Hoofdstuk 13
Frank stond naast de flitsende Ferrari, en toen hij de twee naar buiten zag komen, floot hij naar hen.
"Dr. Graham, wat een toeval!"
Leonard wierp hem een koude blik toe maar zei niets.
Frank was al gewend aan Leonards ijzige houding. Hij was meer geïnteresseerd in Margaret, die vandaag met Leonard was.
"Hé schoonheid, leuk je weer te zien! Ben je de vriendin van Dr. Graham? Hoe lang hebben jullie al iets?"
Hij vuurde een reeks vragen af, waardoor Leonards gezicht nog donkerder werd.
"Hallo, ik ben zijn vrouw, Margaret. We zijn getrouwd."
Margaret vertelde de waarheid zonder de bedoeling het te verbergen. Ze keek naar Leonard terwijl ze sprak, en toen ze geen reactie van hem zag, ging ze ervan uit dat hij het niet erg vond.
"Wat? Jullie zijn getrouwd?"
Franks mond viel open van verbazing, niet verwachtend dat Leonard getrouwd zou zijn zonder iets te zeggen.
"Sorry voor gisteren, het was niet de bedoeling om je te laten wachten. Als je vandaag vrij bent, kom dan vanavond bij ons eten."
Margaret had er gisteravond over nagedacht en vond het niet juist om Frank zo bij het metrostation achter te laten.
Frank keek naar Margarets delicate gezicht en stond op het punt om meteen toe te stemmen.
"Heb je elke dag niets beters te doen?"
Leonard keek hem boos aan, zijn ogen scherp als messen, bijna door hem heen priemend.
"Margaret nodigde me uit voor het avondeten, wat maakt het jou uit? Ben je jaloers?"
Frank lachte en leunde met zijn elleboog op Leonards schouder, maar Leonard stapte achteruit, waardoor Frank bijna viel.
Margaret keek naar hun interactie en vond het behoorlijk fascinerend.
Misschien was dit wat ze complementaire persoonlijkheden noemden.
"Leonard, je kunt mijn auto hebben, maar hij is nu bij John. Als je tijd hebt, haal hem dan op. Je kunt hem voortaan gebruiken; het zal handiger voor je zijn om naar je werk te gaan."
Margaret vond het niet juist dat hij elke dag in die oude, versleten Hyundai reed. Die auto was minstens tien jaar oud.
Hoe dan ook, de auto was van haar, gekocht met haar eigen geld, niet van de Thorne-familie.
"Ik ga nu. Tot vanavond."
Ze zwaaide naar Leonard voordat ze de buurt uitliep.
"Margaret, laat me je een lift geven!"
Zijn auto had genoeg vermogen.
Margaret wierp een blik op de Ferrari die langs de weg geparkeerd stond en glimlachte, "Nee, bedankt. Ik ga zelf wel!"
Ze zou gek zijn om zo'n flitsende Ferrari naar haar werk te nemen.
Toen Margarets figuur uit hun zicht verdween, trok Frank een wenkbrauw op naar Leonard en zei: "Ga je deze plotselinge vrouw van je niet uitleggen?"
Hij keek naar beneden en zag dat de auto die Margaret aan Leonard had gegeven een Audi was.
Niet slecht.
"Wat maakt het jou uit?"
Leonard keek naar de autosleutels in zijn hand en stopte ze in zijn zak.
"Waarom zou het me niet aangaan? Weet Margaret niet dat elke auto in jouw garage meerdere Audi's zou kunnen kopen?"
Leonard begon ongeduldig te worden, "Waarom ben je hier?"
"Had je me gisteren niet gevraagd iets voor je uit te zoeken? Ik ben hier om verslag uit te brengen. Howard is gisteravond inderdaad in jouw buurt geweest, en de bewakingsbeelden laten zien dat hij jouw gebouw is binnengaan."
Op dit punt was Leonards humeur aanzienlijk verslechterd.
"De bewakingsbeelden in de gang laten zien dat hij Margaret de nooduitgang in trok. Er is geen camera binnen, dus ik kon niet zien wat er gebeurde, maar Margaret kwam twintig minuten later naar buiten, en ze zag er prima uit."
Als er iets ernstigs was gebeurd, zou Margaret huilend naar buiten zijn gekomen.
Maar op de bewakingsbeelden leek Margaret relatief kalm.
Leonard zei niets en liep richting het beveiligingskantoor.
"Hé, zeg iets. Is Margaret niet de ex-verloofde van Howard? Geen wonder dat ze er bekend uitzag."
Frank bleef praten.
Leonard bereikte het beveiligingshokje, haalde een foto van Howard tevoorschijn op zijn telefoon en liet deze aan de beveiliger zien.
"Laat deze man niet meer binnen."
De beveiliger was enigszins verbaasd. Hoewel hun buurt niet bijzonder luxe was, moesten bezoekers zich nog steeds registreren.
Hij herinnerde zich Howard van de foto, die had gezegd dat hij zijn vriendin bezocht.
"Meneer, is er iets gebeurd?"
"Hij probeerde een jonge vrouw aan te vallen. Hij is een bedreiging. Als je hem nog een keer binnenlaat en er gebeurt iets, neem jij dan de verantwoordelijkheid?"
De beveiliger, die de verantwoordelijkheid niet kon nemen, knikte instemmend en beloofde Howard niet meer binnen te laten.
Stella lag al een paar dagen in het ziekenhuis, wachtend tot de baby stabiel genoeg was voordat ze zich voorbereidde om ontslagen te worden.
Layla kwam haar ophalen met de auto. Zittend in de auto, draaide ze Margaret's nummer.
Margaret zag de beller-ID en fronste, waarna ze op de ophangknop drukte. Om te voorkomen dat Layla opnieuw zou bellen, blokkeerde ze het nummer.
Margaret's bedrijf was een mediabedrijf dat momenteel naar de beurs ging, met veel werk om handen.
Ze was al enkele dagen niet op kantoor geweest, en nu ze terug was, had ze het druk.
Eindelijk, rond het middaguur, vroegen haar collega's of ze mee wilde gaan lunchen.
Margaret lunchte vroeger altijd met Howard, maar soms zei hij dat hij te druk was. Achteraf gezien was hij waarschijnlijk bij Stella.
Ze glimlachte en knikte, "Zeker, wat zullen we lunchen? Wat dacht je van het restaurant beneden?"
Ze kletste en lachte met haar collega's terwijl ze naar beneden gingen, niet verwachtend Howard en Stella bij de ingang van het bedrijf uit een auto te zien stappen.
Na een drukke ochtend, zorgde het zien van de twee mensen die ze het minst wilde zien ervoor dat Margaret's gezicht betrok.
Enkele collega's herkenden Howard als haar ex-verloofde en lieten haar hand los, "Margaret, wij gaan alvast eten. Kom als je klaar bent."
Stella, die Howard's arm vasthield, glimlachte naar Margaret, "Margaret..."
Margaret onderbrak haar, "Wat doen jullie hier?"
Stella deed alsof ze gekwetst was, haar ogen werden rood terwijl ze naar Howard keek voordat ze sprak.
"Ik heb je vandaag gebeld, maar je nam niet op, dus kwam ik je zoeken. Howard wilde niet dat ik alleen kwam, dus stond hij erop me te brengen."
Stella leunde tegen Howard's arm terwijl ze sprak, en zag er kwetsbaar uit.
Howard hield haar taille vast, zei niets, maar zag eruit als een liefdevolle echtgenoot.
"Het vorige incident was onaangenaam, en nu papa uit het ziekenhuis is, dachten we dat we samen konden eten en het achter ons konden laten. We zijn tenslotte nog familie."