu geef je geld uit aan Leonard? Misschien geef jij niets om je reputatie, maar wij wel!"
"Als jullie zo om je reputatie geven, waarom hebben jullie dan je dochter Stella laten slapen met mijn verloofde Howard?"
Margaret had genoeg verdragen de afgelopen tien jaar.
Nu ze had besloten om de banden met de familie Thorne door te snijden, hoefde ze geen rekening meer te houden met hun gevoelens.
De ogen van de verkoper werden groot bij het sappige nieuws, volledig aandachtig.
Stella en Layla's gezichten werden bleek.
"Margaret, Howard hield nooit van je. Bovendien ben je al getrouwd. Er is geen reden om zulke harde dingen te zeggen. Ben je onze zusterlijke band van de afgelopen jaren vergeten? Ik beschouw je nog steeds als mijn zus."
Stella's ogen waren rood, en ze leek gebroken door Margaret's woorden.
Margaret wilde geen tijd meer verspillen. Ze keek naar de verkoper en zei: "Swipe de kaart en laat het bezorgen op het adres dat ik je net heb gegeven."
De verkoper kwam tot zichzelf en rondde snel de transactie af.
"Margaret, doe niet zo."
Margaret negeerde hen, nam de bon en begon te vertrekken.
Layla, die publiekelijk was vernederd door Margaret, was woedend omdat ze werd genegeerd en werd erg boos.
"Margaret, is dit hoe je Stella en mij behandelt? Als wij jou niet hadden opgevoed, zou je nu dood zijn. Is dit hoe je ons terugbetaalt?"
Deze woorden deden Margaret's schouders een beetje inzakken.
Ze wist dat ze al die jaren onder hun dak had gewoond, en hoe voorzichtig ze ook was, ze had inderdaad geleefd op kosten van de familie Thorne.
Ze keek op naar de Thorne moeder en dochter die arm in arm stonden en voelde ineens de neiging om te lachen.
Bloed is inderdaad dikker dan water.
"Layla, wat wil je precies zeggen?"
Margaret zuchtte en verzachtte haar toon.
Stella sprak snel: "Margaret, is Leonards situatie echt zo slecht? Kan hij niet eens een matras kopen? Het geld op die kaart is toch door papa gegeven, nietwaar?"
Margarets ogen flikkerden. Dus ze dachten dat het geld op de kaart van John kwam.
Layla, woedend, keek haar aan. "John gaf je geld, en jij geeft het uit aan Leonard? Als Leonard erachter komt hoe laag je handelt en er gebeurt iets met hem, wat ga je dan doen?"
Haar gezicht vertrok, haar ogen puilden uit, waardoor ze er afschuwelijk uitzag.
Toen ze Margaret's koppige blik zag, hief ze haar hand en sloeg haar.
De klap was luid en duidelijk, en de verkoopster was verbijsterd.
"Mevrouw, alstublieft, geen geweld!"
Dit was een winkel, en als er iets gebeurde, zou de verkoopster ook in de problemen komen.
"Dit is een familiekwestie. Wat heeft dat met jou te maken? Margaret, je gaat te ver!"
Stella keek toe hoe Margaret werd geslagen en voelde zich verheugd.
Zij had liefdevolle ouders, terwijl Margaret slechts een wees was. Hoe kon ze zich met haar meten?
Margaret kon niet van haar winnen.
Margaret hield haar gezicht vast, de kant die geslagen was al gevoelloos, wat aangaf hoe hard Layla haar had geslagen.
"Margaret, je hebt dit zelf veroorzaakt. Als je niet zo koppig was, had mama je niet geslagen. Geef gewoon toe dat je fout zit, en dit is voorbij... Ah!!"
Voordat ze kon uitpraten, sloeg Margaret haar terug.
Stella was geschokt, niet in staat te geloven dat Margaret haar durfde te slaan!
"Ben je gek, Margaret? Hoe durf je Stella te slaan!"
Margaret strekte haar pols. Ze had zo hard geslagen dat haar pols gevoelloos aanvoelde.
"Jij slaat mij, ik sla Stella. Is dat niet eerlijk?"
Ze was slim genoeg om geen oudere in het openbaar te slaan.
Maar Stella was jonger dan zij, dus wat als ze haar sloeg?
Na Stella te hebben geslagen, stootte Margaret haar schouder tegen haar en begon weg te lopen.
"Margaret, mama is nog steeds je oudere."
Margaret dacht dat Stella nog niet genoeg had gehad en stond op het punt haar weer te slaan, maar voordat ze dat kon doen, struikelde Stella en botste tegen een pilaar achter haar. "Ah!"
Margaret keek geschokt naar haar hand. Was ze echt zo sterk?
De volgende seconde werd haar arm vastgegrepen en achter haar rug gedraaid.
"Margaret, wat ben je aan het doen?"
Howard keek boos naar Margaret, vol woede.
"Howard, geef Margaret niet de schuld. Ze bedoelde het niet zo."
Daar gaan we weer, met het neppe gedrag.
Howard keek naar Stella's zielige gezicht en fronste. "Waarom haat je Stella zo erg, Margaret? Ik wist niet dat je zo gemeen was."
Gemeend?
Margaret grijnsde. "Nu weet je het. Ga nu aan de kant."
Howard's gezicht verstijfde bij haar woorden. "Margaret, jij..."
Voordat hij kon uitpraten, liep er een man achter Margaret aan. Leonard, met zijn lange benen, stond zonder aarzelen naast haar en sloeg natuurlijk zijn arm om haar middel.