Hoofdstuk 10
Margaret werd door hem gekust. Zijn kusvaardigheden waren zo goed dat ze niet kon weerstaan.
Ze voelde haar hele lichaam warm worden en wist niet hoe ze dat moest verlichten. Ze kon alleen maar met grote ogen naar Leonards knappe gezicht kijken, dat zo dicht bij het hare was.
De kus leek een eeuwigheid te duren. Toen Leonard haar eindelijk losliet, klampte ze zich bijna onmiddellijk als een koala aan zijn nek vast.
Leonard vond haar enigszins schattig. Ze was al een volwassen vrouw en stond op het punt met Howard te trouwen, maar ze wist niet eens hoe ze moest ademen tijdens het kussen. Als hij haar niet op tijd had losgelaten, had ze misschien wel gestikt.
Hij had haar in eerste instantie gekust omdat hij vond dat ze te luidruchtig was, maar zodra hij haar zachte lippen voelde, kon hij niet meer stoppen en wilde hij ervan genieten.
Ze had zo'n magische kracht dat hij verslaafd raakte aan het kussen van haar.
En dit was nog maar een kus. Als ze de liefde zouden bedrijven, zou het dan niet nog...
Bij deze gedachte leek Leonard zich te realiseren dat hij te ver ging, dus liet hij zijn hand van haar slanke taille glijden.
Margaret deed een paar stappen achteruit alsof ze geëlektrocuteerd was, haar gezicht rood van schaamte.
"Waarom kuste je me net?"
Haar vraag was een beetje dom, en ze had er meteen spijt van toen ze die stelde.
Leonard keek haar stil aan, zijn ogen donker en roofzuchtig, alsof hij haar elk moment zou kunnen verslinden.
"Omdat ik blij was."
Blij?
Dat was zo'n simpele en directe smoes.
Na het verwisselen van zijn schoenen ging Leonard naar zijn slaapkamer, die eigenlijk die van Margaret was.
Er stond een bureau in, en zijn laptop stond erop voor zijn werk.
Margaret was ook een beetje moe, maar ze hoefde de komende dagen niet te werken, dus was ze veel meer ontspannen dan Leonard.
Tijdens het koken ontdekte ze dat de bosuitjes op waren. Ze was vergeten die eerder in de supermarkt te kopen, dus liep ze naar Leonards slaapkamerdeur. "Ik ga even naar beneden om bosuitjes te kopen. Ik ben zo terug."
Leonard hief zijn hoofd niet eens op. "Oké."
Margaret wisselde van schoenen en ging naar buiten. Ze had de lift nog niet bereikt toen een paar grote handen haar de trap op trokken. Ze schrok en wilde om hulp schreeuwen toen een hand haar mond bedekte.
Ze sperde haar ogen wijd open en zag dat de persoon voor haar Howard was.
Howard zag er wat verward uit en stonk naar alcohol. Het was duidelijk dat hij dronken was.
Hij leunde dicht naar Margaret toe en fluisterde: "Niet schreeuwen."
Margaret hief haar hand op om hem weg te duwen, maar hij stond stevig als een berg.
"Howard, wat ben je in godsnaam aan het doen!"
Hij verscheen zomaar bij haar deur, waardoor ze dacht dat hij een of andere perverse moordenaar was.
Howard keek haar diep aan, drukte haar tegen de muur. Hij kwam steeds dichterbij, gebruikte zijn knie om haar benen te spreiden en bewoog langzaam omhoog, tegen haar onderlichaam aan.
"Howard!"
Margaret was zowel boos als geïrriteerd, haar stem scherper dan voorheen. Toen hij dit zag, boog Howard zich voorover om haar te kussen.
Hij had haar gezegd niet te schreeuwen, maar Margaret wilde gewoon niet luisteren.
Kijkend naar haar volle, kersrode lippen, voelde hij een golf van warmte in zijn onderlichaam. Haar delicate gezicht was zo vertederend.
Hij kon het niet laten en leunde in om haar te kussen.
Margaret hield haar lippen stijf op elkaar, wanhopig zijn kus ontwijkend.
Ze wist niet wat hij vandaag wilde. Was hij hier om haar te vernederen?
Had hij haar niet al genoeg vernederd op de bruiloft met Stella? En nu wilde hij haar weer op deze manier vernederen?
Bij deze gedachte voelde ze een sterke woede in haar hart opwellen. Voordat hij kon reageren, hief ze haar hand en gaf hem een harde klap in zijn gezicht.
"Laat me los!"
De klap overviel Howard. Hij bedekte zijn gezicht en keek Margaret ongelovig aan.
Ze was altijd zo zwak geweest in zijn buurt. Wanneer was ze ooit zo koud en gewelddadig geweest?
De alcohol voedde zijn woede, waardoor hij nog woedender werd dan normaal.
"Margaret, wie geeft jou het recht om mij te slaan!"
Margaret deed een stap achteruit en fatsoeneerde haar kleding die hij bijna had gescheurd. "Je gedroeg je als een eikel. Waarom zou ik je niet slaan? Blijf uit mijn buurt in de toekomst. Stella vindt het misschien niet erg, maar ik wel. Als dit nog een keer gebeurt, bel ik de politie!"
Poging tot aanranding was een misdaad!
Howard lachte spottend om haar woorden. "Margaret, wie is hier echt vuil? Moet ik je eraan herinneren hoe schaamteloos jij bent? Wat geeft jou het recht om mij vuil te noemen?"
Margaret had geen zin meer om tijd met hem te verspillen.
Het maakte niet uit wie vuil was. Ze wilde hem nooit meer in haar leven zien.
Ze zei niets meer, trok haar kleding strak om zich heen en maakte aanstalten om naar beneden te gaan om de uien te kopen.
Maar ze had nog geen twee stappen gezet toen haar pols weer werd vastgegrepen, dit keer nog krachtiger dan voorheen, zonder enige genade.
"Margaret, wat geeft jou het recht... wat geeft jou het recht om mij zo te behandelen!"
Margaret vond hem onbegrijpelijk, maar zijn ogen waren al bloeddoorlopen, duidelijk op het hoogtepunt van zijn woede.
Hij drukte haar schouders met zijn handen, met veel kracht.
Margaret kromp ineen van de pijn. "Welk recht? Dat zou ik jou moeten vragen. Wat geeft jou het recht om te denken dat nadat je me verraden hebt, met Stella naar bed bent gegaan op onze bruiloft, ik nog steeds aan je vast zou moeten klampen? En nu heb je het lef om mij ter verantwoording te roepen? Wat geeft jou het recht!"
Dacht hij echt dat hij iets bijzonders was?
Maar haar beschuldigingen leken aan dovemansoren gericht. Howard staarde haar alleen maar venijnig aan. Ze keken elkaar aan, geen van beiden bereid om toe te geven.
Na een lange tijd, toen Margaret's benen bijna gevoelloos waren, hoorde ze hem eindelijk zachtjes zeggen, "Stella is zwanger."
Margaret's adem stokte, en ze kon niet anders dan even verstarren.
Toen ze weer bij zinnen kwam, waren haar ogen vol sarcasme. "Ben je hier dronken gekomen om me dit te vertellen? Hoe grappig. Denk je dat ik je zou moeten feliciteren of een cadeau zou moeten geven?"
Hun bruiloft was pas twee dagen geleden, en Stella was al zwanger. Het was duidelijk hoe vaak hij met Stella was geweest zonder dat ze het wist.
Alleen al bij de gedachte eraan werd ze misselijk.
Howard haalde diep adem, keek naar haar gezicht vol afkeer, en sprak opnieuw. "Margaret..."
Margaret schreeuwde, "Hou je mond! Je verdient het niet om me zo te noemen!"
Hem haar zo intiem te horen noemen maakte haar misselijk.
Toen hij haar zo geagiteerd zag, trok Howard haar met kracht in zijn armen en hield haar stevig vast.
"Margaret... niet..."
De geur van haar vertrouwde parfum gaf Howard plotseling een gevoel van rust.
Hij wenste dat alles in dit moment kon blijven en niet verder zou gaan.