HOOFDSTUK 4
Het was 18:30 uur toen Gabe een bad nam; hij kon niet wachten op het feest vanavond. Na twee jaar van intensieve training was dit het enige feest dat hij voor lange tijd zou bijwonen. En dit keer zou hij niet alleen gaan; hij zou samen met zijn beste en enige jeugdvriendin gaan.
Hij stapte in zijn auto en reed naar de familie Cooper om haar op te halen. Zoals afgesproken klopte hij op de voordeur, en Olivia deed open. Na het voorval van gisteravond was het geen nieuwe aanblik voor haar. Ze opende de deur en Gabe stapte binnen. Hij legde een zak chocolaatjes op de tafel en rende naar Clara's kamer.
Hij klopte op de deur, maar kreeg geen reactie.
"Clara... Clara, ik ben het, Gabe," bleef hij kloppen.
Clara werd wakker door het geluid en deed de deur open, er slordig uitziend. Haar haar was rommelig en haar gezicht zag er slaperig uit.
"Oh nee, ik ben in slaap gevallen. Hoe laat is het? Ik hoop dat we niet te laat zijn."
"Kom op, het feest is maar twee dorpen verderop. Het duurt misschien 2 uur en 30 minuten om er te komen, want ik ken een kortere route. Dus ga je klaarmaken, ik wacht beneden op je."
"Oh geweldig, ik ben over vijf minuten klaar."
Ze haastte zich naar de badkamer om zich op te frissen, terwijl Gabe naar beneden ging. Daar trof hij Clarissa, Olivia en Xander aan, die zich allemaal tegoed deden aan de taart die hij net had meegebracht. Ze waren werkelijk een gulzige groep, ze trokken zich niets aan van wie de taart had meegebracht. Ze aten gewoon zorgeloos verder, zonder enige zorgen in de wereld.
"Hé tante, hoe gaat het met oom?"
"Hij zal snel beter worden. Hoe gaat het met jou, Gabe?"
"Met mij gaat het goed. En met jou, tante?"
"Geweldig, echt waar. Kijk eens hoe groot je bent geworden," zei Clarissa met een gemaakte glimlach.
"Hé Xander, hoe gaat het, maat?"
"Ik ben cool, waar ben je geweest, kerel?"
"Ik moest ergens belangrijk zijn, mijn ouders namen me mee, en je weet hoe ze kunnen zijn."
"Ja, helaas weet ik dat."
"Ik ben hier nog steeds, jongens, praat niet zo over ons," zei Clarissa, waardoor iedereen in de kamer begon te lachen. Het was een van de weinige keren dat de Coopers luidop lachten.
Gabe ging zitten en wachtte op Clara, want sinds hij van gedaante was veranderd kon hij altijd aanvoelen wanneer iemand loog, bang was of de waarheid sprak. Eerst zag hij het als een vloek, maar nu hij bij de Coopers was, zag hij het als een zegen. Want hij kon door hun hypocriete façade heen kijken.
Op dat moment kwam Olivia naar hem toe om meer geld van hem los te krijgen, net zoals ze de vorige avond had gedaan.
"Oom Gabe, geef me eens 100 euro, ik moet iets halen bij de winkel hier vlakbij."
"Wat is er met het geld dat ik je gisteren heb gegeven? Vertel me niet dat je het al hebt uitgegeven."
"Ik heb het inderdaad uitgegeven, oom, toen ik naar buitenschoolse activiteiten op school ging, moest ik het gebruiken."
"Goed dan, hier heb je het."
"Dank je wel, je bent de beste," zei Olivia terwijl ze naar haar kamer rende.
"Wat brengt je hier vanavond, Gabe?" vroeg Xander.
"Ik kwam om Clara mee uit te nemen."
"Wow! Dat is geweldig, kan ik mee?" vroeg Xander.
"Nah, het is alleen ik en mijn beste vriendin, misschien de volgende keer. Dan neem ik je mee, wat denk je daarvan?"
"Prima dan, wat heb je nog meer meegenomen van je mysterieuze reis? Zeg me niet dat je alleen taart voor me hebt."
"Hier," Gabe overhandigde een envelop aan Xander en dat deed hem glimlachen.
"Kijk eens aan, goed gedaan. Bedankt, kerel," zei hij en vertrok naar God weet waar.
Direct nadat Xander vertrok, kwam Clara eindelijk naar buiten, helemaal aangekleed in haar crop top en gekke spijkerbroek. Haar haar was in een knot gebonden met twee dikke lokken die aan elke kant van haar gezicht vielen, en ze droeg hoge sneakers met hakken om haar op een schattige manier iets langer te maken.
Ze zag er prachtig uit, heel anders dan toen Gabe haar eerder de deur zag openen.
"Je ziet er goed uit, Clara," zei Gabe.
"Dank je, jij ziet er ook goed uit," antwoordde Clara.
"Oké, laten we nu maar gaan, zullen we?" zei Gabe.
"Een minuutje... Mam en Pap, ik ga uit," riep Clara. Er kwam geen reactie van hen. "Dat is ons teken om te vertrekken, we kunnen gaan," zei Clara.
En ze stapten allebei in Gabe's auto en reden naar het feest kilometers verderop.
'Clara is echt een sterke persoon. Ze kan goed omgaan met haar familie, ondanks hoe slecht ze haar behandelen, houdt ze nog steeds van hen. Ze is volhardend, ik hoop dat ze geluk vindt in het leven. Misschien sturen mijn ouders me terug naar de bergen om nooit meer terug te komen, maar voordat ze dat besluiten, moet ik tijd doorbrengen met mijn beste vriendin, ze heeft me nu meer dan ooit nodig.' Dat waren Gabe's gedachten.
"Hé, Gabe, waarom ben je zo stil? Deze rit duurt hooguit, laten we zeggen, 3 uur. Ben je van plan de hele rit stil te blijven?"
"Ha... Ha... Kom op Clara, hoe kan de rit zo stil zijn als ik een kletskous bij me heb?" plaagde Gabe Clara en ze lachten allebei uitbundig.
"Ben ik nu een kletskous, hè? Prima, ik zal niet praten tot we op onze bestemming zijn, dan noem je me misschien niet meer zo," zei Clara terwijl ze haar lippen vasthield, wat haar er raar en grappig uit liet zien.
Gabe kon niet stoppen met lachen.
Toen gaf Gabe haar een duwtje op haar schouder en ze sprak weer.
"Waarom sloeg je me?"
"Je zei toch dat je niet zou praten?"
"Dat deed ik niet, jij zorgde ervoor dat ik praatte."
"Nu praat je nog steeds."
"Nee, dat doe ik niet."
"Jawel, dat doe je."
Ze wilde weer iets zeggen en hield haar lippen weer vast. Ze lachten allebei.
"Oké, ik geef toe dat ik een kletskous ben, maar alleen als ik bij jou ben, Gabe. Ik heb zoveel dingen om over te praten."
Gabe glimlachte toen hij dit hoorde en zei: "Ik hou ervan als je praat, dus stop nooit met mijn kletskous te zijn."
Zo stelden ze elkaar veel vragen tijdens de rest van de reis.